Αδικημένοι ή Προνομιούχοι της Ιστορίας ; - Κωνσταντίνος Γκοτσόπουλος

Βρίθει πρωτοτυπίας η όποια αναφορά στις συγκυρίες που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια. Οικονομική κρίση, ύφεση, κατάρρευση, αδιέξοδο, πτώχευση… Προκλητικά έκδηλη η πληθωρικότητα τέτοιων χαρακτηρισμών. Ανάλογο και το κλίμα που επικρατεί στην καθημερινότητα του σύγχρονου Έλληνα. Συζητήσεις και αναλύσεις στα τηλεοπτικά παράθυρα, στους χώρους εργασίας, στα σπίτια, σε οποιαδήποτε κοινωνική συνάθροιση. Τα επιμέρους θέματα των συζητήσεων λίγο-πολύ γνωστά . την κυρίαρχη θέση πάντως κατέχει το «Τι θα κάνουμε;». Υπάρχει, όμως, ένα ζήτημα-συνέπεια της κρίσης για το οποίο η πλειονότητα των «μεγάλων» ενώ θα έπρεπε να έχει ασχοληθεί διεξοδικά με την επίλυσή του, τηρεί «σιγήν ιχθύος». Σίγουρα, το φαινόμενο της μεγάλης διαγενεακής ανισότητας που προκάλεσε η κρίση αιτιολογεί τη στάση που τηρείται εκ μέρους των.

Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα με τη σειρά: τις τελευταίες δεκαετίες οι Έλληνες πολίτες, πάντα επηρεασμένοι από τις επικρατούσες συνθήκες, αποφάσισαν να υιοθετήσουν μια αρκετά οξύμωρη για τα δεδομένα, αξιοθρήνητη θα λέγαμε συμπεριφορά. Ο τρόπος με τον οποίο αυτή εκδηλώθηκε επιδέχεται πλήθος χυδαίων χαρακτηρισμών, πλην όμως η δεοντολογία του συντάκτη δεν του επιτρέπει να εκφραστεί αναλόγως. Άκριτος δανεισμός χωρίς αντίκρισμα στην πραγματική οικονομία, σωρεία αποκρατικοποιήσεων προσοδοφόρων επιχειρήσεων, μεγάλες σπατάλες στη δημόσια υγεία, υπερχρέωση των ασφαλιστικών ταμείων, αδιάκοπη σύναψη δανείων μεταξύ τραπεζών και ιδιωτών, η μίζα απαραίτητη προϋπόθεση για την επίτευξη της πλειονότητας των χρηματικών δοσοληψιών, πολλαπλασιασμός μισθών, συντάξεων και επιδομάτων, επιδαψίλευση ανέσεων και τόσα άλλα… «Μπάτε σκύλοι αλέστε και αλεστικά μη δώσετε!».

Μέσα, λοιπόν, σ’ αυτό το λήθαργο της διαφθοράς, της ευδαιμονίας και του συβαριτισμού φτάσαμε στη σημερινή οδυνηρή πραγματικότητα. Οι χρηματικές απολαβές εργαζομένων και συνταξιούχων πήραν την κατιούσα, η αγοραστική δύναμη του μέσου πολίτη εκμηδενίστηκε, η μέχρι πρότινος φαινομενικά εύκολη τακτική της άντλησης ξένου χρήματος φανέρωσε τον πραγματικό της εαυτό και μετατράπηκε αυτομάτως σε μία εξαιρετικά επίπονη διαδικασία, σε εφιάλτη. η καταπάτηση των θεμελιωδών δικαιωμάτων των πολιτών αμαύρωσε την εικόνα της χώρας στο εξωτερικό, η ανεργία «τείνει» κυριολεκτικά «στο άπειρο», η εθνική κυριαρχία υπονομεύθηκε … Με άλλα λόγια, οι καταλληλότερες συνθήκες για να ενεργοποιηθεί η νέα γενιά! Μια γενιά που αναλογιζόμενη το «χρυσό» παρελθόν της χώρας, πίστευε πως θα έχει κάποια ανάλογη τύχη . μια γενιά – όπως άλλωστε κάθε νέα γενιά – με οράματα και προοπτικές για ένα καλύτερο αύριο . Μια γενιά, όμως, που στην τελική «έχασε τη γη κάτω από τα πόδια της», αφού αυτή καλείται «να βγάλει το φίδι απ’ την τρύπα», πράγμα για το οποίο δε φέρει την παραμικρή ευθύνη. Εκ πρώτης όψεως, «αμαρτίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα»…

