ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΕ;
Ἐὰν συνειδητὰ ἢ ἀσυνείδητα θεωρεῖς τὸν ἑαυτό σου κριτήριο τῆς ἀληθείας καὶ προβάλλεις τὴν ἄποψή σου ὡς τὴ μόνη ὀρθή, πῆρες στραβὸ δρόμο καὶ φθάνεις σὲ ἀδιέξοδο. Αὐτοφυλακίζεσαι σὲ φαντασιώσεις. Παριστάνεις τὸν μεγάλο, ἐνῶ λὲς ψέματα. Φτάνεις σὲ συσκότιση ἀπογνώσεως καὶ τελεσίδικη καταδίκη. Ἀντὶ νὰ σιωπᾶς, ἰσχυρίζεσαι ὅτι τὰ πάντα καταλήγουν σὲ συντρίμμια συμφορᾶς. Ντύνεσαι τὸν ἡρωισμὸ τῆς ψευδαισθήσεως καμαρώνοντας ὡς προφήτης καταστροφῆς. Βλέπεις τὰ πράγματα ἀνάποδα.
Σὰν νὰ μὴν ἔχεις ἐσὺ ἀνάγκη τοῦ Ἑνός, ἀλλὰ ὁ Θεὸς ζητᾶ βοήθεια ἀπὸ σένα. Κατατάσσεις τὸν ἑαυτό σου στοὺς σωτῆρες τοῦ Θεοῦ.Οἱ ἄριστοι (ἀντίθετα) ὑπακούουν στὴ θέληση τοῦ Ἑνὸς καὶ κατακλύζονται ἀπὸ
γνώσεις ποὺ τοὺς κάνουν νὰ ἀγαποῦν τὴν τ α π ε ί ν ω σ η.
Ἀρχ. Βασίλειος, Προηγούμενος Ἱ. Μ. τῶν Ἰβήρων Ἁγίου Ὄρους,
"Ἡ μεγάλη ἰδέα ἑνὸς μικροῦ λαοῦ', ἐκδ. Ι. Μ. ΙΒΗΡΩΝ, 2023, σελ.
13.
8 σχόλια:
Πολλά τα δυσνόητα σ αυτό το απόσπασμα του π. Βασιλείου...
Σε ποιον απευθύνεται;
Ποιος θεωρεί τον εαυτό του κριτήριο της αληθείας...
Ποιος αυτοφυλακίζεται... φτάνει σε συσκότιση απόγνωσης...
Ποιοι κατακλύζονται από γνώσεις που τους κάνουν όχι απλά ταπεινούς...
αλλά να αγαπούν την ταπείνωση...
Έχει τη διαφορά του...
Πολλά τα άγνωστα αλλά και ενδιαφέροντα...
Όποιος γνωρίζει κάτι...
Τον ευχαριστούμε...
Αν.
"Φίλους του θεωρεῖ ὄχι ὅσους τὸν ἀγαποῦν, ἀλλὰ ἐκείνους ποὺ αὐτὸς ἀγαπᾶ. Καὶ τοὺς ἀγαπᾶ ὅλους, καὶ αὐτοὺς ποὺ τὸν ἀρνοῦνται, τὸν μισοῦν καὶ τὸν σταυρώνουν. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἐπανάστασι τῆς ἀγάπης, “τὸ μόνον καινὸν ὑπὸ τὸν ἥλιον”"
Το παραπάνω είναι ένα κομμάτι από το "Ἐξ ἀφορμῆς τῆς Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας" του π. Βασιλείου Γοντικακη.
Περίεργο διά ιερέα και μάλιστα τέτοιας εμβέλειας να λέει τέτοιες ανακρίβειες...
Ίσως για να δώσει πρώτος το παράδειγμά γιαυτά που λέει στο ποστ που ανεβάσατε;;;;;
"ὑμεῖς φίλοι μού ἐστε, ἐὰν ποιῆτε ὅσα ἐγὼ ἐντέλλομαι ὑμῖν. " κατά Ιωάννη ιε' 14
Πιο καλή η σιωπή ....το παραδέχεται κι ο ίδιος άλλωστε!
Δημητρίου Γιάννης
Το κείμενο που δημοσιεύεται/δημοσιεύετε είναι απόσπασμα βιβλίου ο τίτλος του οποίου παρατίθεται στο τέλος του αποσπάσματος. Όποιος δεν καταλαβαίνει ας πάει να το διαβάσει! Όποιος σπεύδει να πετροβολήσει καταλαβαίνουμε τι θέλει!
Απλά τα πράγματα!
w
Όποιος δεν ελέγχει τις αστοχίες -διαστρεβλώσεις γίνεται συνένοχος.
Δημητρίου Γιάννης
Σωστή η παρέμβαση ως μια απάντηση από τον W.
Να διαβάσουν και μετά να γράψουν.
