ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ
ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ
Η Ταπείνωση, η Μετάνοια, και τώρα, τρίτη Κυριακή
του Τριωδίου, η κορυφαία όλων, η Αγάπη !
Η καρδιά του Χριστού, το Α και Ω της
Εκκλησίας Του ! Από το Ευαγγελικό
ανάγνωσμα της Παραβολή της Μελλούσης Κρίσεως, ετήσιο σεισμικό τράνταγμα κάθε χριστιανικής ψυχής. Που εμείς αρχικά θα προσεγγίσουμε μετακινούμενοι νοερά κάμποσους
αιώνες πριν. Τότε που ο εκ Θεσσαλονίκης Έλληνας ιεραπόστολος, φωτιστής και των
Βουλγάρων ο Άγιος Κύριλλος, ολοκληρώνοντας την Κατήχηση του Ηγεμόνα τους Βόγορη επέλεξε να κλείσει,
ως λέγεται, με μια προσεκτική και υποβλητική παρουσίαση αυτής της μεγαλόπρεπης
και επιβλητικής Παραβολής, της Μελλούσης Κρίσεως.
«Ο Υιός του ανθρώπου», ο Ιησούς Χριστός, αρχίζει, μέλλει να ξαναρθεί ! Κανένας δε γνωρίζει πότε, παρά μόνο ο Θεός Πατέρας. Σ’ εμάς έχει παραχωρήσει να γνωρίζουμε, πως δε θα ’ρθει ως απλός άνθρωπος, όπως πρώτα, θα ’ρθει εντελώς αλλιώς ! «Όταν δε έλθη ο Υιός του ανθρώπου εν τη δόξη αυτού, γράφει ο Ευαγγελιστής Ματθαίος, και πάντες οι άγιοι άγγελοι μετ’ αυτού» ! «Τότε καθίσει επί θρόνου δόξης αυτού» ! «Και συναχθήσονται πάντα τα έθνη έμπροσθεν αυτού» !
Παγκόσμια
και πανανθρώπινη σύναξη εν ριπή οφθαλμού.
Και έτι περαιτέρω έξαρση και ανάδειξη της θείας κυριαρχίας και επιβολής. Καθώς. «Και αφοριεί-χωρίσει-αυτούς
απ’ αλλήλων ώσπερ ο ποιμήν αφορίζει-χωρίζει-τα πρόβατα από των ερίφων» ! Συγκεκριμένα. «Τα πρόβατα από δω», «τα ερίφια από κει» ! Ασύλληπτο, συγκλονιστικό
το όλο, οι πάντες κατενώπιον του θείου Κριτή σε αγωνιώδη αναμονή, τα λεπτά
αιώνες, έτοιμοι ν’ ακούσουν τις αποφάσεις του.
«Τότε
ερεί ο Βασιλεύς», απευθυνόμενος πρώτα
«στα πρόβατα τα από δω», απλά, λιτά, ρητά. «Ελάτε οι ευλογημένοι από τον Πατέρα μου να κληρονομήσετε τη βασιλεία
που σας έχει ετοιμαστεί απ’ την αρχή του κόσμου» ! Χαρά ανείπωτη διαπερνά
όλους αυτούς, μαζί όμως και απορία, και έκπληξη, πώς αυτό μ’ εμάς ή γιατί;
Άμεση, συγκεκριμένη η εξήγηση του θείου Κριτή και ξεκάθαρη. «Γιατί πείνασα και μου δώσατε να φάω, δίψασα και μου δώσατε να πιω,
ήμουνα ξένος και με περιμαζέψατε, γυμνός και με ντύσατε, άρρωστος και μ’ επισκεφτήκατε,
φυλακισμένος και ήρθατε να με δείτε».
Η απορία κι η έκπληξη τώρα γίνεται αμηχανία,
σάστισμα, αποσβόλωμα ! Συν και
ευθεία ερώτηση,. «Όλα αυτά εμείς σ’
Εσένα, Κύριε, πότε, πώς. «Κύριε, πότε σε
είδαμε να πεινάς και σε θρέψαμε, να διψάς και σου δώσαμε να πιεις; Πότε σε
είδαμε ξένο και σε περιμαζέψαμε ή γυμνό και σε ντύσαμε; Πότε σε είδαμε άρρωστο
και φυλακισμένο και ήρθαμε να σε δούμε»; Λιτή πάλι η απάντηση, και ρητή,
και σαφής , αλλά και απροσδόκητη, και αποκαλυπτική. «Και αποκριθείς ο βασιλεύς ερεί αυτοίς. Αμήν λέγω υμίν-Αλήθεια σας
λέω, σας βεβαιώνω-αφού τα κάνατε αυτά
για έναν από τους άσημους ανθρώπους αδελφούς μου, για Μένα τα κάνατε» !
Ήτοι, κάθε άσημος άνθρωπος-της ανάγκης πάει να πει-που τυχόν ζει δίπλα μας και πλάι μας,
είναι ο ίδιος ο Χριστός που περιμένει, που ζητάει, που μετράει την Αγάπη καθενός !
******
*** ******
Αμέσως μετά.
«Τότε ερεί» και «στα ερίφια τα από κει». «Φύγετε, και χαθείτε απ’ τα μάτια μου,
καταραμένοι εσείς, και πηγαίνετε ίσια, και κατ’ ευθείαν στην αιώνια φωτιά, που
έχει ετοιμαστεί για το διάβολο και τους δικούς του». Ρίγος, κέρωμα, παγερή
σιγή. Διό και καταιγίδα η εξήγηση
του θείου Κριτή που παρευθύς ακολουθεί.
«Πείνασα και δεν μου δώσατε να φάω, δίψασα και δεν μου δώσατε να πιω, ήμουνα
ξένος και δεν με περιμαζέψατε, γυμνός και δεν με ντύσατε, άρρωστος και
φυλακισμένος και δεν ήρθατε να με δείτε».
«Μα όλα αυτά τα
«δεν», εμείς σ’ Εσένα Κύριε; Πότε και πώς, και τι, απορούν και
ρωτούν κι αυτοί. «Κύριε. πότε σε είδαμε
πεινασμένο, ή διψασμένο, ή ξένο, ή γυμνό, ή άρρωστο, η φυλακισμένο και δεν
σε υπηρετήσαμε»; Κι ακούν από τον Κύριο την ίδια απάντηση-εξήγηση,
που και οι πρώτοι, αλλά με πρόθεμα
αρνητικό. «Αμήν λέγω υμίν-Αλήθεια σας λέω, σας βεβαιώνω ότι- αφού δεν τα κάνατε αυτά για έναν απ’ τους
άσημους ανθρώπους αδελφούς μου, δεν τα κάνατε ούτε για Μένα».
Ήτοι, κάθε άσημος άνθρωπος-της ανάγκης πάει να πει-που τυχόν ζει δίπλα και πλάι μας, είναι ο
ίδιος ο Χριστός που περιμένει, ζητάει, και μετράει εδώ την ανύπαρκτη αγάπη
καθενός, και βέβαια τον κατακρίνει, δεν μπορεί να γίνει αλλιώς !
******
*** ******
«Και απελεύσονται ούτοι εις κόλασιν αιώνιον, οι δε δίκαιοι εις ζωήν
αιώνιον», κλείνει
ο Ευαγγελιστής Ματθαίος την Παραβολή. Και
μαζί του ο Άγιος Κύριλλος την προς Βόγορη, το Βούλγαρο Ηγεμόνα
παρουσίαση-ανάλυση αυτής. Αλλά ! Και
τι χαρά, τι ευτυχία, τι θεία ευλογία, που ο Άγιος ακούει τον Ηγεμόνα να του
λέει, να του ζητεί, ας το πούμε έτσι.
«Αύριο κιόλας η Βάπτιση» !
Πάντα τα λοιπά, ήτοι η Βάπτιση αυτού,
και όλου του Βουλγαρικού λαού μετά , είναι και γνωστά και λίαν ευχάριστα, και
άξια δοξολογίας του Θεού !
****** ***
******
Ευκαιρίας δοθείσης τώρα μπορούμε να περάσουμε σε
ένα άλλο παράδειγμα, γεγονός, περιστατικό εντελώς άσχετο με το θέμα, που όμως
μπορεί και να μας ανοίξει σε καλή πορεία προς αυτό από τη δική του οδό.
Λέγεται ότι,
η στρουθοκάμηλος, αυτό το μεγάλο και ογκώδες πτηνό με τα ψηλά πόδια και το
λεπτό μακρύ λαιμό, όταν νιώσει επερχόμενο τον κίνδυνο, απλώς σκύβει, κατεβάζει
την κεφαλή ως κάτω στη γη, και αφήνει έτσι ακάλυπτο κι εκτεθειμένο στον κίνδυνο
όλο της τον ογκώδη κορμό. Ήτοι ότι, έτσι
αντιμετωπίζει συχνά και τον ενδεχομένως έσχατο κίνδυνο, μ’ αυτήν, δηλαδή, με
αυτή την ψευδαίσθηση διαφυγής ή αποφυγής !
