«ΤΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΘΕΛΟΥΜΕ» - ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

«ΤΙ  ΕΚΚΛΗΣΙΑ  ΘΕΛΟΥΜΕ»

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

     Πάμε, δηλαδή, σε π. Θεοδόσιο Μαρτζούχο. Το διάβασα όχι λιγότερο από τρεις φορές. Καημός εφημεριακής καρδιάς που δε θέλει να μένουν τα πράγματα κρυμμένα κάτω από το χαλί. Αλήθειες καθημερινής εφημεριακής εμπειρίας και προβληματισμού ανήσυχης καρδίας. Μου θύμισε τον «καημό-θυμό» του Μ. Βασιλείου στο «Κατά Μεθυόντων». Που όλη τη Μεγάλη Σαρακοστή τους δίδασκε και τους καθοδηγούσε στα πρέποντα, και τους είδε την Κυριακή του Πάσχα να κυλιούνται στους δρόμους τύφλα στο μεθύσι.

     Ήθελα να ξεχωρίσω μερικά και να τα προβάλω ως κεντρικά και σπουδαία, μα είδα ότι έχανε το γραπτό, γιατί όλα διαβάζονται-εισπράττονται-κατανοούνται μόνο ως ένα αξεχώριστο ζωντανό σώμα.

     Ωστόσο θα τολμήσω να ξεχωρίσω ως ένα από τα πιο ωραία, Άλφα και Ωμέγα,  βάση και προυπόθεση για όλα, αυτό του εκατοντάχρονου παπά που επαναλμβάνει το Γραφικό-Λόγο του Χριστού. «Ὅπως ἴδωσι υμών τα καλά έργα καί δοξάσωσι τόν Πατέρα υμών τον εν τοις ουρανοίς»-Μτ.5,16. Αλλά και παραπέμπει στο του Κλεμανσώ. «Η πνευματική και κοινωνική επανάσταση θα γινόταν, αν οι χριστιανοί αποφάσιζαν αληθινά να ζήσουν το Χριστανισμό τους».

    Τώρα, ασφαλώς. «Δεν επιλύονται τα πάντα με αποφάσεις που λαμβάνονται σε μια σύνοδο ή με μια υποχρεωτική εγκύκλιο ! Όλα χρειάζονται, χρόνο, υπομονή, διάλογο, ανοχή, φιλανθρωπία και μια οξυδερκή “υπακοή” στις καταστάσεις». Ιδιαίτερα τα χρόνια αυτά που ως επισημαίνει «ο Charls Pégny. «Ο σύγχρονος κόσμος χαρακτηρίζεται  από τρομακτική σπανιότητα και ένδεια του ιερού» ! Και ταιριάζει εδώ ως εν πολλοίς και χριστιανική ορθόδοξη εκκλησιαστική λειτουργική πραγματικότητα το του μακαριστού Πρεβέζης Μελέτιου Καλαμαρά. «Ευλογούμε αρειανούς. Οπαδούς του Αρείου δηλαδή, που δεν δεχόντουσαν την Θεότητα του Χριστού. Και σήμερα το ίδιο είναι το διακυβευόμενο». Και όλα βέβαια τα συμβατικά παρακάτω. Παρά ταύτα δεν παύουμε να είμαστε χρεωμένοι με αυτό που λέει το αρχαίο γραπτό. «Η Εκκλησία είναι το έλεος του Θεού που κατεβαίνει στην ανθρωπότητα».

    Βάζω στο πλάι τα άριστα αναφερόμενα στη Θεία Ευχαριστία, συνακόλουθα και την αδελφική Ενορία, με την έννοια ότι αυτά δεν είναι άσχετα με το αχανές της ενορίας ιδιαίτερα στις πολυάνθρωπες πόλεις. Που απαρτίζεται βέβαια και από ορθόδοξους πιστούς που έχουν «εγκιβωτιστεί» στην ίδια πολυκατοικία, τους χωρίζει ένας μονότουβλος τοίχος, αλλά δεν γνωρίζουν ο ένας τον άλλο !

     Και κλείνω με. «Μόνο η αγάπη οικοδομεί· η γνώση -ακόμη και η θεολογική και εκκλησιαστική γνώση- συχνά μόνο διογκώνει και διχάζει. Αν αναρωτηθούμε γιατί είμαστε τόσο πρόθυμοι να γνωρίζουμε (και σήμερα, τόσο ενθουσιασμένοι με την προοπτική της τεχνητής νοημοσύνης!) και τόσο λίγο ενδιαφερόμαστε για την αγάπη, η απάντηση είναι απλή: Η γνώση μεταφράζεται σε εξουσία, η αγάπη σε διακονία!» (Κήρυγμα π. Raniero Cantalamessa, Κήρηγμα 17.3.2023). Και βέβαια η διακονία της αγάπης είναι Σταυρός, που δεν αποφασίζει κανείς εύκολα να τον σηκώσει.

    Ωστόσο πάτερ μου, ναι, η μεγαλύτερη και καλύτερη συμφωνία είναι. «Εν τούτοις, ο Θεός εργάζεται …». Δεν κοιμάται. Πολύ περισσότερο, δεν πέθανε ! Λοιπόν.  «Του Κυρίου δεηθώμεν» !

******   ***   ******

    Και δυο λόγια σχετικά με το σχόλιο για την πίστη. Ότι, δηλαδή, ο αείμνηστος Καθηγητής Νίκος Νησιώτης έλεγε χαρακτηριστικά. «Την πίστη κανείς δεν την έχει στο τσεπάκι του» ! Παραπλήσιο με το υπερβολικό ίσως, αλλά αληθινό. «Μια πίστη που δεν αμφιβάλλει είναι πεθαμένη πίστη». Και οι μαθητές που άκουγαν το Χριστό ουσιαστικά να τους λέει πως είναι πολύ λειψοί στην πίστη-ούτε «ως κόκκον σινάπεως»-παρακαλούσαν και του έλεγαν. «Κύριε πρόσθες ημίν πίστιν». Και δεν είναι μόνο ο Ιουδας που τρία χρόνια πλάι του πίστευε μόνο στο χρήμα και τα περαιτέρω… Κι ο Πέτρος έχασε την πίστη, όταν τον αρνήθηκε τρεις φορές μπρος σε μια παιδούλα. Αλλά παραπέρα ποιος είχε πίστη πιο στέρεη από του αρνητή Πέτρου, και του πολεμίου του αρχικά Παύλου. Και είναι λίγο ωραίο εδώ που διαβάζω ότι ο Όσιος Παϊσιος συμβούλευε συχνά να λέτε και να επαναλαμβάνετε. «Κύριε πρόσθες ημίν πίστιν»;

    Γιατί η πίστη ίναι μια ατμόσφαιρα άμεσης ζωντανής σχέσης του προσώπου του ανθρώπου με το πρόσωπο του Θεού-Χριστού. Μια αίσθηση ότι είναι συναχώς πλάι μου, και μαζί πάμε, όπου πάμε ! Του μιλάω και ανταποκρίνεται, τα λέμε σαν παιδί με πατέρα. Αλλά στην ατμόσφαιρα αυτή φυσούν, και κάποτε λυσομανούν ανέμοι ! Και λες και επανλαμβάνεις ικετευτικά. «Κύριε μη μ’ αφήνεις» !  Αυτά είναι «τα απλά πράγματα». Και εδώ δεν είναι να πει κανείς ως πιο ανθρώπινη πίστη αυτή, του δύστυχου πατέρα του δαιμονισμένου. «Πιστευω Κύριε, βοήθει μοι τη απιστία»-Μρκ.9,24.

     Γιατί. «Η πίστη δεν είναι ποτέ απλή διανοητική προσχώρηση, ούτε καθαρή και απλή υποταγή, αλλά πιστότητα του προσώπου στο Πρόσωπο». Και το επίσης πολύ ωραίο από το μεγάλο Δανό χριστιανό φιλόσοφο. «Ο Θεός δεν είναι μια ιδέα που την αποδείχνουμε, είναι ον σχέση με το οποίο ζούμε … Η αναζήτηση αποδείξεων είναι βλασφημία, και το να κάνουμε το Χριστιανισμό αληθοφανή είναι η καταστροφή του Χριστιανισμού»-Kierkegaard.

  Αθανάσιος Κοτταδάκης