Κουβεντοῦλες στήν ἀκρογιαλιά - «Κ.Π.»

 

Κουβεντοῦλες στήν ἀκρογιαλιά  

«Κ.Π.»

Δροσιζόμαστε στὴν ἥσυχη ἀκρογιαλιά. Τὸ ναζιάρικο κῦμα σπάει στὰ πόδια μας καὶ τὸ θαλασσινὸ ἀεράκι θωπεύει τὰ πρόσωπά μας. Μπροστὰ μας ἡ γαλάζια ἀπεραντοσύνη, μὲ τὸν ἥλιο νὰ ὁδεύει ὁλόχρυσο στὴ δύση! Μαγικὴ εἰκόνα τῆς Πατρίδας μας. Δίπλα  μας ἀκριβῶς στρώνουν τὶς πετσέτες πέντε κορίτσια, σεμνά, εὐγενικά, μὲ τρόπους σὰν ἄγγελοι. Βουτᾶνε, κολυμποῦν, παίζουν, χαίρονται τὴ θάλασσα καὶ βγαίνουν στὶς θέσεις τους. Πῶς τὰ καταφέρνουν καὶ δὲν σταματοῦν νὰ μιλᾶνε μεταξύ τους ὄμορφα! Χαίρεσαι νὰ τὶς ἀκοῦς, χωρὶς βέβαια νὰ ἐπιδιώκεις. Εἶναι ὄντως παιδιὰ τοῦ Θεοῦ. Ξεχωρίζουν. Μιλοῦν μὲ εὐγνωμοσύνη γιὰ τοὺς γονεῖς τους καὶ ἀναφέρονται σὲ βιώματα ἀπὸ τὴν ἀνατροφή τους.

- Ὄχι, δὲν εἶναι δύσκολη ἡ χριστιανικὴ ζωή, δὲν τὴ ζήσαμε ὡς «στενὴ καὶ τεθλιμμένη  ὁδό»! Ἐμεῖς τὴ γνωρίσαμε ἀπὸ τὴ μήτρα τῆς Μητέρας μας. Ὅλα τὰ βιώματα τῆς ζωῆς της μὲ τὸ Χριστό, τὴν οἰκογένεια καὶ στὴν Ἐκκλησία, τὰ ἀποτύπωνε καὶ σὲ ἐμᾶς, ποὺ μᾶς μεγάλωνε μέσα της. Σὰν σκέφτομαι πὼς ὅταν κοινωνοῦσε, κοινωνούσαμε κι ἐμεῖς μαζί της καὶ τόσα ἄλλα. Ἀπὸ τὰ σπλάχνα της, σφραγίδα ἄσβηστη ἡ ζωή της στὴ δική μας.

- Καὶ μέσα στὸν ἴδιο χῶρο, τῆς οἰκογένειάς μας, δεχόμαστε πολλὴ ἀγάπη ἀπὸ τοὺς εὐσεβεῖς παπποῦδες μας καὶ τοὺς πρόσχαρους γονεῖς μας. Καὶ ὄχι μόνο ἀγάπη ἀλλὰ καὶ τὸ καλό τους παράδειγμα. Ζήσαμε ὅλοι προσεκτικὰ καὶ ἐλεύθερα. Ὅλα αὐτὰ γέμιζαν συναισθηματικά, λογικά, κοινωνικὰ τὸν μέσα μας κόσμο. Λὲς καὶ δὲν μᾶς ἔλειπε τίποτα. Νιώθαμε προστατευμένοι, γεμάτοι, ἀσφαλεῖς καὶ χαρούμενοι…! Κανένα κενό. Ἂν καὶ φτωχικοί, τὰ εἴχαμε ὅλα. Καὶ ἦταν τόσο φυσικὴ ἡ ζωή μας…!

- Δὲν νιώθαμε ὡς βάρος ἀπὸ μικρά, οὔτε τὴν ὑπακοή, οὔτε τὴν πειθαρχία. Οὔτε τὴν προσευχή, οὔτε τὴ νηστεία. Οὔτε τὸ ξύπνημα τῆς Κυριακῆς γιὰ τὴν Ἐκκλησία, οὔτε τὴν ἐργασία δίπλα στοὺς δικούς μας στὸ σπίτι, στοὺς ἀγρούς. Ὅλοι μικροὶ καὶ μεγάλοι τὸ ἴδιο ἔκαναν. Γιατί ἐμεῖς νὰ θέλουμε κάτι διαφορετικό; Ἔχουν ὅλα τὸν κόπο τους, μᾶς ἔλεγε ἡ γιαγιά μας, ἀλλὰ ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ μας τὰ κάνει εὔκολα καὶ εὐχάριστα. Αὐτὸ νὰ μὴν ξεχνᾶτε ποτέ…!

- Ὅλοι ἄνθρωποι εἴμαστε. Μὲ ξεχωριστοὺς χαρακτῆρες εὔκολους ἢ δύσκολους, μὲ λάθη καὶ ἀδυναμίες, ἀκόμη καὶ μὲ παραβατικὴ συμπεριφορὰ κάποιες φορές. Ἡ ἐξαίρεση ἦταν αὐτό. Ὄχι ὁ κανόνας. Σ’ αὐτὲς τὶς περιπτώσεις δὲν ξεχνῶ τὴν βραχνὴ φωνὴ τοῦ παπποῦ μας: «Ἔϊ, γιατί ξεφύγατε, γιατί ἀγριέψατε; Δὲν θέλω ἄγριο ἀλλὰ Ἅγιο Πνεῦμα στὸ δικό μας σπίτι. Ἔτσι, ἡ ἀγάπη καὶ ὁ σεβασμὸς ποὺ ὑπῆρχε σ’ ὅλα τὰ μέλη τῆς οἰκογένειας, διαχειριζόταν συνετὰ τὴν ἐκτροπὴ καὶ ἡ οἰκογένεια ἔβρισκε γρήγορα τοὺς ρυθμούς της. Ἡ συγχωρητικότητα καὶ ἡ συμφιλίωση ἦταν τὸ πιὸ δυνατὸ μάθημα στὴν καρδιά μας. Ἔτσι μεγαλώναμε καὶ ἂς μὴν γνώριζαν ὅλοι οἱ δικοί μας πολλὰ γράμματα. Γνώριζαν λίγα καὶ καλά, «τοῦ Θεοῦ τὰ Γράμματα»!

- Γιατί σήμερα πολλοὶ ἄνθρωποι θεωροῦν τὸν σωστὸ δρόμο, τὸν χριστιανικὸ δρόμο, δύσκολο καὶ στενό, συντηρητικὸ καὶ ἀπαρχαιωμένο, δύσβατο καὶ δυσβάσταχτο χωρὶς ἀληθινὴ χαρὰ καὶ ἐλευθερία; Ἐμεῖς γιατί δὲν στεναχωρηθήκαμε ἀπὸ τὰ «δέν, τὰ μὴν καὶ τὰ πρέπει»; Σίγουρα, διότι δὲν ἔμαθαν ἀπὸ τὴν ἀρχὴ νὰ ζοῦν μὲ αὐτά. Σίγουρα, γιατί δὲν σκέφτονται πὼς καὶ στὸν κοσμικὸ δρόμο ὑπάρχουν «δὲν καὶ μὴν καὶ πρέπει». Π.χ. «Μὴν νηστεύεις, δὲν εἶναι ἁμαρτία. Δὲν ὑπολογίζεις κανέναν, εἶσαι ἐνήλικας. Πρέπει νὰ διαρρήξουμε τὸ σπίτι τοῦ πλούσιου, γιὰ νὰ ζήσουμε κι ἐμεῖς. Μὲ ἀδικίες ἔγινε πλούσιος». Ἐπίσης σίγουρα δὲν σκέφτονται ποιὸς μᾶς σπρώχνει στὸ καλό; Ὁ Χριστός! Ποιὸς μᾶς σπρώχνει στὸ κακό; Ὁ Πονηρός! Θεὸς φυλάξοι, ταράζομαι στὴν σκέψη πὼς δὲν ἀκούω τὸν Θεὸ καὶ ἀκούω τὸν διάβολο. Θεὸς φυλάξοι.

Τί ὄμορφα ποὺ μιλοῦσαν αὐτὰ τὰ κορίτσια! Καὶ ἔδειχναν ὄντως χαρούμενα. Μέχρι τέλους νὰ συνεχίσουν ἔτσι. Μπράβο τους εἶναι ἀγωνίστριες. Θυμήθηκα τότε ἕναν ἄξιο Γέροντα ποὺ τόνιζε: - Ὅλα τὰ πολύτιμα πράγματα χρειάζονται θυσίες. Πόσω μᾶλλον ἡ ψυχή μας. Ἡ βασικὴ δυσκολία εἶναι νὰ τιθασεύει ὁ καθένας τὸ θηρίο τοῦ ἐγωισμοῦ του. Ἐλεύθερος ἀπὸ αὐτόν, μὲ καρδιὰ ποὺ ἀγαπάει τὸ Χριστὸ, ἡ ζωὴ του εἶναι τόσο φυσιολογικὴ καὶ εὐλογημένη, μέσ’ τῆς Ἐκκλησίας μας τὴν ἀγκαλιά. Ἂν ἦταν στενὸς καὶ δύσκολος ὁ χριστιανικὸς δρόμος, δὲν θὰ τὸν περπατοῦσαν ἀμέτρητα πλήθη. Ὁ δρόμος εἶναι πατημένος, εἶναι στρωμένος μὲ τὶς σταθερὲς πατημασιὲς ἀπὸ νέφη Ἁγίων, Ὁσίων, Ὁμολογητῶν, Ἀπολογητῶν, Μαρτύρων, ποὺ τὸν περπάτησαν καὶ κατέκτησαν τὴν αἰώνια ζωή. Λεωφόρος εἶναι ὁ χριστιανικὸς δρόμος, ὅταν τὸν ξεκινήσεις μὲ χαρὰ καὶ ἀγάπη στὸ Χριστό. Γνωστὴ καὶ πλατιὰ λεωφόρος!!!