Υπάρχουν άθεοι;
Πρόσφατα στο Saint Petersburg της νοτιοανατολικής Virginia των Η.Π.Α., έγινε ένα πρωτοφανές συνέδριο.
Πρόκειται γιά το «Παγκόσμιο Συνέδριο Αθέων»!!! Σκοπός του;
Η προώθηση του αθεϊσμού στην ανθρωπότητα και «η εξάλειψη του φαινομένου της θρησκείας»!
Με αφορμή την είδηση αυτή, λέμε να δούμε αυτό «το φαινόμενο» της θρησκείας,
τις διαστάσεις πού έχει οριζόντια (δηλαδή σ΄ όλους τους ανθρώπους)
και κάθετα (δηλαδή σ΄ όλες τις εποχές). Να δούμε και την αθεΐα.
Τι ακριβώς είναι. Αν πραγματικά υπάρχουν άθεοι. Τι ακριβώς πιστεύουν. Πώς φθάνουν ως εκεί.
Κι΄ ύστερα να συμπεράνουμε κατά πόσο είναι ρεαλιστικές επιδιώξεις σαν αυτές του Συνεδρίου.
Άς πάρουμε όμως τά πράγματα με την σειρά τους…
Η θρησκεία είναι πανανθρώπινο συναίσθημα
Από τότε που γεννιέται ο άνθρωπος, ο κάθε άνθρωπος, όπου και άν βρίσκεται, σ΄ όποια ηλικία,
φύλο και λαό και άν ανήκει, ανέκαθεν, ανεξάρτητα απ΄ το είδος του πολιτισμού του,
έχει βαθιά μέσα του ριζωμένο, έμφυτο, το θρησκευτικό συναίσθημα
και μιά φυσική ροπή και τάση προς τον Θεό και την θρησκεία.
Γι΄ αυτό και αποδεικνύεται απ΄ την επιστήμη πλέον, την αρχαιολογία, την παλαιολογία,
την ιστορία, την κοινωνιολογία, τη θεολογία κ.λ.π., ότι η Θρησκεία είναι τόσο αρχαία, όσο και η ανθρωπότητα.
Πώς η Πίστη στο Θεό είναι παγκόσμιο, πανανθρώπινο φυσικό φαινόμενο.
Μάλιστα ο Αριστοτέλης κάνει τούτη την επιτυχημένη διαπίστωση:
«Ό,τι όλοι οι άνθρωποι δέχονται αληθινό από ένστικτο, αυτό είναι πιά μιά φυσική αλήθεια».
Άρα; Άρα αυτό το πανανθρώπινο συναίσθημα, τούτη η πανανθρώπινη πίστη,
είναι ακόμη και απόδειξη της ύπαρξης του Θεού. Ναί! Και τότε ποιά λογική έχει η αθεΐα;
Σοφές διακηρύξεις
Άς προχωρήσουμε περισσότερο. Πάνω σ΄ αυτό το αναμφισβήτητο γεγονός,
μεγάλα πνεύματα της ανθρωπότητας, αλλά και επιστήμονες είπαν:
· Πλούταρχος: «Εάν εξετάσεις με ακρίβεια, μπορείς να βρείς πόλεις χωρίς τείχη, χωρίς γράμματα, χωρίς βασιλείς, χωρίς σπίτια, χωρίς χρήματα, που δεν χρειάζονται νόμισμα, πού δεν έχουν γνωρίσει θέατρα και γυμναστήρια. Όμως κανείς δεν υπάρχει ούτε θα υπάρξει θεατής πόλης χωρίς ιερά και χωρίς θεούς, πού δεν χρησιμοποιεί θρησκευτικές ευχές, ούτε όρκους, ούτε μαντείες, ούτε θυσίες γιά την επίτευξη αγαθών, ούτε (θυσίες γιά) τις αποσοβήσεις κακών. Αλλά μού φαίνεται ότι μάλλον μπορεί να υπάρξει πόλη χωρίς έδαφος παρά να ιδρυθεί πολιτεία, ή, μετά την ίδρυσή της να διατηρηθεί εάν εξ ολοκλήρου εξαφανισθεί η δοξασία γιά τους θεούς».
· Αριστοτέλης: «Ουδέν έθνος άθεον». Δεν υπάρχει έθνος πού να είναι άθεο.
· Σενέκας: «Σε όλους είναι ριζωμένη η πίστη στους θεούς και κανένα γένος δεν υπάρχει μέχρι σήμερα τόσο έξω απ΄ τους νόμους και τά ήθη, πού να μην πιστεύει σε κάποιους θεούς».
· Κικέρωνας: «Ποιός λαός ή ποιά οικογένεια πρίν από κάθε άλλη γνώση, δεν έχει τη γνώση του Θεού; Κανένας λαός, όσο αμαθής και αν είναι, δεν αγνοεί την ύπαρξη Θεού ή θεών, έστω και αν αγνοεί ποιόν πρέπει να έχει».
· Πλάτωνας: «Ότι και οι Έλληνες και οι βάρβαροι πιστεύουν στην θεότητα, είναι ένδειξη για την ύπαρξη του Θεού».
· Max Müller, Γερμανός θρησκειολόγος: «Όπου ανακαλύπτουμε έστω και ελάχιστα ίχνη ανθρώπινης κοινωνίας, εκεί βρίσκουμε και ίχνη θρησκείας».
· Ο δαρβινιστής Taylor: «Βασιζόμενος σε σπουδαία συλλογή μαρτυριών, οφείλω να παρατηρήσω, ότι η πίστη σε υπερφυσικά όντα υπάρχει σε όλες τις αγριώτερες φυλές, με τις οποίες μπορέσαμε να έλθουμε σε κάποια επαφή».
· Βύρων Ζέβενς, ανθρωπολόγος: «Η ανθρωπότητα στο σύνολο της θρησκεύει. Στην ιστορία δεν υπάρχει εποχή, πού να ζούν οι άνθρωποι χωρίς θρησκεία. Και η πιό άθλια ανθρώπινη φυλή έχει ιδέες θρησκευτικές. Κανείς ανθρωπολόγος δεν διαφωνεί στο σημείο αυτό».
· Breau de Quatrefages, Γάλλος φυσιοδίφης και ανθρωπολόγος της Ακαδημίας Επιστημών: «Υποχρεωμένος απ΄την ειδικότητά μου να περάσω και να επιθεωρήσω όλες τις ανθρώπινες φυλές, έψαξα τόν αθεΐσμό τόσο στις καθυστερημένες, όσο και στις περισσότερο ανεπτυγμένες. Δεν τον βρήκα πουθενά, παρά σε λίγα άτομα ή φιλοσοφικές σχολές, όπως και σήμερα παρατηρείται ακόμη και στην Ευρώπη. Ο αθεϊσμός δεν υπάρχει πουθενά, παρά μόνο ως εξαίρεση. Παντού και πάντοτε η συντρηπτική πλειοψηφία του ξεφεύγει. Πουθενά, ούτε μεγάλες φυλές, ούτε καμιά υποδιαίρεσή τους, είναι άθεες».
· Kierkegaard, Δανός φιλόσοφος: «Όπως το βέλος του γυμνασμένου σκοπευτή, όταν φεύγει από την φαρέτρα, καμιά ησυχία δεν ζητεί για τον εαυτό του πρίν φθάσει στον σκοπό του, έτσι ο άνθρωπος δημιουργήθηκε από τον Θεό με κατεύθυνση προς τον Θεό και δεν μπορεί να έχει ησυχία πριν βρεθεί κοντά Του».
· Άγιος Αυγουστίνος: «Μας έπλασες Κύριε, γιά Σένα· και είναι ανήσυχη η καρδιά μας μέχρι να Σε βρεί και αναπαυτεί κοντά Σου».
· Μιχαήλ Άγγελος: «Τίποτε πάνω στη γή δεν είναι τόσο ταπεινό, τόσο άθλιο, όσον εγώ, όταν αισθάνομαι τον εαυτό μου χωρίς Εσένα».
Δηλαδή που καταλήγουμε; Σ΄ αυτό του ψαλμωδού: «Όν τρόπον επιποθεί η έλαφος επί τάς πηγάς τών υδάτων, ούτως επιποθεί η ψυχή μου προς Σέ, ο Θεός» (Ψαλμ. 41,2).
Δηλαδή δεν υπάρχουν άθεοι;
Λοιπόν, δεν υπάρχει λαός χωρίς την Πίστη στο Θεό. Ναί, άθεος λαός δεν υπάρχει.
Άλλο αν έχει σωστή ή λανθασμένη γνώση γι΄ Αυτόν. Όμως δεν μπορεί κανένας να πεί με την ίδια βεβαιότητα,
πώς και όλοι οι άνθρωποι ενός λαού πιστεύουν στον Θεό.
Δηλαδή ομαδική εξαίρεση οπωσδήποτε δεν υπάρχει, ατομική όμως μπορεί να υπάρχει.
Ο ανθρωπολόγος Κατρεφάζ έλεγε πώς «ο αθεϊσμός δεν συναντάται σε καμμιά φυλή ανώτερης ή κατώτερης ανάπτυξης,
παρά μονάχα σε περιπτώσεις ατομικές».
Αυτή βέβαια η εξαίρεση δεν καταργεί, αλλά τονίζει όπως όλες οι εξαιρέσεις, την ισχύ του κανόνα.
Του κανόνα της πανανθρώπινης πίστης στο Θεό. Είναι όπως οι 5 αισθήσεις, για παράδειγμα, πού έχουμε όλοι μας.
Το ότι όμως υπάρχουν και άνθρωποι με λιγότερες από πέντε (τυφλοί, κωφοί κ.λ.π.) δεν σημαίνει πώς ο άνθρωπος δεν έχει πέντε αισθήσεις.
Συνεπώς καταλήγουμε πώς τελικά υπάρχουν άθεοι έστω και με τη μορφή της εξαίρεσης;
Ναί, υπάρχουν αυτοί πού το διαλαλούν και κομπάζουν γιά τούτο.
Μιλάμε, δηλαδή για τις περιπτώσεις εκείνες όπου παριστάνουν τον άθεο!
Δηλαδή δεν είναι; Αν μελετήσουμε αυτές τις περιπτώσεις, θα καταλήξουμε στά εξής συμπεράσματα:
1. Η λεγόμενη αθεΐα αυτών των ανθρώπων είναι φαινομενική.
Έχουν την εντύπωση πώς επειδή δεν θέλουν να πιστεύουν στον Θεό, πραγματικά το κατορθώνουν.
Όμως άλλο είναι τα φαινόμενα και άλλο η πραγματικότητα. Γιατί τα φαινόμενα εξαπατούν!
Έτσι και στο θέμα της πίστης. Διαφορετική είναι η επιφάνεια και διαφορετικό είναι το βάθος.
Σε όλους μας έρχονται κάποιες στιγμές, που φέρνουν στην επιφάνεια το πραγματικό μας βάθος.
Τις ουσιαστικές και απόκρυφες, αν θέλετε, πτυχές του εαυτού μας.
Έτσι και πολλοί ονομαστοί άθεοι, σε δύσκολες στιγμές της ζωής τους ή σε ώρες ειλικρίνειας και πνευματικής ανάνηψης,
ομολόγησαν την πλάνη τους. Αξίζει να δούμε μερικές.
α) Ο Βολταίρος. Σ΄ ολόκληρη τη ζωή του με την καυστική του πένα,
προσπαθούσε να καταργήσει την χριστιανική πίστη. Σύνθημά του ήταν: «Συντρίψατε την άτιμη» (δηλ. την Εκκλησία).
Με τα βιβλία του παρέσυρε πολλούς, γι΄ αυτό και ονομάστηκε «πατριάρχης της απιστίας».
Όμως σε στιγμή ειλικρίνειας ομολόγησε:
«Άθεοι είναι οι ηλίθιοι, γιατί και αν ακόμη οι άνθρωποι αρνιόντουσαν την ύπαρξη του Θεού,
ολόκληρη η φύση θα τους διέψευδε, αφού ολόκληρη διακηρύσσει την ύπαρξή του».
Όταν δε κάποτε αρρώστησε βαριά, ζήτησε ιερέα να εξομολογηθεί!
β) Ο Γερμανός φιλόσοφος Αρθούρος Σοπεγχάουερ. Γνωστός για την απαισιόδοξη φιλοσοφία του,
είναι και ονομαστός γιά το μίσος και τον πόλεμό του, εναντίον της Πίστης.
Όταν όμως και εκείνος αρρώστησε σοβαρά και υπέφερε πολύ απ΄ τους πόνους,
τον άκουσαν να λέει: «Θεέ μου, Θεέ μου».
Ο γιατρός του κατάπληκτος τον ρώτησε: «Υπάρχει, λοιπόν Θεός και για τους φιλοσόφους;».
Και εκείνος απάντησε: «Στον πόνο η φιλοσοφία δεν αξίζει τίποτε χωρίς τον Θεό. Εάν θεραπευτώ θ΄ αλλάξω γνώμη».
γ) Ο ποιητής Χάϊνε. Αυτός μίσησε τη θρησκεία και την πολέμησε.
Λίγα χρόνια πριν πεθάνει, άλλαξε γνώμη.
Στη διαθήκη του έγραψε: «Πρίν τέσσερα χρόνια τώρα, απαρνήθηκα τη φιλοσοφική αλαζονεία
και ξαναγύρισα στις θρησκευτικές ιδέες, στο μοναδικό Θεό.
Πεθαίνω, πιστεύοντας στο Δημιουργό του κόσμου, του οποίου με ταπείνωση επικαλούμαι τη χάρη».
Αλλ΄ άς σταματήσουμε ως εδώ γιά λόγους συντομίας.
2. Έχουν και οι άθεοι τό… θεό τους!
Το θρησκευτικό συναίσθημα οπωσδήποτε υπάρχει σε όλους μας ανεξαιρέτως.
Όσοι τώρα παριστάνουν τον άθεο, δεν σημαίνει πώς δεν έχουν ή ότι έχουν καταργήσει αυτό το συναίσθημα.
Απλούστατα. Δεν θέλουν να πιστεύουν ή δεν πιστεύουν τελικά στον Θεό.
Όμως επειδή το θρησκευτικό συναίσθημα οπωσδήποτε υπάρχει, τί κάνουν;
Υποκαθιστούν τον Θεό με κάτι άλλο, σίγουρα κατώτερο!
Το χρήμα, τη δόξα, το κόμμα, την ιδεολογία, την επιστήμη, την τέχνη,
την τύχη, την μαγεία, τη φύση, τον ελεύθερο έρωτα κ.λ.π.
Άθεοι μόνο αυτού του είδους υπάρχουν.
Γιατί όποιος αρνείται τον Θεό, στη θέση του λατρεύει κάτι άλλο. Γίνεται ειδωλολάτρης!
Γράφει στο σημείο αυτό ο Ν. Ψαρουδάκης:
«Η ύπαρξη του θρησκευτικού συναισθήματος είναι γεγονός και δεν χρειάζεται απόδειξη.
Η πείρα του κάθε πιστού είναι μεγάλη. Θρησκευτικό συναίσθημα υπάρχει και στους αθέους,
άσχετο αν σ΄ αυτούς έχει διαφορετικές αναφορές.
Όταν ο άθεος μαρξιστής επισκέπτεται το Μαυσωλείο του Λένιν ή του Δημητρώφ,
αυτό που αισθάνεται μπροστά στους «θεοποιημένους» αυτούς θνητούς τί άλλο είναι παρά ένα «θρησκευτικό» συναίσθημα,
όπως ο χριστιανός που επισκέπτεται τους Αγίους Τόπους;…».
Λένε πολύ σωστά πώς «ο άνθρωπος δημιουργημένος γιά τον Θεό,
δεν μπορεί παρά πρός τον Θεό να κατευθύνεται ή στα υποκατάστατα του Θεού».
Αλλ΄ είναι πολύ σημαντικά και τούτα τα λόγια του Γάλλου Φιλοσόφου και Ακαδημαϊκού Ν. Μπερντιάεφ:
«Πρέπει ν΄ αναγνωρισθεί πώς παντελώς συνεπής αθεΐα δεν υπάρχει.
Ο άνθρωπος περισσότερο κλίνει πρός την ειδωλολατρία, παρά πρός την αθεΐα.
Αναγνωρίζει το «Θείο» ακόμη και όταν αρνείται τον Θεό και υπάρχει μέσα του μιά ανάγκη του «θείου»
πού δεν μπορεί να την υπερνικήσει. Θεοποιεί τά διάφορα αντικείμενα.
Θεοποιεί τον κόσμο, τον άνθρωπο, την ανθρωπότητα· θεοποιεί την κοινωνία, το κράτος, την επιστήμη·
θεοποιεί την φυλή, την εθνικότητα ή την κοινωνική τάξη και κατασκευάζει ένα Θεό από την αθεΐα του»!
Το προσέξατε αυτό το τελευταίο; «Ο άθεος κατασκευάζει έναν θεό απ΄ την αθεΐα του!!!».
3. Υπάρχουν και οι θεωρητικοί της αθεΐας.
Εκείνοι πού έχουν αφιερώσει τη ζωή τους, προσπαθώντας να την αναδείξουν σε ιδεολογικό ρεύμα και κοσμοθεωρία.
Ήδη αναφέρουμε μερικούς. Ο κυριότερος όλων όμως, υπήρξε ο Νίτσε.
Αυτός που σ΄ ολόκληρη τη ζωή του προσπαθούσε να πείσει τον εαυτό του πρώτα, πώς Θεός δεν υπάρχει.
Ειν΄ εκείνος που διακήρυξε το «ο Θεός πέθανε». Όμως και αυτός στη θέση του έβαλε τον υπεράνθρωπο.
Αυτόν που μιμήθηκε ο Χίτλερ και οι Ναζί και φυσικά τα αποτελέσματα αυτού του ειδώλου,
ήταν εκείνα που έζησε με φρίκη η ανθρωπότητα.
Για τον Νίτσε ο K. Joel επισημαίνει τούτη τη φοβερή αλήθεια:
«Ο Νίτσε στην πραγματικότητα παρουσιάζεται εχθρός του Θεού από ροπή πρός τον Θεό»!!!
Είναι αυτή ακριβώς η πανανθρώπινη ροπή που αναπτύξαμε λεπτομερώς ως τώρα.
4. Άθεοι θα υπήρχαν μόνο στην περίπτωση πού είχαν γεννηθεί χωρίς το θρησκευτικό συναίσθημα!
Μόνο τότε, αλλ΄ αυτό είναι παντελώς αδύνατο. Δέν υπάρχει απολύτως καμμιά μαρτυρία ή επιστημονική διαπίστωση γι΄ αυτό.
Το αντίθετο ακριβώς συμβαίνει. Γεννημένοι με τη δύναμη του θρησκευτικού συναισθήματος,
δεχόμαστε διάφορες επιδράσεις απ΄ το περιβάλλον μας, οπότε στο τέλος γινόμαστε ή περισσότερο πιστοί ή περισσότερο άπιστοι.
Ή λατρεύουμε τον αληθινό και τον μόνο Θεό ή τα είδωλα.
Ποιά είναι τά αίτια της απιστίας;
Είναι πολλά. Όσες καί οι αρνητικές επιδράσεις που δεχόμαστε. Ωστόσο, τό κυριώτερο και το πλέον καθοριστικό είναι ένα.
Η άρνηση του Θεού στην πράξη. Δηλαδή εκείνος ο τρόπος ζωής που είναι μακριά απ΄ τό Θεό.
Άθεος με την έννοια αυτή είναι ο άνθρωπος που ζεί σαν να μην υπάρχει Θεός.
Είναι τόσο προσκολλημένος στην αμαρτία και την ύλη, που στην ψυχή του γιά όλα υπάρχει τόπος, εκτός απ΄ τον Θεό.
Ο ομότιμος Καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών Ευάγγελος Θεοδώρου γράφει:
«Εφόσον η πίστη χωρίς ανάλογα έργα είναι νεκρή, εξηγείται γιατί τα βαθύτερα αίτια της αθεΐας είναι ψυχολογικά και ηθικά,
δηλαδή είτε ο εγωϊσμός που θεοποιεί το Εγώ, είτε μιά ψυχολογική αντίδραση που απορρέει από τρόπο ζωής,
που δεν συμβιβάζεται με το θέλημα του Θεού. Μερικοί από εκείνους, που ζούν βίο άτακτο ή ανήθικο ή εγκληματικό,
καταντούν στην απιστία προσπαθώντας να φιμώσουν τη συνείδηση, που τους ελέγχει.
Είναι σαν να λέγουν στην ελέγχουσα συνείδησή τους:
«Πάψε, δεν υπάρχει Θεός. Δεν είναι αληθινά αυτά, για τα οποία με ελέγχεις. Ησύχασε».