Το απόσπασμα του Γέροντα Βασίλειου-μνήμη αδελφικών φοιτητικών χρόνων-είναι προσωπικό σήμα ταπείνωσης προς κάθε κατεύθυνση, και απηχεί καθαρά Μέγα Αντώνιο. «"Είδον πάσας τας παγίδας του εχθρού ηπλωμένας επί της γης και στενάξας είπον: Τις άρα παρέρχεται ταύτας; Και ήκουσα φωνής λεγούσης μοι. Η ταπεινοφροσύνη" (P.G. 65,77B). Η ταπείνωση δεν είναι διόλου θρίαμβος του μηδενός μέσα στον άνθρωπο, αλλά το ακριβέστατο αίσθημα της αποστάσεως μεταξύ Θεού και ανθρώπου, που τοποθετεί τον τελευταίο στη θέση του. Η ταπείνωση είναι η μόνη δύναμη που καταστρέφει ριζικά κάθε πνεύμα μνησικακίας, αντεκδικήσεως, και εγωκεντρισμού, επειδή μεταφέρει το κέντρο της ζωής από τον άνθρωπο στο Θεό. Παύει ο άνθρωπος να θεωρεί ότι το σύμπαν περιστρέφεται γύρω απ’ το «εγώ» του και βρίσκει ο ίδιος θέση μέσα στο Θεό. Βρίσκεται έτσι ακριβώς στη θέση του»-Π. Ευδοκίμωφ «Ορθοδοξία», σ. 140. Αθανάσιος Κοτταδάκης
Καλά τα σχόλια...
Σωστές και οι υποδείξεις...
Και στο βιβλίο πήγαμε...
Δεν καταλάβατε...
Το απόσπασμα βγάζει νόημα...
Αν κάποιος καταλαβαίνει τί πώς πού χωρίς βιβλίο...
Αυτός αδικείται...
Αν όμως όχι...
Προς τί η παράθεση...
Αν.
Ἡ Μεγάλη Ἰδέα ἑνὸς μικροῦ λαοῦ
7 ΜΑΡΤΙΟΥ, 2021
Μὲ τὴν εὐκαιρία τῆς ἐπετείου τῶν διακοσίων χρόνων ἀπὸ τὴν Ἑλληνικὴ Ἐπανάστασι
Ἀρχιμ. Βασίλειος Ἰβηρίτης
Ὑπάρχουν δύο παραδόσεις στὴν ἀνθρώπινη ἱστορία: Οἱ πρῶτοι εἶναι «οἱ δοκοῦντες ἄρχειν τῶν ἐθνῶν» ποὺ θέλουν νὰ ἐπικρατήσουν καὶ νὰ ὑποτάξουν τοὺς ἄλλους. Καὶ αὐτοὶ ποὺ ζητοῦν νὰ γίνη τὸ θέλημα τοῦ Ἑνός.
Οἱ πρῶτοι σταδιοδρομοῦν πρόσκαιρα καὶ βασανίζουν τὸν κόσμο. Οἱ δεύτεροι ἀναδεικνύονται «κλέος ἀέναον θνητῶν». Ἀνατέλλει ἀπὸ μέσα τους μιὰ αἴγλη ποὺ δὲν δύει ἀλλὰ φωτίζει καὶ ὁδηγεῖ τοὺς ἀνθρώπους.
Οἱ Ἕλληνες εἶναι μικρὸς λαὸς μὲ μεγάλες ἀπαιτήσεις.
..........
Οἱ Ἕλληνες μπαίνουν στὸ στίβο τῆς ἱστορίας μὲ γενάρχες τοὺς ἄριστους ποὺ θυσιάζουν τὰ πάντα γιὰ τὸν Ἕνα. Ἀπὸ τὴν ἀρχὴ μέχρι τέλους βρίσκεται ἡ δίψα τους γιὰ τὸ ἀπόλυτο καὶ ἡ αἴτησι νὰ γίνεται τὸ θέλημα τοῦ Ἑνός. Αὐτὸ χαρίζει τὴν ἑνότητα τῶν πάντων στὴν ἐλευθερία τῆς ἀειζωίας.
Ζητοῦν τὴ σοφία καὶ τὸ κάλλος ποὺ ἐξυψώνουν τὸν κόσμο, ὄχι τὴν ἐξουσία καὶ τὴ δύναμι ποὺ εὐτελίζουν τοὺς ἀνθρώπους, ὡς κατακτητὲς καὶ νικημένους.
Ἔχουν δοσοληψίες μὲ τοὺς γνωστοὺς λαούς. Ὅ,τι καλὸ παίρνουν ἀπὸ τοὺς ἄλλους, τὸ καλλιεργοῦν περισσότερο ἀπ’ ὅ,τι ἐκεῖνοι ποὺ τὸ εἶχαν. Ζητοῦν τὸ ξεπέρασμα καὶ τὴ μεταμόρφωσι ὅλων. Γίνεται γι’ αὐτοὺς φιλοσοφία ἡ μελέτη τοῦ θανάτου, καὶ φιλοκαλία ἡ προσπάθεια νὰ δώσουν μορφὴ στὸ ἄμορφο, νὰ πετύχουν τὸ ἄγαλμα, τὴν ἀγαλλίασι τοῦ κάλλους καὶ τῆς ζωῆς.
Οἱ δοκιμασίες καὶ τὰ ἀδιέξοδα τῆς ζωῆς γίνονται ἀφορμὴ καλλιτεχνικῆς δημιουργίας καὶ δύναμι νὰ λύσουν τὰ προβλήματα, νὰ φτάσουν στὴν κάθαρσι καὶ τὴν ἀνάπαυσι.
Γεννιοῦνται οἱ τραγωδίες. Ἐκφράζουν τὶς φιλοσοφικές τους ἀναζητήσεις μὲ τὴ γλῶσσα τῶν θεατρικῶν παραστάσεων. Ἐκπαιδεύουν καὶ ψυχαγωγοῦν τὸν κόσμο μὲ τὸ θέατρο. «Δημοτερπέστατόν τε καὶ ψυχαγωγικώτατον ἡ τραγωδία» (Πλάτων). Δὲν ἱκανοποιοῦνται μ’ αὐτὸ ποὺ πετυχαίνουν. Συνέχεια συζητοῦν καὶ ζητοῦν νὰ ἀκούσουν κάτι νεώτερο (Πραξ. 17, 21).
Ἀπορρίπτουν τὴν ὕβρι ὡς πυρκαγιὰ καὶ τὴν οἴησι ὡς ἐπιληψία. Ἀποκτοῦν τὴν ὑγεία μὲ τὴν ἀναζήτησι τοῦ μέτρου. Μπαίνουν στὸν δρόμο τῆς ἐλευθερίας μὲ τὴν ὑπακοὴ στὸν κοινὸ καὶ θεῖο Λόγο. Τοὺς ἀποκαλύπτεται ὁ τρόπος τῆς τοῦ παντὸς διοικήσεως σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα. Εἶναι ἐραστὲς τῆς σοφίας καὶ τοῦ κάλλους, ὄχι σφετεριστὲς τῶν θείων δωρεῶν.
......εδώ παρεμβάλλεται το απόσπασμα ........
Ὅταν θυσιάζης τὰ πάντα γιὰ τὸν Ἕνα, τὰ βρίσκεις ὅλα μεταμορφωμένα. Φτάνεις μετὰ ἀπὸ τὸν κόπο στὴν ἀνάπαυσι καὶ ἀπὸ τὴν ἐλπίδα στὸ ἀνέλπιστο. Ἀπολαμβάνεις τὴν ἐλευθερία ἀπὸ τὰ φθαρτὰ καὶ τὴν μετατροπὴ τῶν πάντων σὲ εὐλογία.
Οἱ ἄριστοι προτιμοῦν τὸ ἕνα ἀντὶ πάντων καὶ τοὺς δίδεται κάτι ἐλάχιστο μὲ ἀνεξάντλητο δυναμισμὸ ποὺ τοὺς τρέφει ὡς ἄρτος ζωῆς. «Οἱ δὲ πολλοὶ κεκόρηνται ὅπωσπερ κτήνεα»· οἱ πολλοὶ τρῶνε τοῦ σκασμοῦ σὰν κτήνη καὶ μένουν νηστικοί, γιατὶ δὲν εἶναι κτήνη ἀλλὰ ἄνθρωποι ποὺ ἔχουν ἀνάγκη ἄλλης τροφῆς. Ἀσχολοῦνται μὲ χίλια θέματα, «ἀνθρώπινα δοξάσματα», παιδιαρίσματα, ποὺ δὲν ὁδηγοῦν πουθενά. Μοιάζουν μὲ τροφὴ ἀκατάλληλη γιὰ τὸν ἄνθρωπο. «Θάλασσα ὕδωρ καθαρώτατον καὶ μιαρώτατον, ἰχθῦσι μὲν πότιμον καὶ σωτήριον, ἀνθρώποις δὲ ἄποτον καὶ ὀλέθριον» (61).
Οἱ ἄριστοι δὲν ἀκολουθοῦν γνωστὰ μονοπάτια ἀνθρωπίνων διαλογισμῶν ποὺ ἀρχίζουν καὶ τελειώνουν στὴ φθορά. Ζητοῦν νὰ γίνεται τὸ θέλημα τοῦ Ἑνὸς καὶ τοὺς ἀνοίγονται δρόμοι ἐλευθερίας. Σβήνουν τὰ γνωστὰ καὶ παρερχόμενα. Ἀνατέλλουν τὰ καινὰ καὶ ἀνανεούμενα.
Στὸν χῶρο τῆς φθορᾶς ὅλα εἶναι αἴολα καὶ σχετικά. Τὰ κακὰ εἶναι νοσηρὰ καὶ ἀπορριπτέα. Τὰ καλὰ εἶναι ἀνεπαρκῆ καὶ ἐφήμερα.
Προσφέροντας τὸ λίγο ποὺ ἔχεις στὴ θέλησι τοῦ Ἑνὸς κατακλύζεσαι ἀπὸ θεῖες δωρεές. Ὁ χορτασμὸς τῆς τροφῆς ποὺ δυναμώνει τὸν ἄνθρωπο ἀκτινοβολεῖται ὡς ἐνέργεια ζωῆς ποὺ ἐνισχύει ὅλους καὶ φανερώνει ὅτι ὅλα εἶναι ἕνα.
......
Χ.Ο.
Δημοσίευση σχολίου