ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ… ΣΧΟΛΙΩΝ - π. Θεοδόσιος Μαρτζούχος

ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ… ΣΧΟΛΙΩΝ

π. Θεοδόσιος Μαρτζούχος

Η συζήτηση για την ανανέωση στην Εκκλησία σε μορφολογικά, εθιμικά, τυπικά, και λατρευτικά πλαίσια ΟΧΙ δογματικά) μπορεί μερικές φορές δυστυχώς να μοιάζει με πεδίο μάχης... με αντίπαλα μέτωπα! Δεν λείπουν τα μεγάλα όπλα με σωρεία πυρομαχικών…! Έτσι φανταζόμαστε.

Σε τέτοιες καταστάσεις είναι σημαντικό να αφουγκραζόμαστε την αληθινή φωνή και να προσέχουμε τις ελπιδοφόρες πρωτοβουλίες, που φυτρώνουν σε απίθανο έδαφος, όπως τα αγριολούλουδα! Υποψιάζομαι και εύχομαι ότι έτσι θα προέλθει διαρκής μακροπρόθεσμη ανανέωση!!

Α. Διαβάζοντας κάποιος, τα σχόλια, στο κείμενο μου για την ημερομηνία εορτασμού του Πάσχα, την αντίρρηση του κ. Κ. Νούση και την απάντηση μου στην αντίρρηση, δεν μπορεί να μη γεμίσει θλίψη…

«Φόβοι»…. «άγχη» … «προδοσίες» … κάνουν κάποιους αδελφούς μας χριστιανούς να μην «ακούνε» τα κείμενα παραπομπών αλλά να εκφράζουν απλώς «αγωνίες».

Πρώτα απ’ όλα γράφουν ανωνύμως! Έλεος αδελφοί. Αναζητούμε την αλήθεια… με ανωνυμία; Αυτά που έχουν οι έντιμοι και ειλικρινείς άθεοι να μην τα υλοποιούν οι χριστιανοί; Τι συζήτηση χωράει μεταξύ …ανωνύμων; Οι χριστιανοί ήταν πάντοτε επώνυμοι και στο δημόσιο χώρο (στάδια) όπου, φανέρωναν τι πιστεύουν!

Β. Ο πρώτος σχολιαστής γράφει το απίθανο… «Ανεξάρτητα από την ουσία το….» Αδερφέ μου δεν είμαι βουλευτής ούτε δημοσιοσχεσίτης. Δεν αγωνιώ για το ύφος, αλλά για το περιεχόμενο και την ουσία.! Και πιστεύω συμφωνείς ότι εγχείρηση με βρεγμένο βαμβάκι δεν γίνεται! Γίνεται με νυστέρι! Συ προφανώς αξιολογείς ότι το να χαρακτηρίζεις υβριστικά ως οικουμενιστή κάποιον δεν είναι θέμα; Και συγχρόνως «αγωνιάς» αυθαιρετώντας ότι δεν με απασχολεί το δόγμα και το θεωρώ παρωχημένο!! Ποιος τα φαντάζεται αυτά; Λες να είναι δόγμα ο τρόπος ημερολογιακού καθορισμού μιας γιορτής; Δεν βλέπεις την βλασφημία (= γελοιοποίηση) του θέματος από μια τέτοια θέαση; Ο συνεορτασμός με τους Εβραίους από ποιόν προτάθηκε και δεν το καταλάβαμε;

Πώς ρυθμίστηκε ημερολογιακά το Πάσχα;

Με βάση την εαρινή ισημερία. Η Πανσέληνος που έρχεται μετά την εαρινή ισημερία, είναι επίσης απαραίτητη προϋπόθεση. Η Κυριακή που έπεται λοιπόν της πανσελήνου, της μετά την εαρινή ισημερία, είναι η Κυριακή του Πάσχα. Αν συμπίπτει και το Πάσχα των Ιουδαίων εκείνη την ημέρα μετατίθεται το των χριστιανών την επομένη Κυριακή. Όμως η λάθος ισημερία (λόγω ημερολογίου Ιουλιανού) μας εκτροχιάζει και παραβαίνεται η πρόβλεψη (κανόνας δεν υπάρχει) της αγίας Πρώτης Συνόδου και γιορτάζουμε πολλές μέρες μετά την Πανσέληνο λόγω ημερολογίου…

Το εορτάζειν μετά ομοπίστων είναι αυτονόητο, το να συμπίπτει ημερολογιακά σε κάθε ομάδα-δόγμα, ο εορτασμός που θα γίνει ΔΕΝ είναι αίρεση ούτε απαγορευμένο!! Έλεος… Κάθε χρόνο, ΟΛΟΙ οι χριστιανοί συνεορτάζουμε τα Χριστούγεννα (πλην των idiots παλαιοημερολογιτών). Το «συνεορτάζειν» (ημερολογιακά) τα Χριστούγεννα επιτρέπεται,  το Πάσχα δεν επιτρέπεται;;!!

