28-30 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2025
ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ
Αυτή είναι η ουσία και το πνεύμα των ημερών. Οι Ρώμης Λέων 14ος και Κωνσταντινουπόλεως-Νέας Ρώμης Βαρθολομαίος τίμησαν τα 1700 χρόνια από τη σύγκληση της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου-325. Πήγαν στη Νίκαια της Βιθυνίας, βάδισαν πλάι-πλάι ταπεινά, έκαναν προσευχή. Και, διαμήνυσαν στον κόσμο την απόλυτη συμφωνία των Εκκλησιών Δύσης και Ανατολής με το Σύμβολο -το «Πιστεύω»- επτά πρώτα άρθρα, «Θεός Πατέρας-Υιός Ομοούσιος τω Πατρί» -που ψήφισαν οι 318 Άγιοι Πατέρες εκεί. Και, απαγγέλλοντάς το ολοκληρωμένο - με τα πέντε επόμενα άρθρα -ως στη Β΄ Οικουμενική, Κωνσταντινούπολη 381- είχε συμπληρωθεί και ψηφιστεί -«Και εις το Πνεύμα το Άγιον … το εκ του Πατρός εκπορευόμενον», ήτοι χωρίς την προσθήκη, «και εκ του Υιού» -“Filio que”, διακήρυξαν πως με τη Χάρη του Θεού θα πασχίσουν αδελφικά-«αληθεύοντες εν αγάπη»- και ειρηνικά αυτό να διορθωθεί.
Ένα ακόμα μικρό, ας ελπίσουμε και ειλικρινές αμφοτέρωθεν βήμα στη δύσκολη και μακρά πορεία, πορεία λόγω μακρόχρονης παγίωσης και άλλα σταυρός, από την αδελφική ενότητα στην Ένωση, την Ευχαριστιακή Κοινωνία του Σώματος και Αίματος του Χριστού. Μία ακόμα ευανάγνωστη ομολογία, ότι: «Εις Άγιος, εις Κύριος, Ιησούς Χριστός εις δόξαν Θεού Πατρός. Αμήν». Αυτός, μόνο Αυτός! Όλοι οι άλλοι, μικροί, αλίμονο, ατυχώς και μεγάλοι ή πρώτοι, όχι σπάνια μεγάλα λόγια, αλλά έργα ως και τραγικά!
«Χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν». Ήτοι, δεν είναι να λέτε, είναι να είσαστε «μετ’ εμού»! Να μη χρειάζονται πεντακόσια τόσα χρόνια, είναι πολλά, να περάσετε από την κορύφωση της υπεροψίας, Ευγένιος Δ’ -Φεράρα 1438- στην αντιστροφή της από Ρώμης Παύλο 6ο ενώπιον Χαλκηδόνος Μελίτωνα -1975- και τον αδελφικό ασπασμό στην ανοιχτή αγκαλιά του μεγάλου Αθηναγόρα που είχε προηγηθεί. Και είναι ακόμα πιο πολλά, αν μετρηθούν από το άγριο 1054, και το βέβηλο 1204 που είχαν προηγηθεί.
«Ικανόν εστί», αρκετά. Και περνάμε σε άλλο
κλίμα, όχι πιο λίγο σημαντικό. «Το ότι αποκαλούμε Πατέρα μας τον άφθαρτο και
δίκαιο Θεό», ως είχε πει ο Άγιος Γρηγόριος Νύσσης, ο οποίος γεννήθηκε δέκα
χρόνια μετά την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο, «μας
διδάσκει να επαληθεύουμε αυτή τη συγγένεια με τον τρόπο της ζωής μας».
Ήτοι, προεκτείνω και ερμηνεύω, και ελπίζω να συμφωνείς, ταυτώνυμε αγαπητέ
Παπαθανασίου. Όχι μόνο κομποσκοίνι και «προσευχή της καρδίας του Ιησού», και
άλλα μεγαλόστομα της Στροφής στην Ορθοδοξία, τυπικά αντίγραφα
βυζαντινά-Περγάμου Ιωάννης. Αλλά και μετάνοια, και ταπείνωση, και πάνω απ’ όλα αγάπη προς όλους. Αγάπη από ή σαν «του
Θεού που Αγάπη εστί», η οποία είναι
και η κορυφή της κορυφής! Με πάντα τα λοιπά, μεγάλα, υψηλά τε και άγια,
«κύμβαλα αλαλάζοντα», «ουδέν ειμί», «ουδέν ωφελούμαι». Και πάλι το αντίθετο,
ήτοι αναλυτικά τα προσόμοια προς την κορυφή. «Μακροθυμεί, χρηστεύεται … ου
ζητεί τα εαυτής … ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία … πάντα
στέγει -ανέχεται, πάντα πιστεύει- εμπιστεύεται, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει, η Αγάπη, που ουδέποτε εκπίπτει» !-Παύλος 1Κο.13.
Και αυτά τα λίγα, όσο κι αν κοάζουν οι γνωστοί
κάποιοι των διαβόλων και αναθεμάτων που βρήκαν την ευκαιρία και έπιασαν
δουλειά.
Αθανάσιος Κοτταδάκης
21 σχόλια:
Σπουδαίο βήμα και από τις δύο πλευρές. Μια γενναία προσέγγιση της ενότητας. Ας ενταθούν οι προσευχές μας για την αδελφική ενότητα στην Ένωση, την Ευχαριστιακή Κοινωνία του Σώματος και Αίματος του Χριστού. Να γίνει η αρχή με τον κοινό εορτασμό του Πάσχα.
Οι ορθόδοξοι οφείλουμε να ταπεινωθούμε λίγο και να κοιτάξουμε τα χάλια μας μέσα στο ίδιο το σώμα της ορθοδοξίας με τους εθνικισμούς, τους γεροντισμούς, το ιδιόμορφο χιλιασμό (προφητείες, Κωνσταντινούπολη κλπ), τον «ορθόδοξο» προτεσταντισμό (καθένας κάνει ότι θέλει, δεν υπακούει πουθενά και ερμηνεύει κατά το δοκούν τη Γραφή και την Παράδοση) που μαστίζουν κυριολεκτικά της Εκκλησία. Ναι! αυτές είναι αιρέσεις… οπότε με τα καμώματα τα μας κινδυνεύουμε να ακούσουμε όπως οι φαρισαίοι «ὑποκριτά, ἔκβαλε πρῶτον ἐκ τοῦ ὀφθαλμοῦ σοῦ τὴν δοκόν, καὶ τότε διαβλέψεις ἐκβαλεῖν τὸ κάρφος ἐκ τοῦ ὀφθαλμοῦ τοῦ ἀδελφοῦ σου».
Εξ οικουμενιστικού κόρακος ( Κοτταδάκη) οικουμενιστικό κρα εξελεύσεται...
Λόγια Αλήθειας. Ευχή όλων μας η ενότητα.
Πόσο σε πειράζει 3:30 μ.μ. που ο κ. Κοτταδάκης καταγράφει τον πόθο των χριστιανών για την ενότητα της Εκκλησίας του Χριστού.
Ας σκεφθούν οι θερμόαιμοι μόνο το ενδεχόμενο ο Οικουμενικός Πατριάρχης, απλώς να παρίστατο, σε εκδήλωση της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας στη Ρώμη και να ακουγόταν το Σύμβολο της Πίστεως μαζί με το Φιλιόκβε, τι θα γινόταν σήμερα. Τη στιγμή που, καλώς ή κακώς, μας αρέσει ή δε μας αρέσει, ο Πάπας είχε το θάρρος να απαγγείλει το Σύμβολο της Πίστεως χωρίς το Φιλιόκβε. Είναι μια ακόμα καλή συνέχεια αυτών των επαφών στο Φανάρι.
Οι ορθόδοξοι σταθεροί δογματικά και εκκλησιαστικά δεν έχουν να φοβηθούν κανέναν ξεκινώντας διάλογο με την Εκκλησία της Ρώμης.
Κάθε φορά που βλέπω εμάς τους χριστιανούς Ορθόδοξους και Παπικούς να τρωγόμαστε με πρωτεία, αιρέσεις και αποτειχισμούς, θυμάμαι το "αγάπα το Θεό, αγάπα το διπλανό σου, κουβάλα το σταυρό σου" του Χριστού και έρχομαι στα ίσια μου.
Με την ψευδοεκκλησία της Ρώμης.
Η αληθινή Εκκλησία της Ρώμης έχει Επίσκοπο και λέγεται π. Πολύκαρπος.
Ένας ενορίτης του Αγ. Θεοδώρου του Παλατινού λόφου Ρώμης και Ιταλός πολίτης.
Ευχαριστώ.
Πες τα, Χρυσόστομε! (Αθανάσιε Κοτταδάκη).
Απο το 1981 που γιορταστηηνονκαν τα 1500 χρονια της β Οικουμενικης μεχρι σημερα και αλλοι Παπες σε σχετικες Λειτουργιες παροντων των αντιστοχων Οικουμενικων εχουν απαγγειλει το Πιστευω χωρις το Φιλιοκβε. ητοι μονο "το εκ του πατρος εκπορευομενον" ως το συνεταξε η Συνοδος αυτη που ηταν και αποκλειστικα Ανατολικη. Θα επανελθω εν καιρω για τους ανωνυμους-απροσωπους τυφλους τα τ ωτα και τον νουν. Αθ. Κοτταδακης
Αυτές οι κινήσεις γίνονται για το θεαθήναι.
Ο πάπας δεν έχει καμιά δυσκολία να αφαιρέσει κάποια στιγμή το φιλιόκβε από το Σύμβολο της Πίστεως. Γιατί δεν του στοιχίζει τίποτα.
Αυτά που δεν πρόκειται να απαρνηθεί ποτέ -στον αιώνα τον άπαντα- είναι το πρωτείο και το αλάθητο.
Γιατί τότε αυτομάτως καταρρέει ο παπισμός.
Ας χαλαρώσουμε λοιπόν, τίποτα δεν αλλάζει.
Και ας έχουμε υπόψη ότι, δυστυχώς, οι εκκλησιαστικοί ηγέτες μιλάνε και συμπεριφέρονται πλέον όπως οι πολιτικοί.
Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα. Οτι γίνονται όλα για το θεαθήναι.
Κανείς δε θέλει ένωση πραγματική, ουσιαστική.
Εμείς σαν ορθόδοξοι δεν πρέπει να προσπαθήσουμε;
Ας αφήσουμε τον Οικουμενισμό και ας φερθούμε επιτέλους όπως ο Χριστός.
Οι τυφλοί τά τε ώτα καί τον νούν θεωρούν, ότι ο Πάπας δείχνει "καλή θέληση" πρός τούς Ορθοδόξους, όταν απαγγέλλει το "Πιστεύω" χωρίς το Filioque.
Η αλήθεια είναι ότι το Πιστεύω σχηματίστηκε με Αποφάσεις δύο Οικουμενικών Συνόδων και ο Πάπας είναι ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΣ να σέβεται τις αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων, όπως όλοι .
Τις υπόλοιπες 364 ημέρες του έτους που απαγγέλλει το Filioque δέν πρέπει να έχει τις ανάλογες κυρώσεις, επειδή παραβαίνει Αποφάσεις Οικουμενικών Συνόδων ;
Πότε θα επιβληθούν οι προβλεπόμενες κυρώσεις ;
Οι Οικουμενίζοντες καί Λατινίζοντες ορθόδοξοι είναι συνήθως υπερασπιστές των Συνοδικών Αποφάσεων καί επικρίνουν όσους αυτονομούνται καί δέν τις ακολουθούν.
Γιατί δέν επικρίνουν καί τον Πάπα που τίς περιφρονεί καί μάλιστα για Δογματικό Ζήτημα ;
Στον ορθόδοξο θεολογικό λόγο παρατηρείται συχνά μια επιμονή σε ερμηνείες του παπικού πρωτείου και του δόγματος του αλάθητου που δεν ανταποκρίνονται με ακρίβεια στο περιεχόμενο της επίσημης καθολικής διδασκαλίας. Η αναπαραγωγή τέτοιων παρεξηγήσεων, όσο διαδεδομένη κι αν είναι, δεν συμβάλλει σε έναν σοβαρό και επιστημονικά έντιμο διάλογο μεταξύ των δύο Εκκλησιών.
Πρώτον, η καθολική εκκλησιολογία ουδέποτε διατυπώνει τον Πάπα ως «κεφαλή της Εκκλησίας» με τρόπο που να παρακάμπτει ή να υποκαθιστά την αποκλειστική κεφαλαιότητα του Χριστού. Η Lumen Gentium 14–27, επαναλαμβάνοντας παλαιότερη παράδοση, ορίζει τον επίσκοπο Ρώμης ως «principium et fundamentum unitatis visibile» — ορατή αρχή και θεμέλιο ενότητας. Η χρήση του όρου «κεφαλή» υπό την εκκλησιολογική έννοια αποδίδεται μόνον στον Χριστό, σύμφωνα με την παύλεια θεολογία, κάτι που η Καθολική Εκκλησία δεν αμφισβητεί.
