Όταν ο Άγιος Παύλος Ομολογητής και Ιερομάρτυς επατριάρχευεν εις την Κωνσταντινούπολιν, μετά τον θάνατον Αλεξάνδρου του Κωνσταντινουπόλεως, κατά τους χρόνους του βασιλέως Κωνσταντίου εν έτει τλζ’ [337], ο οποίος εγελάσθη φευ! από τους Αρειανούς, και έπεσεν εις την αυτών αίρεσιν, τότε οι ευσεβέστατοι ούτοι, ήτον του ρηθέντος Πατριάρχου νοτάριοι και γραμματικοί και αναγινώσκοντες εις τον λαόν τας ιεράς Βίβλους, διέλαμπον πανταχού με ευλάβειαν, με σεμνότητα τρόπων, και με κάθε αγιότητα και αρετήν. Μάλιστα δε και εξαιρέτως με ορθοδοξίαν. Αφ’ ου λοιπόν ο θείος Παύλος εξωρίσθη εις την Αρμενίαν, και εκεί εδέχθη το μακάριον τέλος, πνιχθείς από τους Αρειανούς, οι Άγιοι ούτοι νοτάριοι ήλεγχον παρρησία τους δυσσεβείς, και εκήρυττον εις όλους, ότι ο Υιός είναι ομοούσιος με τον Πατέρα.
Όθεν επειδή δεν επείσθησαν να προδώσουν την ευσέβειαν, ούτε με κολακείαις και υποσχέσεις δωρεών, ούτε με φοβερισμούς πληγών και βασάνων, δια τούτο θανατόνονται με την μάχαιραν και θάπτονται εις την πόρταν της Κωνσταντινουπόλεως, την καλουμένην Μελανδησίαν, εν τη τοποθεσία του Δευτέρου. Ύστερον δε, έκτισε Ναόν εκ θεμελίων εις το όνομά των ο εν Αγίοις Πατήρ ημών Ιωάννης ο Χρυσόστομος.Άγιος Νικόδημος Αγιορείτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου