ΠΩΛΕΙΤΑΙ ΤΟ ΠΑΡΟΝ - Αλεξανδρεύς

ΠΩΛΕΙΤΑΙ ΤΟ ΠΑΡΟΝ

Γραμμένη με μεγάλα, κόκκινα, κεφαλαία, ισοπαχή γράμματα σε φόντο λευκό, κατάφερε να αποσπάσει την προσοχή του καθώς οδηγούσε στον παραλιακό φιδωτό δρόμο. Ήταν μια επιγραφή κρεμασμένη σε ημιτελές πετρόκτιστο σπίτι μιας τουριστικής περιοχής. Κάτω από την επιγραφή ένα κινητό τηλέφωνο. Αν εξαιρέσουμε πως το σπίτι ήταν φτιαγμένο με γούστο και μεράκι (όλα αυτά τα πρόσεξε όταν ξαναπέρασε στην επιστροφή) δεν υπήρχε κανένας απολύτως λόγος να ασχοληθεί με την επιγραφή εκείνη. Μα το μυαλό του έκανε ένα μικρό άλμα –έναν παράξενο συνειρμό- κι έβαλε στην θέση του αυτονόητου, το σύνηθες. Αντί του ουσιαστικού οίκημα άφησε έρημο εκείνο το επίθετο να εκφράζει το σύνηθες, το χρόνο. Έξαφνα η βαρετή διαφήμιση γινόταν ενδιαφέρουσα ενασχόληση.
Πωλείται το παρόν. Όχι το παρελθόν, ούτε το μέλλον. Το παρόν. Μα βέβαια. Το πρώτο έφυγε, δεν μας ανήκει πλέον. Είναι τόσο μακρινό όσο τίποτε στον κόσμο. Κάπου το λέει αυτό, σκέφτηκε. Α! ναι ο Τομ στον “Γυάλινο Κόσμο”. Εκεί στο τέλος μονολογώντας λέει πως “η μεγαλύτερη απόσταση είναι ο χρόνος” Μα ούτε και το μέλλον μας ανήκει. Δεν σου ανήκει τίποτε που δεν ξέρεις αν θα υπάρξει.
Και το μέλλον είναι άπιαστο μέσα στην αβεβαιότητα του ερχομού του. Μόνο το παρόν μας ανήκει. Μας ανήκει ολοκληρωτικά κι όμως συχνά ασυνείδητα. Μας ανήκει αλλά μας φεύγει. Μας ανήκει κι όμως δεν είναι δικό μας. Μας ανήκει, και πάντα, μα πάντα το πουλάμε. Όλοι το πουλάμε αγοράζοντας ό,τι νομίζει ο καθένας. Άλλος πλούτη, άλλος δόξα, άλλος ηδονή. Μερικοί τρελοί το πουλάνε αγοράζοντας … αιωνιότητα. Για μια στιγμή τρόμαξε με τη λέξη του μα σύντομα το μετάνιωσε. Ναι, είναι τρελοί αφού δίνουν κάτι που έχουν για κάτι που δεν μπορούν με τις αισθήσεις τους να βεβαιώσουν. (Αυτός δεν είναι ορισμός της πίστης;) Μα έπειτα το ξανασκέφτηκε. Πού είναι η τρέλα; Να δίνεις κάτι που έτσι κι αλλιώς δεν μπορείς να κρατήσεις; Που σου γλιστράει από τα δάχτυλα σαν την άμμο; Και τι θα ‘ταν καλύτερο να αγοράσουν; Ποιο από τα υπόλοιπα μένει; Ποιο δε σκοτώνει ο θάνατος; Ποιο γλεντά κανείς αιωνίως;
Μια φράση ξεπήδησε μέσα του: “Κραταιά ως θάνατος αγάπη”. Πού ήταν κλεισμένη η φράση; Δεν μπορεί να θυμηθεί. Μόνο μια αγάπη νικάει, έστω παλεύει το θάνατο. Μια αγάπη μόνο μπορεί να σε πάρει μετά το θάνατο. Μια σχέση που νικά τη φύση.
Άξαφνα του ήταν όλα ξεκάθαρα. Δεν υπάρχει “τι” θα αγοράσει κανείς πουλώντας το παρόν. Υπάρχει “ποιος”.
Λίγο πιο κάτω η εικόνα επαναλήφθηκε (ήταν τουριστική η περιοχή).
ΠΩΛΕΙΤΑΙ ΤΟ ΠΑΡΟΝΤο ξέρω, σκέφτηκε. Και χαμογέλασε…

Αλεξανδρεύς