Δοξασμένοι στούς οὐρανούς - π. Γρηγόριος Μουσουρούλης

Κυριακή ΚΕ´ Ἐπιστολῶν (τῶν Προπατόρων)

Δοξασμένοι στούς οὐρανούς

(Κολ.γ΄4-11)

Α´ Ἡ δόξα πού μᾶς περιμένει

Β´ Νά νεκρώσουμε τά πάθη μας

          ˜˜˜˜˜˜˜˜  

          Κάθε χρόνο ἡ Ἁγία μας Ἐκλησία τίς δύο Κυριακές πού προηγοῦνται τῆς μεγάλης ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων τίς ἀφιερώνει σέ πρόσωπα πού ἔχουν ἄμεση σχέση μέ τήν κατά σάρκα Γέννηση τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ. Ἡ μία, ἡ σημερινή ἀναφέ­ρεται στούς προπάτορες, στούς προγόνους δηλαδή τοῦ Κυρίου μας ὡς ἀνθρώπου καί ὀνομά­ζε­ται Κυριακή τῶν Προπατόρων. Ἡ ἑπόμενη ὀνομά­ζεται Κυριακή πρό τῆς Χριστοῦ Γεννήσεως καί τήν ἡμέρα αὐτή «μνήμην ἐπιτελοῦμεν» ὅλων ἐκείνων τῶν ἀνθρώπων πού εὐαρέστησαν στόν Θεό ἀπό τοῦ Ἀδάμ μέχρι καί τοῦ Ἰωσήφ τοῦ μνήστορος τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου.

Οἱ ἅγιοι Προπάτορες, ἀδελφοί μου, ἦσαν  ἄνθρωποι ἐξαιρετικά εὐνοημένοι ἀπό τόν Ἅγιο Θεό, ἐφ’ὅσον ἀξιώθηκαν νά ἐνταχθοῦν μέσα στό σχέδιο τῆς θείας οἰκονομίας καί νά ἀποτελέσουν τούς κατά σάρκα προγόνους τοῦ Χριστοῦ μας.

Μάλιστα πολλοί ἀπό αὐτούς ἐπέδειξαν ἁγιότητα πραγματικά μεγαλειώδη γιά τά μέτρα τῆς ἐποχῆς τους, ὅπως ὁ Ἀβραάμ, ὁ Ἰσαάκ, ὁ Ἰακώβ, ὁ Δαυῒδ καί ἄλλοι. Τό μεγαλεῖο τῶν ἀνθρώπων αὐτῶν ὀφείλεται καί στό ὅτι ἐνῶ ὅλος ὁ τότε κόσμος ἀγνοοῦσε ἤ καί ἐντελῶς δυσπιστοῦσε στή μεγάλη ἐλπίδα τῆς ἔλευσης τοῦ Μεσσία, διότι ἔβλεπαν νά περνοῦν οἱ αἰῶνες χωρίς νά ἐκπληρώνονται οἱ ὑ­ποσχέσεις τοῦ Θεοῦ πάνω στό  θέμα τῆς λύτρωσης τοῦ ἀνθρώπου, οἱ Προπάτορες πίστευαν ἀ­κλόνητα καί περίμεναν. Εἶχαν ὡς κέντρο τῆς ζω­ῆς τους καί στόχο τῶν πόθων τους τόν μεγάλο ἀνα­μενόμενο, τόν Λυτρωτή Χριστό.

          Αὐτά λοιπόν τά χαρακτηριστικά γνωρίσματα τῶν ἁγίων Προπατόρων καλούμαστε καί σήμερα νά ἐνσαρκώνουμε στή ζωή μας ὅλοι οἱ χριστιανοί. Διότι καί σήμερα ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Σωτήρας καί Λυτρωτής τοῦ κόσμου στά μάτια πολλῶν ἀνθρώπων εἶναι ἀφανής, ἴσως καί ἄγνωστος. Δέν ἔχει ἀναγνωρισθεῖ ἀπό ὅλους ὅτι πράγματι αὐτός, ὁ Ἰησοῦς ἀπό τή Ναζαρέτ, εἶναι ὁ Μεσσίας τόν ὁποῖο περίμεναν οἱ ἄνθρωποι καί γενικά ἡ ἀλήθειά του, τό ἱερό Εὐαγγέλιο δέν ἔχει ἐπικρατήσει πλήρως. Ἀντίθετα μάλιστα, ἰδιαίτερα στίς ἡμέρες μας, πλεῖστοι ὅσοι ἀκούονται καί φαί­νονται νά θορυβοῦν, νά τόν διαβάλλουν καί νά τόν πολεμοῦν. Καί Ἑκεῖνος κρύβεται καί σιωπᾶ δοκιμάζοντας τήν πίστη τῶν μαθητῶν του. Ἀπό τήν ἄλλη πλευρά πάλι ὅλοι οἱ χριστιανοί καλούμαστε νά προσμένουμε ὅπως οἱ ἅγιοι Προπάτορες τήν Δευτέρα Παρουσία τοῦ Χριστοῦ καί νά ἑτοιμαζόμαστε μέ ἀγώνα ἀρετῆς γιά της ὑποδοχή κατά τήν ἡμέρα τοῦ ἐρχομοῦ Του.

          Καιρός τώρα μετά τήν ἀπαραίτητη αὐτή εἰσαγωγή νά δοῦμε πῶς μιλάει πάνω στό συγκεκριμένο θέμα ὁ Ἀπόστολος Παῦλος.

*****

Α´ Ἡ δόξα πού μᾶς περιμένει

          Ἀδελφοί, μᾶς εἶπε στό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα, ὅταν ὁ Χριστός, πού εἶναι ὁ αἴτιος καί ὁ χορηγός τῆς ἀληθινῆς ζωῆς «φανερωθῇ», ὅπως εἶναι ἔνδοξος κυρίαρχος καί κυβερνήτης τῶν πάντων, γιά νά κρίνει πλέον τόν κόσμο, τότε καί ὅλοι ἐμεῖς οἱ πιστοί, θά φανερωθοῦμε μαζί του μέσα στή θεϊκή του δόξα.

          Μέσα σέ λίγες λέξεις ὁ θεῖος Ἀπόστολος μᾶς παρουσιάζει ὅλο τό μυστήριο τῆς δόξας πού μᾶς ἐπιφυλάσσει ὁ ἀρχηγός τῆς ζωῆς μας ὁ μεγάλος εὐεργέτης μας Κύριος Ἰησοῦς Χριστός. Αὐτός εἶ­ναι «ἡ ζωή ἡμῶν». Εἶναι ὁ χορηγός τῆς φυσικῆς μας ζωῆς κατά τή δημιουργία τοῦ κόσμου, καί τῆς πνευματικῆς μας ζωῆς κατά τήν ἀναδημι­ουρ­γία τοῦ κόσμου πού ἐπιτέλεσεν ὁ Κύριος μέ τή Σταύρωση καί τήν Ἀνάστασή του. Ὁ Χριστός εἶναι ἡ ζωή ὅλων μας, εἶναι ὁ πρῶτος καί ὁ ἔσχα­τος, ἡ ἀρχή καί τό τέλος, ὁ σκοπός καί ἡ αἰτία τῆς ζωῆς μας.     

          Αὐτός ὅμως ὁ Κύριος μετά τήν Ἀνάληψή του στούς οὐρανούς δέν εἶναι πλέον φανερός στά σωματικά μας μάτια, ὅπως τότε πού βρισκόταν ἀνάμεσα στούς Μαθητές του. Τώρα εἶναι κρυμμένος ἀπό ἐμᾶς. Δέν τόν βλέπουμε. Αὐτό ὅμως δέν σημαίνει ὅτι εἶναι μακριά μας. Ὁ Χριστός εἶναι ἀοράτως πανταχοῦ παρών, εἶναι δίπλα μας καί μέσα μας. Ὁ Χριστός ζεῖ μέσα μας, καί ἐμεῖς ζοῦμε ἐν Χριστῷ, ὅταν τόν ἀγαπᾶμε καί τόν παρακαλοῦμε νά γίνει ἔνοικος τῆς καρδιᾶς μας. Καί ὅταν πάλι τόν κοινωνοῦμε, γινόμαστε ἕνα μαζί Του. Χωρίς ὅμως καί πάλι νά τόν βλέπουμε, δι­ότι ἀκριβῶς ὁ Χριστός μας παραμένει κρυμμένος, ἀόρατος καί ἀδιόρατος. Αὐτό ὅμως δέν πρέπει νά μᾶς κλονίζει τή βεβαιότητα ὅτι καί πάλι θά φανε­ρωθεῖ. Καί ὅταν φανερωθεῖ κατά τή Δευτέρα Παρουσία του θά φανερωθεῖ ἔνδοξος καί ὁλόλαμ­προς, μέσα στή δόξα τοῦ Πατέρα Του μαζί μέ τούς ἀγγέλους του. Τότε θά φανερωθοῦμε κι ἐ­μεῖς μαζί του.

          Βέβαια δέν μποροῦμε νά συλλάβουμε μέ τό μυαλό μας οὔτε καί νά φαντασθοῦμε ποιά δόξα μᾶς περιμένει. Τίς ὑποσχέσεις τῶν οὐρανίων ἀγα­θῶν  τώρα τίς ἐλπίζουμε μόνο, χωρίς νά τίς κατά­λαβαίνουμε. Τότε ὅμως ὅλα αὐτά τά ἀγαθά πού τώρα ἀγνοοῦμε, ἐκεῖ θά τά γευόμαστε καί θά τά ζοῦμε. Τότε ὅλοι ὅσοι ἀγαπήσαμε τόν Κύριο, θά εἴμαστε μαζί του. Ὅπου θά εἶναι Ἐκεῖνος, θά εἴμαστε κι ἐμεῖς αἰωνίως μαζί του ἔνδοξοι μέσα στό θεϊκό φῶς.

          Ὅταν λοιπόν προσβλέπουμε σέ μιά τέτοια δόξα, εἶναι φυσικό οἱ καρδιές μας νά ἑλκύονται ἀπό τή δόξα ἐκείνη καί νά ζοῦμε γι᾽αὐτήν. Τί εἶ­ναι ἐδῶ στόν κόσμο αὐτό τόσο γοητευτικό καί μόνιμο, ὥστε νά αἰχμαλωτίσει τίς καρδιές μας; Γι᾽αὐτό «ἄνω σχῶμεν τάς καρδίας».                        

****

Β´ Νά νεκρώσουμε τά πάθη μας

          Ἐφ᾽ὄσον λοιπόν μᾶς περιμένει μιά τέτοια δόξα, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς προτρέπει: «Νεκρώσατε τά μέλη ὑμῶν τά ἐπί τῆς γῆς». Μέ τά λόγια αὐτά ὁ Ἀπόστολος δέν ἀναφέρεται κυριολε­κτικῶς στά μέλη τοῦ σώματός μας ἀλλά στά πάθη μας. Νά καταστήσετέ, λέγει, νεκρά  καί ἀκί­νητα τά μέλη σας ὡς πρός τίς κοσμικές ἐπιθυμίες καί ἡδονές. Διαγράψετε ἀπό τή ζωή σας τήν «πορνείαν» δηλαδή τήν ἀνηθικότητα ἀλλά καί τήν «ἀκαθαρσίαν.  Κάθε εἴδους μολυσμό, κάθε «πάθος», ἐξάρτηση καί ὑποδούλωση στό κακό, κάθε «ἐπιθυμίαν κακήν», διότι αὐτή συνιστᾶ τή ρίζα καί τό ξεκίνημα τῆς ἁμαρτίας. Καί τέλος νεκρώσατε καί «τήν πλεονεξίαν», τήν ἀχόρταγη μανία γιά τά ὑλικά ἀγαθά, ἡ ὁποία σέ τελευταία ἀνάλυση δέν εἶναι ἄλλο ἀπό «εἰδωλολατρία». Μᾶς καλεῖ ὁ Ἀπόστολος νά πετάξουμε ἀπό ἐπάνω μας σάν ἄλλο ἀκάθαρτο ἔνδυμα ὅλα τά κακά, τόν θυμό, τήν ὀργή, τήν πονηρία, τήν κακολογία, τήν βλασφημία καί τήν αἰσχρολογία. Οὔτε καί νά «ψεύδεσθε εἰς ἀλλήλους». Νά μή λέτε ψέματα ὁ ἕνας στόν ἄλλον. Εἶσθε πλέον ἀδελφοί, καταλάβετέ το. Καί ἔχετε «ἀπεκδυθῆ» τόν παλαιό ἄν­θρωπο, τόν κακό καί διεφθαρμένο ἑαυτό σας.

          Πράγματι μέ τό ἱερό Βάπτισμά μας ὑπο­στήκαμε ἕνα πνευματικό θάνατο. Τότε ἀφαιρέ­θηκε ἀπό ἐπάνω μας σάν παλιόρουχο ὁ διεφθαρμένος παλαιός ἄνθρωπος. Διότι μέσα στήν ἀγία κολυμβήθρα νεκρώθηκε ὁ παλαιός ἑαυτός μας.

          Αὐτό πού ἔγινε λοιπόν τότε μυστηριακά μέ τό ἅγιο Βάπτισμα, καί ἀσυνείδητα λόγῳ τῆς βρε­φικῆς μας ἡλικίας, καλούμαστε κάθε μέρα καί ὥ­ρα νά τό κάνουμε συνειδητά. Ὅπως τότε νεκρωθήκαμε ὡς πρός τήν ἁμαρτία, ἔτσι μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ πεθαίνουμε γι᾽αὐτήν κάθε ὥρα καί στιγμή. Ὄχι ἁπλῶς νά μισοῦμε τόν παλαιό ἄν­θρωπο, δηλαδή τή διεφθαρμένη φύση τῆς ἁμαρτίας καί τά πάθη της, ἀλλά νά τά νεκρώνουμε, ὥστε νά μή μποροῦν νά ξαναζωντανέψουν.

          Διότι ἄν ἀφήσουμε τήν ψυχή μας νά κυρι­αρχεῖται ἀπό τά ἁμαρτωλά πάθη καί ἀμαρτά­νουμε συστηματικά καί ἐπίμονα, ἐπισύρουμε ἐπά­νω μας, ὄπως λέγει ὀ Ἀπόστολος, τήν «ὀργήν τοῦ Θεοῦ». Θά πεῖτε: γιατί συμβαίνει αὐτό; Συμβαίνει διότι τά ἁμαρτωλά πάθη εἶναι ἀντίθετα καί ἐχθρικά πρός τή φύση μας Αὐτά μᾶς καταστρέφουν καί μᾶς καταργοῦν ὡς ἀνθρώπους, μᾶς κάνουν κτήνη, γῆ καί χῶμα.

****

          Νά νεκρώνουμε, λοιπόν, ἀδελφοί, μέσα μας τά θανατηφόρα πάθη τῆς ἁμαρτίας ξερριζώνοντας τίς βδελυρές κακίες τοῦ νοῦ καί τῆς καρδιᾶς. Ἔτσι θά καθαρίσει ὁ νοῦς καί ἡ καρδιά μας, θά φωτισθεῖ ἡ ψυχή μας. Θά γίνουμε νέοι ἄνθρωποι, «λάμποντες, ἀστράπτοντες, ἠλλοιωμένοι»· καί θά προσμένουμε μέ χαρά καί πόθο βαθύ τήν οὐράνια θεϊκή δόξα.

Αρχιμανδρίτης Γρηγόριος Μουσουρούλης

Ἐκφωνήθηκε στόν Ἱερό Ναό Ἁγ. Πολυδώρου, Καϊμακλί Λευκωσίας τήν Κυριακή  04.12.2016