Ο εορτασμός της Αγίας Μαρίνης στον φερώνυμο ναό της στην Πάτρα

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΑΣ ΜΑΡΙΝΗΣ ΠΑΤΡΩΝ

Μαρίνα Πανένδοξε, των Αθληφόρων το κλέος 

συν Παρθένων τάγμασι και χοροίς Μαρτύρων...

 

* Συ­γκι­νη­τι­κή υ­πήρ­ξε η προ­σέ­λευ­ση και συμ­με­το­χή με­γά­λου α­ριθ­μού πι­στών που προ­σήλ­θαν τό­σο στον Ε­σπε­ρι­νό, ό­σο  στην Θεί­α Λει­τουρ­γί­α και στην Ιε­ρά Λι­τα­νεί­α

Κα­τά την ε­ορ­τή της Α­γί­ας Παρ­θε­νο­μάρ­τυ­ρος Μα­ρί­νης, ε­ορ­τά­ζει και ο νε­όδ­μη­τος ο­μώ­νυ­μος πε­ρι­καλ­λής Ιε­ρός Να­ός της πό­λε­ώς μας στην συ­νοι­κί­α Μα­κρυ­γιάν­νη. Ο φε­τι­νός ε­ορ­τα­σμός της Α­γί­ας «ση­μα­δεύ­τη­κε» με την α­που­σί­α του Σε­βα­σμιω­τά­του Μη­τρο­πο­λί­του Πα­τρών κ.κ. Χρυ­σο­στό­μου, α­φού ως γνω­στόν συ­νο­δεύ­ει τον Σταυ­ρό του Α­γί­ου Αν­δρέ­ου στη Ρω­σί­α, ό­που έ­χει με­τα­φερ­θεί προς ευ­λο­γί­α και στή­ρι­ξη τον ε­κεί ο­μό­δο­ξων χρι­στια­νών.

Το 2009, με την το­πο­θέ­τη­ση του π. Πα­να­γιώ­του Θω­μά ως ε­φη­μέ­ριου του Να­ού,  ο Γέ­ρο­ντάς του Σε­βα­σμιώ­τα­τος Μη­τρο­πο­λί­της Κα­στο­ρί­ας κ. Σε­ρα­φείμ προ­σέ­φε­ρε προς ευ­λο­γί­α, α­για­σμό και μό­νι­μη το­πο­θέ­τη­ση στον Να­ό τε­μά­χιο Ιε­ρού Λει­ψά­νου της Α­γί­ας Με­γα­λο­μάρ­τυ­ρος Μα­ρί­νης. Τα Ιε­ρά Λεί­ψα­να της Α­γί­ας ευ­ρι­σκό­με­να στο κέ­ντρο του Να­ού, εί­χαν την ευ­λο­γί­α οι συμ­με­τέ­χο­ντες στον δι­ή­με­ρο ε­ορ­τα­σμό να τα προ­σκυ­νή­σουν και να κα­τα­θέ­σουν τις ό­ποιες ελ­πί­δες των και τα αι­τή­μα­τά των.

Την πα­ρα­μο­νή της ε­ορ­τής τε­λέ­σθη­κε Μέ­γας Πα­νη­γυ­ρι­κός Ε­σπε­ρι­νός μετ΄ Αρ­το­κλα­σί­ας με προ­ε­στό τον Ιε­ρο­κή­ρυ­κα της Ι.Μ. Πα­τρών Αρ­χι­μαν­δρί­της π. Χρι­στο­φό­ρο Μυ­τι­λή­νη, ο ο­ποί­ος κή­ρυ­ξε και τον Θεί­ο Λό­γο, ε­νώ συμ­με­τεί­χε πλειά­δα κλη­ρι­κών.

 Η ο­μι­λί­α του π. Χρι­στο­φό­ρου πε­ριεί­χε δύ­ο ε­νό­τη­τες. Στην πρώ­τη έ­γι­νε α­να­φο­ρά στον βί­ο και την πο­λι­τεί­α της τι­μω­μέ­νης Α­γί­ας, με λό­γους δε με­στούς α­να­φέρ­θη­κε στο νό­η­μα και την ση­μα­σί­α της ε­ορ­τής. Η δεύ­τε­ρη α­φο­ρού­σε την σκέ­ψη των «αρ­χό­ντων» μας για την κα­τάρ­γη­ση της Κυ­ρια­κά­τι­κης αρ­γί­ας. Τα ε­πι­χει­ρή­μα­τα του π. Χρι­στο­φό­ρου ή­σαν θε­ο­λο­γι­κά και ά­ρα α­φο­πλι­στι­κά.

