Δευτέρα 3 Απριλίου 2017

12 ΧΡΟΝΙΑ ΓΟΝΙΜΗΣ ΑΡΧΙΕΡΑΤΕΙΑΣ - Αλέξανδρος Κολλιόπουλος


12 ΧΡΟΝΙΑ ΓΟΝΙΜΗΣ ΑΡΧΙΕΡΑΤΕΙΑΣ

2 Α­πρι­λί­ου του 2005. Οι καμπάνες των εκ­κλη­σιών της πόλης και της επαρχίας μας κτυπούσαν χαρμόσυνα και ο λαός πα­νη­γύ­ρι­ζε. Στον χηρεύσαντα θρόνο του Πρωτοκλήτου των Αποστόλων Ανδρέα, εν­θρο­νι­ζό­ταν ο νέος Μη­τρο­πο­λί­της κ.κ. Χρυ­σό­στο­μος.
Ο λαός που από τις προ­η­γού­με­νες η­μέ­ρες το εί­χε πλη­ρο­φο­ρη­θεί, έ­σπευ­σε να τον υ­πο­δε­χθεί πα­νη­γυ­ρι­κά. Η φή­μη της προ­σω­πι­κό­τη­τάς του εί­χε α­πό πο­λύ ε­νω­ρί­τε­ρα φτά­σει στην ε­παρ­χί­α και η ε­κλο­γή του εί­χε ι­κα­νο­ποι­ή­σει και χα­ρο­ποι­ή­σει κλή­ρο και λα­ό. Οι πλη­ρο­φο­ρί­ε­ς μι­λού­σαν για Ιε­ράρ­χη με δρά­ση, ή­θος και με­γά­λα πνευματικά προσόντα. Ά­ρα­γε θα ή­ταν έ­τσι; Γι’ αυ­τό, ό­λοι προσδοκούσαν με α­δη­μο­νί­α να τον γνω­ρί­σουν α­πό κο­ντά και ι­διαί­τε­ρα ν’ α­κού­σουν τον εν­θρο­νι­στή­ριο λό­γο του που σί­γου­ρα θα ή­ταν το μελ­λο­ντι­κό καθρέφτισμα της ε­πι­σκο­πι­κής δρά­σης του. Αυ­τό και έ­γι­νε.
Το α­μέ­τρη­το πλή­θος τον δέ­χθη­κε με θέρμη και με ι­διαί­τε­ρη συ­γκί­νη­ση. Άκου­σε τον υ­πέ­ρο­χο λό­γο του που κα­τέ­πλη­ξε ό­λους για τη σο­φί­α, την α­πλό­τη­τα και την πνευ­μα­τι­κό­τη­τα. Με χα­ρά και ι­κα­νο­ποί­η­ση ξε­χω­ρι­στή, δέ­χτη­κε τις σκέ­ψεις και τα σχέ­δια του πνευ­μα­τι­κού του πα­τέ­ρα.
Άκου­σε ό­λα ό­σα ε­πι­θυ­μού­σε και προσ­δο­κού­σε! Γι’ αυ­τό κι η μυ­ριό­στο­μη κραυ­γή Α­ΞΙΟΣ, βγή­κε αυ­θόρ­μη­τα και δυ­να­τά α­πό τα χεί­λη του, ε­νώ ε­σώ­ψυ­χα θερ­μή α­πευ­θυ­νό­ταν η ευ­χα­ρι­στή­ρια προ­σευ­χή σ’ Εκεί­νον που τα πά­ντα ο­ρί­ζει: “Σο­φί­ας α­πό­φα­ση, του Επι­σκό­που μας η ε­κλο­γή, Κύριε!”. Δεν θα μπο­ρού­σε να υ­πάρ­ξει κα­λύ­τε­ρη. Και α­πο­δεί­χτη­κε! Έ­τσι, σή­με­ρα, δώδεκα χρό­νια με­τά την ευ­λο­γη­μέ­νη ε­κεί­νη η­μέ­ρα, ό­λοι μας ο­μο­λο­γού­με “του λό­γου το α­λη­θές”. Γι αυ­τό και κά­νου­με με ε­λά­χι­στα φτω­χό και εκ­φρα­στι­κό λό­γο, αν και γνω­ρί­ζου­με τη σε­μνό­τη­τα και την με­τριο­φρο­σύ­νη του, πο­λύ μι­κρή πα­ρου­σί­α­ση του σο­βα­ρού και θαυ­μά­σιου έρ­γου που πραγ­μα­το­ποί­η­σε στο μι­κρό χρο­νι­κό διά­στη­μα της Αρ­χιε­ρω­σύ­νης του.
Δεν κο­λα­κεύ­ου­με, αλ­λά ο­μο­λο­γού­με. Δεν υ­μνο­λο­γού­με, αλ­λά α­πο­κα­λύ­πτου­με. Δεν υ­περ­βά­λου­με στο ε­λά­χι­στο αλ­λά α­πο­δει­κνύ­ου­με. Α­πλώς, πα­ρα­κα­λού­με και πα­ρου­σιά­ζου­με κά­τι που εί­ναι δί­καιο και πρέ­πον να ο­μο­λο­γεί­ται, να α­να­γνω­ρί­ζε­ται και να τι­μά­ται. Βέ­βαια, δεν έ­χει α­νά­γκη ο Σεβασμιώτατος των ε­παί­νων της δι­κής μας με­τριό­τη­τας, α­φού μι­λά μό­νος του ο α­πο­λο­γι­σμός της 12/χρο­νης δρά­σης του. Α­σκεί έρ­γο σιω­πη­λό, α­θό­ρυ­βο, πλού­σιο, και μό­νον η προ­σφο­ρά  και η α­γιό­τη­τά του μας ω­θεί αυ­θόρ­μη­τα να χα­ρά­ξου­με τού­τες τις τα­πει­νές μας α­πό­ψεις βγαλ­μέ­νες α­πό το θαυ­μα­σμό, το σε­βα­σμό και την α­γά­πη στο­ πρό­σω­πό του, για­τί δια­πι­στώ­νου­με πως ό­λα ό­σα α­να­κοί­νω­σε στον εν­θρο­νι­στή­ριο λό­γο του ε­φαρ­μό­στη­καν α­πό την πρώ­τη κιό­λας η­μέ­ρα.
Έ­χου­με έ­ναν Δεσπότη που δεν α­σκεί έρ­γο κλεισμένος πίσω α­πό ένα γρα­φεί­ο. Α­διά­κο­πα βρί­σκε­ται ε­κτός. Κο­ντά στο λα­ό, στο ποί­μνιό του, κο­ντά σ’ ε­κεί­νους που έ­χουν α­νά­γκη, κο­ντά στα πνευ­μα­τι­κά του παι­διά.
Δεν εί­χα­με δει πο­τέ Δεσπότη να περ­πα­τά στους δρό­μους της πό­λης με­τα­δί­δο­ντας με την πα­ρου­σί­α και το χα­μό­γε­λό του ευ­χα­ρί­στη­ση στον γύ­ρω λα­ό που κο­ντο­στέ­κε­ται και κα­μα­ρώ­νει ι­κα­νο­ποι­η­μέ­νος, α­φού παίρ­νει α­πό το δι­κό του χα­μό­γε­λο και την ευ­λο­γί­α, στή­ρι­ξη και ελ­πί­δα, σε τούτες τις δύσκολες μέρες που βιώνει ο τόπος. Η πα­ρου­σί­α του ε­κεί, χα­ρί­ζει σε κα­τα­στη­μα­τάρ­χες, δια­βά­τες και αγ­χωμέ­νους πε­ρα­στι­κούς, που ξαφ­νι­ασμέ­νοι κο­ντο­στέ­κο­νται με θαυ­μα­σμό και α­πο­ρί­α, πνευ­μα­τι­κή ε­νί­σχυ­ση και ι­κα­νο­ποί­η­ση, α­φού ο πνευ­μα­τι­κός τους πα­τέ­ρας εί­ναι πλά­ι τους, συμ­με­τέ­χο­ντας στα ό­ποια προ­βλή­μα­τα του κα­θη­με­ρι­νού τους α­γώ­να.
