Κύριε, η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα Γυνή

Κύριε, η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα Γυνή,
την σην αισθομένη θεότητα,
μυροφόρου αναλαβούσα τάξιν,
οδυρομένη μύρα σοι, προ του ενταφιασμού κομίζει.
Οίμοι! λέγουσα, οτι νυξ μοι, υπάρχει,
οίστρος ακολασίας, ζοφώδης τε και ασέληνος,
έρως της αμαρτίας.
Δέξαι μου τας πηγάς των δακρύων,
ο νεφέλαις διεξάγων της θαλάσσης το ύδωρ,
κάμφθητί μοι προς τους στεναγμούς της καρδίας,
ο κλίνας τους ουρανούς, τη αφάτω σου κενώσει,
καταφιλήσω τους αχράντους σου πόδας,
αποσμήξω τούτους δε πάλιν,
τοις της κεφαλής μου βοστρύχοις,
ων εν τω Παραδείσω Εύα το δειλινόν,
κρότον τοις ωσίν ηχηθείσα,
τω φόβω εκρύβη.
Αμαρτιών μου τα πλήθη και κριμάτων σου αβύσσους,
τις εξιχνιάσει ψυχοσώστα Σωτήρ μου;
Μη με την σην δούλην παρίδης,
ο αμέτρητον έχων το έλεος.

Κύριε, η γυναίκα εκείνη που έπεσε σε αμαρτίες πολλές, επειδή κατάλαβε τη δική Σου Θεότητα, κάνοντας έργο μυροφόρων, Σου προσφέρει μύρα μαζί με θρήνους πριν από τον ενταφιασμό Σου. Και λεει: Αλλοίμονό μου! Ζω σε νύχτα σκοτεινή κι ασέληνη, αφού ασυγκράτητη τρέχω στην ακολασία και έχω κυριευθεί από την σφοδρή επιθυμία της αμαρτίας. Δέξε τα ασταμάτητα δάκρυά μου, Εσύ που μεταβάλλεις σε σύννεφα τα νερά της Θάλασσας. Λύγισε μπροστά στους στεναγμούς της καρδιάς μου, Εσύ που χαμήλωσες τους ουρανούς με την ανέκφραστη (ανείπωτη) ενανθρώπησή σου. Θα καταφιλήσω τα αμόλυντα πόδια Σου και μετά θα τα σφογγίσω με τις πλεξίδες του κεφαλιού μου. Αυτών των ποδιών, όταν άκουσε το θόρυβο η Εύα εκείνο το δειλινό στον Παράδεισο, από τον φόβο της κρύφτηκε. Ποιος θα μπορέσει, Σωτήρα και Λυτρωτή μου, να εξερευνήσει τα πλήθη των αμαρτιών μου αλλά και τα απύθμενα βάθη των κρίσεων και των αποφάσεών Σου; Εσύ που έχεις άπειρο το έλεος, μην παραβλέψεις εμένα, τη δούλη Σου.

Απόδοση στα Νέα Ελληνικά
Αρχιμανδρίτης Κυριακός Τσολάκης
http://ekdoseiszoipatron.blogspot.com/2009/02/blog-post_3359.html