Τό ἠλεκτρονικό φακέλωμα καί ἡ ἐλευθερία τοῦ προσώπου - Ἐ. Χ. Οἰκονομάκος

Πρόσφατα διάβασα ἕνα ἄρθρο σεβαστοῦ κληρικοῦ, πού ἔχω κάθε λόγο νά ἐκτιμῶ. Σέ κάποια σημεῖα ὁ καλός συγγραφέας γράφει τά ἑξῆς, (ἄσχετα, νομίζω, μέ τό κύριο θέμα του): «Ἡ ἀπειλή τοῦ ἠλεκτρονικοῦ φακελώματος, τό ὁποῖο περιορίζει τήν θεόσδοτη ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπινου προσώπου, ἀποτελεῖ ἀφορμή βαθυτάτης ἀνησυχίας γιά πολλούς ἀδελφούς». Καί παρακάτω, ἐξειδικεύοντας, ἐπιτείνει τήν ἀνησυχία: «Δέν θέλουμε νά γίνουμε ἀριθμοί-νούμερα, νά παραδώσουμε τό πρόσωπό μας στόν ἠλεκτρονικό ὁλοκληρωτισμό». Οἱ ἀπόψεις αὐτές, προερχόμενες μάλιστα ἀπό ἀξιοσέβαστα πρόσωπα, γεννοῦν μέσα μου πολλά ἐρωτηματικά…

Φακέλωμα σημαίνει συλλογή ἀπό ὑπηρεσίες ἀσφαλείας τοῦ κράτους καί ταξινόμηση σέ ἀρχεῖα πληροφοριῶν σέ σχέση μέ τούς πολίτες. Ἀποσκοπεῖ δέ στήν προστασία τῆς πολιτείας ἀπό στοιχεῖα ἀνατρεπτικά. Ἔχει ὅμως καταστεῖ ἀπεχθής στήν κοινή γνώμη, διότι διεφθαρμένα αὐταρχικά καθεστῶτα, γιά νά διώξουν διαφωνοῦντες, ἐκμεταλλεύονται ἀρχεῖα γεμάτα συκοφαντίες καί χαλκευμένα ψεύδη ἀχρείων καταδοτῶν. Σέ εὐνομούμενες πολιτεῖες, χρέος τῶν ἀρχῶν εἶναι ἡ προστασία τῶν πολιτῶν ἀπό τέτοιου εἴδους δόλιες ἐνέργειες. Καί οἱ πολίτες ἔχουν κάθε λόγο νά διεκδικοῦν στό πολιτικό ἐπίπεδο τήν προστασία τους. Σέ κάθε περίπτωση πάντως, τό φακέλωμα οὐδόλως λυμαίνεται τήν ἐλευθερία τοῦ προσώπου. Κάθε πολίτης ἔχει μπροστά του μιά γκάμα ἐπιλογῶν: νά εἶναι εὐχαριστημένος μέ τό καθεστώς καί νά τό στηρίζει· νά διαφωνεῖ στό βάθος, ἀλλά νά σωπαίνει ἀπό φόβο· νά διαφωνεῖ καί νά ἀσκεῖ δημόσια κριτική· νά μπαίνει στήν παρανομία πολεμώντας το. Ὅποια ἐπιλογή πάντως καί ἄν κάνει, θά ἔχει τίς ἐπιπτώσεις της, γιατί ἡ ἐλευθερία τοῦ προσώπου συνοδεύεται ἄρρηκτα ἀπό προσωπική εὐθύνη. Γιά κάθε ἐπιλογή ὑπάρχουν ἀπορρέουσες εὐθύνες καί ἀντίστοιχα ρίσκα: πνευματικά, ἠθικά, ὑλικά, πολιτικά, ποινικά, κτλ. Δέν μπορεῖς νά διεκδικεῖς ὡς δικαίωμα τήν ἐλευθερία σου καί ταυτόχρονα νά θέτεις ὡς ὅρο τήν ἀσφάλεια τοῦ ἀπυρόβλητου. Ἡ διεκδίκηση τοῦ ἀπυρόβλητου διακυβεύει τήν ἴδια τήν ἐλευθερία τοῦ προσώπου· τήν ὑποδουλώνει στήν ὑποκρισία.

