Αιώνια Ελλάδα
Λουσμένη πάντα μές το φώς,
βωμούς σε κάθε βήμα.
Στο σταυροδρόμι των εθνών,
θρύλος, αιώνων ποίημα.
Βοριάς των χιονοσκέπαστων,
του πόντου μαϊστράλι,
μύρο σκορπούν χαμόγελο,
βασιλικού τη χάρη.
Από το αγριολούλουδο
ως και το μελισσάκι,
την χρυσοπράσινη ελιά,
το ταπεινό εκκλησάκι
Στου Άθου την ψηλή κορφή
ως τα Λευκά τα Όρη,
την σκλάβα “εναλίαν γήν” (Κύπρος)
στου Πύρρου τ' ανηφόρι (Β. Ήπειρος).
Όλα φωνάζουν, μελωδούν,
“κεκράξονται οι λίθοι”.
Πάψτε τους θρήνους. “Θαρσείν χρη”.
Η Ελλάς δε θα λυγίσει!
(π.Ιωήλ Κωνστάνταρος, Κόνιτσα).
3 σχόλια:
Πολύ καλό ποίημα .με παραδοσιακό στίχο και μεστό πατριωτικό νόημα .
Πολύ καλά Ελληνικά και δυνατότητα μελοποίησης . Πλούτος λέξεων και γρήγορος ρυθμός . Συγχαρητήρια .
Ο τελευταίος στίχος σου δίνει ώθηση για λίγη αναπνοή μέσα στις αλυσίδες που είμαστε δεμένοι με τους φόρους.Ευχαριστώ!
Γεμάτο μηνύματα πατριωτικά και ελπιδοφόρα.
Δημοσίευση σχολίου