ΟΝΤΩΣ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ Η ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ - ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

«Εξηρεύξατο η καρδία μου λόγον αγαθόν», 3^ο.

ΟΝΤΩΣ  ΑΓΙΑ  ΚΑΙ  ΜΕΓΑΛΗ  Η  ΣΥΝΟΔΟΣ  ΤΗΣ  ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ  ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

Α.      Όντως ! Και Αγία και Μεγάλη η Σύνοδος της Ορθοδοξίας-Ιούνιος, 2016- στην Αποστολική μας μεγαλόνησο, την Κρήτη. Σημαδεμένη με την εναρκτήρια Λειτουργία της γιορτής των Γενεθλίων της Εκκλησίας, της Πεντηκοστής, από την πυρφόρο χάρη του Αγίου Πνεύματος που, «θεραπεύει τα ασθενή και αναπληρώνει τα ελλείποντα» !

       Αγία, γιατί η Ορθοδοξία ως η απαρέγκλιτη συνέχεια της ενωμένης Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας ευλογήθηκε να εκπέμψει σήμα μαρτυρίας ζώντος Θεού σε καίρια σύγχρονα προβλήματα ! Μεγάλη, γιατί αντιμετώπισε με διακριτική οικονομία και ευδιάκριτη αδελφική αλληλοπεριχώρηση το θέμα «αιχμής», τις σχέσεις της Ορθόδοξης Εκκλησίας με το θρυμματισμένο, λόγω του μη επαρκώς «ουρανωθέντος γεώδους φυράματος» όλων, υπόλοιπο χριστιανικό κόσμο !

      Η εμμονή των τεσσάρων στην απουσία, παρά τις αδελφικές εκκλήσεις ως τη δωδεκάτη, ουδόλως την έβλαψε. Γιατί, ο εθνοφυλετισμός δεν έχει πέραση στην Ορθοδοξία, όσο μεγάλο αριθμητικά πάτρωνα κι αν διαθέτει ! Το θέμα της Αλήθειας της Εκκλησίας ήταν πάντα και είναι ποιοτικό, όχι ποσοτικό ! Ένας Μέγας Αθανάσιος άρκεσε να το σηκώσει στους ώμους του ! Και η εν Ελλάδι Επισκοπική «Τετρακτύς», με την πανεπιστημιακή υποστηρικτική τριανδρία της συντονισμένη στο γνωστό της κυμβαλισμό, «ώδινεν όρος και έτεκε μυν», ή πιο θεολογικά, «συ τηρήσεις αυτής-της Εκκλησίας- την πτέρναν» !

******

      Αμφότερα, «όντως Αγία και Μεγάλη», κοινωνούνται ειρηνικά από όσους χριστιανούς συντονίζονται με την παρθενική ταπείνωση-«Ιδού η δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου»-Λκ.1,38-και τη συνακόλουθη υπακοή στη Συνοδική-δημοκρατική-έκφραση της Εκκλησίας-«Πείθεσθε τοις ηγουμένοις και υπείκετε, αυτοί γαρ αγρυπνούσιν υπέρ των ψυχών

ημών ως λόγον αποδώσοντες»-Εβρ.13,17. Δηλαδή,, από τους ορθόδοξους ουσίας, που μπορούν να ιχνηλατήσουν στα διασκευασμένα κατάλληλα αποσπάσματα που ακολουθούν, από γραπτό υψηλής πνευματικότητας, αυτό του παραπάνω από λίαν αγαπητού μου Αγιορείτη Προηγούμενου της Μονής Ιβήρων, Αρχιμανδρίτη Βασιλείου-του Μιχάλη Γοντικάκη των φοιτητικών χρόνων, συνεργάτη σε δυο μηχανές στο τμήμα Διεκπεραίωσης του φύλλου της «Ζωής». Φυσικά, όχι από τους «ορθόδοξους» τύπου οπαδού ποδοσφαιρικού σωματείου ! Που, και δεν παρέλειψαν να του εξαπολύσουν τους απαραίτητους μύδρους !

         Πιο συγκεκριμένα:        

1.    Το πρώτο απόσπασμα αναδείχνει περίλαμπρα «όντως Αγία» τη Σύνοδο της Ορθοδοξίας σε όσους μπορούν να το διαβάσουν απροκατάληπτα ως εξής: Οι Συνοδικοί Ιεράρχες, Λειτουργοί του Κυρίου, πιστοί «στο χρέος το μεγάλο και άγιο των Ορθοδόξων, δεν έκαναν απλώς κάτι, αλλά φανέρωσαν τον πλούτο της χάριτος που λειτουργικά ζούμε στην Εκκλησία. Αυτό που μένει αμετάθετο, έστω κι αν ταράσσεται η οικουμένη και μετατίθενται όρη εις καρδίαν θαλασσών. Έχοντας συνείδηση της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, όχι ως ισχυρισμό, αλλά, ως ευλογία προερχόμενη από το Σταυρό και την Ανάσταση του Χριστού, και τη μαρτυρία των Αγίων του, διατράνωσαν ότι είναι «η μικρά ζύμη», η οποία «ουρανώνει το γεώδες ημών φύραμα»,  σε τούτη τη χαοτική εποχή,  στο μέτρο της χάρης που δέχονται από το Χριστό !

         Αυτό είναι λίαν ευανάγνωστο στο Τριαδικής δοξολογίας και ευχαριστίας μήνυμά της, όπου επισημαίνεται ότι: «Η Εκκλησία δε ζει  για τον εαυτό της. Προσφέρεται για ολόκληρη την ανθρωπότητα, για την ανύψωση και ανακαίνιση του κόσμου…» ! Και, αναλύεται στα εξής έξι κεφάλαια. 1. «Η Εκκλησία είναι το Σώμα του Χριστού και η εικόνα της Αγίας Τριάδος», και,  2. «Η αποστολή της στον κόσμο», όπου υπογραμμίζεται το θείο και ανθρώπινο της φύσης της, η αυτοσυνειδησίας της, συνακόλουθα και η αποστολή της. Να συντελέσει, ως θα λέγαμε χωρίς τις γνωστές θεολογικές μεγαλοστομίες, απλά και ταπεινά με το στίχο του Σεφέρη, «λίγο ακόμα να σηκωθούμε, λίγο ψηλότερα» σε καίρια θέματα, όπως: 3. Η οικογένεια …. 4. Η χριστιανική παιδεία. 5. Οι σύγχρονες προκλήσεις, και, 6. Η παγκοσμιοποίηση, τα ακραία φαινόμενα βίας και η μετανάστευση. Μεγάλα θέματα ή προβλήματα της σύγχρονης ζωής, που η Ορθοδοξία επιζητεί να διαποτίσει με «νουν Χριστού», ήγουν, με τη δυναμική της χωρίς όρους και όρια αγάπης Του, της κορυφαίας αγάπης-«μείζονα ταύτης αγάπην ουδείς έχει»-Ιω.15,13 ! Να τα ανεβάσει όσο είναι ανθρώπινα εφικτό σε άλλο επίπεδο, «ουρανώνοντας» «με τα όπλα του φωτός»-Ρωμ.13,12-«το γεώδες φύραμα» των μελών της, από τούτο, της ευρύτερης κοινωνίας.

2.   Το δεύτερο απόσπασμα αναδείχνει περίλαμπρα «όντως Μεγάλη» τη Σύνοδο της Ορθοδοξίας σε όσους μπορούν να το διαβάσουν απροκατάληπτα ως εξής: Οι Συνοδικοί

Ιεράρχες, με όση χάρη τους δώρισε ο Χριστός ως Λειτουργούς Του, υπακούοντας στη «σαφή προτροπή του Κυρίου … Σας έδωσα παράδειγμα. Όποιος θέλει ας έλθει μαζί μου. Σηκώστε το σταυρό σας και ακολουθείστε με, χωρίς να έχετε παράπονο προς ουδένα. Αλλά, αγαπάτε τους εχθρούς υμών, καλώς ποιείτε τοις μισούσιν υμάς, ευλογείτε τους καταρωμένους υμάς…»-Λκ.6,27. Και, έχοντας υπόψη ότι: «Η Εκκλησία είναι ο ίδιος ο Θεάνθρωπος …γι αυτό, το θέμα μας δεν είναι πώς θα δώσουμε λύσεις σε προβλήματα-«καθώς ο κόσμος δίδωσι»-Ιω.14,27-αλλά να αφήσουμε να φανεί πώς λύνει τα προβλήματα ο εν ημίν ζων Κύριος … Που, δεν προκαλεί κανέναν, αλλά ο Ίδιος «πάντα υπομένει» για να σώσει όλους …Φίλους του θεωρεί … εκείνους που αυτός αγαπά. Και τους αγαπά όλους, και αυτούς που τον αρνούνται, τον μισούν, και τον σταυρώνουν. Αυτή είναι η επανάσταση της αγάπης, «το μόνον καινόν υπό τον ήλιον».

      Διό, στο έβδομο κεφάλαιο. «Η Εκκλησία εν διαλόγω», η Ορθοδοξία, ως η απαρέγκλιτη συνέχεια της ενωμένης Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, σηκώνει το Σταυρό του διαλόγου για όσο χρόνο χρειαστεί με τη θρυμματισμένη– διχοτομημένη από το 1054, και τριχοτομημένη από το 1517-λόγω μη επαρκούς «ουρανώσεως του γεώδους φυράματος» ό λ ω ν, Εκκλησία του Χριστού, στηριζόμενη στη μόνη Κεφαλή της, τον Κύριο, που κάνει «τα αδύνατα, δυνατά» ! Γιατί, η Ορθοδοξία: «Έχει την ευρυχωρία του Πνεύματος, που αγκαλιάζει την οικουμένη. Αυτός είναι ο τρόπος και ο σκοπός της ζωής της. Και, αυτούς που ήλθαν … να την κτυπήσουν, να την αλλοιώσουν και να επιβληθούν, τους βλέπει ως θύματα πλάνης. Τους βλέπει ως αδελφούς αδύνατους που έχουν ανάγκη τη βοήθειά της. Έμαθε μόνο να αγαπά ! Εδώ κρίνεται η γνησιότητα και η δύναμη της πίστεώς μας, γιατί ούτε την αλήθεια σώζουμε καταρώμενοι τους πεπλανημένους, ούτε προσφέρουμε αυτό που ζητά η ψυχή του ανθρώπου με ψεύτικες φιλοφροσύνες» !

       Κατά ταύτα, η Ορθόδοξη Εκκλησία, χωρίς να παύει «να γνωρίζει, πού είναι η Εκκλησία, και να αναγνωρίζει ότι, δεν έχει την εξουσία να εκφέρει κρίση και να πει, πού δεν είναι η Εκκλησία»-Π. Ευδοκίμωφ-γιατί, «το Άγιο Πνεύμα πνέει όπου θέλει»-Ιω,3,8-αυτονόητο, χωρίς να ζητήσει την άδειά μας. Ακολουθώντας τη δημοκρατική αρχή, «η γνώμη των πλειόνων κρατείτω»-που εδώ άγγιξε την παμψηφία-αποφασίζει: «Η

Ορθόδοξη Εκκλησία αποδέχεται την ιστορική ονομασία άλλων ετεροδόξων Χριστιανικών Εκκλησιών και Ομολογιών». Με άλλα λόγια και πολύ απλά, ξεκαθαρίζει μια για πάντα ότι, «τα μεν οπίσω επιλανθανομένη, τοις δε έμπροσθεν επεκτεινομένη κατά σκοπόν διώκει εις το βραβείον της άνω κλήσεως»-Φλπ.3,13. Τουτέστιν ότι, ευθυγραμμίζεται με το Χριστό που: «Φίλους του θεωρεί … εκείνους που αυτός αγαπά. Και τους αγαπά όλους, και αυτούς που τον αρνούνται, τον μισούν, και τον σταυρώνουν. Αυτή είναι η επανάσταση της αγάπης, το μόνον καινόν υπό τον ήλιον» ! 

     Άρα, από δω κι εμπρός εκείνο που μετράει  για όλους είναι το λειτουργικό: «Στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου» ! Ο Χριστός κρίνει την ταπείνωση, την υπακοή, την ειλικρίνεια όλων !

*******

Β. Επίμετρα.  α.    Η ανωτέρω επικυρωθείσα σχεδόν παμψηφεί από τους Αγίους Συνοδικούς για το σημείο «αιχμής», τις «Σχέσεις της Ορθόδοξης Εκκλησίας με τον υπόλοιπο χριστιανικό κόσμο», τελική διατύπωση: «Η Ορθόδοξη Εκκλησία αποδέχεται την ιστορική ονομασία άλλων ετεροδόξων Χριστιανικών Εκκλησιών και Ομολογιών», αντί

εκείνης της αρμόδιας Επιτροπής: «Η Ορθόδοξη Εκκλησία αναγνωρίζει την ιστορική ύπαρξη άλλων χριστιανικών Εκκλησιών και Ομολογιών, που δεν είναι σε πνευματική κοινωνία μαζί της», από την οποία η Εκκλησία της Ελλάδος ζητούσε να διαγραφεί ο όρος «Εκκλησιών», αποτελεί ευλογία και δωρεά της Αγάπης του Χριστού ! Και, καταγράφεται στην Παύλεια υπομονή, επιμονή, και ευρύτητα πνεύματος με την οποία οι, Παναγιότατος Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος και Μακαριότατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος, ανέλαβαν την πρωτοβουλία και ευθύνη να αποτολμήσουν να προτείνουν αυτή την ιερή υπέρβαση !

       Που είναι, και Αγιογραφικά άψογη, και πατάει γερά στο αγαπητικό πνεύμα των Μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας ! Και πρόκειται για μια ειλικρινή αδελφική υπέρβαση της αδυναμίας του «υπόλοιπου χριστιανικού κόσμου», έστω με καθυστέρηση όχι λίγων αιώνων, που χωρίς περιστροφές λέει: «Ως η Ορθόδοξη Εκκλησία βλέπουμε ότι κάπου κάπως ξεστρατίσατε ! Ωστόσο, αποδεχόμαστε αυτό που υπεύθυνα μας λέτε ότι ήσαστε, Εκκλησία ή Ομολογία. Αποτολμούμε αυτό το βήμα σεβόμενοι τη Γραφή που λέει ότι, «το Άγιο Πνεύμα πνέει όπου θέλει»-Ιω.3,8. Μας επισημαίνει, δηλαδή,  ότι:  «Η Αγία  Τριαδική Αγάπη στέλνει τη χάρη της, όπου κρίνει Αυτή, ασφαλώς χωρίς να ζητάει την άδειά μας  ! Πράγμα κάθε άλλο παρά άγνωστο, αφού παμπάλαια ο Θεός μέσω του προφήτη μας το κάνει γνωστό λέγοντας: «Ευρέθην τοις προς εμέ μη ζητούσιν, εμφανής εγενόμην τοις εμέ μη επερωτώσιν»-65,1. Και, ο τιμώμενος σε Ανατολή και Δύση Άγιος Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός, ο Θεολόγος επισημαίνει: «Πολλοί της Εκκλησίας εντός, είναι ουσιαστικά εκτός αυτής, και όχι λίγοι τυπικά της Εκκλησίας εκτός, είναι ουσιαστικά εντός αυτής» ! Στο Όνομα, λοιπόν, του Χριστού, και σε ευθεία γραμμή με τους Μεγάλους Πατέρες της Εκκλησίας,  αποδεχόμαστε αυτό που με ευθύνη σας λέτε ότι ήσαστε, και συζητάμε ως ισότιμοι αδελφοί μαζί σας τα πάντα, αφήνοντας το ατυχές παρελθόν στην κρίση της αγάπης του Θεού !

      Είναι που λέει ο όχι μικρής ασκητικής εμπειρίας και θεολογικής εμβρίθειας Προηγούμενος της Ιβήρων Αρχιμανδρίτης Βασίλειος: «Εδώ χρειάζονται οι αληθινοί ήρωες της πίστεως, που σώζουν την ψυχή τους με το να τη χάνουν ένεκεν του Κυρίου»-Λκ.9,24.  

β.   Αυτά, βέβαια, όχι μόνο δεν αγγίζουν τους στρατευμένους «στον πτωχοπροδρομικό ελλαδισμό και τον εν πλειοδοσία εκκλησιαστικό επαρχιωτισμό», κατά την εύστοχη επισήμανση  του Ηγούμενου της Σταυροπηγιακής Μονής Παναγίας της Τατάρνας Αρχιμανδρίτη Δοσίθεου, αλλά και τους προκαλούν. Διό και σερβίρουν ξαναζεσταμένο το ίδιο παλιό πιάτο, «διακόπτουν το μνημόσυνο του Οικουμενικού Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου», όπως άλλοτε του Οικουμενικού Πατριάρχη Αθηναγόρα, του και πρωτοστάτη της «Στρατηγικής Οικουμενικής Αδελφοσύνης» ! Τουτέστιν, της εντολής του Κυρίου: «Και ο εις το ους ακούετε, κηρύξατε επί των δωμάτων»-«Αυτό που ακούτε ψιθυριστά στ ’ αυτί, διακηρύξτε το από τους εξώστες»-Μτ.10,27.

     Και, κάποιοι Επίσκοποι σπεύδουν να «εξηγήσουν», γιατί δεν υπέγραψαν την τελική διατύπωση. Δεν τους είπε κάτι π.χ. η σεμνότητα και η σύνεση του διαπρεπούς Καθηγητή της Δογματικής και αγίου αδελφού τους Επίσκοπου Αβύδου κ. Κυρίλλου Κατερέλου, που κλείνει

την εμπεριστατωμένη και άκρως ενδιαφέρουσα ανάλυση των σχετικών θέσεών του ως εξής: «Όλες οι παραπάνω θέσεις αποτελούν απόψεις του συντάκτη του κειμένου αυτού, ο οποίος πρωτίστως εμπιστεύεται την Εκκλησία, όπως υποδεικνύει ο Μ. Βασίλειος. Θα ήταν οδυνηρή αστοχία να επιζητούμε να υπερβούμε τα όριά μας, εμπιστευόμενοι τη δική μας αλαζονεία, που οδηγεί με βεβαιότητα στην πλάνη». Ως φαίνεται «ουκ εά αυτούς καθεύδειν» η φήμη και τιμή Αγίου Μάρκου Ευγενικού, που ήταν αυτός που έπρεπε, και στάθηκε όπως έπρεπε, την ώρα που έπρεπε ! Ό, τι προσπερνά αυτά τα βασικά, συχνά στην ιστορία καταλήγει σε φάρσα !

       Επί πλέον, παρότι εγκρατείς θεολόγοι και αυτοί, ζητούν ορισμό της Εκκλησίας ! Αλλά, ως διδάχτηκα στη Θεολογική της Αθήνας-1953/57-από τον

αείμνηστο Ιωάννη Καρμίρη, Καθηγητή Δογματικής, Συμβολικής. Ιστορίας Δογμάτων ορισμός της Εκκλησίας δεν υπάρχει, γιατί: «Η Εκκλησία είναι Μυστήριον ακατάληπτον υπό του ανθρωπίνου νου … Δεν είναι δυνατόν να ορισθεί και να καθορισθεί … Αυτή είναι η βαθύτερη σημασία της μυστικής ενότητος της Εκκλησίας άνωθεν, δηλαδή, εκ του Τριαδικού Θεού, η οποία έχει συνέπειες και για τη συγκεκριμένη σύγχρονη κατάσταση των διηρημένων χριστιανών … Η υφισταμένη νυν εκκλησιαστική διαίρεσις προέρχεται εκ των έξω και των κάτω και ουχί εκ των έσω και των άνω, προέρχεται εκ των ανθρώπων, εκ των ατελειών και των αμαρτιών αυτών, περιοριζομένη προς τα άνω και σχεδόν εξαφανιζομένη ενώπιον του Θεού, εκ του οποίου αντιθέτως προέρχεται η εσωτερική μυστική ενότης της Εκκλησίας»-οφείλεται στο μη επαρκώς «ουρανωθέν γεώδες φύραμα» όλων, γράφει ο Προηγούμενος της Ιβήρων Βασίλειος, δυο ακαδημαϊκά χρόνια νεώτερος, που ως φαίνεται τον πρόλαβε διδάσκοντα.

      «Ὁ Καρμίρης-αντιγράφω από τον Καθηγητή της Ορθόδοξης Θεολογίας στο Πανεπιστήμιο του Graz, Αυστρία, Γρηγόριο Λαρεντζάκη-«παραπέμπει και στο Μητροπολίτη Κιέβου Πλάτωνα, ο οποίος θεωρεί την «Παγκόσμια Εκκλησία» (Universalkirche) ως ένα τεράστιο Ναό με πολλά εσωτερικά παρεκκλήσια, τα οποία είναι μεταξύ των είτε με μεσότοιχους, είτε με κιγκλιδώματα χωρισμένα, χωρίς όμως ο χωρισμός αυτός να φθάνει μέχρι την οροφή, από όπου όλοι έχουν πρόσβαση προς τον ουρανό». Βάσει αυτής της πραγματικότητος, διαπιστώνει στη συνέχεια ο Καρμίρης, «δεν εδίστασε το Οικουμενικόν Πατριαρχείον να απευθύνῃ το περίφημον διάγγελμα αυτού του έτους 1920 «προς τας απανταχού Εκκλησίας του Χριστού, χαρακτηρίσαν τας χριστιανικάς Ομολογίας ως Εκκλησίας και τονίσαν «ότι επιβάλλεται ίνα αναζωπυρωθή και ενισχυθή προ παντός η αγάπη μεταξύ των Εκκλησιών, μη λογιζομένων αλλήλας ως ξένας και αλλοτρίας, αλλ’ ως συγγενείς και οικείας εν Χριστώ και «συγκληρονόμους και συσσώμους της επαγγελίας του Θεού εν τω Χριστώ»-Εφ.3,6. Η Ορθόδοξος Καθολική Εκκλησία εμμένει μέχρι σήμερον εις την «αρχαιοπαράδοτον αγιοπατερικήν διδασκαλίαν», «επαφιεμένη εις την ευσπλαγχνίαν, την πανσοφίαν και την παντοδυναμίαν του πάντας ανθρώπους θέλοντος σωθήναι Θεού» ότι, και οι ευρισκόμενοι εκτός της Ορθοδόξου Εκκλησίας και βαπτισθέντες εις το Όνομα της Αγίας Τριάδος «και ούτω την δικαίωσιν αποκτήσαντες», εσωτερικώς ζουν εν τη καταστάσει της χάριτος, όπως και οι μη βαπτισθέντες, αλλά εν πίστει αναζητούντες τον αληθινόν Θεόν».  

γ.    Ορθόδοξη Θεολογία αυτού του επιπέδου δεν την αντέχουν οι «του πτωχοπροδρομικού ελλαδισμού και εκκλησιαστικού επαρχιωτισμού εν πλειοδοσία», γιατί εμποδίζει τη μανική πολεμική τους. Δεν μπορούν να ζήσουν «χωρίς βαρβάρους», χωρίς να στιγματίζουν, π.χ. τους Ρωμαιοκαθολικούς, αιρετικούς ! Νιώθουν τη ζωή τους άδεια, αν δεν ξορκίζουν ένα σκιάχτρο, π.χ. την … «παν-αίρεση του οικουμενισμού»,  αν δεν  κυνηγούν ανεμόμυλους ως ο Δον Κιχώτης !

     Διό, ψάχνουν, ψάχνουν, αραδιάζουν άρθρα και υποπαραγράφους Κανόνων, αποβλέποντας σ’ αυτό. Αλλά ! Οι Κανόνες της Εκκλησίας είναι επικαιρικά ιαματικά φάρμακα για συγκεκριμένες ατυχείς καταστάσεις, εκτροπές, αιρέσεις. Δεν είναι πανάκεια «δια πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν» ! Και, εφαρμόζονται με την οικονομία της Αγάπης του Ιησού Χριστού, αποβλέποντας στην ανάνηψη και σωτηρία του πλανεμένου, όχι στη θανάτωση αυτού. Για τούτο κατά καιρούς η Εκκλησία «παγώνει», ορισμένους, που «έληξε η θεραπευτική ισχύς τους», και συντάσσει άλλους, κατάλληλους για τη συγκεκριμένη «αρρώστια» και εποχή.

      Ντε και καλά να βγουν αιρετικοί οι Ρωμαιοκαθολικοί και οι Προτεστάντες. Βασικά εξ αιτίας του filioque που γενικεύτηκε στη Δύση, παρά τη σθεναρή αντίσταση των Παπών μέχρι και το 10^ο αιώνα, τον επόμενο 11^ο αιώνα-1014-μετά από απαίτηση και επιβολή του Φράγκου βασιλιά Ερρίκου του 2^ου. Έλα όμως που αμφότεροι, παρότι, «ευρισκόμενοι εκτός της Ορθοδόξου Εκκλησίας, είναι βαπτισθέντες εις το Όνομα της Αγίας Τριάδος, και ούτω την δικαίωσιν αποκτήσαντες, εσωτερικώς ζουν εν τη καταστάσει της χάριτος»; Και, οι Ρωμαιοκαθολικοί αναγνωρίζουν και τιμούν, όπως κι εμείς οι Ορθόδοξοι, τις επτά Άγιες Οικουμενικές Συνόδους !

      Έτσι, ευκαιρίας δοθείσης επαναλαμβάνω ότι, το filioque-«και εκ του Υιού»-λόγω της διατύπωσης «δι’ Υού», στη γνωστή θεολογική έκφραση του Μ. Αθανασίου, «ο Πατήρ, δι’ Υιού, εν Αγίω Πνεύματι ποιεί τα πάντα», δεν έπαψε να είναι θεολογούμενο ! Και, σε κάποιον που μου διαμήνυσε παλιά ότι έπαψε να είναι, «γιατί το καταδίκασε στη Σύνοδο του 879/880 ο ιερός Φώτιος», απαντώ ότι λέει τη μισή αλήθεια ! Σ’ αυτήν τη Σύνοδο, «στο βασικό θέμα της πίστεως περί Αγίου Πνεύματος, απεφασίσθη να παραμείνει το Σύμβολο της Πίστεως απαραχάρακτο, δηλαδή, χωρίς το filioque», με κοινή απόφαση των Πατριαρχών, Κωνσταντινουπόλεως Φωτίου, και των άλλων της Ανατολής, αλλά και του Πάπα Ιωάννη του 8^ο μέσω των αντιπροσώπων του,  που διάβασαν στη Σύνοδο την επιστολή-«ην προηκούσατε»-με τη συγκατάθεση αυτού !

      Που σημαίνει ότι, «η Σύνοδος αυτή δεν ήταν αντί-παπική», ως τους βολεύει να την παρουσιάζουν, «αλλά κοινή ολοκλήρου της Εκκλησίας …Και, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και «Ενωτική Σύνοδος ή Σύνοδος της Καταλλαγής», διότι αποκαταστάθηκε και η Κοινωνία μεταξύ των Θρόνων Ρώμης και Κωνσταντινουπόλεως, καθώς επίσης μεταξύ του Πάπα της Ρώμης Ιωάννη 8^ου και του Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως ιερού Φωτίου …  Γι αυτό, τουτέστιν, επειδή έτσι  την είδε, ο άγιος Μάρκος ο Ευγενικός, επικαλέστηκε τις αποφάσεις αυτής της Συνόδου και τις επιστολές του Πάπα Ρώμης Ιωάννη 8^ου στη Σύνοδο της Φερράρας-Φλωρεντίας»-«Η Σύνοδος Κωνσταντινουπόλεως του 879/880 του ιερού Φωτίου, 8η Οικουμενική της καθόλου Εκκλησίας Ανατολής και Δύσεως»-Γρηγ. Λαρεντζάκης, Διαδίκτυο

     Τώρα, επειδή από οικογενειακή οδό, ιδιαίτερα από αυτήν της Ρωμαιοκαθολικής κορυφής, του Πάπα Φραγκίσκου, ανακινήθηκε το θέμα της ναζιστικής βαρβαρότητας του Άουσβιτς, θα μπορούσε να ρωτήσει κανείς τι απαντούν, οι «του πτωχοπροδρομικού ελλαδισμού και του εκκλησιαστικού επαρχιωτισμού εν πλειοδοσία» στο ερώτημα; Οι, ρωμαιοκαθολικός φραγκισκανός ιερέας Μαξιμιλιανός Κόλμπε, που ως κρατούμενος στο Άουσβιτς, προσφέρθηκε να πάρει τη θέση ενός οικογενειάρχη, και να θανατωθεί γι αυτόν !! Και, η ευσεβής ρωμαιοκαθολική κοινωνική λειτουργός Ιρένα Σέντλερ, που έσωσε από το γκέτο της Βαρσοβίας 2500 παιδιά Εβραίων !! Αμφότεροι όμως κατ’ αυτούς, αιρετικοί, άρα παραδομένοι στο διάβολο ! Ο πρώτος στη θυσιαστική του αυθυπέρβαση, κι η δεύτερη στην παράτολμη, επικίνδυνη, πλην ηρωική πράξη της, ποιου το παράδειγμα ακολούθησαν; 

********

Κατά τα άλλα ! «Η Ορθόδοξος Καθολική Εκκλησία εμμένει μέχρι σήμερον εις την «αρχαιοπαράδοτον αγιοπατερικήν διδασκαλίαν», «επαφιεμένη εις την ευσπλαγχνίαν, την πανσοφίαν και την παντοδυναμίαν του πάντας ανθρώπους θέλοντος σωθήναι Θεού» ότι, και οι ευρισκόμενοι εκτός της Ορθοδόξου Εκκλησίας και βαπτισθέντες εις το Όνομα της Αγίας Τριάδος «και ούτω την δικαίωσιν αποκτήσαντες», εσωτερικώς ζουν εν τη καταστάσει της χάριτος, όπως και οι μη βαπτισθέντες, αλλά εν πίστει αναζητούντες τον αληθινόν Θεόν»-Καθηγητής Ιωάννης Καρμίρης. Και:  Η Ορθοδοξία, έχει την ευρυχωρία του Πνεύματος, που αγκαλιάζει την οικουμένη. Αυτός είναι ο τρόπος και ο σκοπός της ζωής της. Και αυτούς που ήλθαν … να την κτυπήσουν, να την αλλοιώσουν και να επιβληθούν, τους βλέπει ως θύματα πλάνης. Τους βλέπει ως αδελφούς αδύνατους που έχουν ανάγκη τη βοήθειά της. Έμαθε μόνο να αγαπά ! Εδώ κρίνεται η γνησιότητα και η δύναμη της πίστεώς μας, γιατί ούτε την αλήθεια σώζουμε καταρώμενοι τους πεπλανημένους, ούτε προσφέρουμε αυτό που ζητά η ψυχή του ανθρώπου με ψεύτικες φιλοφροσύνες» !-Προηγούμενος της Μονής Ιβήρων, Βασίλειος..

       

Δεκαπενταύγουστος 2016               

Με «την αγάπην την πρώτην, ην ουκ αφήκα»

Αθανάσιος  Κοτταδάκης