Scarto maggioro - Νίκος Παλουμπίωτης

 

Scarto maggioro

Νίκος Παλουμπίωτης

Στον καιρό της ομοιότητας ίδιες οι ιδέες, βάλτοι αβαθείς
Το άσκοπο και η αφροσύνη ίδια
Χαμένη η ζεστασιά του κόσμου
Νέος, χωρίς να ‘ναι καινούριος
Το σήμερα σαν το αύριο
Ένα είδος μαγείας τα ψεμματά σου
Το βλέπω στο βλέμμα σου
Σάλπιγγες ρόδινες της κοντέσας Σάρας
Τα λουλούδια της, μικρή πνοή ανέμου
Θρόισμα απαλό μ' αγγίζει
Σαξόφωνα, βιόλες και φλάουτα και κρουστά
Φώτα χρωματιστά, γέλια, φλυαρίες, υπονοούμενα
Καυτά φιλιά σε ποτήρια ανάμεσα
Καλλονές ντυμένες στ' άσπρα φτερουγίζοντας
Λομπίστες με χαμόγελα αυτοπεποίθησης
Εκπρόσωποι του καίσαρος
Κόλακες και αδιάφορα συνέδρια
Αχυράνθρωποι, στενά κουστούμια, αναλώσιμοι
Εν αφωνία διατελούντες
Η αβάσταχτη ελαφρότητα της ρηχότητας
Ψηφιακή σαγήνη του ανοίκειου, ψυχές και καρδιές παρμένες
Βολεμένες κοσμοθεωρίες μηδενικών συγκρούσεων
Πλούσιοι εχόρτασαν και εκμαύλισαν
Με μια χούφτα χώμα χορταίνοντας
Οι δε εκζητούντες τον Κύριο, ουκ ελαττωθήσονται
Της Άλλης Άνοιξης το φως του πρωινού
Φατρίες ευσεβών μεγαλόσχημων να ‘χουν δούλους ευσεβείς
Ιερές σκευωρίες καθώς ρήτορες
Η μοναξιά των ιερών κειμένων
Ένα είδος ελευθερίας τα ψεμματά σου
Το βλέπω στο χαμόγελο σου
 
Σκοτώνουν με τη σκέψη τους οι άνθρωποι
Καθώς τουφέκι κανόνι και ο πόλεμος πόλεμος
Έτοιμος ο κόσμος για χαμό
Είμαστε του κόσμου αλλά ο κόσμος σκοτώνει
Στο δόκανο για μια ακατανίκητη επιθυμία θανάτου
Πρέπει να ξέρω – πρέπει να ξέρω
Μεροκαματιάρης της σιωπής
Φεύγω στα μέρη που γεννοβολάνε οι ελαφίνες
Ρείκια, σπάρτο και άγριο θρούμπι η συντροφιά μου
Εκεί λυκάνθρωποι και βλάσφημοι
Του βουνού την ιερότητα σαν λάβα καίγοντας
Σκόρπιους θρύλους για αρχαία μέρη
Και ιερά πανηγύρια και ασκηταριά και κρυονέρια
Μαινάδες με τα πτερύγια απλωμένα
Στο μυρωμένο αέρα κροταλίζοντας
Της μέλισσας το παιχνίδι ακυρώνοντας
Βακχίδες στα φαράγγια αλαφροπάτητες
Τον καιρό της αθωότητας θωπεύοντας
Ανάφτουν πόθους ψεύτικους και ασχημονούν
Στα αμάραντα ονομαστήρια των βοτάνων
Του κισσού, της κρήνης, του εικονοστασιού τη λαλιά κόβοντας
Του ποταμού το μιλητό και των πουλιών την ιερουργία
 
Απ' το ύψωμα του Αγίου Μάρκου Ευγενικού
Κάτω απ' τον πλακούντα των άστρων
Ψάχνω το σπίτι μου
Μακρυά οι στέγες, καμινάδες ανήσυχες συνειδήσεις
Στοιχειά που άλλοτε καταδιώκουν
Και άλλοτε κατευοδώνουν
Τρούλοι της αγρύπνιας ψαλμωδίες
Το κρυφό μυστήριο της Νερομάνας Παρθένου
Στο άψυχο κρύο του κόσμου
Βίωμα και ερωτηματικό μαζί
Εκεί λεπτές προσευχές, άριες στο ασήμι της νύχτας
Ας είναι τροφή της ζωής η μουσική
Λυγμοί χαμάληδες ο εφιάλτης του ενός το όνειρο ενός άλλου
Κλεμμένες αγάπες σε ξένα σεντόνια
Μαντάτα από τελευταίες ανάσες
Κάποιος πάντα φεύγει μόνος.
Και όλα μες στην εκπνοή
Ο τίμιος κόπος ποδοπατιέται
Το άγαλμα της ατιμίας τιμάται
Ψάχνω ένα φίλο, χρειάζομαι ένα φίλο
Πόρτες σφαλιστές, σπίτια με οσμή κλεισούρας
Το αίσθημα της απουσίας
Παθιασμένος ο εναγκαλισμός της ζωής
Και το συναίσθημα του τίποτα
Πάθος και τίποτα
Είναι ο Θεός του τίποτα
Ανασταίνει νεκρούς, είναι ο Θεός των πάντων
Και ο θάνατος λιπόσαρκος.