Κάποιες αναμνήσεις από δύο γεγονότα.

 Το να βλέπεις κάποιον δημόσια να κάνει τον σταυρό την σημερινή εποχή σου προκαλεί έκπληξη. Περνώντας μια μέρα προτού φύγω από Πάτρα από το μακαρία τη λήξει  βιβλιοπωλείο της Ζωής επί της οδού Παντανάσσης, έριξα μια ματιά προς το εστιατόριο που είναι διαγωνίως απέναντι, μήπως και έβλεπα τους ιδιοκτήτες, οι οποίοι πάντα με καλημέριζαν και μου λέγανε ‘καλημέρα γείτονα’ ‘γεια σου γείτονα’ ‘τι κάνεις γείτονα’. Κοιτάζοντας λοιπόν προς το εστιατόριο είδα έναν νέο στην ηλικία -θα ήταν 28 ετών περίπου- ο οποίος  έκανε το σταυρό του για να γευματίσει. Το να κάνεις το σταυρό σου σήμερα δημόσια σε ένα εστιατόριο προκαλεί έκπληξη, είναι όμως μια ομολογία πίστεως σε ένα αδιάφορο περιβάλλον, που ίσως σε κοιτάξει και με λοξό μάτι.

Όταν ήμουν μικρό παιδί, θυμάμαι πως βγαίνοντας από το σπίτι για να πάω στο σχολείο το πρωί η μητέρα μου με σταύρωνε. Αλλά κι εγώ έκανα το σταυρό μου. Δεν ήταν δυνατόν να φάμε το μεσημέρι ή το βράδυ και να μην κάνουμε τον σταυρό μας. Σήμερα αυτά είναι παρωχημένα. Ελάχιστους βλέπω εκεί που πάω να φάω, να κάνουν τον σταυρό τους, και πολύ πιο ελάχιστους βγαίνοντας από το σπίτι το πρωί να κάνουν το σημείο του σταυρού. Ζούμε σε μία αποχριστιανικοποιημένη κοινωνία. Παρατηρώ μερικές φορές όταν ταξιδεύω με αεροπλάνο κάποιους επιβάτες  με το που ξεκινάει το αεροπλάνο να κάνουν το σταυρό τους, το ίδιο και στο τέλος του ταξιδιού.

Προ ημερών. Παρακολουθούσα κάποιους εργάτες σε μια πολυκατοικία. Περί της 12 το μεσημέρι και ενώ εργαζόντουσαν στην οικοδομή, κατεβαίνει ο ένας στον κάτω όροφο γονατίζει κοιτώντας προς τη Μέκκα μάλλον, και προσευχήθηκε για 2-3 λεπτά, μετά από λίγο ο άλλος εργάτης κατεβαίνει κι εκείνος και έκανε το ίδιο πράγμα, ήταν μουσουλμάνοι. 

Την Κυριακή στο αεροδρόμιο στην αίθουσα αναμονής, παρουσία όλου του κόσμου τρεις νέοι Μουσουλμάνοι αποτραβήχτηκαν και προσευχήθηκαν. Είναι ένα σκηνικό που το συναντώ συχνά.

Μέσα σε όλα αυτά θυμήθηκα και τον Μητροπολίτη Πατρών Νικόδημο. Το μεσημέρι μετά από τη Χειροτονία του π. Αμβροσίου ο χειροτονηθείς μας παρέθεσε γεύμα σε εστιατόριο. Όταν συγκεντρωθήκαμε όλοι, ο Μητροπολίτης Πατρών Νικόδημος σηκώνεται όρθιος, και απευθυνόμενος προς αυτούς οι οποίοι έτρωγαν με τις παρέες τους, τους λέει, μάλλον δεν γνωρίζεται είμαι ο Επίσκοπος της περιοχής ο Μητροπολίτης Πατρών, εμείς συνηθίζουμε προτού φάμε να κάνουμε προσευχή και το σταυρό μας. Θα σας παρακαλούσα για ένα λεπτό λίγο πιο σιγά, σας παρακαλώ πολύ. Ξεκίνησε την προσευχή όχι με πολλά πολλά. Διαπίστωσα ότι όλοι οι παρευρισκόμενοι σηκώθηκαν όρθιοι, πειθαρχώντας και σεβόμενοι τον Μητροπολίτη. Προτού ο Μητροπολίτης καθίσει τους ευχαρίστησε και αυτοί του έκαναν αυθόρμητα υπόκλιση.

Θυμήθηκα, ένα βράδυ στην ιχθυόσκαλα που είχαμε πάει για φαγητό μια παρέα στην οποία ήταν και ο σήμερα π. Αναστάσιος που είχε για κατηχητή το μεγάλο Γεώργιο Οικονόνου συνεργάτη του Αγίου Γερβασίου, μας είπε δεν αρκεί ο σταυρός θα κάνουμε την προσευχή μας μεγαλόφωνα, κανονικά την προσευχή. Αυτό και έγινε.

Το ίδιο είχε κάνει και ο κ. Ψαλτάκης με φοιτητές της ΧΦΔ σε ένα ταχυφαγείο  την περίοδο του Πάσχα.

Αχ!! Μέρες που περάσανε και δεν ξέρω αν θα ξανάρθουν.

Α.Κ.Κ.