 

Το βρά­δυ της πα­ρα­μο­νής τε­λέ­σθη­κε Ιε­ρά Α­γρυ­πνί­α υ­πό του Πρω­το­πρε­σβυ­τέ­ρου π. Α­ντω­νί­ου Ρου­με­λιώ­του ε­φη­μέ­ριου Ιε­ρού Να­ού Γε­νέ­σιο Αγ. Ιω­άν­νου Προ­δρό­μου  Πα­ρα­λί­ας. Με την συμ­με­το­χή του Αρ­χι­μαν­δρί­του π. Παύ­λου Α­μα­να­τιά­δη και άλ­λων κλη­ρι­κών, για πρώ­τη φο­ρά ε­ψά­λη η Α­κο­λου­θί­α των Ε­γκω­μί­ων της Παρ­θε­νο­μάρ­τυ­ρος Μα­ρί­νης.

Στο Ιε­ρό Α­να­λό­γιο ή­σαν η γυ­ναι­κεί­α χο­ρω­δί­α “ΠΑ­ΝΥ­ΜΝΗ­ΤΟΣ” και ο ιε­ρο­ψάλ­της κ. Σπ. Κα­σπί­ρης.

 Α­νή­με­ρα της ε­ορ­τής, τε­λέ­σθη­κε Πα­νη­γυ­ρι­κή Θεί­α Λει­τουρ­γί­α ό­που προ­έ­στη και ο­μί­λη­σε ο Α­δελ­φός της Ιε­ράς Μο­νής Ο­μπλού και προ­ϊ­στά­με­νος του Ιε­ρού Να­ού Α­γί­ας Ει­ρή­νης Ρι­γα­νο­κά­μπου, Αρ­χι­μαν­δρί­της π. Ει­ρη­ναί­ος Σω­τη­ρό­που­λος. Το λοι­πό ιε­ρα­τεί­ο που συλ­λει­τούρ­γη­σε α­πο­τε­λεί­το α­πό τους Πρω­το­πρε­σβυ­τέ­ρους π. Δη­μή­τριο Κο­το­πού­λη (συ­ντα­ξιού­χος), π. Αν­δρέ­α Γε­ωρ­γα­κό­που­λο, τους Πρε­σβυ­τέ­ρους π. Ιω­άν­νη Δρο­σό­που­λο, π. Νι­κό­λα­ο Βγε­νό­που­λο, τους ε­φη­μέ­ριους του Να­ού π. Πα­να­γιώ­τη Θω­μά, π. Γε­ώρ­γιο Τζε­φριό και τους Δια­κό­νους Σε­ρα­φείμ Αρ­γυ­ρό­που­λο και Ιω­σήφ Μή­λια, Α­δελ­φό της Ιε­ράς Μο­νής Ο­μπλού.

Στην ο­μι­λί­α του ο π. Ει­ρη­ναί­ος α­φού έ­κα­νε μια μι­κρή πε­ρι­λη­πτι­κή α­να­φο­ρά στον βί­ο και τα κα­τορ­θώ­μα­τα της Α­γί­ας εν­δό­ξου Με­γα­λο­μάρ­τυ­ρος Μα­ρί­νης ε­στί­α­σε στην δο­κι­μα­σί­α που βί­ω­σε στην φυ­λα­κή η Α­γί­α ό­ταν πα­ρου­σιά­στη­κε μπρο­στά της στην φυ­λα­κή ο μι­σό­καλ­λος διά­βο­λος με την μορ­φή δρά­κου προ­σπα­θώ­ντας να την τρο­μά­ξει, να α­ναι­ρέ­σει την ο­μο­λο­γί­α της και να αρ­νη­θεί την πί­στη της. Ε­πα­να­λαμ­βά­νο­ντας την φρά­ση του α­πο­λυ­τι­κί­ου της Α­γί­ας: « … τον α­ό­ρα­τον ε­χθρόν κα­τε­πά­τη­σε στερ­ρώς …» ε­ξή­ρε το θάρ­ρος και την τόλ­μη της. Στην συ­νέ­χεια α­να­φε­ρό­με­νος στον Α­πό­στο­λο Παύ­λο  και στην προς Ε­βραί­ους ε­πι­στο­λή (Ε­βρ.2,14) του υ­πο­γράμ­μι­σε πως ο Ι­η­σούς Χρι­στός έ­γι­νε άν­θρω­πος για να κα­ταρ­γή­σει με τον θά­να­το του αυ­τόν που ε­ξου­σί­α­ζε τον θά­να­τον, δη­λα­δή τον διά­βο­λο.

 Ο διά­βο­λος στή­νει συ­νε­χείς πα­γί­δες για να θη­ρεύ­σει τον άν­θρω­πο, εί­ναι πα­νούρ­γος, ψεύ­της και δη­μιουρ­γός της έ­χθρας α­νά­με­σα στους αν­θρώ­πους. Κά­νει τον άν­θρω­πο ε­χθρό και πο­λέ­μιο α­κό­μα και του ί­διου του, του ε­αυ­τού. Ως ύ­παρ­ξη πι­στεύ­ει στον Θε­ό και φρίτ­τει (Ιακ.2,19) φο­βά­ται την ώ­ρα της τι­μω­ρί­ας του (Ματ­θ.8,29) αλ­λά και τρέ­μει την πα­ρου­σί­α των Α­γί­ων. Ό­σοι τον α­κο­λου­θούν εί­ναι δού­λοι με την θέ­λη­ση τους και ό­σοι κά­νουν τα έρ­γα του γί­νο­νται παι­διά του. Βέ­βαια ε­κεί­νος μό­νο ε­ξα­πα­τά και πα­ρα­κι­νεί , ε­νώ την α­μαρ­τί­α την δια­πράτ­τει ο άν­θρω­πος. Σκο­τί­ζει τον λο­γι­σμό του και το σώ­μα πει­θαρ­χεί στις ε­ντο­λές του δια­βό­λου.

 Δεν ή­ταν α­πό την αρ­χή κα­κός για­τί το κα­κό δεν εί­ναι κά­τι φυ­σι­κό που το έ­πλα­σε ο Θε­ός αλ­λά με την ε­λευ­θε­ρί­α της βού­λη­σης του προ­έ­κυ­ψε και η πο­νη­ρί­α στην φύ­ση του. Τα ο­νό­μα­τα του πά­μπολ­λα ό­πως διά­βο­λος για­τί δια­βάλ­λει (κα­τη­γο­ρεί τον άν­θρω­πο στον Θε­ό, τον Θε­ό στον άν­θρω­πο αλ­λά και τους αν­θρώ­πους με­τα­ξύ τους), σα­τάν, ε­χθρός, για­τί χρη­σι­μο­ποιεί με­θό­δους να πε­τύ­χει τον σκο­πό του, πο­νη­ρός για την υ­περ­βο­λή της κα­κί­ας του κ.α. Στή­νει πολ­λές πα­γί­δες για να ε­πι­τύ­χει τον σκο­πό του και ε­κτο­ξεύ­ει πολ­λά βέ­λη ε­να­ντί­ων των αν­θρώ­πων. Πο­νη­ρές ε­πι­θυ­μί­ες, α­κά­θαρ­τους λο­γι­σμούς, ο­λέ­θρια πά­θη, θυ­μούς, κα­κο­λο­γί­ες, φθό­νο, ορ­γή, μί­σος φι­λαρ­γυ­ρί­α, ρα­θυ­μί­α, ε­γω­ι­σμούς. Ό­ταν δε α­πο­τυγ­χά­νει να κάμ­ψει το θέ­λη­μα του αν­θρώ­που τό­τε τον χτυ­πά στην πε­ρη­φά­νια και τον πο­λε­μά με τα κα­λά έρ­γα του κά­νο­ντας τον να έ­χει έ­παρ­ση. Πιο πο­λύ κα­τευ­θύ­νει ό­μως τα πυ­ρά του έ­να­ντι των χρι­στια­νών που α­γω­νί­ζο­νται πνευ­μα­τι­κά κι ε­δώ εί­ναι με­γά­λη η ευ­θύ­νη ό­λων μας να τον α­ντι­με­τω­πί­σου­με με την τόλ­μη την πί­στη και την α­πο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τα που έ­δει­ξε η Α­γί­α εν­δό­ξος Με­γαλο­μάρ­τυς Μα­ρί­να.

