Πέμπτη 23 Ιουνίου 2011

Ο θάνατος του Σπύρου Παναγιωτόπουλου…



 Από μία γιορτή τού Ιδρύματος...



Μετά από σύντομη σχετικά ασθένεια έφυγε χθές από την ζωή και κηδεύτηκε σήμερα ένας ξεχωριστός άνθρωπος της τοπικής κοινωνίας και των Νοσηλευτικών Ιδρυμάτων της περιοχής ιδιαίτερα...

Ήταν ο Σπύρος Παναγιωτόπουλος, διευθυντής του Ασύλου Ανιάτων παθήσεων  της Πάτρας, ένας ξεχωριστός και ευγενής άνθρωπος, «αριστοκράτης» θα λέγαμε του Ιδρύματος, πού τόσο με την επιβλητική παρουσία του όσο και με την προσφορά του στους αρρώστους, στους συγγενείς, στους επισκέπτες, και στους συναλλασσομένους ήταν το σήμα κατατεθέν του Ασύλου !

Στην κηδεία του, μίλησε ο Μητροπολίτης Πατρών κ. Χρυσόστομος , ο πρόεδρος του Ιδρύματος, μέλη του συμβουλίου αλλά και του προσωπικού πού τόνισαν την ξεχωριστή παρουσία του εκλιπόντος και την αγάπη πού τον διέκρινε τόσο για τους ασθενείς όσο και για το προσωπικό…

Ο Χριστός, πού πιστά τον υπηρέτησε εξυπηρετώντας τους ασθενείς αδελφούς του σύμφωνα και με την εντολή Του «αγαπάτε αλλήλους…» αλλά και με την υπηρεσία του ως ψάλτης αλλά και ως απλός νεωκόρος  ακόμη,  του μικρού ναού του Ιδρύματος ( παρ΄ όλο πού ήτανε διευθυντής ), άς τον αναπαύσει είς χώρα ζώντων, αγίων, και δικαίων !

Σπυρίδωνος αδελφού, αιωνία αυτού η μνήμη…

 Πηγή: Patrablog

5 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Δείτε εδώ http://www.konstantopouleio-eugireio.gr/epistoles/sillipitiria-epistoli/ ένα ωραίο συλλυπητήριο κείμενο του διευθυντή του Κωνσταντοπούλειου κ. Σολωμού!

Πραγματικά αξιόλογο!

Αν.Π.

Ανώνυμος είπε...

Υπήρξε ξεχωριστός άνθρωπος. Ευγενής. Διακριτικός. Χαμογελαστός σε όλους ότι και να συνέβαινε. Είχε ζήλο πολύ για το ίδρυμα. Μεγάλο ενδιαφέρον έδειχνε για την λειτουργία του παρεκκλησίου της Αγ. Ευφροσύνης. Εκεί υπήρξα ψάλτης για τρία χρόνια. Δεν θα ξεχάσω με πόσο αγάπη μετά το τέλος της Θ. Λειτουργίας μας «εξανάγκαζε» να περάσουμε στο «Αρχονταρίκι» όπως έλεγε να μας κεράσει τον καθιερωμένο πρωινό καφέ με το κατάλληλο βούτημα. Με πόσο ζήλο βοηθούσε στο αναλόγιο. Ευγενικός άνθρωπος. Εγκάρδιος. Διέκρινε κανείς την καλοσύνη και την ευγένιά του. Βοηθούσε ποικιλοτρόπως το ίδρυμα. Δεν θα τον ξεχάσω ποτέ. Θα εύχομαι στον Θεό για την ανάπαυση της ψυχής του. Πιστεύω ο Θεός θα είδε την αγνή του ψυχή. Θα είδε τους κόπους και τους μόχθους για την λειτουργία του ιδρύματος. Ο Θεός ας τον ανταμείψει τώρα και να τον πάρει στην αγκαλιά του.
Θα τον θυμόμαστε.
Αιωνία η μνήμη.
Σταν.Νικόλαος

Ανώνυμος είπε...

ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ ΑΥΤΟΥ.

Ανώνυμος είπε...

αμαν..τραγικο...
ο θεος να τον αναπαυσει...

Ανώνυμος είπε...

Ευγενικός άνθρωπος με φόβο Θεού.
Αιωνία η μνήμη αυτου.