Η Εκκλησία είναι μία. Αυτό δε σημαίνει απλώς ότι υπάρχει μόνο μία Εκκλησία, αλλά ότι η Εκκλησία είναι μία ενότητα. Μέσα της η ανθρωπότητα μεταφέρεται σε ένα καινούργιο επίπεδο υπάρξεως έτσι ώστε να μπορεί να τελειοπποιηθή σε ενότητα κατ΄ εικόνα της Αγίας Τριάδος. Η Εκκλησία είναι μία εν Αγίω πνεύματι και το Πνεύμα την "οικοδομεί" σε πλήρες και τέλειο Σώμα του Χριστού. Η Εκκλησία είναι πρωτίστως μία με την κοινωνία των μυστηρίων. Για να το πούμε με άλλο τρόπο, η Εκκλησία είναι μία με την Πεντηκοστή, που ήταν η μέρα της θαυμαστής θεμελιώσεως και των γενεθλίων της Εκκλησίας, οπότε όλες οι προφητείες γι αυτήν εκπληρώθηκαν. Σ΄ εκείνη την "τρομερή και ακατανόητη γιορτή" το "πνεύμα"- ο Παράκλητος κατέρχεται και ενοικεί μέσα στον κόσμο, όπου ποτέ πριν δεν ήταν παρών κατά τον τρόπο που αρχίζει τώρα να ενοικεί. Τώρα εισέρχεται μέσα στον κόσμο για να ενοικήσει σ΄ αυτόν και για να γίνει η παντοδύναμη πηγή της μεταμορφώσεως και της θεώσεως (του). Η χορήγηση και η κάθοδος του Πνεύματος ήταν μια μοναδική και ενεπανάληπτη Αποκάλυψη. Εκείνη την ημέρα, μέσα σε μια στιγμή, μια ανεξάντλητη πηγή ύδατος ζώντος και Αιωνίου Ζωής αποκαλύφθηκε εδώ στη γη.
Η Πεντηκοστή, επομένως, είναι το πλήρωμα και η πηγή όλων των μυστηρίων και μυστηριακών πράξεων, η μια και ανεξάντλητη πηγή όλης της μυστηριακής και πνευματικής ζωής της Εκκλησίας. Το να είσαι ή να ζεις μέσα στην Εκκλησία σημαίνει συμμετοχή στην Πεντηκοστή. Ακόμα, η Πεντηκοστή διαιωνίζεται με την Αποστολική διαδοχή, δηλ. με το αδιάσπαστο του ιερατικού αξιώματος με το οποίο κάθε τμήμα της Εκκλησίας είναι κάθε στιγμή είναι οργανικά ενωμένο με την πρωταρχική πηγή. Οι πηγές της δυνάμεως πηγάζουν από το Υπερώο. Η Αποστολική Διαδοχή δεν είναι απλώς ο κανονικός, τρόπον τινά, σκελετός της Εκκλησίας. Γενικά μιλώντας, η ιεραρχία είναι πρωτίστως μια χαρισματική αρχή, δηλ. μια "υπηρεσία των μυστηρίων" ή μια "θεία οικονομία". Και λόγω ακριβώς αυτής της ιδιότητάς (της) η ιεραρχία είναι ένα όργανο της Καθολικής ενότητας της Εκκλησίας. Είναι η ενότητα της χάριτος. Είναι για την Εκκλησία, ό,τι είναι η κυκλοφορία του αίματος για το ανθρώπινο σώμα. Η Αποστολική Διαδοχή δεν είναι τόσο το κανονικό όσο το μυστικό θεμέλιο της ενότητας της Εκκλησίας. Σχετίζεται περισσότερο με τη θεία παρά με την ανθρώπινη πλευρά της Εκκλησίας. Ιστορικά η Εκκλησία παραμένει στην πράξη μία με την ιεροσύνη της. Είναι ακριβώς από αυτό το Αποστολικό αδιάσπαστο των διαδοχικών χειροτονιών που όλη η Εκκλησία δένεται σε μια ενότητα του σώματος από τη μια ενότητα του Πνεύματος. Και υπάρχει μόνο ένας δρόμος και μια προσέγγιση: να πλησιάσει (κανείς) κοντά και να πιεί από τη μια πηγή της ζωής, που αποκαλύφθηκε μια (μόνο) φορά.
Η ιδιάζουσα αποστολή των επισκόπων είναι να είναι τα όργανα της Αποστολικής Διαδοχής. Ο επίσκοπος διαφέρει από τον ιερέα στην εξουσία που έχει να χειροτονεί και ΜΟΝΟ σ΄ αυτό. Και αυτό δεν είναι μόνο ένα κανονικό προνόμιο και μια εξουσία δικαιοδοσίας. Είναι μια εξουσία μυστηριακής πράξεως πιο πέρα από εκείνη που έχει ο ιερέας. Κατά την τέλεση της θείας Ευχαριστίας ο επίσκοπος δεν έχει καμιά προτεραιότητα σχετικά με τον ιερέα και δεν μπορεί ποτέ να την έχει, γιατί ο ιερέας έχει όλη την εξουσία να ιερουργεί, αφού σε κάθε ιερέα ανατίθεται κυρίως αυτός ο σκοπός, δηλ. να τελεί τη θυσία της θείας Ευχαριστίας. Ο ιερέας, ως ιερουργός της θείας Ευχαριστίας, είναι ο λειτουργός και ο οικοδόμος της ενότητας της Εκκλησίας. Η ενότητα του Σώματος του Χριστού ξεπηδά από την ενότητα του δείπνου της θείας Ευχαριστίας. Αλλά ο επίσκοπος, εκτός από αυτό, έχει και μια ιδιαίτερη ευθύνη για την οικοδόμηση της Εκκλησιαστικής ενότητας, όχι ως προσφέρων την Αναίμακτη θυσία, αλλά ως χειροτονιών (τον ιερέα). Ο Μυστικός Δείπνος και η Πεντηκοστή ενώνονται αχώριστα μεταξύ τους. Ο Παράκλητος κατέρχεται όταν ο Υιός έχει δοξαστεί με το θάνατό Του πάνω στο Σταυρό. Αλλά, παρά ταύτα, αυτά είναι δύο μυστήρια που δεν μπορούν να συγχωνευτούν σε ένα.
Η Πεντηκοστή, επομένως, είναι το πλήρωμα και η πηγή όλων των μυστηρίων και μυστηριακών πράξεων, η μια και ανεξάντλητη πηγή όλης της μυστηριακής και πνευματικής ζωής της Εκκλησίας. Το να είσαι ή να ζεις μέσα στην Εκκλησία σημαίνει συμμετοχή στην Πεντηκοστή. Ακόμα, η Πεντηκοστή διαιωνίζεται με την Αποστολική διαδοχή, δηλ. με το αδιάσπαστο του ιερατικού αξιώματος με το οποίο κάθε τμήμα της Εκκλησίας είναι κάθε στιγμή είναι οργανικά ενωμένο με την πρωταρχική πηγή. Οι πηγές της δυνάμεως πηγάζουν από το Υπερώο. Η Αποστολική Διαδοχή δεν είναι απλώς ο κανονικός, τρόπον τινά, σκελετός της Εκκλησίας. Γενικά μιλώντας, η ιεραρχία είναι πρωτίστως μια χαρισματική αρχή, δηλ. μια "υπηρεσία των μυστηρίων" ή μια "θεία οικονομία". Και λόγω ακριβώς αυτής της ιδιότητάς (της) η ιεραρχία είναι ένα όργανο της Καθολικής ενότητας της Εκκλησίας. Είναι η ενότητα της χάριτος. Είναι για την Εκκλησία, ό,τι είναι η κυκλοφορία του αίματος για το ανθρώπινο σώμα. Η Αποστολική Διαδοχή δεν είναι τόσο το κανονικό όσο το μυστικό θεμέλιο της ενότητας της Εκκλησίας. Σχετίζεται περισσότερο με τη θεία παρά με την ανθρώπινη πλευρά της Εκκλησίας. Ιστορικά η Εκκλησία παραμένει στην πράξη μία με την ιεροσύνη της. Είναι ακριβώς από αυτό το Αποστολικό αδιάσπαστο των διαδοχικών χειροτονιών που όλη η Εκκλησία δένεται σε μια ενότητα του σώματος από τη μια ενότητα του Πνεύματος. Και υπάρχει μόνο ένας δρόμος και μια προσέγγιση: να πλησιάσει (κανείς) κοντά και να πιεί από τη μια πηγή της ζωής, που αποκαλύφθηκε μια (μόνο) φορά.
Η ιδιάζουσα αποστολή των επισκόπων είναι να είναι τα όργανα της Αποστολικής Διαδοχής. Ο επίσκοπος διαφέρει από τον ιερέα στην εξουσία που έχει να χειροτονεί και ΜΟΝΟ σ΄ αυτό. Και αυτό δεν είναι μόνο ένα κανονικό προνόμιο και μια εξουσία δικαιοδοσίας. Είναι μια εξουσία μυστηριακής πράξεως πιο πέρα από εκείνη που έχει ο ιερέας. Κατά την τέλεση της θείας Ευχαριστίας ο επίσκοπος δεν έχει καμιά προτεραιότητα σχετικά με τον ιερέα και δεν μπορεί ποτέ να την έχει, γιατί ο ιερέας έχει όλη την εξουσία να ιερουργεί, αφού σε κάθε ιερέα ανατίθεται κυρίως αυτός ο σκοπός, δηλ. να τελεί τη θυσία της θείας Ευχαριστίας. Ο ιερέας, ως ιερουργός της θείας Ευχαριστίας, είναι ο λειτουργός και ο οικοδόμος της ενότητας της Εκκλησίας. Η ενότητα του Σώματος του Χριστού ξεπηδά από την ενότητα του δείπνου της θείας Ευχαριστίας. Αλλά ο επίσκοπος, εκτός από αυτό, έχει και μια ιδιαίτερη ευθύνη για την οικοδόμηση της Εκκλησιαστικής ενότητας, όχι ως προσφέρων την Αναίμακτη θυσία, αλλά ως χειροτονιών (τον ιερέα). Ο Μυστικός Δείπνος και η Πεντηκοστή ενώνονται αχώριστα μεταξύ τους. Ο Παράκλητος κατέρχεται όταν ο Υιός έχει δοξαστεί με το θάνατό Του πάνω στο Σταυρό. Αλλά, παρά ταύτα, αυτά είναι δύο μυστήρια που δεν μπορούν να συγχωνευτούν σε ένα.
Πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Φλωρόφσκι
Υάκινθος.
10 σχόλια:
Για την μέρα χρόνια πολλά. Είναι και αυτό κείμενο προβληματισμού και συζητήσεως. Αλλά που να βρεις να συζητήσεις τέτοια θέματα. Και το διαδύκτιο καλό είναι για ανάγνωση αλλά όχι για συζήτηση. Η μοναξιά των σκέψεων παραμένει.
Άκουσα κήρυγμα στον Ναό χωρίς ουσία. Τα ίδια κάθε φορά λένε οι παπάδες μας. Μερικές φορές μου έρχεται στο νου να σηκωθώ να φύγω από το κήρυγμα. Έχει γίνει μια βαρετή υπόθεση. Επέστρεψα, μπήκα και διάβασα αυτό και είπα γιατί να μην υπάρχει ένας παπάς στην ενορία μου που να μου κεντρίζει το ενδιαφέρον όπως ο π. Γεώργιος. Γιατί τόση φτώχεια Θεέ μου. Έλεος‼
Για τη σχέση ιερέως-επισκόπου θα έχουμε διαμαρτυρίες από πολλούς και από Ζηζιουλικούς.
Ο Ιερέας χωρίς την άδεια του Επισκόπου μπορεί να τελέσει την Θεία Λειτουργία;
Δεν νομίζω ότι ο Ιερέας διαφέρει μόνο στο ότι δεν μπορεί να χειροτονεί. Ο Ιερέας δεν μπορεί να κάνει τίποτα χωρίς την μνημόνευση του Επισκόπου και την άδειά του για κάθε ιεροπραξία.
«Η Εκκλησία είναι μία. Αυτό δε σημαίνει απλώς ότι υπάρχει μόνο μία Εκκλησία, αλλά ότι η Εκκλησία είναι μία ενότητα.» Άρα μέσα στην Εκκλησία είναι όλα τα Χριστιανικά Δόγματα και οι Χριστιανικές Ομολογίες.
Η Εκκλησία είναι μία. και εσύ συμπεραίνεις "ΑΡΑ μέσα στην Εκκλησία είναι όλα τα Χριστιανικά Δόγματα και οι Χριστιανικές Ομολογίες".
Γιατί περιορίζεις την ενότητα. Μέσα στην Εκκλησία είναι και όλες οι θρησκείες.
Ένα είμαστε όλοι. Διαφωνείς;
Ωραία κείμενα. Όμως καλύτερα θα ήταν να υπήρχε μια «ομάδα συζήτησης και προβληματισμού» πάνω σε θεολογικά και εκκλησιαστικά ζητήματα στην Πάτρα. Το μόνο που υπάρχει είναι ο μονόλογος ιεροκηρύκων. Το βαρέθηκα αυτό. Ας αναλάβει κάποιος μια πρωτοβουλία για κάτι το νέο. Αναστάσιε δεν αρκούν τα όσα εδώ βάζεις. Ξεκίνα κάτι το πρωτοποριακό. Μπουχτίσαμε από τα συνηθισμένα.
Καλή η πρότασή σου.
Ας ξεκινήσουν αυτοί που έχουν γνώσεις, δυνάμεις, και πνευματικότητα.
Ας ξεκινήσουν αυτοί που ανακυκλώνουν και συντηρούν καταστάσεις, χωρίς να λαμβάνουν ρηξικέλευθες πρωτοβουλίες.
Ας ξεκινήσεις εσύ. Η μετατόπιση πρωτοβουλιών δεν βοηθά κανένα.
Σε ευχαριστώ.
ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΞΙΟΙ ΙΕΡΑΡΧΕΣ ΠΟΥ ΜΙΛΑΝΕ ΑΠΛΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΝΟΗΤΑ,ΙΕΡΑΡΧΕΣ ΠΟΥ ΣΕ ΑΓΓΙΖΟΥΝ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ,ΛΙΓΟΙ ΚΑΙ ΚΑΛΟΙ.
ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΠΟΛΛΟΙ ΤΑ ΔΙΑΒΑΖΟΥΝ ΕΤΟΙΜΑ,ΑΛΛΟΙ ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΝ ΚΑΘΟΛΟΥ ΚΗΡΥΓΜΑ,ΑΛΛΟΙ ΠΑΛΙ ΛΕΝΕ ΚΑΙ ΛΕΝΕ ΚΑΙ ΙΣΩΣ ΚΑΙ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΝ ΤΙ ΛΕΝΕ.
Ο ΚΟΣΜΟΣ ΘΕΛΕΙ ΑΠΛΑ ΚΑΙ ΧΩΡΙΑΤΙΚΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΘΕΟΛΟΓΙΚΕΣ ΕΞΗΓΗΣΕΙΣ.
ΣΤΙΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΕΙΝΑΙ ΛΙΓΩΝ ΓΝΩΣΕΩΝ ΚΑΙ ΟΧΙ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΩΝ.
kαλημερα!--- Ολοι οι ιεραρχες προσφερουν...αλλος πολυ ,αλλος λιγο.Η ΧΑΡΙς ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΕΚΔΗΛΩΝΕΤΑΙ ΥΠΟ ΠΟΛΛΕΣ ΜΟΡΦΕΣ ΑΝΑΛΟΓΑ ΜΕ ΤΗΝ ΔΕΚΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΦΩΤΙΣΜΟ.Να,τι λεγει ο Σωτηρας μας στην Α.κΟΡΙΝΘ 15-41 ''Αλλη η λαμψη του Ηλιου,αλλη της σεληνης,αλλη των αστερων και αλλη μεταξυ των αστερων''.Οσο πιο κοντα στον Ηλιο ειναι οι αστερες και οι πλανητες ,τοσο πιο φως εχουν και τοσο πιο πολυ φωτιζουν -αλλα ολοι εχουν φως αλλοι λιγο και αλλοι πολυ.Οι ιεραρχες μας ,που ειναι ανθρωποι και αυτοι σαν και εμας εχουν και αυτοι τον προσωπικο τους αγωνα[ πνευματικο].Αναλογα με την πνευματικη κατασταση του καθενος δινουν το λιγο η το πολυ φως[νομιζω] απο τον φωτοδοτη χριστο.Ακομη και η γραφιδα των θεολογων απο την πνευματικη κατασταση εξαρταται.Διοτι μας λεγει ο Αββας χαιρημονας πως η τελειοτητα εχει βαθμιδες.Υπαρχει διαφορα και στην αρετη και στην προερεση,και στον ζηλο και σε τελικη αναληση και στην αγιοτητα.Συνεπως ολοι [κατα την ατελη μου γνωμη]εχουν να προσφερουν το λιγο η το πολυ.Και να γινει πιστευτο πως αυτο το λιγο η το πολυ θεραπευει.Αν ομως δεν πιστευει κανεις πως ο ιερεας μπορει να θεραπευει με αυτο το λιγο φως κρινοντας τον ,κρινει τον νομο και κρινοντας τον νομο,κρινει και τον νομοθετη.Ετσι ομως δεν θεραπευεται κανεις διοτι απομακρινεται απο την πηγη του φωτος.Η εκκλησια ομως αποτελειται και απο το ποιμνιο.Πρεπει να καταλαβουμε πως για τον κ υ ρ ι ο γινονται ολα .Αν δεν αγαπησουμε τον κ υ ρ ι ο , που ειναι η πρωτη εντολη..πως θα αγαπησουμε τον ιερεα;Μα θα πει κανεις πως θα αγαπησω τον χριστο ,δεν μου βγαινει...δεν μουρχεται...τι να κανω δεν το αισθανομαι.Η χΑΡΙς ΤΟΥ ΘΕΟΥ ειναι σε ολους αναλογα το ανοιγμα της καρδιας δεχεται κανεις την χαρη.Οταν κανεις κανει προσευχη και τον αναζητησει εκεινος ερχεται.Γιαυτο δεν πρεπει να εχουμε εριστικη συμπεριφορα για καποιον ιερεα,Επισκοπο κ.λ.π διοτι και αυτοι ειναι στο αγωνα καθαρσεως η δεν ειναι[προσωπικο τους θεμα και δεν μας αφορα].Εχουμε τοσες πηγες φωτος που απο ολες αν παρει κανεις και το εκλαβει ετσι παιρνει τετοιο πλουτο που δεν τον νοιαζει αν θα παρει λιγο η πολυ διοτι αφου εχει τον κ υ ρ ι ο τα εχει ολα.Θεολογος δεν ειμαι ...μακαρι να ημουν .Απο οσα διαβασα και εζησα και ζω στην πνευματικη ζωη λεγω [ατελης γαρ]-μιλω.Αν ειμαι καπου λαθος ευχαριστως να το συζητησουμε.Χρονια πολλα και ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΠΝΕΥΜΑ ΝΑ ΦΩΤΙΣΕΙ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ ΩΣΤΕ ΚΑΜΙΑ ΨΥΧΗ ΝΑ ΜΗΝ ΚΟΛΑΣΤΕΙ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΕ ΤΟΝ Κ Υ Ρ Ι Ο.////ΠΗΝ. +++
Δημοσίευση σχολίου