Μητροπολίτης Εὐρίπου Βασίλειος Παναγιωτακόπουλος - π. Εἰρηναῖος Μπουσδέκης

Μητροπολίτης  Εὐρίπου Βασίλειος Παναγιωτακόπουλος

Στίς 30 ∆εκεµβρίου 2017 µιά ξεχωριστή ἐπισκοπική µορφή ἐξεδήµησε πρός τόν Κύριο. Ὁ µητροπολίτης Εὐρίπου Βασίλειος.

 Πέρασε τά παιδικά του χρόνια στό Ἀγρίνιο µέσα στήν ἁγνότητα καί καθαρότητα καί ποτίστηκε ἀπό µικρό παιδί µέ τά νάµατα τῆς ὀρθόδοξης πίστης µας. Εὐεργετήθηκε ἀπό τόν Θεό νά ἔχει πνευµατικούς διδασκάλους µεγάλες προσωπικότητες πού τόν καιρό ἐκεῖνο ἔσπερ-ναν τό λόγο τοῦ Θεοῦ στίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων καί κυρίως τῶν νέων.

Πολύ νωρίς προσέβλεψε πρός τήν ἐν Χριστῷ ἀφιέρωση καί τήν ἱερωσύνη µέ πόθο ψυχῆς ἀλλά καί µέ φόβο Θεοῦ µπρός στά µείζονα µυστήρια. Ὁ πόθος τῆς ψυχῆς του γιά προσφορά, διακονία καί ἱεραποστολή µέσα στό σῶµα τῆς Ἐκκλησίας ἐκπληρώθηκε στά πλαίσια τῆς µεγίστης ἱεραποστολικῆς προσπάθειας τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, τῆς ἀδελφότητας θεολόγων ΖΩΗ. Σπούδασε θεολογία, ἔγινε ἀδελφός τῆς ΖΩΗΣ, ἐκπαιδεύτηκε συστηµατικά στήν προσφορά τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ στίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων. Καί ἦρθε ἡ στιγµή πού ἔγινε ἱερέας τοῦ Θεοῦ τοῦ  Ὑψίστου, νά ἱερουργεῖ τό Σῶµα καί τό Αἷµα τοῦ Κυρίου καί νά  Τό  προσφέρει  στούς  πιστούς «εἰς ἄφεσιν ἁµαρτιῶν καί εἰς ζωήν αἰώνιον». Καί νά ἱερουργεῖ καί τό µυστήριο τῆς σωτηρίας στίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων, πλησιάζοντάς τες ἁπλά, ταπεινά, µέ ἐνδιαφέρον καί θερµότητα καί τρέφοντάς τες µέ τόν λόγο τοῦ Θεοῦ.

Μέ πολλή ἄνεση ψυχική καί εὐχαρίστηση βρέθηκε, ἀπεσταλµένος ἀπό τήν ΖΩΗ, νά διακονεῖ ὡς ἱεροκήρυκας τῆς µητροπόλεως Κερκύ ρας. Εἶχε πολλές ἀναµνήσεις καί πολλές ἐµπειρίες πνευµατικές ἀπό τά χρόνια ἐκεῖνα τοῦ ἐνθουσιασµοῦ καί τῆς προσφορᾶς πρός τό σῶµα τῆς Ἐκκλησίας.

Ἡ ἀνάδειξη τοῦ Ἱερωνύµου Κοτσώνη ὡς Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν ἔµελλε νά ἀλλάξει ριζικά τή ζωή του. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος τῶν ἀποστολικῶν ὁραµατισµῶν προσπαθοῦσε, σάν τόν Μεγάλο Ψαρά, τόν Ἰησοῦ Χριστό, νά ἁλιεύσει τούς διακόνους τῆς Ἐκκλησίας. Ἔστρεψε λοιπόν τήν προσοχή του στόν εὐλαβῆ πρεσβύτερο Βασίλειο. ∆ιέκρινε τόν δυναµισµό, τήν ἀκεραιότητα, τήν εὐθύ τητα, τήν ὀξυδέρκεια καί τήν εἰ λικρίνειά του καί τόν ἐξέλεξε βοηθό ἐπίσκοπο Εὐρίπου ἀναθέτοντάς του διπλῆ ἀποστολή: νά εἶναι ἡγούµενος τῆς Μονῆς Πετράκη καί ὑπεύθυνος  τοῦ  ἰδιαιτέρου  Γραφείου του, θέση ἰδιαίτερα νευραλγική πού ἀπαιτοῦσε πρόσωπο ἀπόλυτης ἐµπιστοσύνης.

 Καί οἱ δυό θέσεις πού τοῦ ἀνατέθηκαν, παρ’ ὅλον ὅτι διήρκεσαν λίγα µόνο χρόνια, σηµάδεψαν ὅλη τή ζωή του: 

-Ὡς ὑπεύθυνος τοῦ ἰδιαιτέρου Γραφείου τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἱερω νύµου εἶχε τήν εὐλογία νά ζήσει ἀπό πάρα πολύ κοντά, ὅσο λίγοι ἄνθρωποι, αὐτή τήν ἡγετική µορφή τῆς Ἐκκλησίας.  Ἔζησε τίς ἀγωνίες του, τούς κόπους του, τά ὁράµατά του, τίς σοβαρές ἐµπλοκές καί τά ἐµπόδια πού προέκυπταν στήν ἀνέλιξη τοῦ ποιµαντικοῦ ἔργου του. Ἦρθε  σέ  ἐπαφή  µέ  τόν  βρώµικο πόλεµο καί τή λάσπη πού προσπάθησαν νά ρίξουν στό πρόσωπό του ἀπό µέσα καί ἀπ’ ἔξω ἀπό τόν περίβολο τῆς Ἐκκλησίας. Χάρηκε τήν χαρισµατική του µορφή, τήν ἀνι- διοτέλειά  του,  τήν  ἀφιλαργυρία του,  τήν  ἐργατικότητά  του,  πού πρα γµατικά ἐξόντωνε καθένα πού θά ἤθελε νά ἀκολουθήσει τούς ρυθµούς του καί νά σταθεῖ στό πλευρό του βοηθός του. Ἦταν τόσα πολλά καί τόσο µεγάλα τά ἐρεθίσµατα πού προσέλαβε ἀπό αὐτή τήν παρουσία στό πλευρό του πού τόν ἄφησαν ἐκστατικό. Στεκόταν µέ δέος µπρός στόν Ἀρχιεπίσκοπο, τόν ποιµένα πού  προσφέρεται  ὁλοκληρωτικά γιά τά πρόβατά του, πού θυσιάζει τήν ἴδια τή ζωή του ὑπέρ τῶν προβάτων κατά τό πρότυπο τοῦ Μεγάλου Ἀρχιερέα Χριστοῦ.

   Νά γιατί ὁ ἐπίσκοπος Εὐρίπου δέν δέχθηκε ποτέ τόν πόλεµο λάσπης κατά τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἱερωνύµου πού ξέσπασε τά ἑπόµενα χρόνια µετά τήν παραίτηση τοῦ Ἱερωνύµου ἀπό τήν Ἀρχιεπισκοπή. ∆έν ἄφηνε ποτέ ἕνα ψέµα, µιά συκοφαντία, µιά παραπληροφόρηση δηµοσιευµένη στόν κοσµικό καί ἐκκλησιαστικό τύπο, σχετικά µέ τόν Ἀρχιεπίσκοπο Ἱερώνυµο, ἀναπάντητα, χωρίς νά τά σχολιάσει καί νά τά στιγµατίσει. Ἀπαντοῦσε πάντα µέ ἐπαρκῆ τεκµηρίωση, εὐθύ καί ἐλεγκτικό λόγο πρός τούς συκοφάντες πού προσπαθοῦσαν νά σπιλώσουν  τό  πρόσωπο  ἑνός  ἁγίου Ἀρχιεπισκόπου,  τοῦ  Ἱερώνυµου. Ἀξίζει ὁ ἱστορικός τοῦ µέλλοντος νά συλλέξει ὅλες αὐτές τίς ἀπαντήσεις πού ἀποκαθι στοῦν τήν ἀλή θεια γιά τόν Ἱερώνυµο.

 -Καί ἡ ἰδιότητά του ὡς ἡγουµένου σηµάδεψε τήν µετέπειτα ζωή του. Ὅταν µετά τήν παραίτηση τοῦ Ἱερωνύµου, παροπλίστηκε ἀπό τήν διάδοχη κατάσταση, ἐκεῖνος δέν τό ἔβαλε κάτω. Κάθε πρωί, γιά ὁλό - κλη ρες δεκαετίες, στίς ἕξι τό πρωί βρισκόταν στή Μονή Πετράκη γιά τήν καθηµερινή ἀκολουθία (Μεσονυκτικό-Ὄρθρο) καί τή Θεία Λειτουργία. Ὅταν µάλιστα ἄρχισε καί µεταδιδόταν ἡ ἀκολουθία ἀπό τόν Ραδιοφωνικό Σταθµό τῆς Ἐκκλη - σί ας, ὅποιος ἄνοιγε τόν σταθµό στίς 6 π.µ., µέ τό «Εὐλογητός ὁ Θεός...» ἄκουγε τήν φωνή τοῦ Εὐρίπου νά λέει τό Ἀµήν. «Μᾶς συγκινεῖ πολύ Ἅγιε Εὐρίπου» τοῦ ἔλεγε ἀγαπητός ἀδελφός «τό πρωί πού ἐµεῖς ξεκινᾶµε γιά τήν ἐργασία µας, γεµᾶτοι µέ τίς µέριµνες τίς βιοτικές, νά σᾶς ἀκοῦµε στήν Μονή νά εὔχεστε γιά ὅλους µας». Ἡ µετοχή στίς ἀκολουθίες τῆς Ἐκκλησίας µας, ἀκόµα κι ὅταν, πιό ἐµπερίστατος πλέον, δέν µποροῦσε νά παρίσταται, συνέχισε σέ ὅλη τή διάρκεια τῆς ζωῆς του. Τό ραδιοφωνάκι ἦταν πάντα ἀνοικτό στό σταθµό τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ προσευχή ἦταν ἡ καθηµερινή τροφή τῆς ψυχῆς του.

Καί κάτι ἀκόµα ἀξιοπρόσεκτο. Ὅσο οἱ σωµατικές δυνάµεις του τό ἐπιτρέπανε, ἦταν ὁ τακτικός ἐπι σκέπτης τῶν ἀρρώστων. Τό φάσµα τῶν γνωστῶν του ἦταν εὐρύτατο. Ὁποι ο δήποτε λοιπόν πρόσωπο φίλου ἤ ἐχθροῦ, προσώπου συνδεδεµένου µαζί του µέ πνευµατικούς δεσµούς ἤ ἄλλου πού ἐπικοινωνοῦσε, χωρίς νά ὑπάρχει ὁ ἴδιος δεσµός, τόν εὕρισκε τή δύσκολη στιγµή τοῦ πόνου καί τῆς ἀρρώστιας συµπα ραστάτη. Καµµιά διάκριση δέν ἔκανε τήν ὥρα τοῦ πόνου. Ἐπισκεπτόταν µέ τήν ἴδια θερµότητα καί ἀγάπη καί τόν ἀγαπητό ἀδελφό καί τόν ἀποξενωµένο συνεργάτη ἀκόµα καί τόν  ἐχθρό.  Πόση  παρηγορία  καί συγκίνηση δέ σκόρπισε σέ ἑκατοντάδες  ἀνθρώ πους  πού  δέχθηκαν τήν ἀγαπητική παρουσία τοῦ ἐπισκόπου τήν δύσκολη στιγµή τῆς ἀρρώστιας;

Κατά τή Θεία Λειτουργία ἦταν πάν τα σοβαρός, λιτός καί σύντοµος. Μέ σύντοµο ἐπίσης ἀλλά περιεκτικό λόγο στό κήρυγµά του κατόρθωνε νά µεταδόσει ἕνα δυνατό µήνυµα µέ λίγες χτυπητές λέξεις στίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων.

