Κυριακή του Ασώτου - Ιάκωβος

Κυριακή του Ασώτου    -   Λουκά ιε΄ 11-32  

Μελέτη της παραβολής, σκέψεις και διδάγματα

 Ο Θεός και Πατέρας θέλει όλους τους ανθρώπους κοντά Του για ν’ απολαμβάνουν την αγάπη, τη δόξα και τις ανεξάντλητες δωρεές Του.

 Ποτέ δεν διώχνει κανένα, εμείς όμως φεύγουμε πολλές φορές κι απομακρυνόμαστε απ’ Αυτόν, άλλοι κοντύτερα κι άλλοι πολύ μακριά.

Φεύγοντας από τον Θεό στερούμαστε της Θείας Χάριτος και προστασίας, όμως επειδή είναι Πανάγαθος κι επειδή μας αγαπά σε βαθμό που ούτε να φανταστούμε είμαστε ικανοί, συνεχίζει να μας αγαπά χωρίς να μας ξεχνά και τρέχει στα φαράγγια και στους γκρεμούς που πέσαμε για να μας βρει και να μας φέρει πάλι κοντά Του.

 Αν εκεί μακριά που καταλήξαμε συναισθανθούμε τις υλικές και πνευματικές χαρές που χάσαμε και πάρουμε την απόφαση να επιστρέψουμε στην ζεστή Του ολάνοιχτη αγκαλιά, τότε κάναμε το πρώτο και μεγάλο βήμα της μετάνοιας και της επιστροφής.

Ο Πατέρας Θεός, βλέποντας μας από ψηλά να επιστρέφουμε, όχι μόνο δεν στέκεται να μας περιμένει απαθής και ασυγκίνητος αλλά προτρέχει για να μας συναντήσει, να μας κλείσει στην πατρική αγκαλιά, να μας χαϊδέψει και να μας παρηγορήσει. Η χαρά που νιώθει είναι απερίγραπτη.

 Πρέπει τότε να του πούμε σαν τον Άσωτο, με συντριβή καρδιάς: «Αμάρτησα Πατέρα στον ουρανό και ενώπιον Σου και δεν μου αξίζει πια να λέγομαι παιδί Σου». Όμως, τα πλούτη του Θεού είναι ατέλειωτα. Αφού επιστρέψαμε κοντά Του μας αποκαθιστά πλήρως, μας δοξάζει, μας ντύνει με «την στολήν την πρώτην», μας ελεεί.

Υπάρχουν κάποιοι που νομίζουν πως είναι κοντά στον Θεό, οι οποίοι δεν θέλουν να επιστρέψουν τα χαμένα πρόβατα πίσω για να μη μοιράζονται τα πλούτη Του με πολλούς. Αυτοί είναι ήδη πολύ μακριά από τον Θεό κι ας νομίζουν πως βρίσκονται δίπλα Του.

 «Νεκρός ην και ανέζησε ..». Πραγματικά, μακριά από τον Θεό, που είναι η ίδια η Ζωή είμαστε σωματικά και ψυχικά νεκροί. Ας έρθουμε λοιπόν στα σύγκαλα μας, ας μετανοήσουμε και ψιθυρίζοντας το «αναστάς πορεύσομαι προς τον Πατέρα μου» πάρουμε σταθερά τον δρόμο της επιστροφής μη αμφιβάλλοντας ότι θα μας δεχτεί με ανοιχτές αγκάλες.

Ιάκωβος