Προσφώνηση Μητροπολίτου Αλεξανδρουπόλεως κ. Ανθίμου προς την Α.Θ.Π. τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο.

ΠΡΟΣΦΩΝΗΣΙΣ

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΕΩΣ κ. ΑΝΘΙΜΟΥ

ΤΗι Α.Θ.Π. ΤΩι ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΩι ΠΑΤΡΙΑΡΧΗι

κ.κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΩι

ΕΝ ΤΩ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΩ ΝΑΩ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΕΩΣ

τῇ 22ᾳ Σεπτεμβρίου 2014

Παναγιώτατε Πάτερ καὶ Δέσποτα!

Θείᾳ συνάρσει, διατηρηθέντες ἐν ὑγιείᾳ καὶ εἰρήνῃ, ἀξιούμεθα νὰ ἑορτάζωμεν σήμερον, ἡμέραν ἀνατείλασα δαφνοστεφῆ καὶ χαριτόβρυτον καθ’ ἣν ἡ πολυφίλητος Παναγιότης Σου, περιοδεύουσα τὴν Θράκην, ἀφικνεῖται καὶ εἰς τὴν ἱερὰν ταύτην Καθέδραν μας, ἔνθα πάντες καὶ ἅπαντα ὑπὸ τὴν εὐσκιόφυλλον δαψιλῆ πατριαρχίαν Σου «ζῶμεν καὶ κινούμεθα καὶ ἐσμέν».

Χαρὰν ἀπροσποίητον καὶ συγκίνησιν ζωηρὰν αἰσθάνεται σήμερον ὁ δῆμος τῆς Ἀλεξάνδρου  πόλεως, ἁπάσης τῆς Μητροπόλεως αἱ κῶμαι,  ἰδιαίτατα δὲ ἡ γνώριμος εἰς Σέ, ἐξ ἐναντίας ὀπτικῆς γωνίας, δροσώδης Νῆσος Σαμοθράκη.

Ὁ ἱερὸς κλῆρος, οἱ τὰ πρῶτα φέροντες,ὁ φιλόχριστος στρατὸς καὶ ὁ εὐσεβὴς λαός Σου, ἐκύκλωσαν στοργικῶς τὸν θρόνον Σου καὶ Σὲ περιβάλλουν μὲ ἀγάπην καὶ πίστιν, μὲ ἀφοσίωσιν καὶ ἐλπίδα, μὲ βεβαιότητα καὶ ἀσφάλειαν, οὐ τὴν τυχοῦσαν.

Δέξαι τοίνυν πανσέβαστε καὶ τηλεκλητὲ Πρωθιεράρχα, προσφωνουμένην Σοι τὴν Ἀλεξανδρούπολιν, δικαιοσύνης οὐχ ἧττον ἢ εὐγνωμοσύνης θεσμοῖς.

Κατὰ τὴν εὔσημον διὰ τὴν Ἐπαρχίαν μας ταύτην ἡμέραν, ἀθρόα τὰ τῶν Ὀρθοδόξων τῆς πόλεως συστήματα συνεγείρονται ἐν τούτῳ τῷ εὐαγεῖ τοῦ Ὑψίστου σκηνώματι, πρὸς ὅσον πνευματικώτερον πανηγυρισμόν, οὐ μόνον ἵνα ταπεινὰ τῇ Παναγιότητι Σου συγχαρητήρια ὑποβάλωσιν ἐπὶ τῇ εὐλογητῇ διελεύσει Αὐτῆς, ἀλλὰ καὶ δέησιν καὶ ἱκεσίαν ἀναπέμπωσι τῷ τῶν ὅλων Θεῷ, ὅπως ἀδιάλειπτον παρέχῃ τὴν ὑψόθεν ἐνίσχυσιν Αὐτοῦ πρὸς ὅ,τι ἀνυσιμωτέραν καὶ εὐπρεπεστέραν διακυβέρνησιν τῆς Πρωτοθρόνου Βασιλίδος  Ἐπαρχίας καὶ τῆς καθόλου τῆς ὑπ’ οὐρανὸν  Ὀρθοδοξίας.

Σὺν τῇ ὑποβολῇ δὲ τῶν ταπεινῶν, πλὴν ἐγκαρδίων εὐχῶν καὶ τῶν εἰλικρινῶν συγχαρητηρίων πάντων ἡμῶν, ἐναποτιθέμεθα καὶ διατρανοῦμεν, ἅπαξ ἔτι, κατὰ τὴν χαρμόσυνον ταύτην στιγμὴν καὶ τὰ κατακλύζοντα τὰς καρδίας ἡμῶν ἁγνότατα αἰσθήματα ἀπείρου ἀφοσιώσεως καὶ ἀϊδίου εὐγνωμοσύνης πρὸς Σέ, τὸν φιλόκαλλον τῆς Κωνσταντίνου κοσμήτορα, τὸν γεραρὸν τοῦ γεωργίου γεωργόν, τὸν ἀκάματον τῆς πίστεως θεράποντα, τὸν τῶν Ὀρθοδόξων, ὑπὸ σκληρῶν ἀνέμων ἐν μέσῳ ἀφρίζοντι νοητῷ πελάγει, καθοδηγητὴν εἰς λιμένα σωτήριον, τὸν ἀρχαϊκὸν καὶ μεγαλοπράγμονα, τὸν τὴν ἡμετέραν Ὀρθόδοξον πίστιν ἀνὰ τὴν ὑφήλιον ἐξαγαγόντα, τὸν ψυχῇ τε καὶ σώματι, καρδίᾳ καὶ χείλεσι ὑπὲρ ἡμῶν ἑαυτὸν ἀναλώσαντα καὶ ἐκ τούτων ἅπαντας, ἡγέτας καὶ λαούς, ἀφυπνίσαντα, ἵνα πλείονα καὶ μείζονα ἀναγνωρίζωσι εἰς τὸν εὐκλεΐζοντα τὸν ἐράσμιον χρυσοστομικὸν Θρόνον, ἀλλ’ ἀγρύπνοις ἐξ αὐτοῦ ὄμμασι νυχθημερὸν πολλαχοῦ περιφέροντα.

«Ἀγαπήσας τοὺς ἰδίους» οὓς ἔδωκέ Σοι ὁ Θεὸς ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ, «εἰς τέλος ἠγάπησας αὐτούς», ὁ Ποιμὴν τὰ ἴδια πρόβατα, ὁ Πατὴρ τὰ ἴδια τέκνα. Οὐδὲν ὑπέστειλας τῶν συμφερόντων, οὐχὶ τῶν ἐν Ἀσίᾳ χριστιανῶν, ὡς ὁ θεῖος Παῦλος, ἀλλὰ τῶν ἐν τῇ Οἰκουμένῃ ἀδελφῶν, ἔγκαρπα πράξας, ἐπὶ εἰκοσαετίαν καὶ πλέον καὶ καλλίκαρπα διδάξας ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων πρὸς δόξαν τοῦ Πατρὸς ἡμῶν τοῦ ἐν τοῖς οὐρανοῖς.

Τίνα δὲ ταῦτα ἃ ἔπραξας; «ἐπιλείψει γάρ με διηγούμενον ὁ χρόνος», κατὰ τὸν Παῦλον, ἀλλὰ «ἀρκεῖ τὰ ἔργα, φωνῆς λαμπρότερον διδάξαι», κατὰ τὸν χρυσορρήμονα. Ἐὰν δὲ καὶ ὑπὸ φθόνου ἢ βασκανίας ἢ πνευματικῆς μυωπίας οἱ ἄνθρωποι σιωπήσωσιν, «οἱ λίθοι κεκράξονται» εἰς ἅπασαν τὴν ὑπὸ τὸ κροσσωτόν Σου Ὠμόφορον Ἀνατολήν.