 Δυ­στυ­χώς ό­μως ε­νώ μας α­ρέ­σει να δια­βά­ζου­με τα κα­τορ­θώ­μα­τα των Α­γί­ων και τα α­ξιο­θαύ­μα­στα πε­ρι­στα­τι­κά της πο­ρεί­ας τους σε αυ­τόν τον κό­σμο και συ­νη­θί­ζου­με να τα προ­βάλ­λου­με ως πα­ρα­δείγ­μα­τα μί­μη­σης στους γύ­ρω μας, ό­ταν έρ­θει η κρί­σι­μη στιγ­μή να ε­φαρ­μό­σου­με ό­τι πραγ­μα­τι­κά θαυ­μά­ζου­με, α­δρα­νού­με. Ό­σο εί­μα­στε στο θε­ω­ρη­τι­κό ε­πί­πε­δο μοιά­ζουν ό­λα εύ­κο­λα καθ’ ό­τι εί­ναι α­νώ­δυ­νο και δεν θέ­λει κό­πο.. Ο εν­θου­σια­σμός μας συ­νή­θως κά­που ε­κεί ε­ξα­ντλεί­ται. Δεν έ­χου­με τη διά­θε­ση, την τόλ­μη ή α­κό­μα πιο ορ­θά την πί­στη στον εν­δυ­να­μού­ντα στους Α­γί­ους Θε­ό. Στον Θε­ό που βε­βαιώ­νει ό­τι ό­λα εί­ναι δυ­να­τά γι’ αυ­τόν που πι­στεύ­ει σε Ε­κεί­νον.

 Πολ­λές φο­ρές ε­πι­κα­λού­μα­στε την δι­καιο­λο­γί­α πως ή­ταν άλ­λοι και­ροί και οι ά­γιοι άλ­λου εί­δους άν­θρω­ποι, ο δε δρό­μος προς την α­γιό­τη­τα πα­ρα­μέ­νει α­διά­βα­τος για πολ­λούς. Ό­λα τα πα­ρα­πά­νω εί­ναι α­νυ­πό­στα­τα και έρ­χο­νται οι σύγ­χρο­νες «χα­ρι­τω­μέ­νες» μορ­φές της Ορ­θο­δο­ξί­ας μας να το ε­πι­βε­βαιώ­σουν. Η α­λή­θεια εί­ναι πως οι και­ροί και οι χρό­νοι έ­χουν δο­θεί α­πό τον ί­σιο τον Θε­ό για την ερ­γα­σί­α του καθ΄ ο­μοί­ω­σιν. Ο δρό­μος προς την α­γιό­τη­τα εί­ναι α­νοι­κτός και ου­σια­στι­κά α­πλός. «Α­γα­πή­σεις Κύ­ριον τον Θε­όν σου … και το πλη­σί­ον σου ως σε­αυ­τόν». Σε αυ­τές τις δύ­ο ε­ντο­λές κρέ­μο­νται ό­λος ο νό­μος και οι προ­φή­τες κα­τά την δια­βε­βαί­ω­ση του ί­διου του Χρι­στού. Αυ­τές ο­ρί­ζουν τον δρό­μο προς την α­γιό­τη­τα. Α­γα­πώ τον Θε­ό και τον συ­νάν­θρω­πο ση­μαί­νει πως πράγ­μα­τα που το κο­σμι­κό φρό­νη­μα έ­χει ε­ξο­βε­λί­σει α­πό την ζω­ή του σύγ­χρο­νου αν­θρώ­που ως ά­χρη­στα, τα ε­πα­να­φέ­ρου­με. Την δι­καιο­σύ­νη την α­νε­κτι­κό­τη­τα, την σιω­πή, την συγ­χω­ρη­τι­κό­τη­τα, το πνεύ­μα θυ­σί­ας κ.α.

 Κα­τα­λή­γο­ντας ο π. Ει­ρη­ναί­ος τό­νι­σε πως εί­ναι και­ρός να πά­ψου­με να ε­μπαί­ζου­με τον ε­αυ­τό μας κι α­να­πό­φευ­κτα τον Θε­ό πι­στεύ­ο­ντας πως αρ­κεί να γνω­ρί­ζου­με τον λό­γο του Θε­ού χω­ρίς να α­γω­νι­ζό­μα­στε να τον ε­φαρ­μό­σου­με ό­σο πιο σω­στά και πει­θαρ­χη­μέ­να γί­νε­ται «σταυ­ρώ­νο­ντας» το θέ­λη­μα μας και πα­ρό­τρυ­νε το εκ­κλη­σί­α­σμα να πο­ρευ­τεί στις δυ­σκο­λί­ες της ζω­ής με αι­σιο­δο­ξί­α, πί­στη, τόλ­μη και ελ­πί­δα που εί­ναι ση­μεί­α α­να­φο­ράς του σω­στού χρι­στια­νού και ό­χι με άγ­χος και α­πελ­πι­σί­α που ου­σια­στι­κά εί­ναι πα­ρά­δο­ση ά­νευ ό­ρων στην δί­νη του δια­βό­λου και των δαι­μό­νων του. Η θέ­ω­ση θα έρ­θει αν δια­σώ­σου­με την αν­θρω­πιά μας α­γα­πώ­ντας τον φι­λάν­θρω­πο Θε­ό και α­γκα­λιά­σου­με τον ε­λά­χι­στο α­δελ­φό μας.

 Προ της Α­πο­λύ­σε­ως της Θεί­ας Λει­τουρ­γί­ας τε­λέ­σθη­κε Αρ­το­κλα­σί­α α­πό τον Σύλ­λο­γο Κα­θα­ρι­στη­ρί­ων Πά­τρας «Η Α­ΓΙΑ ΜΑ­ΡΙ­ΝΑ», μιας και η Α­γί­α εί­ναι Προ­στά­της της ε­παγ­γελ­μα­τι­κής αυ­τής τά­ξε­ως.

 Κα­τό­πιν κα­τά το Α­γιο­ρεί­τι­κο Τυ­πι­κό  ευ­λο­γή­θη­καν κόλ­λυ­βα προς τι­μή της Α­γί­ας Μα­ρί­νης.

Το α­πό­γευ­μα της κυ­ριω­νύ­μου η­μέ­ρας, τε­λέ­σθη­κε Με­θέ­ορ­τος Ε­σπε­ρι­νός, Ιε­ρά Πα­ρά­κλη­σις προς την Α­γί­α και Λι­τά­νευ­σις των Ιε­ρών Λει­ψά­νων και της Ιε­ράς Ει­κό­νος στους δρό­μους της ε­νο­ρί­ας.

Προ­έ­στη των Ιε­ρών Α­κο­λου­θιών και ο­μί­λη­σε ο προ­ϊ­στά­με­νος των Μ.Μ.Ε. της το­πι­κής μας Εκ­κλη­σί­ας, του Γρα­φεί­ου Νε­ό­τη­τος της Ι.Μ. Πα­τρών, Αρ­χι­μαν­δρί­της π. Χρύ­σαν­θος Στελ­λά­τος.

 Συ­γκι­νη­τι­κή υ­πήρ­ξε η προ­σέ­λευ­ση και συμ­με­το­χή με­γά­λου α­ριθ­μού πι­στών που προ­σήλ­θαν τό­σο στον Ε­σπε­ρι­νό, ό­σο  στην Θεί­α Λει­τουρ­γί­α και στην Ιε­ρά Λι­τα­νεί­α.

* Έ­ψα­λαν ο Πρω­το­ψάλ­της του Να­ού κ. Αν­δρέ­ας Γκά­τσος και ο Λα­μπα­δά­ριος κ. Πέ­τρος Κόρ­δας, πλαι­σιού­με­νοι α­πό άλ­λους Ιε­ρο­ψάλ­τες της Μη­τρο­πό­λε­ώς μας.  

 Αλέξανδρός Κολλιόπουλος

Εφημερίδα "Ο ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΟΣ"