“Ζεϊμπέκικο : 9 σημάδια στο χρόνο”.

Η Ορχήστρα Παραδοσιακών Οργάνων του Δημοτικού Ωδείου Πατρών θα παρουσιάσει την Δευτέρα 2 Δεκεμβρίου 2013 στις 20:30 στο Δημοτικό Θέατρο Απόλλων τη συναυλία με τίτλο, “Ζεϊμπέκικο : 9 σημάδια στο χρόνο”.

Η συναυλία αποτελεί μια πρόσκληση-πρόκληση σε ένα ταξίδι ρυθμικής αυτογνωσίας στον εννεάσημο ρυθμό του ζεϊμπέκικου. Η ορχήστρα θα ερμηνεύσει σκοπούς από

την ευρύτερη περιοχή της γενέτειρας του δημοφιλούς αυτού χορού: την Μικρά Ασία, την Καππαδοκία και το ανατολικό Αιγαίο. Μαζί τους δύο σύγχρονες συνθέσεις, των Ross Daly και Ευγένιου Βούλγαρη, οι οποίες με όχημα τα 9 σημεία του μουσικού χρόνου του ζεϊμπέκικου έρχονται από τη μια να αναδείξουν τη συνέχεια της χρήσης

της συγκεκριμένης ρυθμικής φόρμας προκειμένου να βρουν διέξοδο οι εκφραστικές ανάγκες του σήμερα, και από την άλλη να αναμίξουν τον ιστορικό χρόνο με το

σήμερα...

Διεύθυνση - Επιμέλεια: Ευγένιος Βούλγαρης

Είσοδος Ελεύθερη

Ο Τσαρούχης για το ζεϊμπέκικο

... Το 1934 είδα αληθινούς ζεϊμπέκηδες που μπαρκάρανε στη Σμύρνη, στο πλοίο που με πήγαινε στην Κωνσταντινούπολη. Πήγαινα να δω τα μωσαϊκά στην Αγία Σοφία, που εκείνο τον καιρό είχε ξεσκεπάσει ο Αμερικανός βυζαντινολόγος Ουίτμορ.

Αυτοί οι ζεϊμπέκηδες ήταν ντυμένοι με τις παλιές στολές τους και έμοιαζαν πολύ μ’ αυτούς που είχε ζωγραφίσει ο Γύζης και ο Λύτρας. Ο ένας απ’ αυτούς, ως τριανταπέντε χρονών, μιλούσε καλά ελληνικά και μου έλεγε διάφορα πράγματα. Ιδίως μου μιλούσε για το πώς χόρευε ένας νεαρός που ήταν μαζί τους και όλο έλεγε ότι κανείς δεν τον φτάνει στο χορό.

Προς το ηλιοβασίλεμα, όταν ξεκίνησε το πλοίο για την Πόλη, ο νεαρός χόρεψε πάνω στο κατάστρωμα. Ήταν κοντός και χοντροκόκαλος, αλλά μόλις άρχισε να κινείται πραγματικά μετεμορφώθη. Δεν ήταν πια το ίδιο πρόσωπο. Την ανδρεία του, γιατί ήταν ανδρείος πολύ, σχεδόν άγριος, συνεπλήρωνε περίεργα ένα είδος ταπεινότητος και ένα είδος ευγνωμοσύνης, που δεν ήταν γνωστό σε ποιον απευθύνεται και ήταν σαν να ευγνωμονεί, με πολλή σεμνότητα ένα θεό, για το θαύμα που είναι η ζωή. Τον συνόδευε ένα τουμπελέκι, που χτυπούσε ένας άλλος ζεϊμπέκης, στο μαγικό ρυθμό 9/8.

Αληθινή θυσία αινέσεως, ανδρεία και μαζί πνεύμα συντετριμμένον και τεταπεινωμένον. ΄Ερωτας και αντρειοσύνη και μαζί κάτι σαν αίσθηση του θανάτου. Είναι αξιοθαύμαστο πως χαμήλωνε τα μάτια του με γλυκιά υποταγή, σε αντίθεση με τη μεγάλη δύναμη, αλλά συγχρόνως με τα πόδια του που τα χτυπούσε στο έδαφος, φοβέριζε κάτι το αόρατο που σερνόταν καταγής. Έμοιαζε με κάποιο άγαλμα ενός πολεμιστή που βαστούσε σπάθα και ασπίδα, και πολεμούσε ένα δράκοντα και τώρα είχε μείνει χωρίς αυτά τα τρία συμπληρώματα - την ασπίδα, τη σπάθα και το δράκοντα - που είχαν χαθεί, όπως συμβαίνει σε πολλά παλιά αγάλματα ...

... Βέβαια το ζεϊμπέκικο είχε χάσει τη δύναμή του πλέον. Από αριστοκρατικός χορός είχε γίνει ένας χορός λαϊκός και χωριάτικος. Τον ήξεραν από πρώτο χέρι μόνο οι Μικρασιάτες .Φαίνεται πως τα χοροδιδασκαλεία τους στη Μικρά Ασία ήταν οι φυλακές. Χορευτές του τσάμικου, του υπέροχου τσάμικου, δεν χορεύουν καλά το ζεϊμπέκικο, και τανάπαλιν, πράγμα που δεν αποκλείει θριαμβευτικές διασταυρώσεις ιδίως όσον αφορά το ζεϊμπέκικο, γιατί αν ο ζεϊμπέκικος φαίνεται ερμητικός και απρόσιτος, είναι συγχρόνως και πανανθρώπινος και όποιον μπορεί να τον πλησιάσει

...από τον τόμο Αγαθόν το εξομολογείσθαι, Καστανιώτης 1986