Ὦρες Ἀγωνίας στὸν Κῆπο - «Κ.Π.»

Ὦρες Ἀγωνίας  στὸν Κῆπο

Ἡ εὐλογία τῆς ζωῆς ἄρχισε μὲ τοὺς Πρωτόπλαστους στὸν κῆπο τῆς Ἐδέμ, στὸν Παράδεισο. Ἀλλὰ καὶ ἡ τραγωδία τῆς ἀνθρωπότητας, μὲ τὴν ἁμαρτία καὶ ἀποστασία τῶν ἀνθρώπων, ἀπὸ ἐκεῖ δυστυχῶς ἄρχισε καὶ ἔκλεισε ἡ πόρτα του. Ὅμως στὸν κῆπο τῆς Γεθσημανῆ, ἐκεῖ στοὺς πρόποδες τοῦ ὅρους τῶν Ἐλαιῶν,  ὅπου ἀλησμόνητες στιγμὲς ἔζησαν οἱ Ἀπόστολοι μὲ τὸν Κύριό τους,τώρα στὸν κῆπο αὐτὸ δίνει τὸν ἀγώνα Του ὁ Χριστός. Πρέπει νὰ ἀντέξει τὸ Γολγοθὰ καὶ νὰ ἀνοίξει ὁ Παράδεισος.

Ὁ Θεάνθρωπος ὑποφέρει γιὰ ὅσα  θὰ συμβοῦν καὶ καταφεύγει ἐκεῖ μὲ τοὺς ἀγαπημένους. Ἔχει ἀνάγκη τὴ συμπαράστασή τους. Ἐκεῖνοι ὅμως εἶναι κουρασμένοι καὶ  ἀποκοιμήθησαν. Ὁ Κύριος, ὅλος ἀγωνία, γονατίζει παράμερα στὴ ρίζα μιᾶς ἐλιᾶς καὶ προσεύχεται. Προσεύχεται μὲ τέτοια ἔνταση, ποὺ ὁ ἱδρώτας κυλάει ἀπὸ τὸ μέτωπό Του ὡσεὶ θρόμβοι αἵματος. Νεκρικὴ ἡσυχία καὶ σκοτάδι παντοῦ. Ἐπιστρέφει στοὺς Μαθητές. Δὲν βλέπει νὰ Τόν συμμερίζονται. Ξαναφεύγει Μόνος καὶ συνεχίζει τὴν ἐπικοινωνία Του μὲ τὸν Θεὸ Πατέρα: «Πάτερ, ἀπελθέτω ἀπὸ ἐμοῦ τὸ ποτήριον τοῦτο, εἰ δυνατὸν ἐστιν. Ἀλλ’ ὡς Ἐσὺ θέλεις…».

Ὑπόδειγμα τέλειο ὑποταγῆς καὶ ἐξαρτήσεως ἀπὸ τὸν Πατέρα Του. Σὲ τί φρικτὸ πόνο ὁδηγήθηκες, Χριστέ μας, ποὺ ἀναγκάστηκες νὰ πεῖς αὐτὴν τὴν προσευχή! Ὅμως αἰσθάνεσαι δυναμωμένος τώρα καὶ σηκώνεσαι ἀποφασιστικά. Ἤδη ἀπὸ μακριὰ φθάνουν μὲ φανοὺς καὶ λαμπάδες ἀγριεμένοι οἱ σταυρωτές Σου μὲ ὁδηγό τους… τὸν Ἰούδα, τὸν Μαθητή Σου!

Αἰφνιδιάζονται οἱ Μαθητές. Πῶς τόλμησε ὁ Ἰούδας; Ἀκόμη καὶ ὁ Κύριος ἀπορεῖ: «Φιλήματι προδίδεις τὸν Διδάσκαλο;» Ἀτάραχος ὁ προδότης. Ὁ αὐθόρμητος Πέτρος κόβει τὸ αὐτὶ τοῦ Μάλχου. Ὁ Κύριος τὸ θεραπεύει θαυματουργικά. Ἡ μικρὴ στάση διαλύεται καὶ ὁ Κύριος παραδίδεται εἰς χεῖρας ἀνόμων! Δὲν ἀντέχεται αὐτὴ ἡ φρικτὴ σκηνή. Θὰ σπάσει ἡ καρδιά μας ἀπὸ ντροπὴ καὶ ὀδύνη καὶ πόνον ὀξύ, ἔτσι ποὺ σπρώχνουν καὶ τραβοῦν βίαια καὶ ἀδιάντροπα τὸ Χριστό μας. Οἱ δικοί του ἄνθρωποι δὲν μποροῦν νὰ Τὸν βοηθήσουν. Τὸν ἐγκαταλείπουν ἄφαντοι, ἀπὸ τὸ μανιασμένο πλῆθος. Γιά τὸν φόβον τῶν Ἰουδαίων; Γιά τὴν οἰκονομίαν τοῦ Θεοῦ; Πρέπει ἀργότερα νὰ Τὸν κηρύξουν! Δέσμιος ὁ Κύριος μὲ ἕνα βλέμμα ἄφατης εὐσπλαχνίας πού ἀγκαλιάζει ὅλους. Τὸν παίρνουν, Τὸν συλλαμβάνουν καὶ φεύγουν…!

Συγχώρησέ μας, Κύριε, ποὺ Σὲ ἀφήσαμε Μόνο στὸ μαρτύριό Σου. Τραγικὲς οἱ ὧρες Σου σ’ αὐτὸν τὸν κῆπο. Μόνος, καὶ ἀπέναντί Σου ἡ ἀδιαφορία, ἡ λησμοσύνη, ἡ ἀγνωμοσύνη, ἡ ἀχαριστία καὶ ἡ κακία τῶν ἀνθρώπων, ποὺ τόσο ἀγάπησες καὶ εὐεργέτησες. Οἱ δικοί Σου σὰν ξένοι καὶ οἱ Ἰουδαῖοι φανατισμένοι ἐχθροί, μὲ ἀποκορύφωμα τὴν προδοσία τοῦ Ἰούδα… Συγχώρησέ μας, Κύριε, ποὺ Σὲ ἐγκαταλείψαμε αὐτὴ τὴ φοβερὴ νύχτα τῆς ἀγωνίας Σου στὸν κῆπο τῆς Γεθσημανῆ!

«Κ.Π.»