Δεύτερον, το δόγμα του αλάθητου, όπως ορίζεται στο Pastor Aeternus (Α΄ Σύνοδος Βατικανού, 1870), συνιστά μια εντελώς συγκεκριμένη και εξαιρετικά περιορισμένη λειτουργία του πρωτείου: εφαρμόζεται αποκλειστικά όταν ο Πάπας, ασκώντας το αξίωμά του ως επισκόπου Ρώμης, διακηρύσσει ex cathedra δόγμα πίστεως ή ηθικής, και μόνον υπό την προϋπόθεση ότι εκφράζει την πίστη της Εκκλησίας ως συνόλου. Το δόγμα δεν αποδίδει στον επίσκοπο Ρώμης αλάθητη κρίση σε ζητήματα διοίκησης, πειθαρχίας, πολιτικής ή επιστημονικής γνώμης, ούτε συνεπάγεται προσωπική αναμαρτησία ή απεριόριστη αυθεντία.
Τρίτον, η συχνά διατυπούμενη θέση ότι η Καθολική Εκκλησία στερείται συνοδικότητας δεν είναι ακριβής. Ήδη από τη Β΄ Σύνοδο Βατικανού, και ιδίως στο Lumen Gentium 22–25, η καθολική θεολογία υπογραμμίζει την επισκοπική συλλογικότητα (collegialitas) και τον θεσμικό ρόλο των Συνόδων και των επισκοπικών συνελεύσεων. Η ορθόδοξη διαφωνία δεν αφορά την ύπαρξη συνοδικότητας στη Ρώμη, αλλά τη συγκεκριμένη δογματική σύνταξη της σχέσης πρωτείου–συνοδικότητας, δηλαδή την έκταση και τα όρια της καθολικής δικαιοδοσίας του επισκόπου Ρώμης.
Με βάση τα παραπάνω, καθίσταται σαφές ότι οι συχνές ορθόδοξες αναπαραστάσεις του πρωτείου και του αλάθητου —ως δήθεν απόλυτης μοναρχικής εξουσίας ή θεσμοθετημένης ατομικής αλάθητης γνώμης— δεν απηχούν την πραγματική καθολική διδασκαλία, αλλά περισσότερο μια ιστορικά φορτισμένη απολογητική. Αυτό δεν αναιρεί την ύπαρξη ουσιαστικών εκκλησιολογικών διαφορών· αντιθέτως, καθιστά αναγκαία την ακριβή τους διατύπωση. Το ουσιώδες ζήτημα για τον ορθόδοξο θεολογικό στοχασμό δεν είναι η πολεμική εναντίον παραχαραγμένων εκδοχών του καθολικού δόγματος, αλλά η διερεύνηση της κανονικής και εκκλησιολογικής βάσης του πρωτείου και της σχέσης του με τη συνοδική λειτουργία της Εκκλησίας εν Πνεύματι Αγίω.
Αν δεν υπάρχει επικοινωνία πώς θα επιτευχθεί κάποια συμφωνία. Ο Χριστός στους Μαθητές του δεν είπε πηγαίνετε στο Θαβώρ να προσευχηθείτε αλλά τους είπε να πάνε σε όλο τον κόσμο και να μιλήσουν για το Ευαγγέλιο. Ο διάλογος ακριβώς αυτό θέλει να πετύχει. Να δώσει ο Θεός να έρθει η ενότητα στην Εκκλησία Του
Ακριβώς οτι λέει η Β’ Σύνοδος του Βατικανού- του κράτους Βατικανό, αν έχει σχέση αυτό με το Χριστό. Αυτά ευτυχώς στην Ορθόδοξη Εκκλησία έχουν λυθεί και είναι σαφή τα όρια της κοροϊδίας.
Είναι γεγονός οτι συνεχώς υποχωρούμε, σε αντίθεση με τους Παπικούς που εφαρμόζουν κατά γράμμα τα της συγκεκριμένης συνόδου τους. Ούτε λέξη διαφορά.
Πρωτείο, αλάθητο, διαστροφή του δόγματος, κλπ, είναι ο καρπός της δαιμονικής επιρροής. Η πίστη τους στο θεό τους, τους οδηγεί όλο και πιο βαθιά στην αίρεση.
Ελπίζω γρήγορα να αφήσουμε τα πάθη και τις μάσκες και να δράσουμε σαν Ορθοδοξία. Ταχέως και δυναμικά. Στο λαό. Να επιστρέψουν στον αληθινό Θεό όσο πιο πολλοί γίνεται. Να μην αφήσουμε καμιά ψυχή χαμένη. Δε χαρίζουμε τους αδελφούς μας στο διάβολο. Επείγει να λύσουμε τα σχίσματα. Είναι καιρός ενότητας εν αληθεία και αγάπη! Όχι άλλη διχόνοια.
Οι Ποιμένες μας, να αφήσουν τα δηλητήρια και να στρέψουν τα πεπτωκότα μέλη, στην πίστη του αληθινού Θεού, όπως ο προφήτης Ηλίας στην εποχή του. Για να αφήσουν τα είδωλα του παπισμού και των δαιμονίων του.
Ούτε ένας αδελφός χαμένος.
Επείγει η μετάνοια.
Δεν το είχα σκεφτεί. Πολύ σωστά.
Συνεχώς εγκαταλείπουμε τα αδέρφια μας, εν Χριστώ Ιησού. Επικρατεί πολύ σύγχυση και χάνουμε την πραγματικότητα.
Μας συγχωρείς.
Έτσι ορίζει το Βατικανό όταν ο Πάπας λέει το Πιστεύω στα Αγγλικά ή στα Ελληνικά. Για προσηλυτισμό και μπέρδεμα. Και μάλιστα υποχρεούται να το πει χωρίς. Γι’ αυτό απέφυγε ο Πατριάρχης να χρησιμοποιήσει τη λατινική γλώσσα. Όπως είπαν το Πάτερ ημών. Δεν υποχώρησε σε τίποτα ο Πάπας. Εμείς υποχωρήσαμε και δεν χρησιμοποιήσαμε τα λατινικά, να φανεί η πραγματικότητα. Αλλά τότε ποιός τα μαζεύει…
Σαν τη σουπιά με το μελάνι.
Όλα ψεύτικα. Καρναβάλια που λέμε και στην Πάτρα.
Πες τα Χρυσοστομε! Επιτέλους μια σοβαρή θεολογική κατάθεση.
Ιφ
Εχουμε επισημάνει κατά διαστήματα, όλες αυτές τις διαφορές , κυρίως για μας καθώς οι άγιοι μας Πατέρες εδογματισαν ως έμπειροι και καταλαβαίνει πλέον κανείς, ότι
είναι τα δόγματα της Όρθ. Εκκλησίας μας ,η βίωση της αλήθειας,είναι η ίδια η αλήθεια και η έκφραση του είναι της,
γιατί δεν είναι ο αγωνιζόμενος ένας ηθικός άνθρωπος απλώς, αλλά και για τον λόγο ότι η θεολογία χωρίς την πείρα του Ακτίστου Φωτός καταντα διανοητικη. Αυτός που βρίσκεται
εκτός, είναι αδύνατον όπως οι αγ. Πατέρες μας λένε , να λάβει εμπειρία του Ακτίστου Φωτός.
Δεν θεαται, το άκτιστο, θαβωρειον Φως κι έτσι μένει χωρίς πρόγευση της ερχόμενης Βασιλείας και ο άνθρωπος μένει κλεισμένος στον παρόντα κόσμο., ανέραστος του Θείου φωτός όπως μας λέγει ο Μέγας αγ. Γρηγόριος Παλαμάς,τον οποίον ανακήρυξε η Εκκλησία μας με τις συνόδους του 14 αιω.
" Περί διακρίσεως ουσίας και ενεργείας και περί ακτιστων ενεργειών Του και του ακτίστου φωτός " και κατέστησε αυτήν θεολογία της.
Και αυτή είναι η εμπειρία της Εκκλησίας ,όπως την βιώνουν οι άγιοι μας δια μέσου των αιώνων.
Υπήρξε ένα τριήμερο ειρήνης και ελπίδας για να ενωθεί κάποια στιγμή η Εκκλησία του Χριστού. Θέλει αγώνα και προσευχή αλλά οι προκαθήμενοι της Κωνσταντινούπολης, Ρώμης και Αλεξάνδρειας μπορούν να κάνουν δυνατά αυτά που φαίνονται δύσκολα τώρα. Μελανό σημείο οι απουσίες των άλλων μικρότερων Ορθοδόξων Χριστιανών και μελανόδερμο αυτό της Ρωσίας που τραβά δρόμο λανθασμένο και βάζει τα εθνική και προσωπικά συμφέροντα πάνω από αυτά του ενοποιού Χριστού μας και Σωτήρα μας.
π. Ανδρέας
Δημοσίευση σχολίου