Δεν στέ­κε­ται στιγ­μή. Τρέ­χει πα­ντού. Σε κοι­νω­νι­κές και θρη­σκευ­τι­κές εκ­δη­λώ­σεις. Σε γα­μή­λιες τε­λε­τές. Σε θλι­βε­ρές α­πώ­λειες. Σε α­να­ξιο­πα­θού­ντες, σε να­ούς, σε ι­δρύ­μα­τα, σε κη­ρύγ­μα­τα, σε δια­λέ­ξεις, σε κά­θε μέ­ρος που θα ζη­τη­θεί η πα­ρου­σί­α του. Έ­νας Ιε­ράρ­χης που συμ­με­τέ­χει ε­νερ­γά, θε­τι­κά και ευεργετικά στη ζω­ή του ποι­μνί­ου του. Έ­τσι θέ­λει ο λα­ός τον Ε­πί­σκο­πό του. Πα­τέ­ρα, προ­στά­τη, συ­μπα­ρα­στά­τη! Κο­ντά του στη προ­σευ­χή, στη χα­ρά, στον πό­νο, στην α­νά­γκη, στην κα­θη­με­ρι­νό­τη­τα. Και το Έ­χει!
Ο Σεβασμιώτατος κ.κ. Χρυ­σό­στο­μος εί­ναι ο Επί­σκο­πος που ε­πι­θυ­μού­σε το ποί­μνιό του. Αυ­τό το ποί­μνιο που πρέ­πει να ο­μο­λο­γή­σου­με πως συ­χνά γί­νε­ται υπερβαλλόντως α­παι­τη­τι­κό ! Και ό­μως εί­ναι ι­κα­νο­ποι­η­μέ­νο για­τί α­κό­μα και στη δι­κή του υ­περ­βο­λή, ο Ε­πί­σκο­πός του, μαζί με τον Θεοφιλέστατο Επίσκοπο Κερνίτσης κ. Χρύσανθο, τον πρωτοσύγκελλο π. Αρτέμιο Αργυρόπουλο και όλους τους ιερείς, πα­σχί­ζει να το βο­η­θή­σει πά­ντα πρό­θυ­μος, πρά­ος, α­νε­κτι­κός, καλο­συ­νά­τος, υ­πο­μο­νε­τι­κός, ευερ­γέ­της.
Α­γω­νί­ζε­ται να θρέ­ψει πει­να­σμέ­νους. Τρεις χι­λιά­δες στό­μα­τα - 3.000 - χορ­ταί­νουν κα­θη­με­ρι­νά στην πό­λη μας. Σήμερα το μεσημέρι βρέθηκα στη δομή κοινωνικού συσσιτίου «Άρτος Αγάπης», όπου βρίσκουν τροφή 250 και πλέον συμπολίτες μας. Σ΄ ένα περιβάλλον που δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα το καλύτερο εστιατόριο, αφού την ανθρώπινη ύπαρξη, ο Δεσπότης μας την διακονεί ως εικόνα Θεού.  Το θαύμα των πέντε άρτων ε­πα­να­λαμ­βά­νε­ται με άλλο τρόπο. Δεν αρνείται να φροντίσει την κάθε είδους ανάγκη των παι­διών του σε τρο­φή, πε­ρί­θαλ­ψη, υ­γεί­α, σπου­δές και κά­θε άλ­λης μορ­φής σω­μα­τι­κή και πνευ­μα­τι­κή ε­νί­σχυ­ση. Το προ­σω­πι­κό του τα­μεί­ο εί­ναι α­διά­κο­πα σε έλλειμμα. Έχουμε προ­σω­πι­κή γνώ­ση πως και ο μι­σθός του πη­γαί­νει σ’ αυ­τούς που α­διά­κο­πα ζη­τούν για τις δι­κές τους α­νά­γκες, ε­νώ οι δι­κές του, μάλ­λον μέ­νουν με κε­νά. Ε­πα­να­λαμ­βά­νει αυ­τό που ως κα­θη­γη­τής της Παι­δα­γω­γι­κής Α­κα­δη­μί­ας Τρι­πό­λε­ως έ­κα­νε, ό­που την α­μοι­βή του την διέ­θε­τε σε ί­δρυ­μα.
