Κυριακή Γ’ των Νηστειών (της Σταυροπροσκυνήσεως) - π. Θεοδόσιος Μαρτζούχος

Κυριακή Γ’ των Νηστειών (της Σταυροπροσκυνήσεως)

π. Θεοδόσιος Μαρτζούχος

Stat Crux dum volvitur orbis –
«Ο Σταυρός είναι σταθερός ενώ ο κόσμος γυρίζει»

Είναι πολύ εύκολο να προσκυνήσει κανείς κάνοντας ένα σχήμα προσκύνησης. Είναι πολύ εύκολο να σκύψει τη μέση του, να κάνει μια μετάνοια, για να φιλήσει ένα σταυρό.

Είναι δύσκολο, όμως, να συνειδητοποιήσει το περιεχόμενο του Σταυρού, το οποίο περιεχόμενο πρέπει αυτός να προσοικειωθεί. Γιατί, όταν λέμε προσκυνώ, σημαίνει αποδέχομαι κάποιον/κάτι ως ανώτερο από μένα, ως ρυθμιστή μου. 

Ο Σταυρός δεν είναι ένα σχήμα. Πάνω στον Γολγοθά υπήρχαν τρεις ομοιόσχημοι σταυροί. Αξία είχε ο ένας· από το περιεχόμενό του. Οι υπόλοιποι, καμία. Είναι τραγικές καταστάσεις να μπλέκει κανείς τα σύμβολά με το περιεχόμενό τους. Η σύγχυση να νομίζει ότι είναι Σταυρός κάθε πλακάκι που είναι τοποθετημένο ορθογωνίως ή αυτά τα σχήματα που είναι κάτω από τα παπούτσια των ανθρώπων, και να αρχίσει να ανοητολογεί, γελοιοποιώντας τα θέματα και καταλήγοντας τον Σταυρό σε μια αποτροπαϊκή μαγεία.

Όχι. Ο Σταυρός είναι ο τρόπος έκφρασης του Χριστού. Αυτό είναι που χρειάζεται να προσκυνήσουμε και να αποδεχθούμε. Δεν είναι ούτε ένα αλεξικέραυνο –κάνω τον σταυρό μου για να έχω το κεφάλι μου σίγουρο– ούτε και μια κατάσταση η οποία είναι απ’ έξω από εμάς.

Είναι υπόθεση που πρέπει όχι απλώς να προσοικειωθούμε αλλά και να εκφράσουμε με την ποιότητα των ενεργειών μας. Πρέπει, λένε οι Άγιοι, να σταυρώσουμε τον εαυτό μας γιατί όπως λένε «τὰ πάντα δεῖται Σταυροῦ». Όλα έχουν ανάγκη «να σταυρωθούν», δηλαδή να αποκτήσουν το φρόνιμα της θυσίας.

Προσκυνώντας τον Σταυρό του Χριστού, προσκυνάμε τον Χριστό, ο οποίος λέει σε εμάς, ότι εάν δεν μάθουμε να θυσιάζουμε τον εαυτό μας για τους άλλους, αλλά αντιθέτως είμαστε σε αυτόν τον σύγχρονο φαύλο κύκλο να θυσιάζουμε τους πάντες και τα πάντα χάριν ημών, δεν έχουμε καμία σχέση μαζί Του. Όσα σταυροκοπήματα και να κάνουμε, όσες χαζοευλάβειες και να φανταζόμαστε. («Δεν φοράμε εμείς παπούτσια με έκτυπους “σταυρούς” από κάτω!!»).

Τρεις σταυροί επί του Γολγοθά, ένας είχε αξία· εξαιτίας Αυτού τον οποίον έφερε και αυτών τα οποία ο Σταυρούμενος ήθελε να πει. Οι άλλοι (σταυρωμένοι) ήταν δυο ταλαίπωροι που ήταν κατάδικοι. Αυτός δεν ήταν κατάδικος. Ήταν ο μεγαλύτερος από όλους, και εξ αυτού μπορούσε να γίνει μικρότερος από όλους και να μας πάρει όλους στην πλάτη Του.

Agnus Dei qui tollis peccata mundi ψάλουν μετά την μετάληψη, στην Ευχαριστία, οι αδελφοί μας οι καθολικοί, φωνάζοντας αυτό που μας έμαθε ο άγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής: «Ἴδε ὁ Ἀμνός τοῦ Θεοῦ ὁ αἵρων τήν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου».

 Σήμερα, μέσα στο Μεσοσαράκοστο,  προσκυνάμε τον Σταυρό του Χριστού για να αγαπήσουμε ακόμη περισσότερο τη θυσία εν όψει της αγίας Αναστάσεως, όπως λέει και το τροπάριο: «Τόν Σταυρόν Σου προσκυνοῦμεν Ἀγαθέ, καὶ τὴν ἁγίαν σου Ἀνάστασιν δοξάζομεν», μπας και αναστηθούμε τώρα από τα νεκρά μας έργα και τότε από τον τάφο μας «εἰς ἀνάστασιν ζωῆς».

 

Ἐκ τοῦ κατά Μάρκον
Κεφ. Η’ 34-38 Θ’1.
Eἶπε ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὁς:
  – Ὅποιος θέλει νά μέ ἀκολουθήσει, πρέπει νά ἀπαρνηθεῖ τόν ἑαυτὁ του, νά σηκώσει τό σταυρό του καί ἔτσι νά μέ ἀκολουθεῖ.
Γιατί ὅποιος θέλει, ἀνθρωπίνως, νά σώσει τόν ἑαυτό του, θά τόν χάσει. Ἀντιθέτως, ὅποιος θυσιάσει τόν ἑαυτό του χάριν ἐμοῦ καί τοῦ Εὐαγγελίου, αὐτός θά τόν κερδίσει.
Τί θά ὠφεληθεῖ ὁ ἄνθρωπος, ἄν κερδίσει τόν κόσμο ὅλο, ἀλλά τελικῶς χάσει τόν ἑαυτό του; Τί μπορεί νά λάβει ὁ ἄνθρωπος ὡς ἀντάλλαγμα γιά τόν χαμένο του ἑαυτό;
Ὅποιος ζώντας μέσα σ’ αὐτή τήν γενεά τήν ἄπιστη καί ἁμαρτωλή ντρέπεται γιά μένα καί γιά τούς λόγους μου, καί ὁ Υἱός τοῦ Ἀνθρώπου, τότε πού θά ἔλθει ˝ἐν τῇ  δόξῃ τοῦ Πατρός του″ μαζί μέ τούς ἁγίους ἀγγέλους, θά ντραπεῖ γι’ αυτόν.
Καί τούς ἔλεγε ἀκόμη ὁ Ἰησοῦς:
– Ἀλήθεια σᾶς λέω, ὑπάρχουν ἐδῶ μερικοί πού δέν πρόκειται νά πεθάνουν, πρίν δοῦν τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ νά ἔρχεται ˝ἐν δυνάμει˝.-