Ολοκληρώθηκε η μαρμάρινη εσωτερική πλακόστρωση του δαπέδου Ιερού Ναού Αγίου Γεωργίου Λάγγουρα
Ολοκληρώθηκε
η μαρμάρινη εσωτερική πλακόστρωση
του δαπέδου Ιερού Ναού Αγίου Γεωργίου Λάγγουρα
6 σχόλια:
Ανώνυμος
είπε...
Ως ενορίτισσα επιθυμώ να ευχαριστήσω το εκκλησιαστικό Συμβούλιο για το υπέροχο αποτέλεσμα της πλακόστρωσης του ναού μας. Είναι υπέροχο και το μάρμαρο και η διακόσμηση. Κάνοντας σύγκριση του παλαιού ναού με αυτόν τώρα δοξάζω τον Θεό γιατί σε δύσκολες οικονομικές εποχές οι ενορίτες δεν ξεχνούν τον Αι-Γιώργη.
Έχω την αίσθηση, την βεβαιότητα μάλλον, ότι ζω τη γήρανση μιας τέχνης που κανονικά δεν έχει γηρατειά. Ναι, είναι παράδοξο μία τέχνη, όπως η ανατολική χριστιανική, για την οποία δεν μπορούμε να μιλάμε για πρώιμη, ώριμη ή ύστερη εποχή να παρουσιάζει τέτοια σημάδια. Έχω την αίσθηση, ότι πλέον δεν κοπιάζουμε για το ωραίο με έναν τρόπο που θα μας φέρει πιο κοντά, σε ένα διάλογο με το δημιουργό του ωραίου... Δεν κοπιάζουμε ούτε πρακτικά ούτε πνευματικά. Ίσως το μόνο που κάνουμε είναι να καλύπτουμε τις ανάγκες ενός κεκαλυμμένου εγωισμού. Ένα δάπεδο μέσα σε μια εκκλησιά, όπως κάθε τι μέσα σε ένα ναό, αποτελεί στοιχείο μιας ενιαίας σύνθεσης. Είναι ένα στοιχείο μέσα σε μια ενιαία σύνθεση η οποία αναπτύσσεται και απλώνεται από ένα κέντρο με ποικιλία, κίνηση, δυναμισμό. Μέσα σε μια όμορφη βυζαντινή εκκλησιά υπάρχει μια ατέλειωτη εναλλαγή, μια διαρκής μεταβλητότητα γραμμών, σχημάτων, χρωμάτων, φωτός. Απλή στην ποικιλία της, λαμπερή στο ημίφως της. Όχι παγερή, στατική, γυαλιστερή... κάτι εδώ, κάτι εκεί, κάτι πιο πέρα... Τα δάπεδα, αυτά τα "άφθαρτα" χαλιά, απετέλεσαν τη σπουδαιότερη έκφραση του πνεύματος της βυζαντινής τέχνης. Τα θέματα τους θεωρούνταν σύμβολα με χριστιανική σημασία. Πού είναι αυτά τα θέματα; Τί είναι αυτά τα θέματα; Δεν θα επεκταθώ. Κα η ομορφιά, το "καλό" δεν είναι πάντα θέμα κόστους. Είναι κυρίως θέμα γνώσης, κόπου και υπομονής. Καλό Πάσχα! Δ.Λ (Για να με δικαιολογήσετε ίσως, μία ματιά εδώ: http://www.academia.edu/2350781/%CE%A0%CE%91%CE%A1%CE%91%CE%A4% CE%97%CE%A1%CE%97%CE%A3%CE%95%CE%99%CE%A3_%CE%A3%CE%A4% CE%91_%CE%92%CE%A5%CE%96%CE%91%CE%9D%CE%A4%CE%99%CE%9D %CE%91_%CE%94%CE%91%CE%A0%CE%95%CE%94%CE%91_%CE%A3%CE%9 5_%CE%A4%CE%95%CE%A7%CE%9D%CE%99%CE%9A%CE%97_%CE%9FPUS_S ECTILE_%CE%A4%CE%A9%CE%9D_%CE%9D%CE%91%CE%A9%CE%9D_%CE%A 4%CE%9F%CE%A5_%CE%91%CE%93%CE%99%CE%9F%CE%A5_%CE%9F%CE% A1%CE%9F%CE%A5%CE%A3_Observations_in_the_byzantine_opus_sectile_paveme nts_in_athonite_churches_BYZANTINA_31_2011_107-146 )
Σωστές οι σκέψεις σας και κατατοπιστικές οι φωτογραφίες στην εργασία σας κ. Δ Λ. Όμως την εποχή εκείνη τα μεγάλα μοναστήρια και εκκλησίες τις χρηματοδοτούσαν αυτοκράτορες και άρχοντες. Σήμερα είναι από το εικοσάλεπτο του ανέργου και γενικά της φτωχολογιάς.
Δεν είμαι ο Δημήτριος Λιάκος, αμέσως προηγούμενε σχολιαστή, και μάλλον δεν έγινα κατανοητή.
Στο paper του Δημητρίου Λιάκου παρέπεμψα για να γίνει αντιληπτή η διαφορά ανάμεσα σε κάτι που αποπνέει κάτι το ανώτερο, κάτι που μοιάζει ευλογημένο, και αυτό που απλά ικανοποιεί τα μάτια του εκκλησιαζόμενου - ο οποίος πλέον μετατρέπεται σε εκκλησιαστικό πελάτη. Αν θέλετε, η περίπτωση του συγκεκριμένου ναού έγινε η αφορμή μήπως γίνει κατανοητό ότι η εκκλησιαστική Τέχνη δεν έχει καμμία σχέση ούτε με τα κυβικά του beton που πέφτουνε ούτε με τα τετραγωνικά του μαρμάρου που στρώνονται. Αυτά μάλιστα, κάποιες φορές, γεμίζουν τις τσέπες κάποιων αετονύχηδων εργολάβων, μαστόρων... από τα εικοσάλεπτα των φτωχών.
Μιλάω για kitsch, για άγνοια... Ενδεικτικά:η ευκολία του beton, στο να παίρνει διάφορα σχήματα, έχει οδηγήσει στην αλλαγή των αυθεντικών μορφών, και σε "εκπτώσεις" αβασάνιστες. Οι ναοί μας σιγά-σιγά παραμορφώνονται, όπως όλα μέσα σε αυτούς. Μπαίνω σε κάποιους ναούς και μοιάζουν οπτικά ασταθείς. Και εννοείται ότι υπάρχει σχεδιασμός από επαΐοντες. Αρχιτέκτονες!!! Μα ούτε και ο διάκοσμος κάνει τη δουλειά του. Αντί να ενοποιεί, διαλύει!!! Βαβέλ!!! Βέβαια, από ένα σημείο και μετά οι ιερείς μας και τα συμβούλια των ναών μας λειτουργούν σαν (και όχι ως) επαΐοντες και αυτοσχεδιάζουν. Έλα όμως που τα ράσα δεν κάνουν τον παπά, πολύ περισσότερο όταν δεν τα φοράει...
Πνευματικά, στο τέλος, θα βρεθούμε πιο πίσω και από τη Δύση, να μας φωτίζουν τα κόκκινα ηλεκτρικά γλομπάκια στη θέση των καντηλιών, να ξεσκονίζουμε τα πλαστικά λουλούδια στα βάζα των εικόνων, και διάφορα άλλα που έχουν σχέση με την ψευδαίσθηση.
6 σχόλια:
Ως ενορίτισσα επιθυμώ να ευχαριστήσω το εκκλησιαστικό Συμβούλιο για το υπέροχο αποτέλεσμα της πλακόστρωσης του ναού μας. Είναι υπέροχο και το μάρμαρο και η διακόσμηση. Κάνοντας σύγκριση του παλαιού ναού με αυτόν τώρα δοξάζω τον Θεό γιατί σε δύσκολες οικονομικές εποχές οι ενορίτες δεν ξεχνούν τον Αι-Γιώργη.
Όμορφος δείχνει ο Ναός Με αυτό το αστραφτερό μάρμαρο και τις καλλιτεχνικές του διακοσμήσεις.
Έχω την αίσθηση, την βεβαιότητα μάλλον, ότι ζω τη γήρανση μιας τέχνης
που κανονικά δεν έχει γηρατειά.
Ναι, είναι παράδοξο μία τέχνη, όπως η ανατολική χριστιανική,
για την οποία δεν μπορούμε να μιλάμε για πρώιμη,
ώριμη ή ύστερη εποχή να παρουσιάζει τέτοια σημάδια.
Έχω την αίσθηση, ότι πλέον δεν κοπιάζουμε για το ωραίο με έναν τρόπο
που θα μας φέρει πιο κοντά, σε ένα διάλογο με το δημιουργό του ωραίου...
Δεν κοπιάζουμε ούτε πρακτικά ούτε πνευματικά. Ίσως το μόνο που κάνουμε
είναι να καλύπτουμε τις ανάγκες ενός κεκαλυμμένου εγωισμού.
Ένα δάπεδο μέσα σε μια εκκλησιά, όπως κάθε τι μέσα σε ένα ναό,
αποτελεί στοιχείο μιας ενιαίας σύνθεσης.
Είναι ένα στοιχείο μέσα σε μια ενιαία σύνθεση η οποία αναπτύσσεται
και απλώνεται από ένα κέντρο με ποικιλία, κίνηση, δυναμισμό.
Μέσα σε μια όμορφη βυζαντινή εκκλησιά υπάρχει μια ατέλειωτη εναλλαγή,
μια διαρκής μεταβλητότητα γραμμών, σχημάτων, χρωμάτων, φωτός.
Απλή στην ποικιλία της, λαμπερή στο ημίφως της. Όχι παγερή, στατική,
γυαλιστερή... κάτι εδώ, κάτι εκεί, κάτι πιο πέρα...
Τα δάπεδα, αυτά τα "άφθαρτα" χαλιά, απετέλεσαν τη σπουδαιότερη έκφραση
του πνεύματος της βυζαντινής τέχνης.
Τα θέματα τους θεωρούνταν σύμβολα με χριστιανική σημασία.
Πού είναι αυτά τα θέματα; Τί είναι αυτά τα θέματα; Δεν θα επεκταθώ.
Κα η ομορφιά, το "καλό" δεν είναι πάντα θέμα κόστους. Είναι κυρίως θέμα γνώσης, κόπου και υπομονής.
Καλό Πάσχα!
Δ.Λ
(Για να με δικαιολογήσετε ίσως, μία ματιά εδώ: http://www.academia.edu/2350781/%CE%A0%CE%91%CE%A1%CE%91%CE%A4%
CE%97%CE%A1%CE%97%CE%A3%CE%95%CE%99%CE%A3_%CE%A3%CE%A4%
CE%91_%CE%92%CE%A5%CE%96%CE%91%CE%9D%CE%A4%CE%99%CE%9D
%CE%91_%CE%94%CE%91%CE%A0%CE%95%CE%94%CE%91_%CE%A3%CE%9
5_%CE%A4%CE%95%CE%A7%CE%9D%CE%99%CE%9A%CE%97_%CE%9FPUS_S
ECTILE_%CE%A4%CE%A9%CE%9D_%CE%9D%CE%91%CE%A9%CE%9D_%CE%A
4%CE%9F%CE%A5_%CE%91%CE%93%CE%99%CE%9F%CE%A5_%CE%9F%CE%
A1%CE%9F%CE%A5%CE%A3_Observations_in_the_byzantine_opus_sectile_paveme
nts_in_athonite_churches_BYZANTINA_31_2011_107-146 )
Μεγάλο έργο, καί συγχαρητήρια σε όλους όσους συνέβαλαν γιά να τελειώσει ο σπουδαίος αυτός Ναός τού Αγίου Γεωργίου !
ένας Γεώργιος
Σωστές οι σκέψεις σας και κατατοπιστικές οι φωτογραφίες στην εργασία σας κ. Δ Λ. Όμως την εποχή εκείνη τα μεγάλα μοναστήρια και εκκλησίες τις χρηματοδοτούσαν αυτοκράτορες και άρχοντες. Σήμερα είναι από το εικοσάλεπτο του ανέργου και γενικά της φτωχολογιάς.
Δεν είμαι ο Δημήτριος Λιάκος, αμέσως προηγούμενε σχολιαστή, και μάλλον δεν έγινα κατανοητή.
Στο paper του Δημητρίου Λιάκου παρέπεμψα για να γίνει αντιληπτή η διαφορά ανάμεσα σε κάτι που αποπνέει κάτι το ανώτερο, κάτι που μοιάζει ευλογημένο, και αυτό που απλά ικανοποιεί τα μάτια του εκκλησιαζόμενου - ο οποίος πλέον μετατρέπεται σε εκκλησιαστικό πελάτη. Αν θέλετε, η περίπτωση του συγκεκριμένου ναού έγινε η αφορμή μήπως γίνει κατανοητό ότι η εκκλησιαστική Τέχνη δεν έχει καμμία σχέση ούτε με τα κυβικά του beton που πέφτουνε ούτε με τα τετραγωνικά του μαρμάρου που στρώνονται. Αυτά μάλιστα, κάποιες φορές, γεμίζουν τις τσέπες κάποιων αετονύχηδων εργολάβων, μαστόρων... από τα εικοσάλεπτα των φτωχών.
Μιλάω για kitsch, για άγνοια... Ενδεικτικά:η ευκολία του beton, στο να παίρνει διάφορα σχήματα, έχει οδηγήσει στην αλλαγή των αυθεντικών μορφών, και σε "εκπτώσεις" αβασάνιστες. Οι ναοί μας σιγά-σιγά παραμορφώνονται, όπως όλα μέσα σε αυτούς. Μπαίνω σε κάποιους ναούς και μοιάζουν οπτικά ασταθείς. Και εννοείται ότι υπάρχει σχεδιασμός από επαΐοντες. Αρχιτέκτονες!!!
Μα ούτε και ο διάκοσμος κάνει τη δουλειά του. Αντί να ενοποιεί, διαλύει!!! Βαβέλ!!!
Βέβαια, από ένα σημείο και μετά οι ιερείς μας και τα συμβούλια των ναών μας λειτουργούν σαν (και όχι ως) επαΐοντες και αυτοσχεδιάζουν. Έλα όμως που τα ράσα δεν κάνουν τον παπά, πολύ περισσότερο όταν δεν τα φοράει...
Πνευματικά, στο τέλος, θα βρεθούμε πιο πίσω και από τη Δύση, να μας φωτίζουν τα κόκκινα ηλεκτρικά γλομπάκια στη θέση των καντηλιών, να ξεσκονίζουμε τα πλαστικά λουλούδια στα βάζα των εικόνων, και διάφορα άλλα που έχουν σχέση με την ψευδαίσθηση.
Χαίρετε.
Δ.Λ.
Δημοσίευση σχολίου