KINHMATOΓΡΑΦΙΚΗ ΠΡΟΤΑΣΗ:
La volière aux enfants - 2006
Μιὰ ὄμορφη γαλλικὴ τηλε-ταινία, τὴν ὁποία ἐντόπισα
μὲ ἀγγλικοὺς ὑποτίτλους γιὰ ὅσους δὲν γνωρίζουν τὴ γαλλικὴ
γλώσσα.
Μιὰ
παιδαγωγὸς ποὺ ἀγαπάει τελικὰ τὴ δουλειά της πολύ, ἀσχέτως ἂν εἶχε ὑποσχεθεῖ στὸν
πατέρα της νὰ γίνει διάσημη ποιήτρια καὶ νά ... πλουτίσει. Στὰ 1835 στὴ Γαλλία ἐγκαθιδρύονται
πολλὰ "ἄσυλα παιδιῶν"-προάγγελλοι τῶν μετέπειτα νηπιαγωγείων -
maternelles, καὶ ἕνα τέτοιο ἀναθέτουν στὴν Μαρὶ Πὰπ Καρπαντιέ, ἀληθινὸ ἱστορικὸ
πρόσωπο, παιδαγωγὸ καὶ θεμελιωτὴ τῶν γαλλικῶν νηπιαγωγείων.
Ἄνθρωπος ντόμπρος, καταρτισμένος, μὲ ἔφεση στὴ Λογοτεχνία καὶ Ποίηση ἀναλαμβάνει ἀνόρεκτα στὴν ἀρχὴ τὰ παιδάκια τῆς κοινότητας La Flèche, ποὺ ἐξυπηρετεῖ καὶ εὐρύτερη περιοχὴ τῆς Sarthe. Ἀτημέλητα, ἄπλυτα, ἀκοινώνητα, ἀπείθαρχα, ἐξαιρετικὰ ἄτακτα, κάποιο πιτσιρίκι μερικῶς ἀνάπηρο, σὲ οἰκτρὴ κατάσταση, ἀναλαμβάνει νὰ τὰ "ἀναστηλώσει". Νὰ μεταμορφώσει τὸ περιθώριο.
Ἀποτυγχάνει
σὲ πρώτη φάση καὶ πηγαίνει μὲ τὴ σύμφωνη γνώμη τοῦ Δημάρχου στὴν πρωτεύουσα Le
Mans γιὰ νὰ παρακολουθήσει πῶς δουλεύουν ἐκεῖ σὲ παρόμοιο ἄσυλο. Ἐπιστρέφοντας ἀνακαλύπτει
ὅτι ἂν δὲν δεῖ τὰ παιδιὰ σὰν μοναδικὰ πρόσωπα ἀγάπης, ἀπέραντης τρυφερότητας καὶ
στοργῆς καὶ ὄχι ὡς ἀντικείμενα χρήσης προοριζόμενα νὰ δουλέψουν στὴ φάμπρικα ἀπὸ
τὰ 8 καὶ 10 τους χρόνια, δὲν μπορεῖ νὰ αἰσθανθεῖ ἡ ἴδια ὑπαρξιακὴ πληρότητα, πρᾶγμα
ποὺ καταφέρνει καὶ ἔρχονται τὰ πάνω κάτω. Ζητάει ἑποπτικὰ μέσα, συνεργασία μὲ τοὺς
γονεῖς, ἐξατομικεύει τὴ διδασκαλία της, συνδέει τὰ παιδιὰ μὲ τὰ πράγματα καὶ τὴ
φύση, τὴν κηπουρικὴ, τὸ διάβασμα καὶ τὴν ἀριθμητική, μέχρι ποὺ κάποια νὰ
μαθαίνουν τοὺς ἀγραμμάτους γονεῖς τους νὰ διαβάζουν ἔστω καὶ συλλαβιστὰ στὴν ἀρχή
... ἐφημερίδα! Καλλιεργεῖ τὰ χαρίσματα τῶν παιδιῶν.
Ἔχει ὅμως
ἐναντίον της τὸ πανίσχυρο ἐκκλησιαστικὸ κατεστημένο τῆς ἐποχῆς καὶ τῆς περιοχῆς
τὸ ὁποῖο πιστεύει στὰ ἀλήθεια ὅτι πρόκειται γιὰ παιδιὰ ἑνὸς κατώτερου Θεοῦ, καὶ
δὲν χρειάζονται τέτοιου εἴδους ἀγωγὴ ποὺ καταλύει τὶς ταξικὲς διαφορές! Τελικὰ
πετυχαίνουν νὰ τὴν ἀπομακρύνουν (ἡ ἴδια ἀρρωσταίνει κιόλας) φέρνοντας στὴ θέση
της μιὰ "θρησκευάμενη" νηπιαγωγό. Τὰ παιδιὰ τρομάζουν ἀπὸ τὶς βίαιες
μεθόδους της καὶ ἕνας μαθητὴς τῆς πετάει τὸ σταυρὸ στὸ κεφάλι μὲ ἀποτέλεσμα νὰ
μετατραπεῖ ἡ τάξη σὲ πανδαιμόνιο καὶ νὰ τὴν διώξουν τὰ παιδιὰ κακὴν κακῶς.
Ἡ Μαρία
ἐπανέρχεται θριαμβευτικά. Εἰδοποιεῖται καὶ ὁ Ἐπίσκοπος τῆς περιοχῆς ἀπὸ τὸν ἐκεῖ
ἐφημέριο ὁ ὁποῖος θέλει νὰ ἐπιτύχει τὴν ἐκ νέου ἀπομάκρυνσή της, ἀλλὰ γιὰ κακή
του τύχη ὁ Ἐπίσκοπος, καλοπροαίρετος ἄνθρωπος, μένει ἔκθαμβος ἀπὸ τὴν ἀτμόσφαιρα
τῆς τάξης καὶ τὴ φρεσκάδα τῶν παιδιῶν. Στὰ περιθώρια τοῦ ἐλάχιστου ἐλεύθερου
χρόνου της, ἡ Μαρὶ συγγράφει μελέτη γιὰ τὰ Ἄσυλα, ἡ ὁποία ἐπαινεῖται ἀπὸ τὸν
Βίκτορα Οὑγκώ, καὶ τελικά, καταλήγει, ἀφοῦ μετακληθεῖ ἀπὸ τὴ Sarthe στὸ Παρίσι,
καθηγήτρια Πανεπιστημίου διδάσκοντας Παιδαγωγικὰ σὲ διευθυντὲς ἀσύλων.
Τὸ ἔργο
ξεκινάει πολλὰ χρόνια μετὰ ὅταν ἔχει ἡ ἴδια χηρέψει καὶ πρὶν τὴ διάλεξή της στὴ
Σορβόννη περὶ Παιδαγωγικῆς Ἀσύλων, καὶ καθὼς ξεδιπλώνει ἀπὸ τὴν τσάντα της ἕνα
παιδικὸ γραμματάκι μὲ δυὸ τρία ἀποξηραμμένα ἄνθη ἀπὸ κάποιο παλιὸ μαθητούδι
της, τὸ ὁποῖο συμπτωματικὰ τὸν ἔχει τὴν ἡμέρα ἐκείνη ἀκροατὴ στὴ Σορβόννη. Ἡ συνάντησή τους συνταρακτική: τοῦ δείχνει καὶ
τὸ γράμμα. Ἡ διάλεξή της θρίαμβος. Ἐνθουσιάζονται καὶ οἱ πλέον ἐπιφυλακτικοί, ἀπὸ
τὸ ἀμιγῶς ἀνδρικὸ ἀκροατήριο.
Ἡ ἑρμηνεία
τῆς Μαριλοὺ Μπερὶ θαυμάσια. Σκηνικὴ ἄνεση καὶ αὐθορμητισμὸς μιᾶς πληθωρικῆς
γυναίκας -ἀκόμη καὶ σὰν σωματότυπος- ὑπογραμμίζονται πάρα πολὺ εὔγλωττα, μὲ μιὰ
ἐσωτερικότητα ποὺ θυμίζει θεατρικὴ ἑρμηνεία. Προσεγμένο τὸ κείμενο τῆς Ναντὶν
Λερμίτ. Ὄμορφοι φωτισμοί, μουσικὴ σὰν ἁπαλὸ ἰσοκράτημα ποὺ ἐντείνει τὴν προσοχή
μας, τοπία πανέμορφα ὅπου κανεὶς μαντεύει τὸ μακρινὸ ἀεράκι τοῦ Ἀτλαντικοῦ νὰ
χαϊδεύει τὶς ποικίλες πτυχώσεις τοῦ ἐδάφους, συνθέτουν μιὰ πολὺ καλὴ προσπάθεια
τοῦ τηλεσκηνοθέτη Ὀλιβιὲ Γκυνιάρ.
Σκέφτηκα μήπως κάπως ἔτσι οἱ πνευματικοὶ πατέρες νὰ ἐκτιμοῦμε σὲ κάθε
πνευματικὸ τέκνο τὴ μοναδικότητά του καὶ κυρίως τὴν ἐλευθερία του, ὥστε οἱ
"ἐπεμβάσεις" μας στὴ ζωή του νὰ εἶναι σχεδὸν μηδενικές, ἁπαλές,
προσευχητικές, ὅπως τῆς "μητέρας" (ἔτσι τὴν αἰσθάνθηκα) Μαρίας.
Μήπως
στο πρόσωπο κάθε ανθρώπου να αποδεχόμαστε και να υποδεχόμαστε τον Ίδιο το
Χριστό όπως έκαμε Συμεών ο ιερεύς κάνοντας τη ζωή μας μια συνεχή Υπαπαντή και
υποδοχή του οποιουδήποτε Άλλου δίχως κρατούμενα; Μήπως αυτή και μόνο είναι η
αληθινή κλήση όλων μας;
π. Εφραὶμ Τριανταφυλλόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου