Οι ζεστές καρδιές όπως η δικιά σας δεν παγώνουν ποτέ. Τις ζεσταίνουν άνθρωποι που τις αγαπούν. Άλλες παραμένουν κρύες γιατί είναι η επιλογή τους. Είναι για λύπηση στην μοναξιά της κρυάδας.
Είναι αμοιβαία τα αισθήματα. Καθημερινά είστε στον νου μου προσωπικό και τρόφιμοι. Πέρασα 13 χρόνια της ζωής μου προσφέροντας με τις όποιες αδυναμίες μου την διακονία μου χωρίς μισθό. Όμως μετά την εθελούσια παραίτησή μου η ‘κορυφή της εξουσίας’ όταν παρέδωσα τα κλειδιά… τα δέχθηκε ασμένως. Ως εκ τούτου οι πόρτες είναι κλειδωμένες για εμένα. Σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια, τα οποία τα έχω λάβει με μηνύματα, και όταν τυχαία σας συναντώ στην Πάτρα. Η αγάπη μου είναι παντοτινή. Φιλιά στους αγαπημένους τρόφιμους.
(Στην φωτογραφία είμαι με την κ. Άννα. Πόσες φορές μου έλεγε τον πόνο της καρδιάς της και προσπαθούσα να την κατανοήσω και να την παρηγορήσω. Ο Θεός τώρα την έχει κοντά του και την άμειψε για τα όσα είχε περάσει στην ζωή της)
Καρδούλα μου τι περίμενες; Δεν τους φτάνει η ψυχρότητα αλλά είναι αγνώμονες. Δεν είσαι ο πρώτος. Άφες αυτοίς δεν τους αξίζει καμιά σημασία γιατί συνεχίζουν το προ Χριστού έργο των δασκάλων τους.
Πόσες και πόσες φορές την πηγαίνατε την κυρία Άννα στα Νυφορέικα να δει την κόρη της , και την περιμένατε να τη φέρεται πίσω. Πόσα και πόσα άλλα καλά κάνατε στο ίδρυμα, που αν αρχίσω να τα γράφω το μόνο που θα καταφέρω είναι να σας στεναχωρήσω.... Μην ξεχάσετε ποτέ ότι σας αγαπήσαμε και σας αγαπάμε. Να είστε πάντα καλά!
Ως σήμερα σιωπούσα και δεν δημοσίευα κάποια μηνύματα. Τώρα μετά από τόσους μήνες αποφάσισα να δημοσιεύσω κάποια που μου στέλνουν κατά επιλογή. Έχετε δει το Βασιλιά γυμνό, χωρίς το στέμμα, μακριά από το θρόνο; Λιγοστοί βάζουν τον εαυτό τους μακριά από την εξουσία. Προσωπικά πίστευα ότι η εξουσία είναι εφήμερη. Γιαυτό πάντα φρόντιζα να έχω καλές σχέσης όχι με τους υφιστάμενους αλλά με τους συνεργάτες όπως τους έβλεπα που αγαπούσα και με αγαπούσαν από όπου και αν πέρασα ως σήμερα. Το κατάφερα ώστε όπου με συναντούν με χαιρετούν και δεν με βρίζουν πισώπλατα.
Προ 5 ημερών έλαβα ένα mail από πρώην οικότροφο –οικογενειάρχη τώρα- που είχα να μάθω νέα του από όταν τελείωσε τις σπουδές του πολλά χρόνια αφού μου γράφει ότι έχει δύο παιδιά και τώρα μένει στο εξωτερικό. Μου γράφει και: «Εύχομαι να είστε καλά, υγιής και ακμαίος, αν και έχω πολλά χρόνια να ακούσω για σας. Ελπίζω να συνεχίζετε το έργο σας και τις δράσεις σας στην Πάτρα. Θα ήταν καλό να έχουμε τα νέα σας, και κάποτε να τα πούμε και από κοντά στην Πάτρα ή στην Αθήνα, διερχόμενοι κάποιο καλοκαίρι.»
