Ο δικός μου Ξένος - Στάχυς

Ο δικός μου Ξένος

Τον δρόμο αυτό,

από και προς τους Εμμαούς,

σχεδόν καθημερνά περνοδιαβαίνω.

Και κει, στο σταυροδρόμι ξένε,

που σ’ άφησα να φύγεις, στέκομαι και περιμένω.

Πώς μπόρεσα τότε να μη Σε διακρίνω;

Και τώρα, κάθε διαβάτη που περνά και κάθε ξένο,

μια ευκαιρία ύστατη στο πρόσωπό του αναμένω.

Γιατί ‘μαι σίγουρος, πως πάλι θα ξανάρθεις.

Μα τώρα, αφού της σάρκας μου

το κάστρο έχει πλέον αλωθεί,

θα’ ναι πιο εύκολο για με να Σε γνωρίσω.

Και κει, στο σταυροδρόμι κείνο της ντροπής,

με το δικό μου «Ξένο» αχώριστος να γίνω.

Στάχυς