Ας μη παραλογιζόμεθα. Μας ακούν και μας βλέπουν πολλοί και θα τρομάξουν με την … «τετράγωνη» λογική μας!!! Θα σοκαριστούν ακούγοντας μας να συζητάμε… στα σοβαρά ότι «χτυπήθηκε το Πάσχα» (!) με την αλλαγή ώρας εορτασμού (καθιερώθηκε το ρολόι!!) της Αναστάσεως. Αφέλειες μέχρι τον ουρανό!! Όταν το πρωί του Μεγ. Σαββάτου κάνεις τον εσπερινό της Αναστάσεως και την επίσημη πρώτη Θ. Λειτουργία του Μ. Βασιλείου, αρχίζοντας τον εορτασμό της Ανάστασης (παράτυπα και ανοητότατα) δεν υπάρχει πρόβλημα! Θέμα υπάρχει μη φάμε πριν περάσει η δωδεκάτη του μεσονυκτίου, όπως έλεγε μακαρίτης κληρικός!!

Άλλος σχολιαστής αφού αρχίσει με το χωρίο του Χρυσοστόμου «Παράδοσις εστίν μη πλέον ζήτει» (που αφορά  διδασκαλία όχι τεχνικό θέμα… ) καταλήγει με τον ίδιο πατέρα που γράφει: Χρόνων ακρίβειαν και ημερών παρατήρησιν δεν ηξεύρει η του Χριστού Εκκλησία! Άβυσσος άβυσσον επικαλείται.   

Γραφή και Παράδοσις… τα δυο πόδια της Εκκλησίας! ΝΑΙ. Όμως όσον αφορά το περιεχόμενο της πίστεως και την διδασκαλία και διδαχή Της. ΟΧΙ όσον αφορά… τυπικά συνήθειες, ρυθμίσεις, τρόπους εορτασμού, ενδυμασία κληρικών και γενικώς εξωτερικά και εθιμικά θέματα.

Αν κάποιος συγχέει τη Παράδοση με τα εξωτερικά, μπαίνει σε μια θεολογικοδιανοητική σύγχυση και καταντά στην νεοελληνική παροιμία: «Ακριβοί στα πίτουρα και φτηνοί στο αλεύρι»!!! Και για να σοβαρευτούμε, ας μελετήσουμε τουλάχιστον το πέμπτο κεφάλαιο της εντυπωσιακής μελέτης του π. Γ. Φλωρόφσκι Αγία Γραφή, Εκκλησία, Παράδοσις, με τίτλο: «Η λειτουργία της παραδόσεως εις την αρχαίαν Εκκλησίαν», όπου ο άγιος Αθανάσιος πλην της ουσιαστικής διακρίσεως να πορευόμαστε «από την μυωπικήν επιμονήν εις το γράμμα, εις την έννοιαν του σκοπού, μας διδάσκει ότι καθ’ όλην την συζήτησιν με τους Αρειανούς ουδέποτε ανεφέρθησαν «παραδόσεις» εις τον πληθυντικόν! Η ενότης και η σταθερότης αυτής της Παραδόσεως [δηλαδή της διδασκαλίας της Πίστεως] ήταν το κύριον και κρίσιμον σημείον του όλου επιχειρήματος» (σελ. 100-114).

Παράδοσις ως διδασκαλία της πίστεως και παράδοσις ως συνήθεια τρόπων καθημερινότητος είναι ΠΑΝΤΕΛΩΣ διαφορετικό θέμα. Μια Εκκλησία που αυτοσυστηνόταν ως semper reformanda (= πάντοτε ανανεούμενη) και έκανε επεξήγηση για τέτοια θέματα λέγοντας non nova, sed noviter (= όχι καινούργια, αλλά με καινούργιο τρόπο), μιας τέτοιας τοποθέτησης Εκκλησία, πώς έφτασε να γίνει έκφραση συντηρητισμού και αρτηριοσκλήρυνσης;; Το μυστήριο της Εκκλησίας φυσικά είναι άγιο και τέλειο, οι εκφραστές όμως κληρικοί και λαϊκοί ατυχώς βασανίζονται και ψυχανεμίζονται μεταξύ συντηρητισμού και φιλελευθερισμού, μεταξύ ευκινησίας και αρτηριοσκλήρυνσης.

Τελειώνοντας δεν πρέπει ποτέ να μας διαφεύγει

α. Ότι τέτοια διλήμματα, συντηρητισμός-φιλελευθερισμός είναι σύγχρονες αυταπάτες αυτοπροσδιορισμού. Την Εκκλησία δεν την εκφράζουν και δεν την ενδιαφέρουν. Η Εκκλησία έχει στόχο τη βοήθεια και σωτηρία των ανθρώπων. Οικονομία (φιλελευθερισμός;) δεν είναι μειοδοτικός διαγωνισμός και συντηρητικότητα (παράδοση;) είναι αρτηριοσκλήρυνση. Αυτά υπάρχουν σε άρρωστα σώματα και η Εκκλησία είναι χώρος και μυστήριο αληθούς υγείας και όχι πλασέμπο προσφορές.

β. Ότι η ελευθερία είναι όρος (όχι τώρα αλλά ανέκαθεν) sine qua non για τη σχέση με τον Χριστό, και

γ. Ότι η Εκκλησία είναι μια αρχαία (προαιώνιο μυστήριο) υπόσταση που πρέπει κάθε εποχή να είναι «ντυμένη» με τα ρούχα της εποχής, για να την αναγνωρίζουν ως «δική» τους αυτοί στους οποίους σε κάθε εποχή απευθύνεται. Κοινώς, να μην είναι αγνώστου ταυτότητος ιπτάμενο αντικείμενο (UFO).

Ταύτα με ευχαριστίες και ευχές.

Εύχεσθε και δι’ εμέ.

π. Θεοδόσιος Μαρτζούχος