Ο μεγάλος ανατόμος της ανθρώπινης ψυχής Ρώσος λογοτέχνης Ντοστογιέφσκι στο έργο του «οι δαιμονισμένοι»
παρουσιάζει διάφορους τύπους αθέων, οι οποίοι είναι άπιστοι από εγωϊσμό ή φιληδονία.
Ο Λάϊμπνιτς γράφει αυτό το πραγματικό συγκλονιστικό:
«Αν η γεωμετρία ήταν αντίθετη στά πάθη μας,
δεν θα έλειπαν άνθρωποι πού θα αμφισβητούσαν τή θετικότητα τών αποδείξεών της»!!!
Το ίδιο λέει και ο Πασκάλ:
«Προσπάθησε να πιστέψεις, όχι με την αύξηση των επιχειρημάτων σου, αλλά με τη, μείωση των παθών σου».
Ο Γκαίτε γράφει: «Η απιστία είναι γνώρισμα των μικρών, των αδυνάτων και των εγωϊστικών πνευμάτων».
Ο Φίχτε τόνιζε: «Το φιλοσοφικό μας σύστημα δεν είναι συνήθως πάρα η ιστορία της καρδιάς μας.
Κάθε πεποίθησή μου προέρχεται απ΄ τα αισθήματα της καρδιάς μου και όχι απ΄ τις δυνάμεις του πνεύματός μου».
Ναί, το θέμα της Πίστης δεν είναι θέμα αποδείξεων, αλλά θέμα καρδιάς.
«Η αθεΐα είναι αρρώστια της ψυχής, πρίν γίνει πλάνη του λογικού» έλεγε ο Πλάτωνας.
Και ο Μητροπολίτης Πειραιώς Καλλίνικος αναφέρει:
«Η αθεΐα σήμερα είναι περισσότερο μιά βιοθεωρία μάλλον παρά μιά κοσμοθεωρία.
Είναι δηλαδή περισσότερο ένας τρόπος ασύδοτης και ανέμελης ζωής,
στον οποίο αρέσκονται να βολεύονται οι πολλοί άνθρωποι του καιρού μας, παρά ένα ιδεολογικό ρεύμα».
Πού καταλήγουμε; Σε τούτα τά λόγια του Χριστού:
«Το φώς έχει έλθει στον κόσμο αλλ΄ οι άνθρωποι αγάπησαν μάλλον το σκοτάδι παρά το φώς, επειδή τα έργα τους ήσαν πονηρά.
Όποιος κάνει το κακό μισεί το φώς και δεν έρχεται στο φώς, για να μην γίνουν φανερά τά έργα του.
Όποιος όμως ακολουθεί την αλήθεια έρχεται στο φώς, γιά να γίνει φανερό ότι τα έργα του έχουν γίνει κατά Θεό» (Ιωάννη γ΄, 19-20).
Όταν κάποια διάσημη ηθοποιός αντιλήφθηκε τις πρώτες ρυτίδες στο πρόσωπό της, άρπαξε με θυμό τον καθρέπτη και τον πέταξε,
κάνοντάς τον κομμάτια. Το ίδιο κάνουν πολλοί. Προσπαθούν να συντρίψουν τον καθρέφτη της Πίστης,
που τους αποκαλύπτει ηθικές και άλλες ασχήμιες.
Ο Θεόφιλος Αντιοχείας αναφέρει πώς «τοίς τά φαύλα πράσσουσι Θεός ουκ εμφανίζεται».
Και είναι επόμενο να λένε τότε πώς δεν υπάρχει.
Ο γνωστός μεγάλος Γερμανός ποιητής Σίλλερ, παρουσιάζει στους στίχους του αυτούς το Θεό να λέει:
«Σε ανθρώπους που μιαίνει η αμαρτία κρυμμένη η Θεότητά μου μένει».
Ο Άγιος Αυγουστίνος, γράφει επίσης: «Αρνούνται τον Θεό, μόνο όσοι έχουν συμφέρον να μην υπάρχει».
Πραγματικά η αθεΐα είναι στη ζωή, παρά στην καρδιά των ανθρώπων.
Και ακόμη. Όσο ο άνθρωπος δεν πιστεύει, τόσο η ζωή του γίνεται πιό σκοτεινή.
«Ζωή χωρίς πίστη, είναι του ζώου η ζωή», έλεγε ο Λ. Τολστόϊ.
Και από ένα ζώο, μην περιμένει κανείς βαθύτερες και λογικές αναζητήσεις. Καθόλου λογικές; Ναί! Άς το δούμε…
Είπαν την αθεΐα παραλογισμό και τρέλλα.
Είναι σωστό;
Ο Δαυΐδ γράφει στους ψαλμούς του: «είπε άφρων εν τή καρδία αυτού, ουκ έστιν Θεός»! (Ψαλμ. 13,1).
Και να γιατί είναι παραλογισμός και αφροσύνη, τό νά μπορέσει να πεί κανείς ότι Θεός δεν υπάρχει.
Όταν αντικρύζουμε έναν ωραίο πίνακα ζωγραφικής, πού πηγαίνει ο νούς και η λογική μας; Στα σίγουρα στο ζωγράφο!
Το ίδιο καί του «αθέου» η λογική. Ποτέ κανένας δεν είπε, πώς ο πίνακας αυτός έτυχε.
Όταν τώρα βλέπουμε την άπειρη δημιουργία με το μέγα πλήθος των δημιουργημάτων και την καταπληκτική τους τελειότητα,
αμέσως η λογική μας στο Δημιουργό πηγαίνει. Ο «άθεος» στο σημείο αυτό τί κάνει; Βιάζει τη νοημοσύνη και την λογική του,
να τον οδηγήσει σε σοφιστίες, φιλοσοφίες και ένα σωρό τέτοια, προκειμένου να μη δεχθεί τούτη την αλήθεια.
Και οδεύει έτσι στον παραλογισμό, ο πίνακας να έχει οπωσδήποτε δημιουργό, ενώ το Σύμπαν όχι!!!
Η ιστορία, η ανθρωπολογία, η ηθική, η συνείδηση, η οντολογία – κοσμολογία, η επιστήμη,
η αστρονομία, η φυσική, η χημεία, η ιατρική, ο μακρόκοσμος, ο μικρόκοσμος, η λογική, η σκέψη,
τα ορατά, τ΄ αόρατα, η ζωή, η ψυχή, οι ανθρώπινοι πόθοι, η Αγ. Γραφή, ο άγραφος νόμος…
όλα μιλούν για την ύπαρξη Θεού Δημιουργού, Νομοθέτη και Κυβερνήτη.
Και όμως ο άπιστος δεν καταλαβαίνει!
Θα σου πεί γιά την τύχη, τη μοίρα, και ένα σωρό παράλογα, εκτός απ΄ αυτό που πρέπει.
Ο γνωστός εφευρέτης των πυραύλων Βέρνερ Φόν Μπράουν, έλεγε:
«ο λόγος για τόν οποίο πιστεύω στό Θεό, είναι σαφής.
Το κάθε τι στον κόσμο είναι κατασκευασμένο με τάξη και οργάνωση,
που προϋποθέτει κατασκευαστή και σχεδιαστή.
Το Σύμπαν περικλείει τόση τάξη, τόση τελειότητα και ακρίβεια,
ώστε δεν μπορεί παρά να είναι αποτέλεσμα Θεϊκού σχεδίου.
Πρέπει να υπάρχει πίσω του οπωσδήποτε ο Δημιουργός. Γιά μένα δεν υπάρχει άλλος δρόμος».
Γιά τον άπιστο, όμως, υπάρχει ο δρόμος του παραλόγου!
«Ακόμη – όπως έλεγε ο Ντιντερώ – και το μάτι και το φτερό μιάς πεταλούδας, είναι αρκετά γιά να συντρίψουν έναν άπιστο!».
Ο Πασκάλ κάνει τούτη τη φοβερή διαπίστωση: «Γιά να είναι κανείς άθεος, χρειάζεται πάρα πολλή πίστη σε απίθανα πράγματα»!!!
Φθάνουν έτσι σε παραλογισμούς, να σαν και αυτόν του Βολταίρου:
«Χαιρετώ τον Θεό, αλλά δεν του μιλώ»!
Ή κάποιου άλλου πού, αφού δεν μπορούσε να πείσει τους συνομιλητές του ότι πράγματι είναι άθεος,
αναγκάστηκε να πεί με αφέλεια: «Μα το Θεό, είμαι άθεος»!
Ο Γάλλος συγγραφέας Φλωμπέρ είπε κάποτε στους φίλους του τουτό τον χαριτωμένο μύθο, για να δείξει την ανοησία των αθέων.
«Μιά μέρα ένας ψαράς τράβηξε μέσα στα δίχτυα του ένα κομμάτι μάρμαρο πού πάνω του ήταν γραμμένο: «Δεν υπάρχω».
Και από κάτω γιά υπογραφή υπήρχε η λέξη «Θεός».
Ο ψαράς πήγε τότε και έδειξε το μάρμαρο με την επιγραφή σ΄ έναν άθεο
και αυτός με θριαμβευτικό χαμόγελο του είπε: «Βλέπεις; Και ο ίδιος ομολογεί ότι δεν υπάρχει»!!!
Αλλά γιατί λέγονται άθεοι; Ποιόν Θεό αρνούνται;
Αυτόν που όλοι οι άλλοι πιστεύουν ή αυτόν που μαρτυρεί η συνείδηση και το είναι τους;
Το ίδιο κάνει! Και μοχθούν να σβήσουν κάτι πού τόσο λογικό, τόσο αυθόρμητο,
τόσο διαδεδομένο είναι και χωρίς μάλιστα να το γνωρίσουν!
Ο REQVY έλεγε: «Πρέπει να βιάσεις τον εαυτό σου γιά να μην πιστεύεις»!!!
Μάλιστα τόσο ανόητα υπήρξαν κάποτε τα επιχειρήματα τέτοιων αθέων,
που ακόμη και ο Βολταίρος αναγκάστηκε να πεί:
«Οι εχθροί της Πίστης λένε και γράφουν τόσες αηδιαστικές μωρίες,
που κινδυνεύω να γίνω χριστιανός από αγανάκτηση… εναντίον τους!»
Ωστόσο είναι απαραίτητη μιά διευκρίνιση, όπως την προσδιορίζει ο Βλαδίμηρος Σολόβιεφ. Λέει:
«Σε μιά εποχή που κυριαρχεί η απιστία, είναι σημαντικό να ξέρουμε με τί τύπο απιστίας έχουμε να κάνουμε.
Αν πρόκειται γιά το είδος της απιστίας πού είναι χοντροκομένη, υλιστική, ζωώδης…
δεν αξίζει τον κόπο κάν να μιλάμε γι΄ αυτήν…
Άν όμως έχουμε να κάνουμε με την καθαρή ανθρώπινη δυσπιστία, τη συνειδητή,
πού απλώς θέλει να βεβαιωθεί οριστικά γιά την τέλεια αλήθεια,
μια δυσπιστία πού μοιάζει μ΄ αυτή του αποστόλου Θωμά, αυτή έχει δικαίωμα ν΄ αναγνωρισθεί ηθικά.
Και άν δεν μπορούμε, σαν το Χριστό να δώσουμε στους ανθρώπους που δυσπιστούν τίς μαρτυρίες τής αλήθειας που αναζητούν,
δεν πρέπει με κανένα τρόπο να τους αποδοκιμάζουμε και να τους απορρίπτουμε».
Και μιά συμβουλή γιά τόν καθένα μας απ΄ τόν Λ. Τολστόϊ:
«Όταν σού έρθουν στο νού σκέψεις απιστίας και αμφιβολίας γιά την ύπαρξη του Θεού, μην απελπιστείς.
Το ότι δεν πιστεύεις, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει Θεός.
Σημαίνει ότι ο τρόπος που πίστευες δεν είναι σωστός
και πρέπει να φροντίσεις να τον διορθώσεις, γιά να γνωρίσεις καλύτερα τον Θεό».
Συμπέρασμα
Ναί, άθεοι δεν υπάρχουν! Θα υπήρχαν μόνον άν γεννιόντουσαν έτσι.
Απλούστατα, ειδωλολάτρες είναι, που με κάθε παράλογο επιχείρημα, θέτουν στη θέση του Θεού,
κάποια απ΄ τα είδωλα που είπαμε. Πού τα λατρεύουν με το ίδιο δέος και πάθος. Άπιστοι, λοιπόν, ναι. Άθεοι όμως όχι.
Κ.Γ. ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
ΝΕΟΙ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΑ 1ο ΒΙΒΛΙΟ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου