Ο μεγαλύτερος ένοχος Πόσο βαρύς ο σταυρός Σου, Χριστέ μου!
“Ηγγάρευσαν Σίμωνα τον Κυρηναίον
τον πατέρα Αλεξάνδρου και Ρούφου”
να μεταφέρει τον ασήκωτο σταυρό
στου Γολγοθά τον λόφο.
Δεν ήσαν μόνο οι πληγές
απ’ τα μαστίγια των δημίων Σου,
δεν ήταν ο πόνος ο βαθύς
από την προδοσία και την άρνηση
των δύο μαθητών Σου.
Δεν ήταν η αγρυπνία της προηγουμένης νύχτας
και η αιματηρή Σου προσευχή,
που εξάντλησαν το άχραντο Σου Σώμα.
Δεν ήταν μόνο όλα αυτά
που έκαναν βαρύ το σταυρό Σου.
Ήσαν προ πάντων οι βαριές
του κόσμου αμαρτίες.
Και πιο πολύ είναι βαριές
οι αμαρτίες οι δικές μου.
Εγώ της γης το μίασμα,
το στίγμα της δημιουργίας,
που έκανα βαρύ κι΄ ασήκωτο
το σταυρό Σου.
Γι’ αυτό απ’ όλους πιο πολύ
έχω ανάγκη το σταυρό Σου,
το άπειρο Σου έλεος ζητώ,
γιατί είμαι ο μέγιστος εχθρός Σου.
“Οίδα Σώτερ, ότι άλλος
ως εγώ ουκ έπταισέ Σοι,
ουδέ έπραξε τας πράξεις,
ας εγώ κατεργασάμην”!
4 σχόλια:
Πολύ ωραίο αγαπητέ Αναστάσιε
Αλεξανδρεύς
Δικό σου Τάσο το ποίημα;
Αλεξανδρεύ περιμένουμε... τι θα γίνει με την περίπτωσή σου;;;
Τάσο είσαι κρυφό ταλέντο. Δημοσίευσε κάποια από τα ποιήματα που μου έχεις διαβάσει καθώς και τα διηγήματα που κάποια φορά μου διάβαζες όταν ήσουν στα κέφια σου τα δημιουργικά.
Υπάρχουν και μεγαλύτεροι ένοχοι μην αποθαρρύνεσαι.
Δημοσίευση σχολίου