Χθες το βράδυ έλαβα άλλο mail που με συγκίνησε μέχρι δακρύων: «Νιώθω κάποιες στιγμές πως είστε στην Κύπρο και θα ανοίξει η πόρτα της Αγίας Σκέπης και θα μπείτε και με χαρά …… Συγγνώμη που τα γράφω... Αλλά λείπετε πολύ.. κάποιες απουσίες τελικά δεν συνηθίζονται.. ……. Συγγνώμη και πάλι ξέρω πως συγκινειστε πολύ.. Η αγάπη μου ,η εκτίμηση μου,η ευγνωμοσύνη μου και τα άπειρα ευχαριστώ μου στο πρόσωπό σας είναι δεδομένα και δεν θα αλλάξουν ποτέ.. Και ίσως ανοίξουμε την πόρτα ένα πρωί…. Καλό βράδυ!!! Υ.Γ. Τίποτα δεν είναι ίδιο χωρίς εσάς...»
Στο τηλέφωνο χθες άλλο μήνυμα «ελπίζω να είστε καλά… εύχομαι να βρεθούμε τυχαία κάποια στιγμή και να έχουμε τον χρόνο να τα πούμε. Καλή νύχτα»
Τι αν κάποιοι εφήμεροι ηγέτες δεν είπαν ένα ευχαριστώ. Για μένα αυτά είναι που αξιολογώ και τα βάζω στο στήθος μου ως μετάλλια. Πολλά τα μηνύματα στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο και στο απενεργοποιημένο τηλέφωνο που κάποιες ψυχές μου στέλνουν και τις ευχαριστώ. Μετά την απώλεια της κάθε μορφής εξουσία, ελάχιστοι κατορθώνουν να διατηρήσουν μετά, το όποιο κύρος ή εκτίμηση που είχαν πριν. Τι συμβαίνει άραγε μετά; Νοιώθουν ένα κενό κάτω από τα πόδια τους;
Είχα πει στον σεβαστό π. Σωτήριο κάποτε τον παλιό μύθο του Αισώπου, που έπαθε αλλά έμαθε. «Ο Σταύρος και Κυρ΄ Σταύρος και Αφέντης ...» που μελοποίησε ο Σαββόπουλος. Σήμερα, οι λεγόμενοι «ηγέτες» θα μπορέσουν άραγε να δουν πέρα από τα τείχη του μικρόκοσμου που τους περιβάλλουν; Αύριο, ο καθένας από αυτούς δεν θα είναι πια ο Κύριος, αλλά απλά ο τάδε, μια ακόμη ανίσχυρη μονάδα μέσα στο πλήθος.
Σας θυμηθώ και κλείνω με τον μύθο του «Σταύρου και Κυρ΄ Σταύρου», όπως τον μελοποίησε τη δεκαετία του 80 ο Διονύσης Σαββόπουλος, περιέχει σίγουρα ένα μικρό καλό μάθημα για κάποιους που θα δουν την πόρτα της εξόδου όχι με παραίτηση αλλά με αστικό τρόπο διωγμού:
«Γεια σου Σταύρο και κυρ Σταύρο και αφέντη τσουτσουλομύτη Μια φορά και ένα καιρό ήταν ένας κότσυφας που τον λέγαν Σταύρο. Απέκτησε φωλιά και κοτσυφόπουλα και τόσο περήφανος αισθάνθηκε, που βγήκε και κάθονταν στην κορυφή, καμαρωτός καμαρωτός. Απο μακριά, έρχονται όλα τα πουλιά του δάσους, μπεκάτσες, τσίχλες, περιστέρια, αηδόνια, τσαλαπετεινοί και παγόνια, απο μακριά τον χαιρετάνε και από κοντά του λένε: - Γειά σου Σταύρο! - Δέν με λένε Σταύρο, μον΄ με λένε Σταύρο και κυρ Σταύρο και αφέντη τσουτσουλομύτη! Αλλάζει όμως ο καιρός, να βροχές, να χαλάζια, να κεραυνοί, πάει η φωλιά, πάν τα κοτσυφόπουλα, παν όλα, βγήκε και κάθονταν στό κλαρί, μονάχος. Και από μακριά έρχονται όλα τα πουλιά του δάσους, μπεκάτσες, τσίχλες, περιστέρια, αηδόνια, τσαλαπετεινοί και παγόνια, απο μακριά τον χαιρετάνε και από κοντά του λένε: - Γεια σου Σταύρο και κυρ Σταύρο και αφέντη τσουτσουλομύτη!!! - Δέν με λένε Σταύρο και κυρ Σταύρο και αφέντη τσουτσουλομύτη, μόνο Σταύρο με λένε, μόνο Σταύρο.»