Πράγμα που προκαλεί ν’ αναρωτηθούμε όλοι που
χρόνια και χρόνια τώρα, τρίτη Κυριακή του Τριωδίου ακούμε αυτή τη μεγαλόπρεπη,
την επιβλητική και βέβαια όχι λίγο φοβερή Παραβολή, πώς αλήθεια αντιδρούμε
εσωτερικά; Αν ή ποιο βήμα αποφασίζουμε να κάνουμε, και κάνουμε, εκείνο του
Βούλγαρου Ηγεμόνα Βόγορη, ή αυτό της στρουθοκαμηλικής ψευδαίσθησης;
Υπάρχει ασφαλώς μια βαθιά νοσταλγία
ευρύτερα σε κάθε ανθρώπινη ψυχή, γιατί όχι, κάποιος δυνατός πόθος για κάτι άλλο, ανώτερο, πέρα και μακριά από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα και
πραγματικότητα απάτης, ψευτιάς, αδικίας, επιφάνειας, κενότητας, όλο και
επιβάλλεται κάθε τόσο πιο πολύ. Για έναν κόσμο δικαιοσύνης και αγάπης όσης
πολλής, σαν αυτόν που επισημαίνει και αναδείχνει βήμα-βήμα η περίφημη αυτή
Παραβολή. Αλλά και ανοιχτό, και καίριο, και μια για πάντα αποφασιστικό το όποιο
ενδεχόμενο της σε χρόνο χι. Ναι, μάλιστα,
και βασική χριστιανική διδαχή ! Πώς ως αυτή την ώρα έχει προσεγγίσει,
αντιμετωπίσει αυτό το θέμα κάθε χριστιανός όπου γης, και επί του προκειμένου, ιδιαίτερα ο χριστιανός ορθόδοξος αυτής
της εποχής;
Το ίδιο ερώτημα αλλιώς. Μήπως όπως οι
Αθηναίοι, που όταν άκουσαν τον Παύλο να τους λέει ότι. «Ο Θεός έστησεν ημέραν
εν η μέλλει κρίνειν την οικουμένην με θείο Κριτή τον Αναστημένο Χριστό», ενοχλήθηκαν,
αγανάκτησαν, ξεσηκώθηκαν, περιγέλασαν τον Παύλο, τον έκαναν να βγει λυπημένος
και μ’ ελάχιστους αποδέκτες εκ μέσου
αυτών; Ήγουν τι αντικρίσματα αγάπης, έχει γεννήσει ή έστω προκαλέσει μέσα
μας αυτό; Ή μη και έχει καταπέσει σαν ξεπερασμένη ιστορία ή παραμύθι αλλοτινών
καιρών;
Κι ακόμα, σ’ αυτόν τον κόσμο του Θεού,
που ήρθε, κι είπε, κι έδειξε, κι έπαθε για να δείξει, πως η Ουσία κι η Αλήθεια
της ζωής, «Αγάπη ωσάν τη δική του εστί»! Και εδώ πάλι ιδιαίτερα εμείς οι
χριστιανοί ορθόδοξοι, που τελευταία ξέρουμε και τα λέμε και πολύ Πατερικά, και πολύ Γεροντικά και με εκπληκτικές λεπτομέρειες,
το και το, κάθε χρόνο μετά από
αυτή τη μέρα, και την ακρόαση της Παραβολής της Μελλούσης Κρίσεως, αν ή ποιο
έστω μικρό, τόσο δα, βήμα κάναμε ως προς το ότι, κάθε πεινασμένος, διψασμένος, ξένος,
γυμνός, άρρωστος, φυλακισμένος, ακόμα και αυτής της διπλανής πόρτας είναι ο
ίδιος ο Χριστός, ο θείος Κριτής της Αγάπης και τιμητής;
****** ***
******
Τι τα θέλετε, αγαπητοί, κάθε χρόνο τέτοια
μέρα, τρίτη Κυριακή του Τριωδίου, η μεγάλη όσο και τραγική αποκάλυψη. Πόσο μακριά στεκόμαστε όσοι πολλοί από τον
απλό, λιτό, ρητό λόγο-πράξη του Χριστού. «Εφ΄
όσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε». Και
από την άλλη πλευρά δυστυχώς. Πόσο πλησίστιοι είμαστε στη φοβερή ρήση-κρίση
του. «Εφ’ όσον ουκ εποιήσατε ενί τούτων
των αδελφών μου των ελαχίστων ουδέ εμοί εποιήσατε» !
Περιπόθητο, λοιπόν, αλλά και ευκταίο, αυτή τη χρονιά, τρίτη Κυριακή του
Τριωδίου, της Παραβολής της Μελλούσης, να
ταραχτούν τουλάχιστον κάποια λιμνασμένα μέσα μας νερά ! Να ηχήσει ως τα κατάβαθα της ψυχής μας,
μάλιστα. «Ως φωνή υδάτων πολλών και ως
φωνή βροντής μεγάλης»-Αποκ.14,2-το σήμα κινδύνου. «Ώρα ημάς ήδη εξ ύπνου εγερθήναι»-Ρωμ.13,11. Ήτοι, έχουμε μείνει
πίσω πολύ. Και τέλος, να γίνει κάτι
συγκεκριμένο, ώστε να μη βρει
πια ο διπλανός ελάχιστος αδελφός θειος
Κριτής της Αγάπης Χριστός, όσο και χθες και πριν τη ζωή μας κατάφορτη ωραία λόγια, συν πάντα τα λοιπά γνωστά ευλαβή, ενώ από το ένα, χωρίς το
οποίο όλα τίποτα, από την πράξη της αγάπης αδειανή !
Αθανάσιος Κοτταδάκης
κήρυγμα σε μικρή επεξεργασία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου