"Πάτερ αγαθέ" - δ. Γρηγόριος Φραγκάκης

"Πάτερ αγαθέ"

Κυριακή του Ασώτου-Τριώδιο

Οι σκέψεις για την περίοδο του Τριωδίου, που ξεκίνησε από την προηγούμενη Κυριακή, ποικίλουν ανάλογα με το φρόνημα ή την άποψι του ανθρώπου για τη ζωή. Άλλοι βλέπουμε την περίοδο αυτή σαν μια ευκαιρία για άφθονο γλέντι και ξεφάντωμα και άλλοι σαν ένα προκαταρκτικό στάδιο με ωφέλιμες διηγήσεις του Κυρίου ως εφόδια για τη Μεγάλη Σαρακοστή που καταφθάνει. Πού βρίσκεται άραγε η Αλήθεια;

Η παραβολή του άσωτου γιου είναι μια μικρογραφία ή καλλίτερα μια εικόνα του αυθεντικού έργου της Εκκλησίας. Έτσι περνά και η δική μας ζωή. Ανθρώπινα. Παραδομένοι στα όποια ξεχωριστά πάθη μας αναθαρρήσαμε και νομίσαμε ή ακόμη νομίζουμε πως η ευτυχία η αληθινή κρύβεται πάνω στα έργα αυτού του κόσμου.

Θελήσαμε να φύγουμε από το πατρικό βλέμμα του Θεού όχι γιατί η ψυχή μας Τον θεωρούσε ξένο ή δεν τον γνώριζε μα διότι η καρδιά μας προέκρινε άλλες αγάπες. Με λάθος τρόπο και λάθος πράγματα διάλεξε και τι; Φύγαμε και κάποια στιγμή οι συνθήκες της ζωής μας μας έφεραν στο νου μια εικόνα. Ποιάν; Εκείνην του πατέρα που στεκόταν στο παράθυρο και μας έβλεπε με στοργή να παίρνουμε το μέρος της περιουσίας που νομίζαμε ότι μας αναλογεί και να φεύγουμε σε τόπους και τρόπους που νομίσαμε ότι θα μας κάνουν ευτυχισμένους. Μα πόση ελευθερία, πόση στοργή, πόση άδολη αγάπη έκρυβε εκείνο το βλέμμα; Τόση πολλή ώστε έφτασε και πλημμύρισε και κατέκλυσε και έπλυνε τις ρυπαρές καρδιές μας. Ήταν το βλέμμα που σιωπηλό μας περίμενε να γυρίσουμε. Όχι για το δικό του συμφέρον, αλλά για το δικό μας.

Και ήταν η πρώτη φορά που δεν κάναμε λάθος επιλογή, τη λάθος κίνησι. Δες! Ο πατέρας στέκεται και απόψε εκεί. Περιμένει. Περιμένει. Περιμένει ο άρχοντας το αρχοντόπουλό του, το σπλάχνο του, το παιδί του να γυρίσει. Είχες στη σκέψι λόγια πολλά μα πριν προλάβεις να τα ξεστομίσεις τα χείλη του τραβούσαν από τον τράχηλο όλα τα βάρη της ψυχής που έπεσε και που βρήκε τη δύναμι να γυρίσει. Αυτή η αρχοντιά του πατέρα, αυτή η ελευθερία του Θεού, αυτή η ιερή σχέσι πώς είναι δυνατόν να διαλυθεί; Αυτή η σκηνή της επιστροφής έχει μεγαλείο όχι μόνο από τη μεγαλειότητα του πατέρα αλλά κυρίως από το περίσσευμα αγαθότητας του Θεού που περιμένει η αγάπη Του να καλύψει το πλήθος των αμαρτιών μας. 

Αυτό είναι το Τριώδιο. Ανοίγει η κρήνη της Αλήθειας, η Εκκλησία, λίγο περισσότερο για να νωτίσει η καρδιά μας, η πονεμένη από την αμαρτία, με αγάπη Θεού ώστε να βρούμε εύκολα το δρόμο για το πατρικό. Γι'αυτό, σας παρακαλώ, οι "δυνατοί" μη βιαστείτε να "οικτίρετε" όσους αντί για τον Ναό ανοίγουν άλλες πόρτες. Πώς να έρθουν αφού ακόμη δεν αγάπησαν πολύ; Με ποιά δύναμι να σύρουν τα πόδια αφού δεν γεύτηκαν τα απόνερα του κόσμου; Είναι ανώφελο αν γίνει αλλιώς. Ο Χριστός έφτιαξε την Εκκλησία για να μας περιμένει στο παράθυρό Της να γυρίσουμε αγαπώντας Τον. Αυτή είναι η λύσι των προβλημάτων. Αυτός είναι ο δυσκολότερος κανόνας. Αυτό είναι το πρώτο και το μόνο που μας ζητά. Και συ ο μεγαλύτερος αδελφός, ο ατσαλάκωτος της υπόθεσης, μη λυπάσαι όταν δεις τον αδερφό να επιστρέφει. Μην τον θες ταπεινωμένο στα μέτρα που εσύ φαντάστηκες. Μην ορίζεις ο ίδιος τη μετάνοιά του με πρόσχημα το κύρος σου. Κοίτα! Ο πατέρας τον έντυσε με χρυσή στολή! Τον αγαπάει, αδελφέ! Μας αγαπάει! Νιώσε το! Πάτερ αγαθέ! Πόση αγάπη Σου να αντέξει η ανθρώπινη φύσι μας; Ήρθαμε στα πόδια Σου. Γιάτρεψε λοιπόν με Σαρακοστές τις πληγές και βάλε μας στο γλέντι Σου το Αναστάσιμο! 

δ. Γρηγόριος Φραγκάκης

Πηγή: Απογευματινή Κωνσταντινουπόλεως