Ας εξετάσουμε, όμως, τώρα και την άλλη όψη του νομίσματος. Η παρούσα οικονομική κρίση παρά τα πολλά προβλήματα που έχει δημιουργήσει, αποτελεί αφορμή να επανεξετάσουμε την πορεία μας σα λαός, να ξεκαθαρίσουμε μέσα μας τι πραγματικά επιθυμούμε, να ανακαλύψουμε το χαμένο μας εαυτό… Αποτελεί, όμως, και μία «χρυσή» ευκαιρία για τη θεωρητικά πάντα «αδικημένη» γενιά. Έφτασε η στιγμή που πρέπει να σταθούμε εμείς οι νέοι στο ύψος των περιστάσεων, ώστε να βγάλουμε τη χώρα από τα ερείπια του υλισμού και της ασυδοσίας, έφτασε η στιγμή να δείξουμε στους «μεγάλους» τον πραγματικό μας εαυτό, έφτασε η στιγμή να εγκαινιάσουμε μία νέα περίοδο για τη χώρα, αφού πρώτα κλείσουμε στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας όλους όσους επιχείρησαν να φαλκιδεύσουν τις αξίες και τα ιδανικά που κληροδοτήσαμε από «γένος αθανάτων».

Αναμφίβολα, ένας τέτοιος αγώνας είναι δύσκολος και οι εχθροί που λανθάνουν άκρως επικίνδυνοι, πλην όμως αντιμετωπίσιμοι. Τα τυχόν προσχήματα περί απειρίας και ανωριμότητας μάλλον ουτοπικά θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ∙ μας ωριμάζουν ταχύτατα – θέλοντας και μη – οι δοκιμασίες στις οποίες υποβαλλόμαστε το τελευταίο χρονικό διάστημα. Επίσης, σ’ αυτή τη μεγάλη μάχη δε θα είμαστε μόνοι . θα σπεύσει σε βοήθεια όλο αυτό το «γένος αθανάτων» που αγωνίστηκε με αυταπάρνηση ενάντια στον πολλάκις και ποικιλοτρόπως εμφανιζόμενο εχθρό. «Κάθε νύχτα απ’ το ξερό πηγάδι βγαίνουν τ’ αγάλματα προσεχτικά κι ανεβαίνουν στα δέντρα» (Γ. Ρίτσος). Άγρυπνοι φρουροί οι ένδοξοι πρόγονοι μας επιτηρούν, μας ελέγχουν, μας υποδεικνύουν τις αστοχίες, μας καθοδηγούν… Τα «όπλα» που διαθέτουμε προαναγγέλλουν περίτρανα την έκβαση της μάχης…

Πράγματι, «αμαρτίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα», αλλά το «παιδεύουσι» όχι με την ερμηνεία που η οκνηρία και η ραστώνη του εξευρωπαϊσμένου Έλληνα έδωσε, δηλαδή με την έννοια του «ταλαιπωρούν-βασανίζουν», αλλά με την αρχαιοπρεπή σημασία «παιδαγωγούν-εκπαιδεύουν». Έτσι είναι, τα λάθη του παρελθόντος αναδεικνύουν αυτόν που αγωνίζεται με κάθε μέσο για να τα διορθώσει.

Είμαστε, λοιπόν, εμείς οι «προνομιούχοι» της τρισχιλιετούς Ιστορίας μας. Και αυτή είναι η μέγιστη τιμή, αλλά και η κορυφαία ευθύνη! Ας μην ξεχνάμε: «Χρωστάμε σε όσους ήρθαν πέρασαν, θα ’ρθούνε, θα περάσουν. Κριτές θα μας δικάσουν, οι αγέννητοι, οι νεκροί» (Κ. Παλαμάς)…

Γκοτσόπουλος Κωνσταντίνος

Μαθητής Β΄ Λυκείου

Πρότυπο Πειραματικό Γενικό Λύκειο Πατρών

(αναδημοσίευση από την εφημερίδα «ΠΡΩΤΟ-ΤΥΠΟΣ», μαθητική εφημερίδα Β΄ Λυκείου)