Ἐγὼ εἶμαι τὸ θαῦμα! - «Κ.Π.»

 

Ἐγὼ εἶμαι τὸ θαῦμα!  

«Κ.Π.»

Οἱ ἄνθρωποι μέσα στοὺς πόνους καὶ στὶς ἀδυναμίες μας ζητᾶμε μὲ προσευχὴ καὶ ἐπιμονὴ θαύματα. Τρέχουμε στοὺς Ναούς μας μὲ τὰ πρόσφορα στὸ χέρι, νὰ γίνει Λειτουργία, ποὺ θὰ μᾶς φέρει τὸ θαῦμα. Ταξιδεύουμε στὰ Προσκυνήματα τῶν Ἁγίων μας μὲ τάματα στὰ χέρια, καὶ παρακαλοῦμε γιὰ τὸ θαῦμα Του. Πολλὰ τὰ θαύματα στὰ βιβλία ποὺ διαβάζουμε στοὺς συνανθρώπους μας, ἀλλὰ καὶ στὴν προσωπική μας ζωή. Δοξάζουμε, εὐγνωμονοῦμε τὸν Θεὸ γι αὐτά, ἀλλὰ σιγὰ – σιγὰ τά ξεχνᾶμε. Τά συνηθίζουμε. Ὅταν μᾶς ξαναβρεῖ τὸ ἀδιέξοδο πάλι ἀρχίζουμε τὴν ἴδια τακτικὴ ἐκλιπαρώντας γιὰ ἕνα θαῦμα τοῦ Θεοῦ.

Ὁ δυνατὸς νοῦς μας ἀδυνατεῖ ἀκόμη νὰ καταλάβει καὶ νὰ ἐξηγήσει τὰ θαυμάσια τοῦ κόσμου, μέσα στὸν ὁποῖο ὑπάρχει καὶ ζεῖ. Τὰ ἐρωτήματα πανανθρώπινα: Πῶς δημιουργήθηκε ὁ ἄναρχος Θεός. Τί εἶναι ὀ Θεός…. Πῶς δημιουργήθηκε καὶ πῶς συντηρεῖται κάθε λεπτὸ ὁ κόσμος; Ὁ ἀέρας, τὸ νερὸ πῶς δὲν τελειώνουν… Πῶς κινεῖται μὲ τέτοια ἁρμονία τὸ ἄπειρο σύμπαν, ὁ ἥλιος, τὰ ἀστέρια… Ὁ νοῦς μας εἶναι πεπερασμένος. Δὲν μπορεῖ νὰ γνωρίζει τὰ πάντα παρὰ μόνον ὅσα τοῦ χρειάζονται. Ἀδυνατεῖ νὰ δώσει ἐξηγήσεις. Καὶ καθένας πιστεύει στὴν θεωρία πού… τὸν βολεύει ἢ τοῦ ταιριάζει. Ἀπὸ τὴν τύχη ἕως τὸν Θεὸ Δημιουργὸ καὶ Κυβερνήτη. Ὅσοι δὲν πιστεύουν σ’ Αὐτὸν παιδεύονται ἀνικανοποίητοι νὰ ἐρευνοῦν. Ὅσοι πιστεύουν σ’ Αὐτὸν ἀναπαύονται καὶ κράζουν «Ὡς μεγαλύνθη τὰ ἔργα Σου Κύριε, πάντα ἐν σοφία ἐποίησας!» καὶ ὑποτάσσουν ταπεινὰ τὴ σοφία τους στὴ ΣΟΦΙΑ Του!

Δὲν θαυμάζουμε μόνο τὰ μεγάλα, θαυμαστὰ καὶ ἀνεξιχνίαστα ἀλλὰ καὶ τὰ πιὸ μικρά. Τί ἀπάντηση μπορεῖ νὰ δώσει ὁ ἄνθρωπος γιὰ τὸ μυρμήγκι, τὸ ψαράκι, τὸ ἀγριολούλουδο, τὸ γιασεμί, ὅσα ἀποτελοῦν τὴ χλωρίδα καὶ πανίδα. Πῶς δημιουργήθηκαν, πῶς λειτουργοῦν, ἐπικοινωνοῦν, ἐργάζονται, πῶς…; Πῶς τέτοιο πλῆθος φυτῶν καὶ ζώων, τόσα χρώματα καὶ ἀρώματα, τόσοι καρποὶ καὶ ἀγαθά. Ἄφωνος ὁ ἄνθρωπος, καταφέρνει νὰ ψελλίσει μὲ θαυμασμό: Θαύματα, θαύματα! Ζῶ μέσα σὲ θαύματα!

Ἐκεῖ ὅμως ποὺ ὁ ἄνθρωπος  στέκεται τὸ δέος εἶναι τὸ ἀνθρώπινο σῶμα του. Πῶς λειτουργοῦν ἐναρμονισμένα σὰν αὐτόματα, πολύπλοκα ἐργοστάσια, τὸ κάθε ὄργανο τοῦ σώματος καὶ ὅλα μαζί; Πῶς γίνεται αὐτὸ τὸ ἀκατόρθωτο ἀνθρωπίνως, ἀλλὰ συμβαίνει στὸ ἴδιο μας, στὸ δικό μας σῶμα, καὶ δὲν μποροῦμε νὰ λύσουμε τὸ Μυστήριο; Ὁ νοῦς, ἡ καρδιὰ ἀλλὰ καὶ τὸ νύχι καὶ ἡ τριχούλα, ὅλα πιστά, μὲ ἀπίστευτη ἀκρίβεια στὴ ΝΟΜΟΤΕΛΕΙΑ! Ποιὸς Νομοθέτης τὴ νομοθέτησε; Ἀνεξήγητα καὶ ὅμως ἀληθινὰ θαύματα! Τὸ πιὸ γνώριμο καὶ οἰκεῖο σ’ αὐτὴ τὴ ζωή, τὸ σῶμα μας, δὲν τὸ γνωρίζουμε οὔτε ὀργανικὰ οὔτε ψυχικά. Πῶς δημιουργήθηκε τὸ αἷμα μας καὶ δραστηριοποιεῖται μέσα μας; Πῶς δημιουργεῖται κάθε φορᾶ ἡ κακία μας ἢ ἡ ἀγάπη μας. Δὲν ὑπάρχουν ἐργαστηριακὲς ἀπαντήσεις. «Ὁ ἐαυτός μου, αὐτὸς ὁ ἄγνωστος»! Ἀλλὰ μὲ αὐτὸν πορεύομαι. Πῶς;

Μάλιστα, ὅταν βρίσκομαι στὴ Θεία Λατρεία, ψέλνω μαζὶ μὲ Ἀγγέλους, προσεύχομαι μαζὶ μὲ τοὺς Κεκοιμημένους καὶ μὲ τοὺς Ἁγίους, ὅταν κοινωνῶ τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων, καὶ παίρνω τὸν Χριστὸ μέσα μου…, ὅλες αὐτὲς τὶς ὧρες, ποὺ περνῶ στὴν αἰωνιότητα, ποὺ γεύομαι τὴν Αἰώνια Ζωή…., μοῦ ἔρχεται νὰ κράξω: Ἐγὼ ὁ ἄνθρωπος, ἐγὼ ὁ ἐαυτός μου, ἐγὼ … εἶμαι τὸ ὁλοζώντανο ἀνεξήγητο, μεγαλύτερο θαῦμα τοῦ Θεοῦ. Ἐγὼ εἶμαι τὸ θαῦμα! Ἕνα ἀσύλληπτο θαῦμα, ποὺ συνεχίζεται καὶ ὁλοκληρώνεται μὲ τὸν χριστοκεντρικὸ καὶ πνευματικό μας ἀγώνα γιά τὴ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, μαζὶ μὲ τὸν Λυτρωτή μας στὴν ἀτελεύτητη αἰωνιότητα…!

Ἐγὼ ὁ κάθε ἄνθρωπος, τὸ παιδὶ τοῦ Θεοῦ, εἶμαι τὸ θαῦμα! Πῶς ζῶ στή γῆ; Τό πρῶτο θαῦμα! Πῶς θά ζῶ στόν Οὐρανό; Τό δεύτερο  θαῦμα! Ἀξίζω αὐτή τή θαυμαστή, τήν ὑπέροχη, τή μοναδική ΤΙΜΗ ; Δὲν ἀξίζει  νά ἀνταποκριθῶ μέ ὅλες μου τίς δυνάμεις γι αὐτὀ τό ἀσύλληπτο θαῦμα; Δόξα Σοι, Κύριε!