Θα έχουν αυτή την ευκαιρία οι πανίσχυροι «Σταύροι» που σταυρώνουν τους άλλους τη μεταμέλεια του Σταύρου για να το πουν η θα τελειώσουν όπως και οι προκάτοχοι μόνοι ολομόναχοι;;;
Όταν ο πρώτος είναι κρύος οι πάντες κρυώνουν. Δεν έχουν όλοι το ίδιο χάρισμα υπάρχουν και τα ξυλάγγουρα.. και ο πιο χαζός το κατάλαβε το υπονοούμενο. Περαστικά όσοι τον έχουν κοντά τους. Ευτυχώς που δεν είμαι!!!
Τώρα όλο συγκεντρώσεις σωφρονισμού μας κάνουν. Αχ!!! που είστε…. Δεν είπαν να μας πληρώσουν την υπερορία για τον χρόνο που μας τρώνε με τις πολυλογίες τους και τα φασιστικά αποφασίζω και διατάσσω. Για ένα κομμάτι ψωμί τους υπομένουμε παρόλο που μας δίνουν λιγότερα από τα κανονικά μετά από εκείνες αποφάσεις των καιρών των μνημονίων με σικέ αποφάσεις εδώ και χρόνια και τις ανακοινώσεις το αποφασίζω διατάσσω και εντέλλεστε γιατί μετά ξου. Αυτά για να μην μας περνούν για χαζές.
Δυστυχώς νέα ήθη επικρατούν. Ο αυταρχισμός είναι καθημερινή ρουτίνα. Όχι από την διάδοχό σας που είναι ευγενική αλλά χωρίς καθήκοντα μόνο τίτλο της έδωσαν. Φρόντισαν να σας βγάλουν για να γίνει εδώ το μην σας πω τι. Το καλό είναι ότι όλο και μας λένε για τον αείμνηστο π. Γαβριήλ και μιλάνε αυτοί που τις σκέψεις του τις έχουν αποκαθηλώσει. Αυτός που πέρναγε από έξω κατοικήθηκε και νομίζει ότι είναι σε στρούγκα και κάνει ότι θέλει αφού κανένας δεν συγκρατεί τον αυταρχισμό που είχε από παλιά. Η ευγένεια που γνωρίσαμε δεν υπάρχει πλέον. Οι ώρες δεν περνούν γιατί δεν είναι εργασία αλλά δουλεία. Κάθε λίγο και λιγάκι κάτι νέο περνά από το μυαλό του και με το μόνιμο όργανό του που και εσείς το είχατε δεξί σας χέρι μας το πλασάρει. Δεν σας συγχωρώ κ. διευθυντά έχετε ευθύνη δεν έπρεπε να φύγετε ούτε με διωγμό. Οι παλιές είμαστε κοντά σας γιατί σας ζήσαμε. Τώρα φέρνουν νέα πρόσωπα για να μην συγκρίνουν το χθες με το σήμερα. Το σκοτάδι είναι στην ημερήσια διάταξη.
Που είσθε με την υπέροχη ευγένεια και την αρχοντιά σας. Τώρα ήλθε ο κρύος αρχοντοχωριάτης που το παίζει πολύξερος. Ούτε για μάζεμα ελιάς δεν κάνει. Και η συνεργάτης του αντί να του την πει κάτι λέει μόνο το yes presitend σας να ήταν ο Trump. Ο κακόμοιρος δεν μπορούσε να πιάσει μια δίπλα σας γιαυτό σας ανάγκασε σε παραίτηση μετά το γνωστό σε όλους bullying που το ακούγαμε να σας κάνει στο γραφείο σας. θα λάβει τον μισθό του και αυτός που κάθε φορά που τον βλέπω μου έρχεται αναγούλα μετά τα όσα μας έκανε. Ξέχασε ότι ήταν υπάλληλος. Όλα εδώ θα πληρωθούν. Υπομονή.
Οι εργαζόμενοι κάθονται μετά από μια συγκέντρωση με τα εξαπτέρυγα έναν κύκλο και στη μέση του κύκλου στέκεται η "μάνα". Αναπολούνε τις ευχάριστες μέρες προτού την αλλαγή μέχρι να έρθει η απαλλαγή. Έχουν μπροστά τους ανοιχτές και ενωμένες τις παλάμες τους. Η μάνα έχει μέσα στις κλειστές παλάμες της τα παράπονα, που πρέπει να τα ρίξει μέσα στη χούφτα κάποιου υπάλληλου χωρίς να γίνει αντιληπτή, καθώς περνάει από μπροστά τους και περνάει τις κλειστές ενωμένες παλάμες της μέσα από τις μισάνοιχτες χούφτες των εργαζόμενων. Η μάνα τραγουδάει….. "Πούντο πούντο το δαχτυλίδι ψάξε ψάξε δε θα το βρεις δε θα το βρεις δε θα το βρεις το δαχτυλίδι που ζητείς" Μέχρι να τελειώσει το τραγούδι, η μάνα θα πρέπει να έχει αφήσει το δαχτυλίδι σε κάποιο από τους εργαζόμενους. Αυτός που έχει το δαχτυλίδι το κρύβει κάπου πάνω του με τη βοήθεια της μάνας. Ύστερα προσπαθούν να μαντέψουν ποια τα έγραψε αυτά εδώ. Ψάξε ψάξε προεδρούλη δε θα το βρεις δε θα το βρεις δε θα το βρεις ούτε εσύ ούτε το δεξί σου το αυτί. Χα! Χα!
Οι συνάδελφοί σας στο σχολείο κρατούν το κινητό τους ή με την είσοδό τους το παραδίδουνε στον γραμματέα μέχρι να φύγουν; Οι διδακτορίες σας δεν θα περάσουν. Υπάρχουν τρόποι αντίστασης. Εφυγε ο προστάτης μας και το κάνατε βόρεια Κορέα. -
13 σχόλια:
Οι ζεστές καρδιές όπως η δικιά σας δεν παγώνουν ποτέ. Τις ζεσταίνουν άνθρωποι που τις αγαπούν. Άλλες παραμένουν κρύες γιατί είναι η επιλογή τους. Είναι για λύπηση στην μοναξιά της κρυάδας.
Κύριε Διευθυντά, μας λείπετε πολύ, όχι μόνο στο προσωπικό που σας μελετάμε σχεδόν κάθε μέρα αλλά και στους τροφίμους που σας αναζητάνε!
Κρύα ατμόσφαιρα, ζεστές καρδιές για να παραφράσω την ιρλανδική παροιμία "κρύα χέρια, ζεστές καρδιές"!
Προς: 29 Ιανουαρίου 2024 στις 12:23 μ.μ.
Είναι αμοιβαία τα αισθήματα. Καθημερινά είστε στον νου μου προσωπικό και τρόφιμοι. Πέρασα 13 χρόνια της ζωής μου προσφέροντας με τις όποιες αδυναμίες μου την διακονία μου χωρίς μισθό. Όμως μετά την εθελούσια παραίτησή μου η ‘κορυφή της εξουσίας’ όταν παρέδωσα τα κλειδιά… τα δέχθηκε ασμένως. Ως εκ τούτου οι πόρτες είναι κλειδωμένες για εμένα.
Σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια, τα οποία τα έχω λάβει με μηνύματα, και όταν τυχαία σας συναντώ στην Πάτρα.
Η αγάπη μου είναι παντοτινή. Φιλιά στους αγαπημένους τρόφιμους.
(Στην φωτογραφία είμαι με την κ. Άννα. Πόσες φορές μου έλεγε τον πόνο της καρδιάς της και προσπαθούσα να την κατανοήσω και να την παρηγορήσω. Ο Θεός τώρα την έχει κοντά του και την άμειψε για τα όσα είχε περάσει στην ζωή της)
Καρδούλα μου τι περίμενες; Δεν τους φτάνει η ψυχρότητα αλλά είναι αγνώμονες. Δεν είσαι ο πρώτος. Άφες αυτοίς δεν τους αξίζει καμιά σημασία γιατί συνεχίζουν το προ Χριστού έργο των δασκάλων τους.
Πόσες και πόσες φορές την πηγαίνατε την κυρία Άννα στα Νυφορέικα να δει την κόρη της , και την περιμένατε να τη φέρεται πίσω. Πόσα και πόσα άλλα καλά κάνατε στο ίδρυμα, που αν αρχίσω να τα γράφω το μόνο που θα καταφέρω είναι να σας στεναχωρήσω.... Μην ξεχάσετε ποτέ ότι σας αγαπήσαμε και σας αγαπάμε. Να είστε πάντα καλά!
Ως σήμερα σιωπούσα και δεν δημοσίευα κάποια μηνύματα. Τώρα μετά από τόσους μήνες αποφάσισα να δημοσιεύσω κάποια που μου στέλνουν κατά επιλογή.
Έχετε δει το Βασιλιά γυμνό, χωρίς το στέμμα, μακριά από το θρόνο; Λιγοστοί βάζουν τον εαυτό τους μακριά από την εξουσία. Προσωπικά πίστευα ότι η εξουσία είναι εφήμερη. Γιαυτό πάντα φρόντιζα να έχω καλές σχέσης όχι με τους υφιστάμενους αλλά με τους συνεργάτες όπως τους έβλεπα που αγαπούσα και με αγαπούσαν από όπου και αν πέρασα ως σήμερα. Το κατάφερα ώστε όπου με συναντούν με χαιρετούν και δεν με βρίζουν πισώπλατα.
Προ 5 ημερών έλαβα ένα mail από πρώην οικότροφο –οικογενειάρχη τώρα- που είχα να μάθω νέα του από όταν τελείωσε τις σπουδές του πολλά χρόνια αφού μου γράφει ότι έχει δύο παιδιά και τώρα μένει στο εξωτερικό. Μου γράφει και: «Εύχομαι να είστε καλά, υγιής και ακμαίος, αν και έχω πολλά χρόνια να ακούσω για σας.
Ελπίζω να συνεχίζετε το έργο σας και τις δράσεις σας στην Πάτρα.
Θα ήταν καλό να έχουμε τα νέα σας,
και κάποτε να τα πούμε και από κοντά στην Πάτρα ή στην Αθήνα, διερχόμενοι κάποιο καλοκαίρι.»
Χθες το βράδυ έλαβα άλλο mail που με συγκίνησε μέχρι δακρύων: «Νιώθω κάποιες στιγμές πως είστε στην Κύπρο και θα ανοίξει η πόρτα της Αγίας Σκέπης και θα μπείτε και με χαρά ……
Συγγνώμη που τα γράφω... Αλλά λείπετε πολύ.. κάποιες απουσίες τελικά δεν συνηθίζονται..
…….
Συγγνώμη και πάλι ξέρω πως συγκινειστε πολύ..
Η αγάπη μου ,η εκτίμηση μου,η ευγνωμοσύνη μου και τα άπειρα ευχαριστώ μου στο πρόσωπό σας είναι δεδομένα και δεν θα αλλάξουν ποτέ..
Και ίσως ανοίξουμε την πόρτα ένα πρωί….
Καλό βράδυ!!!
Υ.Γ. Τίποτα δεν είναι ίδιο χωρίς εσάς...»
Στο τηλέφωνο χθες άλλο μήνυμα «ελπίζω να είστε καλά… εύχομαι να βρεθούμε τυχαία κάποια στιγμή και να έχουμε τον χρόνο να τα πούμε. Καλή νύχτα»
Τι αν κάποιοι εφήμεροι ηγέτες δεν είπαν ένα ευχαριστώ. Για μένα αυτά είναι που αξιολογώ και τα βάζω στο στήθος μου ως μετάλλια. Πολλά τα μηνύματα στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο και στο απενεργοποιημένο τηλέφωνο που κάποιες ψυχές μου στέλνουν και τις ευχαριστώ.
Μετά την απώλεια της κάθε μορφής εξουσία, ελάχιστοι κατορθώνουν να διατηρήσουν μετά, το όποιο κύρος ή εκτίμηση που είχαν πριν.
Τι συμβαίνει άραγε μετά; Νοιώθουν ένα κενό κάτω από τα πόδια τους;
Είχα πει στον σεβαστό π. Σωτήριο κάποτε τον παλιό μύθο του Αισώπου, που έπαθε αλλά έμαθε. «Ο Σταύρος και Κυρ΄ Σταύρος και Αφέντης ...» που μελοποίησε ο Σαββόπουλος.
Σήμερα, οι λεγόμενοι «ηγέτες» θα μπορέσουν άραγε να δουν πέρα από τα τείχη του μικρόκοσμου που τους περιβάλλουν; Αύριο, ο καθένας από αυτούς δεν θα είναι πια ο Κύριος, αλλά απλά ο τάδε, μια ακόμη ανίσχυρη μονάδα μέσα στο πλήθος.
Σας θυμηθώ και κλείνω με τον μύθο του «Σταύρου και Κυρ΄ Σταύρου», όπως τον μελοποίησε τη δεκαετία του 80 ο Διονύσης Σαββόπουλος, περιέχει σίγουρα ένα μικρό καλό μάθημα για κάποιους που θα δουν την πόρτα της εξόδου όχι με παραίτηση αλλά με αστικό τρόπο διωγμού:
«Γεια σου Σταύρο και κυρ Σταύρο και αφέντη τσουτσουλομύτη
Μια φορά και ένα καιρό ήταν ένας κότσυφας που τον λέγαν Σταύρο.
Απέκτησε φωλιά και κοτσυφόπουλα και τόσο περήφανος αισθάνθηκε, που βγήκε και κάθονταν στην κορυφή, καμαρωτός καμαρωτός.
Απο μακριά, έρχονται όλα τα πουλιά του δάσους, μπεκάτσες, τσίχλες, περιστέρια, αηδόνια, τσαλαπετεινοί και παγόνια, απο μακριά τον χαιρετάνε και από κοντά του λένε:
- Γειά σου Σταύρο!
- Δέν με λένε Σταύρο, μον΄ με λένε Σταύρο και κυρ Σταύρο και αφέντη τσουτσουλομύτη!
Αλλάζει όμως ο καιρός, να βροχές, να χαλάζια, να κεραυνοί,
πάει η φωλιά, πάν τα κοτσυφόπουλα, παν όλα,
βγήκε και κάθονταν στό κλαρί, μονάχος.
Και από μακριά έρχονται όλα τα πουλιά του δάσους, μπεκάτσες, τσίχλες, περιστέρια, αηδόνια, τσαλαπετεινοί και παγόνια, απο μακριά τον χαιρετάνε και από κοντά του λένε:
- Γεια σου Σταύρο και κυρ Σταύρο και αφέντη τσουτσουλομύτη!!!
- Δέν με λένε Σταύρο και κυρ Σταύρο και αφέντη τσουτσουλομύτη,
μόνο Σταύρο με λένε, μόνο Σταύρο.»
Θα έχουν αυτή την ευκαιρία οι πανίσχυροι «Σταύροι» που σταυρώνουν τους άλλους τη μεταμέλεια του Σταύρου για να το πουν η θα τελειώσουν όπως και οι προκάτοχοι μόνοι ολομόναχοι;;;
Όταν ο πρώτος είναι κρύος οι πάντες κρυώνουν. Δεν έχουν όλοι το ίδιο χάρισμα υπάρχουν και τα ξυλάγγουρα.. και ο πιο χαζός το κατάλαβε το υπονοούμενο. Περαστικά όσοι τον έχουν κοντά τους. Ευτυχώς που δεν είμαι!!!
Τώρα όλο συγκεντρώσεις σωφρονισμού μας κάνουν. Αχ!!! που είστε…. Δεν είπαν να μας πληρώσουν την υπερορία για τον χρόνο που μας τρώνε με τις πολυλογίες τους και τα φασιστικά αποφασίζω και διατάσσω. Για ένα κομμάτι ψωμί τους υπομένουμε παρόλο που μας δίνουν λιγότερα από τα κανονικά μετά από εκείνες αποφάσεις των καιρών των μνημονίων με σικέ αποφάσεις εδώ και χρόνια και τις ανακοινώσεις το αποφασίζω διατάσσω και εντέλλεστε γιατί μετά ξου. Αυτά για να μην μας περνούν για χαζές.
Δυστυχώς νέα ήθη επικρατούν. Ο αυταρχισμός είναι καθημερινή ρουτίνα. Όχι από την διάδοχό σας που είναι ευγενική αλλά χωρίς καθήκοντα μόνο τίτλο της έδωσαν. Φρόντισαν να σας βγάλουν για να γίνει εδώ το μην σας πω τι. Το καλό είναι ότι όλο και μας λένε για τον αείμνηστο π. Γαβριήλ και μιλάνε αυτοί που τις σκέψεις του τις έχουν αποκαθηλώσει. Αυτός που πέρναγε από έξω κατοικήθηκε και νομίζει ότι είναι σε στρούγκα και κάνει ότι θέλει αφού κανένας δεν συγκρατεί τον αυταρχισμό που είχε από παλιά. Η ευγένεια που γνωρίσαμε δεν υπάρχει πλέον. Οι ώρες δεν περνούν γιατί δεν είναι εργασία αλλά δουλεία. Κάθε λίγο και λιγάκι κάτι νέο περνά από το μυαλό του και με το μόνιμο όργανό του που και εσείς το είχατε δεξί σας χέρι μας το πλασάρει. Δεν σας συγχωρώ κ. διευθυντά έχετε ευθύνη δεν έπρεπε να φύγετε ούτε με διωγμό. Οι παλιές είμαστε κοντά σας γιατί σας ζήσαμε. Τώρα φέρνουν νέα πρόσωπα για να μην συγκρίνουν το χθες με το σήμερα. Το σκοτάδι είναι στην ημερήσια διάταξη.
Που είσθε με την υπέροχη ευγένεια και την αρχοντιά σας. Τώρα ήλθε ο κρύος αρχοντοχωριάτης που το παίζει πολύξερος. Ούτε για μάζεμα ελιάς δεν κάνει. Και η συνεργάτης του αντί να του την πει κάτι λέει μόνο το yes presitend σας να ήταν ο Trump.
Ο κακόμοιρος δεν μπορούσε να πιάσει μια δίπλα σας γιαυτό σας ανάγκασε σε παραίτηση μετά το γνωστό σε όλους bullying που το ακούγαμε να σας κάνει στο γραφείο σας. θα λάβει τον μισθό του και αυτός που κάθε φορά που τον βλέπω μου έρχεται αναγούλα μετά τα όσα μας έκανε. Ξέχασε ότι ήταν υπάλληλος. Όλα εδώ θα πληρωθούν. Υπομονή.
Οι εργαζόμενοι κάθονται μετά από μια συγκέντρωση με τα εξαπτέρυγα έναν κύκλο και στη μέση του κύκλου στέκεται η "μάνα". Αναπολούνε τις ευχάριστες μέρες προτού την αλλαγή μέχρι να έρθει η απαλλαγή. Έχουν μπροστά τους ανοιχτές και ενωμένες τις παλάμες τους. Η μάνα έχει μέσα στις κλειστές παλάμες της τα παράπονα, που πρέπει να τα ρίξει μέσα στη χούφτα κάποιου υπάλληλου χωρίς να γίνει αντιληπτή, καθώς περνάει από μπροστά τους και περνάει τις κλειστές ενωμένες παλάμες της μέσα από τις μισάνοιχτες χούφτες των εργαζόμενων. Η μάνα τραγουδάει…..
"Πούντο πούντο το δαχτυλίδι
ψάξε ψάξε δε θα το βρεις
δε θα το βρεις δε θα το βρεις
το δαχτυλίδι που ζητείς"
Μέχρι να τελειώσει το τραγούδι, η μάνα θα πρέπει να έχει αφήσει το δαχτυλίδι σε κάποιο από τους εργαζόμενους. Αυτός που έχει το δαχτυλίδι το κρύβει κάπου πάνω του με τη βοήθεια της μάνας. Ύστερα προσπαθούν να μαντέψουν ποια τα έγραψε αυτά εδώ. Ψάξε ψάξε προεδρούλη δε θα το βρεις δε θα το βρεις δε θα το βρεις ούτε εσύ ούτε το δεξί σου το αυτί. Χα! Χα!
Οι συνάδελφοί σας στο σχολείο κρατούν το κινητό τους ή με την είσοδό τους το παραδίδουνε στον γραμματέα μέχρι να φύγουν;
Οι διδακτορίες σας δεν θα περάσουν.
Υπάρχουν τρόποι αντίστασης.
Εφυγε ο προστάτης μας και το κάνατε βόρεια Κορέα. -
Δημοσίευση σχολίου