Ἀνάλογα πράγματα ἰσχύουν καί στό θρησκευτικό πεδίο. Μέ ποιό τρόπο προδιαγράφει τήν πνευματική μου πορεία, τίς σχέσεις μου μέ τό Θεό καί τούς ἀδελφούς μου, τό ὅτι κάποιοι ἀρχειοθετοῦν ἠλεκτρονικά πληροφορίες, βάσιμες ἤ ἀβάσιμες, σχετικά μέ τήν οἰκογένειά μου, τήν ἐπαγγελματική καί οἰκονομική μου κατάσταση καί συμπεριφορά, τή ζωή καί τίς πεποιθήσεις μου; Ἄν δέν ἀποποιηθῶ ἐγώ τήν θεόσδοτη ἐλευθερία μου στίς ἐπιλογές μου γιά τή ζωή, ἀποδεχόμενος καί τήν εὐθύνη τῶν ὅποιων συνεπειῶν, κανένα φακέλωμα, πού κάνουν ἄλλοι γιά μένα, δέν μπορεῖ νά μοῦ τήν πάρει. Καί πῶς μέ καταργεῖ ὡς πρόσωπο, μέ κάνει «ἀριθμό-νούμερο» καί μέ ὑποδουλώνει στόν «ἠλεκτρονικό(;) ὁλοκληρωτισμό», καί μάλιστα οἰκειοθελῶς(!), ὅπως λέει ὁ καλός παππούλης, ἄν κάποιοι δώσουν ἕναν ἠλεκτρονικό ἀριθμό ἀρχειοθέτησης στήν ὁμάδα πληροφοριῶν γιά τό πρόσωπό μου;

Ἡ ἀπόκρυψη “προσωπικῶν δεδομένων” δέν μπορεῖ νά εἶναι ὅρος γνησιότητας γιά τήν ἐν Χριστῷ ζωή. Ἄν ἦταν, δέ θά τιμούσαμε τούς Ἀποστόλους, τούς Μάρτυρες, τούς Πατέρες, οἱ ὁποῖοι «θέατρον ἐγενήθησαν τῷ κόσμῳ καί ἀγγέλοις καί ἀνθρώποις» (Α΄ Κορ. δ΄ 9). Ὁ Χριστιανός καλεῖται νά ζεῖ ὡς «πόλις ἐπάνω ὄρους κειμένη», ὁρατός πανταχόθεν, χωρίς ἀπόκρυφες πτυχές. Δέν ἔχει νά κρύψει τίποτα. Οὔτε τίς ἁμαρτίες του. Γιά τό Χριστιανό, ἐνάρετη ζωή δέν σημαίνει ζωή χωρίς ἁμαρτίες. Αὐτό εἶναι οὐτοπία· «οὐδείς ἀναμάρτητος». Σημαίνει ζωή διάφανη, γνήσια, ὄχι ἄλλη στό φῶς καί ἄλλη μέσα σέ ἀχλή εὐσεβοφανῶν ἀποκρύψεων. Σημαίνει ὁμολογία τῶν ἁμαρτιῶν του, συντριβή καί ἔμπρακτη, ὄχι μόνο μέ λόγια, μετάνοια. Μέ μιά τέτοια ζωή, γίνεται «τό φῶς τοῦ κόσμου» (πρβλ. Ματθ. ε΄ 14), ἀλλά καί προκαλεῖ τό φθόνο τοῦ κόσμου. Αὐτή εἶναι ἡ στενή ὁδός τῶν πιστῶν. Πότε ὁ κόσμος δέχτηκε καί δέν πολέμησε τήν εὐσεβή ζωή; Δέν εἶναι γραμμένο ὅτι «πάντες οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ διωχθήσονται»; (Β΄ Τιμ. γ΄ 12). (Πάντες, χωρίς ἐξαίρεση· τόσο πού, ἄν δέν ὑφίσταται ὁ πιστός στή ζωή του πιέσεις καί διωγμούς, θά πρέπει νά ἀναρωτηθεῖ μήπως δέ θέλησε νά ζεῖ εὐσεβῶς!) Ἀνεξάρτητα πάντως ἀπό τό ὅποιο φακέλωμα, οἱ γύρω του συνάνθρωποι γνωρίζουν πολλά γιά τήν πολιτεία του. Τίποτα δέ μένει κρυφό. Καί ἡ συνείδησή του γνωρίζει πολύ περισσότερα, πού οἱ γύρω του ἀγνοοῦν ἤ δέ θέλουν νά μάθουν. Πάνω δέ ἀπ’ ὅλα, ὁ παντεπόπτης Θεός, ὁ «ἐτάζων νεφρούς καί καρδίας», καταγράφει σέ «βίβλους» (μέ σύγχρονη ὁρολογία, σέ «ἀρχεῖα») μέ ἀδιάσειστα τεκμήρια, ποιός εἶναι, τί πρεσβεύει καί τί πράττει ὅσο ζεῖ. Αὐτές δέ οἱ «βίβλοι ἀνοιγήσονται, φανερωθήσονται πράξεις ἀνθρώπων, ἐπίπροσθεν τοῦ ἀστέκτου Βήματος» (λυχνικό Κυριακῆς τῆς Ἀπόκρεω) ὅταν ὁ Κύριος ἔλθει «κρῖναι ζῶντας καί νεκρούς». Τό ἠλεκτρονικό φακέλωμα τοῦ κόσμου μᾶς μάρανε!….

