Ποτέ δεν είναι αργά… - p.

Ποτέ δεν είναι αργά…

Είχε από ώρα σουρουπώσει. Μέσα στο σκοτεινό δωμάτιο επικρατούσε απόλυτη ησυχία. Ο Γιώργος βυθισμένος στη μεγάλη κουνιστή πολυθρόνα του, καθόταν ακίνητος. Το βλέμμα του σκοτεινό και απλανές, σχεδόν απροσδιόριστο. Φαινόταν σαν κάτι να σκεφτόταν. Και πράγματι, κάτι τον απασχολούσε. Οι σκέψεις διέτρεχαν με ιλιγγιώδη ταχύτητα τα σκοτεινά και περίπλοκα μονοπάτια του μυαλού του.
Ο Γιώργος ήταν δικηγόρος στο επάγγελμα και ασκούσε τα καθήκοντά του στη μεγάλη πολιτεία. Ζούσε μόνος του σε μια ήρεμη συνοικία της πόλης. Ωραίο διαμέρισμα, άνετο, με θέα στη θάλασσα. Ποτέ δεν έκρυψε ο Γιώργος ότι η οικογένειά του ήταν ευκατάστατη. Άλλωστε και ο ίδιος κέρδιζε πολλά από το επάγγελμά του.
Οι μέρες του Πάσχα είχαν περάσει και η ζωή πίσω στην πόλη είχε πάρει τον κανονικό της ρυθμό. Όμως ο Γιώργος ήταν “αλλού”. Σκέφτονταν ακόμα τις γιορτές. Μάλλον όχι τις γιορτές καθ’ αυτές αλλά κάτι περίεργα λόγια που είχε ακούσει στην περίοδο των γιορτών και του είχαν κάνει εντύπωση. Όχι βέβαια στην εκκλησία – είχε από χρόνια σταματήσει να πηγαίνει – αλλά στην τηλεόραση κάποια ημέρα της Μεγάλης Εβδομάδος.

Ανάμεσα στο ατελείωτο και εκνευριστικό “ζάπινγκ”, η προσοχή του είχε πέσει σε κάποια λόγια που ένας επίσκοπος ανέφερε στο κήρυγμά του στην εκκλησία σε ζωντανή σύνδεση. Δεν είχε συγκρατήσει ακριβώς τα λόγια του αλλά αυτό που είχε καταλάβει ήταν ότι προέτρεπε τους πιστούς σε μια διαφορετική αντιμετώπιση και προσέγγιση των μεγάλων γεγονότων του Πάσχα. Θυμόταν χαρακτηριστικά κάτι περίεργες φράσεις του, ότι οι άνθρωποι δεν έπρεπε να μείνουν μόνο στα εξωτερικά ερεθίσματα δηλαδή στα φώτα, στα λουλούδια, στα δώρα, στα κεριά, στο φαγητό και στις ευχές. Αλλά αντίθετα τους καλούσε να ρίξουν μια πιο διεισδυτική ματιά στα μεγάλα και φοβερά γεγονότα, που με τόση κατάνυξη παρουσιάζει η εκκλησία μας. Να προσπαθήσουν να “βιώσουν” με την καρδιά τους όλα αυτά τα γεγονότα και στο τέλος να νιώσουν πραγματικά την χαρά της Αναστάσεως. Να δουν τα πράγματα από μια άλλη σκοπιά. Να περάσουν τις φετινές γιορτές πιο “πνευματικά”.
Η αλήθεια είναι ότι τότε δεν έδωσε καμία σημασία στα λόγια αυτά. Περισσότερο τον ενόχλησαν, παρά τον ωφέλησαν. Οι μέρες και οι γιορτές πέρασαν, πέρασε η περίοδος του Πάσχα μαζί και οι διακοπές και ο καθένας, μαζί και ο Γιώργος γύρισε στο πρόγραμμά του, στην καθημερινότητά του. Στον μονότονο ρυθμό της μίζερης ζωής του, σ’ αυτόν που τόσα χρόνια είχε συνηθίσει και είχε επιλέξει να ακολουθήσει.
Όμως κάποιες φορές ο Γιώργος έπεφτε σε βαθιά μελαγχολία. Οι μεταφυσικές ανησυχίες τον απασχολούσαν και τον τελευταίο καιρό μάλιστα πολύ έντονα. Είχε απογοητευθεί από την ζωή του, την οικογένειά του, τους φίλους του, ακόμα και από τον ίδιο του τον εαυτό. Δεν έβλεπε κάποια διέξοδο. Αισθανόταν πως πνιγόταν. Φανταζόταν τον εαυτό του μέσα σε έναν σκοτεινό διάδρομο. Και έτρεχε, έτρεχε, έτρεχε με δύναμη, σαν τρελός να βρει την άκρη, το τέλος. Μα δυστυχώς όσο και αν προσπαθούσε πάντα βρισκόταν στο ίδιο σημείο, στο σκοτάδι, στην απελπισία, στη μιζέρια. Ήταν μια κατάσταση που τον έπνιγε και τον έπνιγε επικίνδυνα.
Σε μια τέτοια κατάσταση βρισκόταν ο Γιώργος και αυτή τη φορά. Σκέψεις πολλές, διάφορες και επικίνδυνες περνούσαν από το μυαλό του. Ανάμεσα σ’ αυτές ξεπετάγονταν απρόσκλητα και τα λόγια εκείνα που είχε ακούσει από τον επίσκοπο στην τηλεόραση. Στην αρχή δεν έδωσε σημασία , μάλιστα τις προσπερνούσε επιδεικτικά. Όμως όσο περνούσε η ώρα, τόσο οι κουβέντες αυτές έρχονταν όλο και πιο επίμονα. Σαν να ήθελαν να τις προσέξει. Σαν κάτι να ήθελαν να του πουν…
Επιτέλους ο Γιώργος άρχισε να τους δίνει την απαιτούμενη σημασία. Τότε ήταν που πέρασε αστραπιαία από το μυαλό του όλη η ζωή του. Ανακάλυψε με τρόμο πως σε ολόκληρη σχεδόν τη ζωή του τίποτα δεν είχε πάρει στα σοβαρά. Όλα τα δέχονταν όπως ήταν, όπως έρχονταν, όπως οι επιθυμίες του και οι αμαρτωλές ορμές του τον ωθούσαν. Όμως ο ιερωμένος καλούσε τους ανθρώπους να υποψιαστούν μια άλλη πραγματικότητα. Να προσπαθήσουν να δουν πίσω από τα επιφανειακά ερεθίσματα, μια άλλη ζωή, έναν άλλο σκοπό, έναν άλλο προορισμό. Και όλα αυτά να τα νιώσουν με τα μυστικά μάτια της ψυχής τους. Με την καρδιά…
Προς στιγμή ο Γιώργος σταμάτησε να σκέφτεται. Ξαφνιάστηκε, σχεδόν τρομοκρατήθηκε. Ένα ρίγος διαπέρασε το ιδρωμένο του κορμί. Στη σκέψη και μόνο ότι μπορεί και να υπάρχει και μια “άλλη” ζωή, πανικοβλήθηκε. Δεν ήθελε να το πιστέψει. Δεν μπορούσε να δεχθεί ότι τόσα χρόνια ζούσε ανυποψίαστος γι’ αυτήν την “άλλη” πραγματικότητα. Το γεγονός ότι μπορεί μέχρι τώρα να είχε αφήσει τη ζωή του να κυλά χωρίς νόημα και σκοπό, τον τρέλαινε. Τον απογοήτευε.
Και τώρα; Τι έπρεπε να γίνει; Τι έπρεπε να κάνει; Με τρόμο αντιμετώπιζε το γεγονός ότι θα έπρεπε να αναθεωρήσει τον τρόπο σκέψης του, την στάση του για τη ζωή. ΟΛΗ του την ζωή.
Το είχε σχεδόν αποφασίσει, όμως ξαφνικά κοκάλωσε. Μια σκέψη ύπουλη, σχεδόν αδιόρατη έκανε την εμφάνισή της.
-“Και αν είναι πολύ αργά για αλλαγή; Αν έχεις ΑΡΓΗΣΕΙ;
Λεπτός ιδρώτας έλουσε το κορμί του και μονομιάς ένα αίσθημα απελπισίας άρχιζε να τον κατακλύζει. Ένας αδιόρατος φόβος τον έπιασε. Φόβος για το αύριο, για την αβέβαιη αλλαγή. Θα τα κατάφερνε; Πως ; Με ποιο τρόπο; Μήπως ήταν ΗΔΗ αργά; Απελπίστηκε. Σχεδόν είχε αρχίσει να αναπολεί την παλιά του ζωή. Όμως την κρίσιμη εκείνη ώρα, μια φωνή δυνατή, σταθερή ακούστηκε μέσα από το “είναι” του, που τον έκανε σχεδόν να πεταχτεί από την πολυθρόνα του.
-“ΠΟΤΕ δεν είναι αργά!!! Έλα…
Ένα αίσθημα ηρεμίας και γαλήνης τον κατέκλυσε και ένα ξαφνικό κύμα από δάκρυα γέμισαν τα μάτια του. Έκλεγε με λυγμούς. Ναι, έκλαιγε, ίσως για πρώτη φορά στη ζωή του πραγματικά.
Ασυναίσθητα σηκώθηκε από την πολυθρόνα του. Τα γόνατά του λύγισαν, έσκυψε το κεφάλι και ψιθύρισε:
-“Ναι Κύριε, ποτέ δεν είναι αργά. Σώσε με…”

p.