Η αγάπη ενός χριστιανού που σέβεται το σώμα ενός ανθρώπου - Μητροπολίτης Χονγκ Κονγκ Νεκτάριος

Πόσο μακριά μπορεί να φτάσει η αγάπη ενός χριστιανού που σέβεται το σώμα ενός ανθρώπου – όχι απλώς ως σάρκα, αλλά ως σκεύος ιερό, ως τόπο κατοίκησης του Θεού;

Η Αγία Παύλα η οποία εορτάζει την 3η Ιουνίου ήταν μία Χριστιανή Παρθένος (αφιερωμένη στον Θεό). Μία γυναίκα χωρίς αξιώματα και κοσμική δύναμη. Όταν είδε το κατασπαραγμένο σώμα του Αγίου Λουκιλλιανού, δεν είδε απλώς έναν νεκρό. Είδε φλόγα που δεν έσβησε, πίστη που δεν λύγισε. Και τότε, με τα χέρια της γεμάτα ρίγη και δάκρυα, τον σήκωσε από τη γη. Τον τύλιξε με σεβασμό, σαν να τύλιγε το ίδιο το φως. Τον ενταφίασε με προσευχή, σαν να έκλεινε στα σπλάχνα της γης έναν θησαυρό ουράνιο.

Ήξερε πως αυτή η πράξη ίσως της κοστίσει τη ζωή. Και όμως, δεν δίστασε. Γιατί η Παύλα πίστευε σε κάτι ανώτερο από τον φόβο: πίστευε στην Ανάσταση, στην αιώνια ζωή, στην αγάπη που δεν τελειώνει στον τάφο. Και γι’ αυτήν την πίστη, και για την πράξη της, βασανίστηκε. Και μαρτύρησε.

Μέσα από τη μορφή της Αγίας Παύλας, ξεδιπλώνεται μπροστά μας το χριστιανικό ήθος και έθος απέναντι στους κεκοιμημένους. Δεν είναι η ταφή μια απλή συνήθεια. Είναι ιερό καθήκον. Είναι τρόπος να τιμήσουμε και να φροντίσουμε το σώμα που έγινε ναός του Αγίου Πνεύματος. Είναι μια σιωπηλή, γλυκιά διακήρυξη πως ο θάνατος δεν έχει τον τελευταίο λόγο.

Κάθε φορά που φροντίζουμε έναν νεκρό, κάθε φορά που ανάβουμε ένα κερί, που προσευχόμαστε για μια ψυχή, που βάζουμε λίγα λουλούδια σ’ έναν τάφο, δεν εκτελούμε απλώς ένα χρέος. Ενώνουμε τη φωνή μας με εκείνη της Εκκλησίας που λέει: «Χριστός ανέστη!» Και μαζί της, ελπίζουμε.

Η Αγία Μάρτυς Παύλα μας δείχνει πώς η αγάπη μπορεί να νικήσει τον φόβο. Μας καλεί να σεβαστούμε τα σώματα, όχι μόνο όταν βρίσκονται στην ζωή, αλλά και μετά θάνατον. Διότι δεν είναι μακάβρια πτώματα αλλά τα σώματα των αδελφών μας που κοιμούνται, περιμένοντας την Ανάσταση.

Μητροπολίτης Χονγκ Κονγκ Νεκτάριος