Πεντάσημο - του Δημήτρη Κοσμόπουλου

Α. ΣΥΛΛΟΓΙΖΟΜΑΙ ΤΗΝ ΜΕΡΑ ΠΟΥ, περνώντας από το υπόγειο της Ομόνοιας, αντίκρυσα εκείνο το γυάλινο βλέμμα και το παγωμένο κορμί. Ήταν δεν ήταν είκοσι πέντε χρονών, μακρυά μπερδεμένα μαλλιά, βρύα θανάτου, χρώμα κεριού, σωριασμένος δίπλα στις σκάλες'  τον χάζευαν οι περαστικοί. Τον χάζεψα κι εγώ. Πιό κει σύνεργα: σύριγγα και λουρί. Ερχόμουν από ημερίδα " για το πρόβλημα των ναρκωτικών", όπου doctores philosofhie etomnioum utilium rerum και άφθονη πομφολυγώδης λεκτική πυτιρίδα. Τα σκοτεινά φτερά του δεν τα βλέπαμε. Τα μάντευα παγωμένα φτερά νεκρού πουλιού. Στο σπίτι θυμήθηκα μιαν άλλη περιγραφή: "πηγαίναμε σε ένα συνέδριο και πέρασε δίπλα μας ένα φορτηγό γεμάτο νέους. Ένας απ' αυτούς είδε τους κληρικούς, καθώς τα αυτοκίνητα σταμάτησαν δίπλα- δίπλα στον κόκκινο σηματοδότη. Φώναξε απ' το φορτηγό: " Πάτερ, σου δίνω ένα μήλο, εσύ τί έχεις να μου δώσεις;".

  Κι ακόμα ετούτο:" (....) πιάσαμε την κουβέντα. Τότε μας πλησίασε ένας νέος. Ο π. Ιωάννης ένιωσε άσχημα, γιατί ήταν ολοφάνερο πως ο νέος είχε πάρει ναρκωτικά μόλις προ ολίγου. Ο νέος, βλέποντάς τον, στράφηκε σ' αυτόν ρωτώντας τον: έχεις έχεις τίποτε να μου πείς; τί να κάνω για να σωθώ; Ήταν μια πολύ τραγική στιγμή, γιατί βρεθήκαμε ανέτοιμοι. Θυμάμαι την αμηχανία μας. Ο νους μου γυρνά συχνά σ'  αυτή τη σκηνή που ήμασταν απροετοίμαστοι και σκέφτομαι πόσο συχνά βρισκόμαστε στην ίδια θέση".

 Ακόμα, μού 'ρχεται ο λογισμός, ότι τη διάλυση και την εξάρθρωση της ψεύτικης ζωής που επιτάσσει το Ευαγγέλιο -ός αν απολέσει ούτος ευρήσει-, κάτι παιδιά ατίθασα που θέλουν τον κόσμο ολόκληρο τώρα, ίσως την αναζητούν με την βουτιά στην άβυσσο για λογαριασμό της ακυρωμένης δήθεν πραγματικότητος. Κι άλλα ερωτήματα, βροχηδόν: Θάνατος από ναρκωτικά ή θάνατος από πληροφόρηση, εξειδίκευση, ατομική καριέρα, χρήματα; Ο ορίζοντας απλώνεται όσο το πλάτος και το βάθος της τηλεοπτικής οθόνης. Τί κομίζω εγώ,  τί δίνουμε από τη μετοχή στην ατελεύτητη θυσία του Αμνού; Το μικροαστικό  όνειρο; Δίνουμε άλλοθι στη φαντασίωση που μεταποιεί τον κόσμο σε εμπόρευμα;

 Χάσμα μέγα ίσα με την επίγνωση πως είναι κανείς " ο χειρότερος απ´ ούλο το πλάσμα του Θεού" (Μακρυγιάννης). Αν ζούμε στο τραπέζι της Εκκλησίας, περισσεύουν τα θρησκευτικά. Είναι για πέταμα. Αν όχι είμαστε εμείς για πέταμα: " Ειδέ και εγνώκαμεν κατά σάρκα Χριστόν, αλλά νυν ουκέτι γινώσκομεν" (Β'Κορ. 5,16). Μετάνοια στο νεκρό αδερφό μου δεν έβαλα.

ΑΡΙΣΤΑΡΧΟΣ