Αρχιεπίσκοπος ᾿Αθηνῶν ῾Ιερώνυμος Κοτσώνης - ΓΝΗΣΙΟΣ ΑΣΚΗΤΗΣ

᾿Αρχιεπίσκοπος ᾿Αθηνῶν ῾Ιερώνυμος Κοτσώνης

῾Ο Ἀρχιεπίσκοπος τῆς ἀγάπης

«Αἰωνία  ἡ μνήμη του»

Ο ᾿Αρχιεπίσκοπος ᾿Αθηνῶν ῾Ιερώνυμος Κοτσώνης  εἶναι ἱστορία. ᾿Αλλά μιά ἱστορία πού συνεχίζει νά προκαλεῖ καί νά προσκαλεῖ. ῞Ενα πέρασμα, πού ἄφησε πίσω του βαθιά τυπώματα. Καί δέν ἀφήνει περιθώρια καί δυνατότητες σ᾿ ἐκείνους πού ἔχουν συμφέρον νά τά ἐπικαλύψουν.
῾Η δική μας γενιά τόν γνώρισε καί τόν παρακολούθησε. Στούς ὁραματισμούς του καί στούς ἀγῶνες του. Στούς ἀποστολικούς μόχθους του καί στίς πικρίες του.
Ο ᾿Αρχιεπίσκοπος ῾Ιερώνυμος Κοτσώνης, στάθηκε πατέρας καί ποιμένας τῆς ᾿Εκκλησίας καί στή συνείδηση τοῦ πιστοῦ λαοῦ ἐγγράφτηκε σάν πατέρας καί δάσκαλος τῆς Οἰκουμενικῆς ᾿Ορθοδοξίας.

 ΓΝΗΣΙΟΣ ΑΣΚΗΤΗΣ

᾿Ασκητής, σάν τόν πιό ἀπόμακρο ἐρημίτη, περπατοῦσε ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους καί λειτουργοῦσε τό μυστήριο τῆς σωτηρίας τῶν ψυχῶν, δίχως νά ἐπιτρέψει στόν ἑαυτό του νά ἐκκοσμικευτεῖ, ἤ νά ἀναπαυτεῖ στή γλυκύτητα τῶν ἀνέσεων.

Τήν ἀπεριόριστη ἀγάπη του στόν μοναχισμό καί τή συνέπεια, μέ τήν ὁποία ἀγωνίστηκε στά ἀσκητικά σκάμματα, τίς ἀποδεικνύουν οἱ ποικίλες φάσεις τῆς ζωῆς του. Τίς συνοψίζουν, ὅμως, δυό κείμενα, τά ὁποῖα σά θησαύρισμα ἀγώνα καί μύρο προσφορᾶς στόν Κύριο, χαράχτηκαν ἀπ᾿ τό γεροντικό, ἀσθενικό του χέρι.

Τό πρῶτο εἶναι μιά ἐπιστολή, πού ἀπηύθυνε σέ κάποιον κληρικό:

«Πανοσιολογιώτατε,

Κάνοντας τόν ἀπολογισμό τῆς μακρᾶς μου ζωῆς δέν μπορῶ νά πῶ ὅτι ὑπῆρξα ἀπό τούς καλούς μοναχούς ὅτι ὅμως προσπάθησα νά τηρήσω καθαρό τό ράσο μπορῶ νά τό ἰσχυριστῶ. ᾿Από τό κελλί τῆς Μονῆς Πετράκη ἔφυγα γιά νά πάω στήν ῾Ιερά Σύνοδο γιά τό Μεγάλο Μήνυμα, ὅτε μέ ἐξέλεξαν ᾿Αρχιεπίσκοπο ᾿Αθηνῶν. ῾Ως ᾿Αρχιεπίσκοπος ἔμενα τόν πιό πολύ καιρό στήν Μονή Πεντέλης, ἤ στό οἴκημα τῆς ᾿Αρχιεπισκοπῆς. Καί ἀπό ἐκεῖ ἔφυγα παραιτούμενος ἀπό τόν ᾿Αρχιεπισκοπικόν θρόνον, διά νά κλεισθῶ στό ἐρημητήριό μου στά ῾Υστέρνια. ᾿Αγάπησα, ὅμως, τόν μοναχισμόν καί ἐφ᾿ ὅσον εἶχα τήν εὐθύνην τῆς ᾿Αρχιεπισκοπῆς ὄχι μόνον κατήργησα τήν εἰσφοράν τοῦ 8% ἀπό τάς ῾Ι. Μονάς πρός τήν ᾿Αρχιεπισκοπήν, ἀλλά καί ἐπιχορηγοῦσα ἐκ τῶν “τυχηρῶν” ἐσόδων τοῦ ᾿Αρχιεπισκόπου τάς πτωχοτέρας ἐκ τῶν Μονῶν καί ἵδρυσα νέας.

Τοῦτο δέ μέ ἐφώτισεν ὁ Θεός νά τό πράξω, διότι ἦτο καί εἶναι πεποίθησίς μου, ὅτι αἱ Μοναί καί ὁ Μοναχισμός γενικῶς εἶναι ὁ φρουρός τῆς ᾿Ορθοδοξίας καί ὁ στυλοβάτης τῆς πίστεώς μας. ῎Αν ὡς ῎Εθνος σήμερα ὑπάρχωμεν καί ἄν εἶναι δυνατόν νά εἴμεθα ὡς ᾿Ορθόδοξοι ὑπερήφανοι διά τήν ᾿Ορθοδοξίαν μας, αὐτό τό ὀφείλομεν εἰς τά Μοναστήριά μας καί τούς εὐλαβεῖς μοναχούς των”.

Τό δεύτερο κείμενο εἶναι ἡ διαθήκη του:

«...᾿Απέριττος καί ἁπλή, ὡς ἀναξίου μοναχοῦ, ἐπιθυμῶ νά γίνῃ καί ἡ κηδεία μου. ῎Ητοι, μετά τό ἐκ τοῦ Παναγίου Τάφου σάββανό μου, νά περιβληθῶ ἕνα ἁπλοῦν ζωστικόν καί μίαν δερματίνην ζώνην, ὡς κάλυμμα δέ τῆς κεφαλῆς ἕνα σκοῦφον...»

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου