Μικρή ιστορία για έναν πόνο
Το γωνιακό κατάστημα στο ισόγειο παλιού νεοκλασσικού της γειτονιάς μου είναι ξενοίκιαστο από χρόνια. Το προσπερνώ αδιάφορα αρκετές φορές την ημέρα. Τα τζάμια του, (βαμμένα με ασβέστη από μέσα; ή απλώς γεμάτα με τα υπολείμματα των αφισσών που κολλάνε πολλοί και διάφοροι και ξεκολλάει με νερό υπό πίεση ο δήμος από καιρού εις καιρόν;) ακόμα και τώρα που παλεύω να θυμηθώ δεν τα καταφέρνω.
Σήμερα όπως περνούσα ξαφνικά είδα πως το πλαϊνό τζάμι είναι σπασμένο. Μια τρύπα διαμέτρου ενός μέτρου περίπου. Κοίταξα ασυναίσθητα. Τα υπολείμματα ενός καταστήματος –ατάκτως ερριμμένα- και σε μια γωνιά ένα αυτοσχέδιο κρεββάτι, ένα βρώμικο στρώμα, μαζεμένο μάλλον από τα σκουπίδια, μια κουβέρτα, κάτι σα μαξιλάρι. Ένας άνθρωπος μένει εκεί. Ένα άνθρωπος κουρνιάζει εκεί. Ένας άνθρωπος κλαίει εκεί, ένας άνθρωπος. Τίποτε λιγότερο. Δίπλα μας, δίπλα μου, εκεί.
Σας ευχαριστώ
Αλεξανδρεύς
8 σχόλια:
Μικρή ιστορία πολλών ανθρώπων, που πονούν στην μοναξιά της απομόνωσης και της σκληρότητας μας. Οι περισσότεροι μπορεί να καλυπτόμαστε στα λόγια του Παπαδιαμάντη «Σαν νά 'χαν ποτέ τελειωμό
τα πάθια κ' οι καημοί του κόσμου.». Σίγουρα δεν θάχουν τελειωμό, όταν εγώ αδιαφορώ στην «χριστιανική» μου άνεση, και καλοζωία. Αναρωτιέμαι, μπορώ άραγε να νοιώσω ή απλά να ακούσω τον πόνο του «δίπλα μου»; Την απάντηση θα την ακούσω την ώρα της Κρίσεως. Την γνωρίζω και όμως αδιαφορώ. Αυτό είναι το τραγικό.
Αλεξανδρεύ, στέκομαι στην τελευταία σου λέξη: "εκεί"...
Ψυχογραφεί τον σημερινό άνθρωπο. Αποδεχτήκαμε την ισορροπία που απαιτεί η κοινωνία μας. Την ισορροπία του διπόλου. Εγώ εδώ, αυτός εκεί..
Αγαπητέ Αλεξανδρέα, μας ξυπνάς από ύπνο, ελέγχεις την αδιαφορία μας, χτυπάς ανελέητα την "χριστιανική" μας συνείδηση.
Πάντως μου θύμησες τα παλιά... Τότε που αρθρογραφούσες σε κάποιο χριστιανικό περιοδικό!
Αλήθειες που πονούν.....
Αποτυπώνεις την πραγματικότητα την οδυνηρή. Το κακό είναι ότι ως την παραβολή του καλού Σαμαρείτη εμείς αντιπαρερχόμεθα ως οι δύο πρώτοι. Κατά τα άλλα είμαστε οι καλοί και ευσεβείς χριστιανοί που πάμε κάθε Κυριακή Εκκλησία.
Μαίρη
Γιατί νομίζω ότι το δίπολο αυτό πρέπει να υπάρχει;
τι εννοείς ότι πρέπει να υπάρχει; ποιος ορίζει αυτό το πρέπει και γιατί;
δεν μας το κάνεις λιανά να καταλάβουμε;
Μια απλή ιστορία πόνου από τις πολλές που είναι δίπλα μας. Το κακό Αλεξανδρέα είναι πως δεν είναι ένας ο πόνος αλλά αρκετοί. Και το χειρότερο ότι είμαι εγκλωβισμένος στο εγώ μου και την άνεσή μου. Ένα είδος ιδιότυπου μιθριδατισμού με έχει κάνει να ξεπερνώ τον πόνο των άλλων με αδιαφορία.
Δημοσίευση σχολίου