α. Η πίστις δεν ανεκαλύφθη , αλλ' απεκαλύφθη. Δεν ευρέθη. Δεν είναι επίτευγμα της ερεύνης του ανθρώπου. Η πίστις ως τονίζει ο άγιος απόστολος Παύλος, «ήλθε» και «εδόθη» ή μάλλον, όπως επισημαίνει ο απόστολος Ιούδας, «παρεδόθη άπαξ τοις αγίοις». Αφού όμως η πίστις άπαξ παρεδόθη και μάλιστα μόνον στους αγίους, είναι ευνόητον ότι α) εις την πίστιν δύναται να φθάση κανείς μόνον με την υπακοήν εις τους αγίους, από τους οποίους -και μόνον- δύναται να την διδαχθή, και β) ότι «δει επαγωνίζεσθαι τη άπαξ παραδοθείση τοις αγίοις πίστει», ώστε να μη αλλοιωθή εξ αιτίας της τάχα αναλύσεώς της. Η εμπιστοσύνη εις την στοχαστικήν μέθοδον αναλύσεως και κατανοήσεως, έχει κάτι το ναρκισσιστικόν, αναδίδει οσμήν αυτοικανοποιήσεως.
β. Μέτρον ασφαλείας, με το οποίον ο άνθρωπος επαγωνίζεται να διατηρήση την παραδοθείσαν πίστιν είναι η ταπείνωσις' και προεχόντως η έμπρακτος εφαρμογή η επίβασις της ταπεινώσεως, η υπακοή. Η υπακοή είναι η μοναδική αφάλεια. Και είναι υποχρεωτική και απαραίτητος εις όλα. Και εις τα μεγάλα και εις τα φαινομενικώς μικρά. Διότι, με ποίον κριτήριον είναι δυνατόν να γίνει η διάκρισις των επί μέρους σημείων της πίστεως εις μεγάλα ή ουσιώδη, και μικρά και επουσιώδη, αν όχι με την αυθαιρεσίαν ενός στοχασμού, που θα είναι καρπός όχι ταπεινόφρονος πνεύματος, αλλά η πηγή και η ρίζα του σκοτισμού; Η λογική της πίστεως ευρίσκει την συνέπειάν της εις την ακριβή τήρησιν όλων ανεξαιρέτως των παραδόσεων, κατά συμμόρφωσιν προς την εντολήν του αποστόλου: «στήκετε και κρατείτε τας παραδόσεις, άς εδιδάχθητε είτε δια λόγου είτε δι'επιστολής ημών».
γ. Εν σχέσει προς τας απόψεις μερικών κενοσπούδως στοχαζομένων περί την τάχα δευτερεύουσαν σημασίαν ωρισμένων παραδόσεων ο μέγας Βασίλειος παρατηρεί: «Ει επιχειρήσαιμεν τα άγραφα των εθών, ως μη μεγάλην έχοντα την δύναμιν, παραιτείσθαι, λάθοιμεν αν εις αυτά τα καίρια ζημιούντες το ευαγγέλιον, μάλλον δε εις όνομα κενόν περιιστώντες το κήρυγμα»(Μ.Βασιλείου, κανών 91). Και ο μέγας θεοκήρυξ Παύλος διδάσκει: «Και αν ημείς ή άγγελος εξ ουρανού ευαγγελίσηται υμίν παρ' ο ευηγγγελισάμεθα υμίν, ανάθεμα έστω' ως προειρήκαμεν και άρτι πάλιν λέγω' ει τις ευαγγελίζεται παρ' ο παρελάβετε, ανάθεμα έστω».
β. Μέτρον ασφαλείας, με το οποίον ο άνθρωπος επαγωνίζεται να διατηρήση την παραδοθείσαν πίστιν είναι η ταπείνωσις' και προεχόντως η έμπρακτος εφαρμογή η επίβασις της ταπεινώσεως, η υπακοή. Η υπακοή είναι η μοναδική αφάλεια. Και είναι υποχρεωτική και απαραίτητος εις όλα. Και εις τα μεγάλα και εις τα φαινομενικώς μικρά. Διότι, με ποίον κριτήριον είναι δυνατόν να γίνει η διάκρισις των επί μέρους σημείων της πίστεως εις μεγάλα ή ουσιώδη, και μικρά και επουσιώδη, αν όχι με την αυθαιρεσίαν ενός στοχασμού, που θα είναι καρπός όχι ταπεινόφρονος πνεύματος, αλλά η πηγή και η ρίζα του σκοτισμού; Η λογική της πίστεως ευρίσκει την συνέπειάν της εις την ακριβή τήρησιν όλων ανεξαιρέτως των παραδόσεων, κατά συμμόρφωσιν προς την εντολήν του αποστόλου: «στήκετε και κρατείτε τας παραδόσεις, άς εδιδάχθητε είτε δια λόγου είτε δι'επιστολής ημών».
γ. Εν σχέσει προς τας απόψεις μερικών κενοσπούδως στοχαζομένων περί την τάχα δευτερεύουσαν σημασίαν ωρισμένων παραδόσεων ο μέγας Βασίλειος παρατηρεί: «Ει επιχειρήσαιμεν τα άγραφα των εθών, ως μη μεγάλην έχοντα την δύναμιν, παραιτείσθαι, λάθοιμεν αν εις αυτά τα καίρια ζημιούντες το ευαγγέλιον, μάλλον δε εις όνομα κενόν περιιστώντες το κήρυγμα»(Μ.Βασιλείου, κανών 91). Και ο μέγας θεοκήρυξ Παύλος διδάσκει: «Και αν ημείς ή άγγελος εξ ουρανού ευαγγελίσηται υμίν παρ' ο ευηγγγελισάμεθα υμίν, ανάθεμα έστω' ως προειρήκαμεν και άρτι πάλιν λέγω' ει τις ευαγγελίζεται παρ' ο παρελάβετε, ανάθεμα έστω».
Μητροπολίτης Νικοπόλεως Μελέτιος
Αιωνία του η μνήμη.
π. Παναγιώτης Ρόδης.
8 σχόλια:
Αε ενωτισθούν τα παραπάνω κάποιοι εκπρόσωποι της στοχαστικής λεγόμενης θεολογίας που έχουν υποκαταστήσει τη γνήσια θεολογία με το φιλοσοφικό στοχασμό.Επίσης και κάποιοι οικουμενιστές και παπόφιλοι ας δώσουν σημασία στην τελευταία παράγραφο.
Ο Μελέτιος άφησε εκτός από την φήμη του άγιου Ιεράρχη και πλούσιο συγγραφικό θεολογικό έργο με βαθυστόχαστες σκέψεις. Είχε το χάρισμα να λέγει πολλά ουσιώδη και βαθειά και να είναι κατανοητά από όλα τα γνωστικά επίπεδα των μελετητών του. Ας είναι η μνήμη του αιώνια και να αναδεικνύει το Πανάγιο Πνεύμα αυτού του φυράματος Αρχιερείς.
Ευχαριστούμε π. Παναγιώτη. Την ευχή σας.
Μακάρι τα λόγια των αγίων να φυτευθούν στις καρδιές και να καρποφορήσουν.
Για τη θ. Λειοτυργία στη δημοτική και άλλα τινά, κουβεντα κανείς
Το αντρίκειο είναι να διαφωνείς με κάποιον όσο είναι ζωντανός. Όταν πεθάνει απλά προσεύχεσαι για αυτόν και εκθειάζεις τα καλά του. Αλλά επειδή ρώτησες, άνθρωποι μέσα από τη Μητρόπολη λένε ότι δεν έφταιγε ο π. Μελέτιος για τις μεταφράσεις. Ποτέ του δεν ήθελε να τις εφαρμόσει με το έτσι θέλω. Τον παρέσυρε ο γνωστός - άγνωστος «Μ».
Αιώνια του η μνήμη.
Ο Μελέτιος έκανε μια προσπάθεια θετική στο θέμα της γλώσσας. Δεν κατάφερε κάτι γιατί χίμηξαν πάνω του να τον κατασπαράξουν οι συντηρητικοί. Το μέλλον θα δικαιώσει της δοκιμαστική αυτή του προσπάθεια με κάποιο άλλο τρόπο.
Αντικειμενικά πάντως, η μετάφραση των λειτουργικών κειμένων, ελέγχεται λόγω των νοησιαρχικών της βάσεων. Οι π. Θεόδωρος Ζήσης και Νικόδημος Μπαρούσης έχουν γράψει εξαιρετικά άρθρα για αυτό το θέμα αλλά και για την λειτουργική αναγέννηση γενικότερα. Ψάξτε τα στον Ίντερνετ. Αυτά τα θέματα δεν αφορούν μόνο τους φοιτητές και τους αποφοίτους της Θεολογικής. Προσωπικά θεωρώ την ανάγνωσή τους απαραίτητη για κάθε ένα που θέλει να εκφέρει άποψη για το θέμα καθώς οι 2 ιερείς δεν καταπιάστηκαν λογικοκρατικά αλλά «Πατερικά».
Γ.Ν.Α., φοιτητής Θεολογίας
Οι Άγγλοι μαθαίνουν στα παιδιά τους Αρχαία Ελληνικά από τα 7 τους χρόνια. Εμείς που είμαστε Έλληνες μαθαίνουμε όλες τις γλώσσες του κόσμου εκτός από τη δική μας...
Η πλουσιότερη γλώσσα του κόσμου η ελληνική που θα την ξέρουν πολύ καλά οι ξένοι!
Δημοσίευση σχολίου