Η Παραβολή του Σπορέως – Ο Άνθρωπος και το Χώμα - Μητροπολίτης Χονγκ Κονγκ Νεκτάριος

 Η Παραβολή του Σπορέως – Ο Άνθρωπος και το Χώμα

Μητροπολίτης Χονγκ Κονγκ Νεκτάριος

Στην Παραβολή του Σπορέως, ο Χριστός αποκαλύπτει ένα μυστήριο που αγγίζει την ίδια τη φύση του ανθρώπου. Ο σπόρος είναι ο λόγος του Θεού, και το χώμα είναι η ανθρώπινη καρδιά. Η καρποφορία εξαρτάται από την ποιότητα της γης, όπως και η πνευματική μας ζωή εξαρτάται από το αν η καρδιά μας παραμένει δεκτική και αγαθή.

Από τα πρώτα κεφάλαια της Γένεσης γνωρίζουμε πως ο πρώτος άνθρωπος ονομάστηκε Αδάμ, όνομα που στα Εβραϊκά σημαίνει χώμα. Ο Θεός τον έπλασε από τη γη. Του έδωσε το κατ᾽ εικόνα και το χάρισμα του λόγου, την ικανότητα να σκέπτεται, να μιλά, και να είναι εικόνα του Λόγου του Θεού μέσα στην κτίση. Μέσα σ’ αυτό το θαύμα βρίσκεται ο σκοπός του ανθρώπου: να γίνει γη αγαθή, ικανή να δεχθεί τον λόγο του Θεού και να καρποφορήσει.

Ο Χριστός, με αυτήν την παραβολή, μάς καλεί να θυμηθούμε ποιοι είμαστε. Η γη που κάποτε έγινε σώμα μας, είναι η ίδια που χρειάζεται καλλιέργεια, υπομονή και συνεργασία με τη θεία χάρη για να παραμείνει αγαθή. Ο Αδάμ απέτυχε. Πλάστηκε από τη γη, εργάστηκε τη γη και τελικά επέστρεψε σ’ αυτήν.

Ο νέος Αδάμ, ο Χριστός, έρχεται και τα αλλάζει όλα. Το χώμα δεν είναι πλέον σύμβολο ματαιότητας και θανάτου· είναι τόπος αναμονής. Καλύπτει με στοργή το σώμα του ανθρώπου στην ταφή, κρατώντας μέσα του την ελπίδα της Ανάστασης. Όπως ο σπόρος που πέφτει στη γη και πεθαίνει για να ζήσει ξανά, έτσι και ο άνθρωπος κοιμάται κάτω από το χώμα περιμένοντας τη Δευτέρα Παρουσία.

Το χώμα, λοιπόν, πρωταγωνιστεί στην ιστορία μας: από τη δημιουργία μέχρι την αιωνιότητα. Εκεί όπου ο Αδάμ άνοιξε τα μάτια του στην ζωή, και εκεί όπου ο νέος Αδάμ, ο Χριστός, αναστήθηκε από τον τάφο, ανοίγοντας για όλους μας τον δρόμο της καινής ζωής. Ο Χριστός αποκαθιστά την γη από πονηρή σε αγαθή, δηλαδή μεταμορφώνει τον άνθρωπο, ο οποίος καλείται να συνεργαστεί μαζί Του, και να καλλιεργεί την αγαθή γη της φύσης του με επιμονή, ταπείνωση και ελπίδα.

***

The Parable of the Sower – Humanity and the Soil

In the Parable of the Sower, Christ unveils a mystery that touches the very nature of humanity. The seed is the Word of God, and the soil is the human heart. Fruitfulness depends on the quality of the soil, just as our spiritual life depends on whether our hearts remain receptive and pure.

From the first chapters of Genesis, we learn that the first human was named Adam, a name that in Hebrew means earth or soil. God formed him from the ground and gave him the image and likeness and the gift of speech—the ability to think, to speak, and to reflect the divine Word within creation. Within this miracle lies the purpose of humanity: to become good soil, capable of receiving the Word of God and bearing fruit.

Through this parable, Christ calls us to remember who we are. The earth that once became our body is the same that requires cultivation, patience, and cooperation with divine grace in order to remain good. Adam failed — he was formed from the ground, worked the ground, and ultimately returned to it. The new Adam, Christ, came and changed everything. Soil is no longer a symbol of vanity and death; it has become a place of waiting. It tenderly covers the human body in burial, holding within it the hope of the Resurrection. Just as the seed falls into the earth and dies to live again, so too does humanity rest beneath the soil, awaiting the Second Coming.

So the soil takes a central place in our story — from creation to eternity. It is there that Adam first opened his eyes to life, and there that the new Adam, Christ, rose from the tomb, opening for all of us the path to new life. Christ restores the earth from corrupt to good; He transforms humanity, who is called to cooperate with Him and to cultivate the good ground of his nature with perseverance, humility, and hope.