20 διδαχές του αρχιεπισκόπου Αλβανίας
Αναστάσιου
π. Θεοδόσιος Μαρτζούχος
«Η οριζόντια αγάπη προς τον συνάνθρωπό μας είναι η
συμπλήρωση και η επαλήθευση της κατακόρυφης αγάπης προς τον Θεό».
«Στην Παλαιστίνη υπάρχουν δύο λίμνες, η λίμνη της
Γαλιλαίας και η Νεκρά θάλασσα. Το κοινό χαρακτηριστικό τους είναι, ότι δέχονται
και οι δύο τα νερά του ποταμού Ιορδάνη. Αλλά η Γαλιλαία δέχεται τα νερά και τα
αφήνει να φύγουν προς τον Νότο. Η Νεκρά Θάλασσα δέχεται τα νερά του Ιορδάνη και
τα κρατάει για τον εαυτό της. Στη Γαλιλαία υπάρχει υπέροχη ζωή μέσα στην λίμνη
και γύρω από αυτήν. Στη Νεκρά δεν υπάρχει ίχνος ζωής. Η Νεκρά Θάλασσα δείχνει
συμβολικά τί συμβαίνει, όταν κάποιος κρατάει πράγματα για τον εαυτό του. Να
δέχεσαι και να προσφέρεις. Αυτό είναι το μυστικό για να έχεις πληρότητα ζωής…».
«Τό ἀνέσπερο φῶς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ λάμπει
μέσα στήν κτιστή δημιουργία, σέ ὅλη τήν οἰκουμένη. Ὁ κάθε, λοιπόν, πιστός καλεῖται
νά προσλάβει καί νά μεταλαμπαδεύσει τό πασχαλινό φῶς στό περιβάλλον του καί νά
βοηθήσει τόν διπλανό του νά ἀνάψει καί αὐτός τή λαμπάδα του Πάσχα».
«Η Ανάσταση του Χριστού κρύβεται μέσα στον Σταυρό. Να αντιληφθούμε ότι μόνον βιώνοντας τον Σταυρό μπορούμε να γίνουμε άνθρωποι της Αναστάσεως».
«Ο θάνατος συντροφιά με τον Χριστό δεν είναι πια
ζοφερό μυστήριο. Είναι ξύπνημα σε έναν καινούριο κόσμο φωτός. Μετάβαση σε άλλη
ποιότητα ζωής».
«Φέτος δέν θά μπορέσουμε νά μεταδώσουμε τό ἀναστάσιμο
φῶς ὁ ἕνας ἀπό τή λαμπάδα τοῦ ἄλλου. Ἄς μεταλαμπαδεύσουμε ἀπό τή μιά καρδιά
στήν ἄλλη τό φῶς τῆς ἐλπίδας καί τῆς ἐν Χριστῷ ἀφοβίας».
«Στην ανησυχία που δημιουργεί ο ιός της
ανασφάλειας ο Χριστός προσφέρει το αποτελεσματικό αντίδοτο».
«Ἡ Μία Ἁγία Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία, στήν
ὁποία ἀνήκουμε, δέν ζεῖ ἀποκλειστικά γιά τόν ἑαυτό της. Ὅ,τι εἶναι, ὅ,τι
κατέχει, ὅ,τι προσφέρει προορίζεται γιά ὁλόκληρη τήν ἀνθρωπότητα, γιά τήν ἀνύψωση
καί τήν ἀνακαίνιση τοῦ κόσμου. Ἡ Ἐκκλησία δέν δικαιοῦται νά γίνει μία κλειστή
θρησκευτική κοινότητα «εὐλαβῶν», πού ἀπολαμβάνουν ἀποκλειστικά τά δῶρα τοῦ Θεοῦ.
Παραμένει διαχρονικά ἡ εὐχαριστιακή κοινότητα τῶν πιστῶν στόν Χριστό, ἡ ὁποία, ἀκτινοβολῶντας
τό δικό Του φῶς, ἑορτάζει τήν ἐμπειρία τῆς Ἀναστάσεως, τῆς νίκης πάνω στόν
θάνατο. Μέ αὐτή τήν ἀλήθεια νοηματοδοτεῖ, ζωογονεῖ καί μεταμορφώνει τή ζωή τῆς ἀνθρωπότητος
μέ ἐλευθερία καί ἀγάπη».
«Η Λειτουργία είναι υπόθεση που εκδιπλώνεται μετά
τη Λειτουργία στη σχέση μας με το περιβάλλον μας, το στενό οικογενειακό αλλά
και το ευρύτερο».
«Η χριστιανική Εκκλησία υποχρεούται να προσφέρει
ό,τι έχει και ό,τι είναι […] για να προσανατολίσει (ενν. την ανθρωπότητα) προς
ένα υψηλότερο επίπεδο: την παγκόσμια Κοινωνία Αγάπης».
«Δεν πρέπει να χαθεί το γεγονός αυτό (της Θείας
Λειτουργίας) σαν μια στιγμιαία συγκίνηση, αλλά να προεκταθεί η Λειτουργία μέσα
στην καθημερινή ζωή. Και να μεταμορφωθεί ολόκληρη η ζωή σε μια λειτουργία. Για
να γίνει το γραφείο μας, το θυσιαστήριο μας, το εργοστάσιο ή το σπίτι μας, ο
ναός μας, η εργασία μας λειτουργία μας, όπου θα προσφέρονται η ψυχή και το σώμα
μας “θυσία ζώσα, αγία, ευάρεστος τω Θεώ”».
«Κάθε έγκλημα στο όνομα της θρησκείας είναι
έγκλημα κατά της ίδιας της θρησκείας. Κάθε μορφή βίας στο όνομα της θρησκείας
βιάζει, με όλες τις έννοιες, την ίδια τη θρησκεία. Κανείς πόλεμος δεν είναι
ιερός. Μόνο η ειρήνη είναι ιερή».
«Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να χρησιμοποιεί το
λάδι της θρησκείας για να δυναμώνει τη φωτιά των συγκρούσεων. Η θρησκεία είναι
θείο δώρο, δοσμένο για να γαληνεύει τις καρδιές, να θεραπεύει τις πληγές και να
φέρνει πλησιέστερα άτομα και λαούς».
«Μη ρίχνετε το λάδι της καντήλας στη φωτιά του
πολέμου».
«Η αγάπη είναι το αντίδοτο κατά του εγωκεντρισμού,
εθνικού, φυλετικού, θρησκευτικού, που δηλητηριάζει την ειρηνική συνύπαρξη
ανθρώπων και λαών».
«Ο διάβολος δεν σταματά να εργάζεται και η
ειδικότητά του είναι να προκαλεί διχασμούς».
«Ο άλλος δεν είναι αναγκαστικά ο εχθρός ή ο
κίνδυνος. Μπορεί να είναι για μας εμπλουτισμός».
«Εμείς μαζεύουμε τις πέτρες που μας πετάνε όσοι
πολεμούν το έργο της Εκκλησίας μας και κτίζουμε με αυτές Εκκλησίες και
σχολεία».
«Οι νέοι δεν είναι μόνο το μέλλον, αλλά το παρόν
της Εκκλησίας μας».
«Ο Κύριος μας τονίζει: ‘μη φοβού’. Και τελικά μας
αναθέτει μια μεγάλη αποστολή: Να συμμετέχουμε στο έργο της σωτηρίας του κόσμου!
Όταν αισθάνεσαι τον πλησίον, μόνο μέσα στα εθνικά όρια, σημαίνει ότι αρνείσαι
και χάνεις την παγκοσμιότητα και καθολικότητα της Εκκλησίας».
Ευχαριστίες εκ μέρους όλων
π. Θεοδόσιος Μαρζούχος
6 σχόλια:
Ουδέν σχόλιον, όπως βλέπετε Πανοσιολογιώτατε. Γιατί η ουσιαστική διδαχή δεν παρέχει δυνατότητα «διατυμπανισμών» στους εν επί φυλακή γνωστούς «η Ορθοδοξία στη γυάλα». Η πρώτη- «Η οριζόντια αγάπη προς τον συνάνθρωπό μας είναι η συμπλήρωση και η επαλήθευση της κατακόρυφης αγάπης προς τον Θεό», τους χτυπάει κατάστηθα ! Κι η τελευταία. «Ο Κύριος μας τονίζει: ‘μη φοβού’. Και τελικά μας αναθέτει μια μεγάλη αποστολή: Να συμμετέχουμε στο έργο της σωτηρίας του κόσμου! Όταν αισθάνεσαι τον πλησίον, μόνο μέσα στα εθνικά όρια, σημαίνει ότι αρνείσαι και χάνεις την παγκοσμιότητα και καθολικότητα της Εκκλησίας», τους ισοπεδώνει. Αθανάσιος Κοτταδάκης
«Να συμμετέχουμε στο έργο της σωτηρίας του κόσμου!»
Ναί, ἀλλά προσοχή!
«Η ενότητα της Εκκλησίας είναι πριν και πάνω από όλα.»
Διότι, ἀλοίμονο!
«Τα εκκλησιαστικά σχίσματα δεν τα διορθώνει αυτομάτως ο χρόνος ούτε τα επουλώνει˙ αντιθέτως τα παγιώνει και τα βαθαίνει»
Δυό ἀκόμη ρήσεις τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀλβανίας Ἀναστασίου, οἱ ὁποῖες θεωρῶ πώς εἶναι ἐξίσου σημαντικές καί θεμελιώδεις ὥστε νά διεκδικοῦν μιά θέση στίς παραπάνω διδαχές πού συνέλεξε ὁ π. Θεοδόσιος.
Μέ ἐκτίμηση,
Θεόδωρος Σ.
Από πού συνάγεται, ότι όποιος δέν αρέσκεται να βλέπει Ορθόδοξους Κληρικούς να στέκονται στη σειρά σε διάφορες εκδηλώσεις μαζί με σχισματικούς, αιρετικούς, αλλόθρησκους, κλπ, δένν αγαπά τόν συνάνθρωπο ;
Υπάρχουν πολλοί τρόποι να συμπαρασταθεί κανείς στον συνάνθρωπο. Η βοήθεια σε μία δύσκολη στιγμή της ζωής, η συμπαράσταση σε κάποια ασθένεια, η παρηγορία σε κάποια απώλεια, ακόμη και η οικονομική βοήθεια σε κάποιον μή Ορθόδοξο που έχει ανάγκη.
Είναι απαραίτητο να συμπροσευχηθεί κανείς ;
Εκατοντάδες χιλιάδες μουσουλμάνοι μετανάστες πέρασαν από την Ελλάδα τα τελευταία χρόνια καί βοηθήθηκαν απλόχερα από τους ανθρώπους.
Δέν είναι αυτό ένδειξη αγάπης ;
Μήπως έπρεπε να πάμε μαζί τους καί σε τζαμί να συμπροσευχηθούμε ;
Θεόδωρε αυτά να τα γράφεις σε αυτούς που έκαναν το σχίσμα και δεν μνημονεύουν τους αδελφούς τους Επισκόπους. Είναι γνωστοί ποιοι δημιούργησαν σχίσμα. Ο Αναστάσιος μνημόνευε όλους τους Επισκόπους. Ας τον ακολουθήσουν μετανοώντας οι σχισματικοί του Βορά της 3ης Ρώμης (εδώ γελάω με το όνειρο το απατηλό τους)
Κάποιο πρόβλημα πρέπει να έχεις κύριε Θεόδωρε διότι όταν βλέπεις να γράφει ο κύριος Κοτταδάκης αμέσως σπεύδεις να φέρεις αντιρρήσεις. Μάλλον πρέπει να πας εις τον πνευματικό σου ή σε έναν ψυχαναλυτή. Μια αγάπη στα γράφω
«...αμέσως σπεύδεις να φέρεις αντιρρήσεις.»
(Ανώνυμος 6 Φεβρουαρίου 2025 στις 5:34 μ.μ.)
«Ο ιερός Φώτιος και το Σχίσμα
Ανδρέα Θεοδώρου
Η προσωπικότητα και η θεολογία του Μεγάλου Φωτίου, Επίσημοι Λόγοι Εκφωνηθέντες επί τη Ιερά Μνήμη του κατά τα έτη 1970- 2010, εκδ. Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, Αθήνα 2011, σελ. 25-32
H 6η Φεβρουάριου είναι η ημερομηνία, την οποίαν η Ορθόδοξος Καθολική Εκκλησία ημών ώρισεν εις μνήμην Φωτίου του Μεγάλου.
.......
Συνεδέθη η μνήμη αυτού προς το θλιβερόν Σχίσμα των Εκκλησιών, ή μάλλον προς την απόσχισιν της εν τη Δύσει Παπικής Εκκλησίας εκ του ενιαίου κορμού της μιας, αγίας, καθολικής και αποστολικής του Χριστού Εκκλησίας, επισυμβάσαν υπερμεσούσης της Θ' μ. Χ. εκατονταετίας.
.......
Η αρχή του Σχίσματος (867), όπερ παρά τας φιλενωτικάς προσπάθειας του Φωτίου (Σύνοδος 879/80) έμελλε να συντελεσθή οριστικώς τω 1054, ήτο ήδη γεγονός.»
Ἀπόσπασμα από τήν διεύθυνση:
http://apostoliki-diakonia.gr/gr_main/catehism/theologia_zoi/themata.asp?cat=afier&NF=1&contents=contents_Fotios.asp&main=Fotios&file=5.htm
Τά ἀνωτέρω τά παρέθεσα ἐπειδή σήμερα, 6 Φεβρουαρίου, τιμᾶται ἡ μνήμη τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Φωτίου τοῦ Μεγάλου, Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως.
Τώρα, ὡς πρός τό σχόλιο τοῦ Ἀνωνύμου, θεωρῶ πώς εἶναι πρωτοφανές καί πρωτάκουστο νά προξενοῦν κατάπληξη καί νά λογίζονται ὡς «αντιρρήσεις» στόν κ.Κοτταδάκη, ἡ παράθεση τῶν ἀνωτέρω διδαχῶν κατ’ἐμέ, τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀλβανίας Ἀναστασίου, τίς ὁποῖες καί κρίνω ὡς τίς πλέον ἀξιόλογες.
Παρά ταῦτα ἐγώ τόν εὐχαριστῶ γιατί μοῦ δόθηκε ἡ εὐκαιρία νά μεταφέρω ὀλίγα τινά περί τοῦ πόσο φοβερό εἶναι τό «ΣΧΙΣΜΑ», ὡς ἀπόρροια καί συνέπεια τῆς διατάραξης τῆς ἑνότητας στήν Ἐκκλησία, ὅπως ἐπισημαίνει ὁ μακαριστός Ἀρχιεπίσκοπος Ἀναστάσιος.
Ἀπό τήν κατωτέρω διεύθυνση:
https://anastasiosk.blogspot.com/2016/09/blog-post_797.html
καί ἀπό ἄρθρο «ΟΙ ΑΙΡΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΑ ΣΧΙΣΜΑΤΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥΣ ΙΕΡΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ» τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Εὐαγγέλου Κ. Πριγκιπάκη, Δρος Θ., μεταφέρω ἀποσπασματικά:
1. Οι αιρέσεις και τα σχίσματα συνιστούν κατά τους Ιερούς Κανόνες τα πλέον φοβερά και ύπουλα μέσα που χρησιμοποιεί ο σατανάς για να διαρρήξει την ενότητα της Εκκλησίας και να στερήσει τη σωτηρία από τα μέλη της που επιλέγουν ν’ ακολουθήσουν τα όργανά του, δηλαδή τους πρωτεργάτες και πρωτοστάτες των αιρέσεων[1].
.......
Για το λόγο αυτό και όποιος από τους πιστούς αποφασίσει να ακολουθήσει το δρόμο της αιρέσεως ή του σχίσματος διαγράφεται αμέσως από τον κατάλογο των μελών της Εκκλησίας, εκπίπτει από την κοινωνία της και εξοβελίζεται από τους κόλπους της[11], με συνέπεια να απολέσει παντελώς τη δυνατότητα της σωτηρίας.
.......
3. Οι Ιεροί Κανόνες προϋποθέτουν την ύπαρξη μίας και μόνο Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, ενός Σώματος με μια Κεφαλή τον Κύριο Ιησού Χριστό, εφόσον «τῆς ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας ἕν σῶμα ὑπάρχει, καὶ πάντων τῶν μελῶν μὶα ἐστι κεφαλή»[29], γι’ αυτό και «παρὰ […] τοῖς αἱρετικοῖς […] Ἐκκλησία οὐκ ἔστιν»[30]. Εκείνοι, συνεπώς, που αποκόπτονται αυτόβουλα και ηθελημένα από την Εκκλησία και προσχωρούν στην αίρεση ή το σχίσμα, παύουν να είναι μέλη του Σώματος του Χριστού, δεν επενεργεί πλέον σ’ αυτούς η χάρη του Αγ. Πνεύματος και παραμένουν κενοί από τα χαρίσματά του. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τα μυστήρια που επιτελούν ή συμμετέχουν, εφόσον στερούνται της αγιαστικής και τελειωτικής χάριτος του Αγ. Πνεύματος, να είναι άκυρα και στις κοινότητές τους να μην υφίσταται ιερωσύνη, βάπτισμα και χρίσμα, εφόσον «τοὺς γὰρ παρὰ τῶν τοιούτων [αἱρετικῶν] βαπτισθέντας, ἤ χειροτονηθέντας, οὔτε πιστούς, οὔτε κληρικούς εἶναι δυνατόν»[31].
.......4. Στους Ιερούς Κανόνες, όμως, τονίζεται ιδιαίτερα επίσης, ότι όχι μόνον οι αιρετικοί, αλλά και οι σχισματικοί βρίσκονται εκτός του Εκκλησιαστικού Σώματος και στερούνται της χάριτος του Αγ. Πνεύματος, αφού είναι και αυτοί «τῶν παρασυναγόντων ἡ βδελυκτή πληθύς»[37].
.......»
Θέλω νά πιστεύω πώς μετά τά ἀνωτέρω γίνεται κατανοητή ἡ ἰδιαίτερη σημασία πού λαμβάνει ἡ διδαχή τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀναστασίου:
«Η ενότητα της Εκκλησίας είναι πριν και πάνω από όλα.»
Μέ ἐκτίμηση,
Θεόδωρος Σ.
Δημοσίευση σχολίου