ΜΝΗΜΗ ΕΡΓΑΤΟΥ ΤΟΥ ΑΜΠΕΛΩΝΟΣ ΘΥΣΙΑΣΤΙΚΟΥ - Γιάννης Πεγειώτης

 ΜΝΗΜΗ ΕΡΓΑΤΟΥ ΤΟΥ ΑΜΠΕΛΩΝΟΣ ΘΥΣΙΑΣΤΙΚΟΥ

Με τον ΠΑΤΕΡΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΑ γνωριστήκαμε στη γειτονιά μας όπου ζούσε μετά την προσφυγιά και στον Ιερό Ναο Αποστόλου Ανδρέα ΧΑΡΑΚΗ την προσφυγική και φτωχική αλλά χαρούμενη με ανθρώπους που θέλαν να ζουν με τον Χριστό και εν Χριστώ. Έτσι ξεκίνησε. Εκεί ως θεολόγος και ιεροκήρυκας αγωνίστηκεν τον αγώνα τον καλόν με ενθουσιασμό και ονειρεύτηκε την προκοπήν αυτής της πολύ φιλόκαλης γειτονιάς.
Ύστερα πορευτήκαμε κοντά του στα κατηχητικά ,τη Μητρόπολη, στις χριστιανικές ομάδες. Ήταν όντως άνθρωπος ενθουσιώδης με την αγροτική πρωτινήν απλότηταν.
Χρόνια πολλά σε στιγμές διαλόγου μου εξομολογήθηκε πόσο τον χαροποιούσαν οι επισκέψεις του στο χωριό. του την Μια Μηλιά.
Εκείνο που μου χαράκτηκε στη μνήμη ήταν η μεγάλη αποδοχή του από τον απλό λαό του Θεού. Πόσο οι γιαγιάδες και οι γυναίκες του κόπου και του αγώνος επιβίωσης τον αγάπησαν.
Όταν ομιλούμε για ανθρώπους που ήρθαν στη Λεμεσό και δημιουργήσουν μετά το 1974 δεν πρέπει να ξεχνούμε πως ήρθαν αφήνοντας τα πάντα στην κατοχή στον άδικο ανατολίτη. Αρχίσαν κυριολεκτικά από το μηδέν. Απο το Φθινόπωρο του 1974 μετά την τραγική εμπειρία των καταυλισμών προσφύγων κάτω από τις τερατσιες

Και είχαν τέσσερα παιδιά. Και νεογέννητο βρέφος. Ζούσαν στο νοίκι και ενώ η καρδιά πονούσε παλεύαν να ορθοποδήσουν και να προσφέρουν στους ανθρώπους της Λεμεσου. Με την λίαν αγαπητή σύζυγο του Κούλλα ΠΑΡΑΣΚΕΥΑ πορευτήκαν εν ειρήνη και αγαπη στην Λεμεσό και εργάστηκαν τον καλόν αγώνα
της καλλιέργειας των ΠΑΙΔΙΩΝ και των εφήβων.
Αν κάτι χαρακτηρίζε την ΜΑΡΤΥΡΙΑ και τον αγώνα του αγαπητού μας πατρός ΠΑΡΑΣΚΕΥΑ ήταν η αγάπη του για τις λαϊκές γειτονιές τις αδικημένες. Την τόλμη του να εργαστεί στα σχολεία τους και να αφουγκραστεί και τον παλμό των ΠΑΙΔΙΩΝ της υπαίθρου που έφταναν με τα λεωφορεία στα Γυμνάσια αυτά και αγωνιζόταν εν μέσω αντιξοοτήτων πολλών για να μορφωθούν.
Στον Μονοβολικο, τον Αποστολου Ανδρέα ΧΑΡΑΚΗ, στα Πολεμιδηα, στο Τραχωνι....
στο Κολοσσι....
 
Και είναι αλήθεια εδραιωμένη στην συνείδηση των εργατών του αμπελώνος του Κυρίου μας πως παντού άφηνε μαγιά....
Παιδια, νέους, ενήλικες, ενθουσιώδεις για την Αλήθεια, τον βιβλικόν λόγον. Πολλοί που τον διαδεχοντο σε παλαιούς και νέους αμπελώνες έχουν να λεν πως πάντα εβρίσκαν τα ίχνη των αρότρων του στον αγρό του Κυρίου.
Ολίγοι γνωρίζουν πως ο μακαριστός μαθήτευσε κοντά σε φωτεινούς δάσκαλους στο Παγκύπριο Γυμνάσιο και έζησε από κοντά στο σχολείο τα παιδιά που ανέβηκα στους ουρανός στα χρόνια της ΕΟΚΑ. Στην Αθήνα δε έζησε από κοντά και μαθήτευσε σε μεγάλες μορφές
της ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ της Ελλάδας, της Ορθοδόξου θεολογίας και με κάποιους εξ αυτών συνεδέθει με πολυετή φιλία.
Στα χρόνια του ογδόντα και του ενενήντα μου διηγήθηκε σταδιακά αρκετά για την Αθηναϊκή του μαθητεία, την απόφαση του να επιστρέψει στην Κύπρο κανόνας υπακοή στον σοφός καθοδηγητή του και την πρόνοια του Θεού που του έστειλε στο δρόμο του βίου του ένα πολυτίμητο στήριγμα την πολύφωτη Κούλλα που την αγαάπησεν με έναν τρόπον βαθύ και τρυφερόν.
Δεν θα ξεχάσω την αγαπητή μου δασκάλα να τον επαινεί για την υποδειγματική πατρική του παρουσία.
Ήταν καλός πατέρας γι' αυτό και ως Ιερεας και πνευματικός μετεμόρφωθει σε μεγάλης αγάπης πνευματικό και συγχωρητικό ακροατή.
Είναι αλήθεια πως με τον μακαριστόν είχαμεν συζητήσεις πολύ και για πολλά της ζωής και της ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ. Ιδιαιτέρως στα χρόνια του ενενήντα. Πότε παρούσης της αγαπητής Κούλλας πότε μόνοι. Οι διάλογοι εκείνοι με τον καιρό βαθύναν και ήτο κέρδος και για τους δύο μας. Σταδιακά και με σοφόν  προβληματισμό κατέληγε σε ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΑ συμπεράσματα. Τον προβλημάτιζε το γεγονός πως αρκετοί εργάτες του Ευαγγελίου δεν είχαν λόγω ηλικίας υπηρετήσει στην Εθνική Φρουρά. Κατανοούσε πως χρειάζονταν αλλαγές στην προσέγγιση τους λαμβάνοντας υπόψη την πύρινην Ζώνην της πραγματικότητος.
Ήταν θετικός στους διαλόγους, άκουγε την Κούλλα όταν με μαεστρια "κλαδευε" τον αστείρευτο ενθουσιασμό του. Προβληματιζόταν και προχωρούμε σε τομές.
Ήταν  ΑΓΑΠΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Γιάννης Πεγειώτης