Ξέρω ὅτι, γιά τίς πεποιθήσεις μου, κάποιοι μέ κατατάσσουν στά ἄβουλα ὑποχείρια ἑνός «μεταφυσικοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ». Δέ μέ ἀπασχολεῖ. Ἐπίτρεψέ μου ὅμως, καλέ μου παππούλη, νά θεωρῶ ψευδοπρόβλημα καί αὐτό, γιά τό ὁποῖο μοῦ κρούεις τόν κώδωνα τοῦ κινδύνου, τόν «ἠλεκτρονικό ὁλοκληρωτισμό», ὅταν, γιά πρακτικές ἀνάγκες λειτουργίας τῶν ὀργανωμένων κοινωνιῶν (φορολογία, ἀσφάλεια, κοινωνική πρόνοια, κτλ.), ἀρχειοθετοῦνται στοιχεῖα γιά τό πρόσωπό μου κωδικοποιημένα σέ ἀρχεῖα, πού στήν ἐποχή μας εἶναι ἠλεκτρονικά. Μήπως δέν ἀπογράφηκαν ἡ Παναγία μας, ὁ Ἰωσήφ, ἴσως καί ὁ Κύριός μας ὡς βρέφος, στή Βηθλεέμ, στά ἀρχεῖα τοῦ Ρωμαϊκοῦ Imperium; Οἱ πιστοί αὐτοί Ἰουδαῖοι, ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ, ἀπεμπόλησαν τή «θεόσδοτη ἐλευθερία» τους μέ τή συμμόρφωσή τους, γιά ἕνα θέμα, πού δέν ἔθιγε τήν πίστη τους, στό διάταγμα τοῦ εἰδωλολάτρη καί ἀλαζόνα κατακτητή τους, σέ μιά ἐξουσία δηλαδή «ὑπεραιρόμενη ἐπί πάντα λεγόμενον θεόν ἤ σέβασμα» (Β΄ Θεσ. β΄ 4), θεοποιημένη στό πρόσωπο τοῦ Καίσαρα;

Τά ἐρεβώδη κέντρα διακυβέρνησης τοῦ κόσμου βυσσοδομοῦν κατά τῆς Ἐκκλησίας καί πασχίζουν νά μεταλλάξουν ἐλεύθερους ἐν Χριστῷ πιστούς σέ πιόνια τους. Καί ἁπλώνουν δίχτυα καί παγιδεύουν ἀναρίθμητα πλήθη στή μάντρα πολλῶν «ὁλοκληρωτισμῶν»: Στήν τυραννία τῆς «γλυκιᾶς ζωῆς»· στά δεσμά ξέφρενου δανεισμοῦ· στήν κραιπάλη τοῦ καταναλωτισμοῦ· στό ἀφιόνι τοῦ πανσεξουαλισμοῦ· στή βουλιμία γιά γρήγορο καί ἄκοπο πλουτισμό· στήν ἀλαζονεία τῆς χλιδάτης προβολῆς· στό ἀκόρεστο πάθος γιά ἐξουσία καί λιβάνισμα· στό ζυγό τῆς ἀναλγησίας γιά τόν πλησίον· στήν ἀπολυταρχία τοῦ “ἐγώ”. Τέτοιους «ὁλοκληρωτισμούς» θέλουν νά ἐγκαθιδρύσουν. Αὐτοί εἶναι πού διασποῦν τό σκληρό πυρήνα τῆς «θεόσδοτης ἐλευθερίας τοῦ ἀνθρώπινου προσώπου», γιατί χωρίς τή συγκατάθεσή του δέ γίνεται νά ριζώσουν. Τό «ἠλεκτρονικό φακέλωμα» τούς εἶναι ἀδιάφορο· ἔχει νά κάνει μέ ἀρχεῖα ὑπηρεσιῶν, ὄχι μέ τήν καρδιά τοῦ πιστοῦ.

Κάτι ἀκόμα, παπούλη μου. Ἡ τρομολαγνεία τοῦ «ἠλεκρτονικοῦ φακελώματος» τούς πάει κουτί. Πολλοί ἀδελφοί βαυκαλίζονται μέ τόν ἀγώνα κατά του φοβεροῦ(;) «ἠλεκτρονικοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ», (διαπιστώνοντας σύντομα ὅτι, στή σύγχρονη μορφή τοῦ κόσμου, κάνουν μιά τρύπα στό νερό…), ἐνῶ ταυτόχρονα, ὅπως δείχνουν μέ τήν πολιτεία τους, θεωροῦν ὡς παρωνυχίδες ὅλους τούς παραπάνω «ὁλοκληρωτισμούς», στούς ὁποίους οὔκ ὀλίγοι παραδίδονται ἀμαχητί…

Ἔχω καί ἐγώ πείρα ζωῆς… Τήν εὐχή σου, γέροντά μου.

Ἐ. Χ. Οἰκονομάκος

Πηγή: Ελεύθερη Πληροφόρηση