∆έν θά εἴχαµε µιά πραγµατική εἰκόνα γιά τόν Εὐρίπου Βασίλειο ἄν δέ λέγαµε καί ἕνα ἀκόµα χαρακτηριστικό  τῆς  προσωπικότητάς του. Λίγοι ἄνθρωποι, σάν τόν Εὐρίπου Βασίλειο πονοῦσαν τόσο γιά τίς πληγές στό σῶµα τῆς Ἐκκλησίας. Μέ τό ὀξυδερκές του µάτι διέκρινε µέ εὐκολία τίς ἐκκλησιαστικές  ἐκτροπές  πού  προκλήθηκαν ἀπό ἐπισκόπους πού σκανδάλιζαν µέ ποικίλους τρόπους τό πλήρωµα τῶν πιστῶν. Στό θέµα τῆς ἐκθρονίσεως τῶν 12 µητροπολιτῶν τοποθετήθηκε ἐξ ἀρχῆς. Στιγµάτισε τό γεγονός ἐπισηµαίνοντας καί τό µέγεθος τῆς ἀντικανονικότητος τῆς κινήσεως αὐτῆς ἀλλά καί τόν κίν δυνο τῆς αὐθαιρεσίας µέσα στόν περίβολο τῆς Ἐκκλησίας. Στάθηκε στό πλευρό τῶν διωχθέντων µητροπολιτῶν ὅσο κανείς ἄλλος. Ἀγάπησε πολύ καί τόν ἄλλο µεγάλο ἀγωνιστή µητροπολίτη Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικόδηµο καί στάθηκε στό πλευρό του. Μεγάλη ἦταν ἡ λύπη του καί σφοδρή ἡ ἀγανάκτησή του ὅταν  ἐπιτελικές  ἐκκλησιαστικές θέ σεις ἐπανδρώνονταν µέ ἀναξίους κληρικούς πού ἔπρεπε καί ἀπό αὐτή τήν ἱερωσύνη νά εἶχαν ἀποτραβηχτεῖ µέ τόν προκλητικά ἀκόλαστό τους βίο. Ἕνας ἐπίσκοπος πρέπει νά µπορεῖ νά διακρίνει τίς πληγές τοῦ σώµατος τῆς Ἐκκλησίας καί νά πονάει γι’ αὐτές καί νά ἀγωνίζεται γιά τήν θεραπεία τοῦ σώµατος. Καί αὐτό τό ἔκανε ὁ Εὐρίπου Βασίλειος.

Τελειώνοντας νά ξεκαθαρίσουµε κάτι. Ὁ ἔλεγχος γιά τά κακῶς κείµενα δέν µετέτρεψε τόν δυναµικό ἐπίσκοπο σέ ψυχονευρωτικό καί περιθωριακό ἄτοµο. Ὅποιος πλησίαζε τόν Εὐρίπου Βασίλειο ἔβλεπε τόν ἤπιο, συγκαταβατικό, ἥρεµο ἄνθρω πο µέ τό διεισδυτικό µάτι καί τήν ἀγαθή καρδιά πού κέρδιζε τήν ἐµπιστοσύνη  ὅποιου  ἐρχόταν  σέ ἐπαφή µαζί του. Μέσα σ’ αὐτή τή γαλήνη καί τήν εἰρήνη τοῦ Χριστοῦ στήν καρδιά του πέρασε καί τά τελευταῖα χρόνια τῆς ζωῆς του στήν ἰδιαίτερη πατρίδα του, διακονούµενος ἀπό τόν ἀδελφό του. Ἄς εἶναι αἰωνία ἡ µνήµη του. Κι ἄς ἔχουµε ὅλοι τήν εὐχή του. 

Ἀρχιµ. Εἰρηναῖος Μπουσδέκης 

Πηγή: ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗ 357/2018

__________________________

Έγραφα σε ένα σχόλιο προ ετών:

 Για τον Μητροπολίτη Ευρίπου Βασίλειο είχα ακούσει πολλά και πάντα επαινετικά από τον μακαριστό Αρχιμανδρίτη Χριστόδουλο Φάσσο, συνεδέοντο με βαθιά πνευματική φιλία.
Προ λίγων ετών τον γνώρισα στον Ιερό Ναό Αγίου Χριστοφόρου Αγρινίου την ημέρα των Θεοφανίων. Εισήλθε στον ναό σεμνά και ταπεινά και κάθισε δίπλα μου. Οι ιερείς έσπευσαν να πάρουν την ευχή του και έτσι πληροφορήθηκα ποιος ήταν.
Μου είπε δυο πνευματικές κουβέντες και μετά σιωπή και προσήλωση στην ακολουθία και στην θεία Λειτουργία. Μετά τον Καθαγιασμό άρχισα να φέρνω στο νου μου προσευχητικά κάποιες ψυχές που είχα γραμμένες. Όταν τελείωσα με ρώτησε τι έκανα, του απάντησα, και μου είπε: «σε παρακαλώ αν θέλεις γράψε και εμένα». Από τότε τον έχω πάντα στις προσευχές μου.
Μετά την ακολουθία του Αγιασμού των Υδάτων μου είπε πολλά πνευματικά και ευχάριστα.
Όσες φορές τον συνάντησα έκτοτε στο Αγρίνιο μόνο ωφέλεια είχα.
Βασιλείου του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ευρίπου, Αιωνία η μνήμη!
Α.Κ.Κ.