ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ: Ο μακαριστὸς κατὰ Πέτραν και Χερρόνησον Ιεράρχης - π. Αντώνιος Φραγκάκης

ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ: 

Ο μακαριστὸς κατὰ Πέτραν και Χερρόνησον Ιεράρχης

Του Αρχιμανδρίτη Αντωνίου Φραγκάκη, 

Ιεροκήρυκα της Ι. Μ. Γορτύνης και Αρκαδίας

Ἀοίδιμε Γέροντα,

            Ἕνας χρόνος πέρασε χωρὶς τὴν σωματικὴ παρουσία σου. Πότε πέρασε; Ἔτσι ἀναλογιζόσουν κάποτε καὶ σύ, ὅταν διεζωγράφιζες μὲ τὸν χρωστήρα τοῦ λόγου μορφὲς ποὺ σὲ σφράγισαν καὶ σοὺ ἔλλειψαν. Πόσο γρήγορα μετήλλαξες τὸ παροδικὸ μὲ τὸ αἰώνιο! Ὅμως, «ἐπλήρωσες χρόνους μακρούς». Ἡ ζωή σου μετέφερε μηνύματα μίας ἄλλης ζωῆς καὶ τὴν ζείδωρη αὔρα τῆς οὐράνιας βιοτῆς. Ἑνὸς ἄλλου, δηλαδὴ βροτείου φρονήματος καὶ τὸ πολίτευμα τῆς ἐνχριστωμένης αἰωνιότητος. Ἤσουν διαρκῶς ἐκστατικός, σὲ μία κατάσταση, ὄχι ἁπλὰ ἔξω ἀπὸ τὸν ἑαυτό σου, ἀλλὰ χωρὶς τὸν ἑαυτό σου. Δὲν ζοῦσες τὴν φύση σου ἀλλὰ τὴν κλήση σου. « Τὸ παρὰ φύσιν διέφυγες, τὸ κατὰ φύσιν διέσωσες καὶ τῶν ὑπὲρ φύσιν ἠξιώθης χαρισμάτων». «Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης».

Ἐποίμανες λαὸν εὐσεβῆ ἐν «ὁσιότητι καὶ δικαιοσύνη». Δὲν φορτίστηκες ποτὲ ἀπὸ ἀλαζονικὴ ἐξουσιολαγνεία, οὔτε πάλι κενώθηκες ἀπὸ ἰσοπεδωτικὴ ἐπαρχιωτυπία. Κράτησες μόνο ἐπιδέξια τὴν ράβδο τῆς ποιμαντικῆς πραότητας. Σήκωσες ἐμπνευσμένα τὸν σταυρὸ τῆς Πατερικῆς γνησιότητας. Χάρηκες τὴν Ἀνάσταση τοῦ Καινοῦ Ἀνθρώπου, ποὺ μέσα ἀπὸ τὰ συντρίμμια τοῦ ἀθόρυβου σεισμοῦ τῆς Ἡσυχαστικῆς σου μονώσεως ἀναδυόταν καὶ σὰν ἀπὸ ζωηφόρο μνῆμα λιτανεύονταν στὶς χριστοκάρδιες ἐκφάνσεις τῆς πνευματοφόρου διακονίας σου.

 Γι’ αὐτὸ ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ ἔδενε ἁρμονικὰ σ’ ἐσένα μὲ τὴν αἴσθηση τῆς φιλανθρωπίας καὶ τῆς ἀγάπης Του. Ὁ Θεὸς γινόταν πιὸ ἀληθινὸς μέσα ἀπὸ τὴν φύση σου. Δὲν περιορίστηκες σὲ ἐπίδειξη ἰσχύος, οὔτε συνταγολόγια ἐνεργειῶν. Εἶχες τὴν δύναμη νὰ χαρίζεις τὴν διάκριση τῶν ἐπιλογών καὶ τὴν ἔμπνευση τῶν ἱερῶν ἐπιθυμιῶν. Δὲν σκόρπιζες γνώσεις, λύσεις καὶ ἰδέες. Προσέφερες τὴ μυσταγωγία τοῦ ἁγίου σου φρονήματος, γεννοῦσες βιώματα καὶ προκαλοῦσες ἀποφάσεις. Γι’ αὐτὸ ἔγραφες: « Ἀποστρέφομαι μετὰ βδελυγμίας τὸν ὄψιμο ξερολισμὸ καὶ ἀπορρίπτω ὡς ποιμαντικὸ καλούπι τὸν προσωπικό μας τυχὸν ἠθικισμὸ ἢ ἀμοραλισμό. Ὁ Χριστὸς μᾶς ἀνέθεσε ψυχὲς γιὰ νὰ τὶς ἀναδείξουμε ζῶσες εἰκόνες δικές του καὶ ὄχι πανομοιότυπα δικά μας…. Ἀδυνατῶ νὰ θεωρήσω ἐφαλτήριο τῶν οἱονδήποτε κινήσεών μου τὶς προσωπικές μου ἐμπάθειες… Ἁπλὰ ἴσως γιατί δὲν διαθέτω τέτοιες… εἶναι ἐκφυλισμὸς νὰ μεταβάλλονται τὰ ἐποικοδομητικὰ συνέδρια σὲ ἄτυπα ἱεροδικεῖα… Ἔζησα τέτοια γι’ αὐτὸ δὲν τὰ θέλω… Σήμερα χρειάζεται ἡ ἐνοποιὸς δύναμη τῆς ἀγάπης. Ὄχι οἱ ἠλεκτρικὲς κενώσεις τῶν ἀντεγκλήσεων… Ἀλλὰ γιὰ νὰ τὸ πετύχεις αὐτὸ πρέπει νὰ ἔχεις μέσα σου Χριστό».

 Ἤσουν παράλληλα καὶ Χρυσοστομικὸς ἐξαγγελέας τῆς θεραπευτικῆς διδαχῆς. Ὄχι μόνο ἐπιδέξιος κῆρυξ τῶν λόγων ἀλλὰ καὶ ἐκφαντορικὸς εἰκονοδότης τοῦ Λόγου, τοῦ Ἀρχετύπου τῆς δημιουργίας μας. Ὅ,τι ἐκστόμισες, καθαγίασες καὶ ἐτίμησες τὶς λέξεις καὶ τὰ νοήματα, τὶς φράσεις καὶ τὸ λόγο. Μέσα ἀπὸ τὴν φλογερότητα τοῦ λόγου σου, ἀναδύονταν τὸ λιβανωτὸ τοῦ ἀσκητικοῦ ταμιεῖου σου ἀλλά καὶ ἀπό τὸ ἔκπαγλο μεγαλεῖο της μεγαλεπίβολης καὶ πληθωρικῆς παρουσίας σου, ἀνέβλυζε ἡ χάρις τῆς ταπεινώσεως καὶ τὸ ἄρωμα τῆς ἐσωτερικῆς ἡσυχίας σου.

            Μοῦ λείπεις Δέσποτα πολύ!!!  Σὲ νοσταλγῶ τὰ βράδια γιὰ ἐποικοδομητικὴ συντοιχία καὶ γόνιμο προβληματισμό. Προσδοκῶ τὴν ἤρεμη ἠχὸ τῆς φωνῆς σου. « Τί κάνεις παιδί μου; Ἀντέχεις ἐσύ; Ἐγὼ εὑρίσκομαι ἐδῶ « ἐαυτῷ καὶ Θεῷ συστρεφόμενος»… Προσμετρῶ τὰ λάθη μου καὶ τὰ πάθη τῆς Ἐκκλησίας! Καὶ γιὰ τὸ μέγα ἔλεος ἔνδακρυς διηνεκῶς ἐκλιπαρῶ». Τώρα, παρακαταθήκη ζωῆς καὶ ἴσως ὑλικὸ ἱστορίας, οἱ ἰδιόχειρες ἐπιστολές σου. Δίαυλος τοῦ παρόντος μὲ τὸ αἰώνιο.

            Σὲ ὁραματίζομαι ἀοράτως κοντὰ στὸ μοναδικό σου ἔρωτα, τὴν Θεοτόκο. Θεᾶσαι διηνεκώς τὰ ἄρρητα κάλλη καὶ τροφοδοτεῖς ἐμᾶς μὲ οὐράνια χάρη. « Ἐκεῖ θέλομεν ποτε συναντηθεῖ». Ὄχι δικαιωματικῶς λόγω πεπτωκυίας ἀγκυλώσεως ἀλλὰ ταῖς ἱκεσίαις τῶν Ἁγίων ὡς καὶ τῆς δικῆς σου πεπαρρησιασμένης ὁσιώσεως.

            Αἰωνία ἡ μνήμη σου. « Ἐὰν ἐπιλάθωμαί σου Ἱερουσαλήμ, ἐπιλησθείη ἡ δεξιά μου, κολληθείη ἡ γλώσσα μου τῷ λάρυγγί μου ἐὰν μὴ σοὺ μνησθῶ».

Πηγή: “e-mesara.gr”