Κυρίως δὲ κατ’αὐτάς, ὅταν «ἡ Ὀρθόδοξος Ἀνατολὴ σχεδὸν πᾶσα...»,ἀλλὰ καὶ ἡ Δύσις, «μεγάλῳ χειμῶνι καὶ κλύδωνι κατασείεται», ἵνα μετὰ τοῦ οὐρανοφάντορος τῆς Καισαρείας Ἱεράρχου, εἴπω.

Ὡς χειμὼν ἐν τῇ Ἀνατολῇ νοεῖται ἡ ἔξαρσις ἐγκληματικοῦ φανατισμοῦ μὲ πρόσχημα τὴν θρησκείαν καὶ ὡς κλύδων ἐν τῇ Δύσῃ ἐκλαμβάνεται ἡ ἠθικὴ κατάπτωσις τῶν ἐν τῇ Ἑσπερίᾳ Κρατῶν, ἥτις ἡμωδίασε τὰ νεῦρα, ηὐτέλισε «ὡς καλάμη τὰ σφυρὰ» καὶ ἠκύρωσε τοὺς ἁρμοὺςτῶν λαῶν τῆς Γηραιᾶς Ἠπείρου, μηδὲ τῆς Χώρας ἡμῶν ἐξαιρουμένης καὶ οὑτωσὶ παρεισέφρυσεν εἰς τὸν βίον μας ὀρυμαγδὸς κοινωνικῶν ἀδικιῶν καὶ προσωπικῶν ἐξουθενώσεων.

Διό, ταχύπτερος περιάγεται ἡ ἐλπὶς καὶ ἡ ἐζωγραφισμένη εἰς τὰ πρόσωπα τῶν Ὀρθοδόξων λαῶν ἀγωνία, ἀναμένει ὅτι, ὑπὸ τὰς ἀνυστάκτους, ἐν κρυπτῷ προσευχὰς καὶ ἐν φανερῷ εὐφυεῖς καὶ πεφωτισμένας πρωτοβουλίας Σου, θὰ ἐπιμαρτυρηθῇ ἡ προτεινομένη ὑπὸ τοῦ Εὐαγγελίου ἀσκητικὴ βιοτή, ἀλλὰ καὶ θὰ ἐξαγγελθῇ ὅτι δὲν ἐξέλιπον οἱ ἀριστεῖς, εὔτολμοι μαχηταὶ καὶ διαπρεπεῖς Προκαθήμενοι, ἀναλώνοντες τὴν ζωὴν αὐτῶν καὶ τὸ προσωπικόν των κῦρος,  προτάσσοντες τὸ στῆθος αὐτῶν ἔμπροσθεν «βασιλέων καὶ ἡγεμόνων», ἔναντι κοσμικῶν μεγαλοϊδεατισμῶν, θρησκευτικῶν φανατισμῶν καὶ ἀπανθρωπιῶν, πρὸς ἀποκατάστασιν  τῆς ἑνότητος τῆς κοι-νωνίας καὶ τῆς γαλήνης τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ καὶ πρὸς ἐπίτευξιν τῆς  εἰρήνης καὶ τῆς οἰκοδομῆς τῶν πιστῶν.

Κύριος ὁ Θεός, κρατύνοι καὶ ἐνισχύοι τὴν Παναγιότητά Σου, ἐπιδαψιλεύῃ δ’ Αὐτῇ, ἔνδοξον, καρποφόρον, ἀδιάσειστον καὶ ἀδιατάρακτον ποιμαντορίαν πρὸς δόξαν τοῦ ἁγίου Αὐτοῦ ὀνόματος καὶ ἐπ’ἀγαθῷ τοῦ τε ἐμπεπιστευμένου Αὐτῇ Ὀρθο- δόξου εὐσεβοῦς ποιμνίου, ἀεὶ οὐριοδρομοῦντος καὶ πρὸς λιμένα ἀσφαλῆ κατευθυνομένου, ἀλλὰ καὶ ἐπ’ ἀγαθῷ τῆς καθόλου Ἁγιωτάτης καὶ σεπτῆς νοητῆς Ὁλκάδος τῆς Ἐκ-κλησίας.

Ἐπίβλεψον, ὦ θεοφρούρητος ἱερὰ κορυφή, ἐπὶ τοὺς τῇ Σῇ ἐξηρτημένους θυσίᾳ καὶ προσφορᾷ, τὸ εὐλαβέστατον τῶν ἱερέων, ἱερομονάχων, ἱεροδιακόνων, μοναχῶν καὶ μοναζου-σῶν τάγμα,τὸν φιλόλαον τῶν ἀρχόντων καὶ πολιτικῶν σύλλογον, τὸν φιλόθεον τῶν στρατηγῶν καὶ στρατιωτικῶν ὅμιλονκαὶ τὸ γαληνότατον  ἀμερίμνως ἐμπεπιστευμένον Σοι, ὅλον τῶν πιστῶν σύστημα καὶ φύλαξον ἀμείωτα καὶ ἀναλλοίωτα, ὡς ἐγκεχαραγμένα βαθύτατα ἐν ταῖς πλαξὶ τῆς καρδίας Σου, τὰ πλημμυροῦντα ἁπάντων αἰσθήματα.

Πρὶν ὅμως παύσομαι λαλῶν, θεωρῶ ἐπιβεβλημένον ἵνα διαβεβαιώσω τὴν σεβαστοϋπερτάτην Ἀρχιερωσύνην Σου, ὅτι πάντες ἡμεῖς, ἐπὶ μέρους ἢ ὅλον συνεργοὶ Αὐτῆς, οὐδέποτε θέλομεν ὀκνήσει νὰ προσφέρωμεν τῇ Ἁγίᾳ Καθολικῇ Ἐκκλησίᾳ καὶ τῷ πολιῷ αὐτῆς Οἰακοστρόφῳ, τὴν ὀφειλομένην ὑπηρεσίαν, προθυμότατοι ὑπάρχοντες εἰς πᾶσαν προσφορὰν καὶ θυσίαν. Ἡ δὲ πολύτιμος κατ’ ἄμφω ὑγιεία Σου ἔσεται πάν-τοτε τὸ ἀντικείμενον τῶν θερμοτάτων και μυχιαιτάτων ταπεινῶν ἡμῶν εὐχῶν.

Ζῆθι, Παναγιώτατε, ἐπὶ μήκιστον· τὴν ἑνότητα τῶν Ὀρθοδόξων καλλιεργῶν καὶ τὴν εὐσέβειαν ἐξασκῶν πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς Σου, ἴσχυε καὶ ἐνδυναμοῦ, ἔντεινε καὶ κατευοδοῦ, ἕνεκεν εἰρήνης καὶ ἀγάπης καὶ δικαιοσύνης, πρὸς δόξαν τοῦ ἑαυτὸν κενώσαντος καὶ ὁδηγήσει Σε θαυμαστῶς τὸ φιλοῦν συγκάμνειν τοῖς πάσχουσι Θεῖον. Γέγραπται γάρ, «δόξα καὶ τιμὴ καὶ εἰρήνη παντὶ τῷ ἐργαζομένῳ τὸ ἀγαθόν».

Παναγιώτατε Πάτερ καὶ Δέσποτα,

Εἴησαν τὰ ἔτη Σου, ὡς πλεῖστα καὶ εὔδια, ἡ δὲ Πρωθιεραρχία Σου θεοφρούρητος καὶ μακρά.

Τὰ νῦν, ἔπαρον τὰς χεῖρας Σου, Ἅγιε τοῦ Θεοῦ· εὐλόγησον πάντας ἡμᾶς καὶ εἰρήνευσον τὸν λαόν σου.

«Σοὶ μὲν οὖν οὗτος παρ’ ἡμῶν ὁ λόγος,

ἀπὸ ἐγγὺς ἢ ἀπὸ μακράν, ποίμαινε ἡμᾶς».