Ο λα­ός βλέ­πει, γνω­ρί­ζει και α­κο­λου­θεί.
Οι να­οί πό­λης και υ­παί­θρου μας, τον υ­πο­δέ­χο­νται α­διά­κο­πα με χα­ρά.
Το με­στό και γλα­φυ­ρό κή­ρυγ­μά του θερ­μαί­νει, δι­δά­σκει, ι­κα­νο­ποιεί. Γε­μί­ζουν οι να­οί α­πό πι­στούς στις ε­πι­σκέ­ψεις του για­τί γνω­ρί­ζουν ό­λοι α­πό που θ’ α­ντλή­σουν δύ­να­μη και θάρ­ρος ζω­ής. Πλημ­μυ­ρί­ζουν οι πνευ­μα­τι­κές αί­θου­σες α­πό α­κρο­α­τές, α­φού εί­ναι γνω­στός ο πνευ­μα­τι­κός δυ­να­μι­σμός και η θερ­μό­τη­τα του λό­γου του. Ό­λοι μέ­νου­με με θαυ­μα­σμό και α­πο­ρί­α για τη δρά­ση και το έρ­γο του. Ό­μως το με­γα­λύ­τε­ρο έρ­γο του ό­λοι μας το α­γνο­ού­με. Εί­ναι πολ­λα­πλά­σιο­ α­πό αυ­τό που α­να­φέ­ρα­με. Δεν το φα­νε­ρώ­νει. Το κρα­τά­ει κρυ­φό. Δεν ε­πι­θυ­μεί ού­τε προ­βο­λή, ού­τε δο­ξο­λο­γί­ες! Ε­φαρ­μό­ζει πι­στά τον Ευαγ­γε­λι­κό λό­γο, “...μή γνώ­τω η α­ρι­στε­ρά σου τι ποιεί η δε­ξιά σου...”.
Ε­μείς ό­μως σή­με­ρα πράτ­του­με τα αν­θρώ­πι­να. Πα­ρα­βαί­νου­με την ε­πι­θυ­μί­α του. Ας μας συγ­χω­ρή­σει την πα­ρά­βα­ση. Ζη­τού­με συγ­γνώ­μη που η α­να­ξιό­τη­τά μας φα­νε­ρώ­νει στο λα­ό, έ­στω και αυ­τά τα ε­λά­χι­στα του έρ­γου του. Το κά­νου­με ως π­ι­στός λα­ός που ο­φεί­λει και πρέ­πει να ευ­χα­ρι­στεί τον ευερ­γέ­τη του. Α­πό θαυ­μα­σμό και υ­πο­χρέ­ω­ση για την προ­σφο­ρά του, α­φού τον συ­να­ντού­με πα­ντού. Πα­ντού τον α­κού­με, πα­ντού νοιώ­θου­με την πα­ρου­σί­α και το άγ­γι­σμά του. Ευ­γνω­μο­νού­ντες, α­φή­νου­με βου­βή, τη λι­τή αν­θρώ­πι­νη προ­σευ­χή μας. “Κύ­ριε, δί­νε στον Α­ΞΙΟ Μη­τρο­πο­λί­τη μας Υ­ΓΕΙΑ και ΔΥ­ΝΑ­ΜΗ, α­φού α­πο­δεί­χτη­κε πως μας χά­ρι­σες τον α­λη­θι­νό Ε­πί­σκο­πο που πε­ριέ­γρα­ψε ο Μ. Βα­σί­λειος στον εκ­πρόσω­πό του Αυ­το­κρά­το­ρα”.  
Αλέξανδρος Κολλιόπουλος

19 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Δεν είναι υπερβολικά τα όσα γράφει ο κ. Κολλιόπουλος. Είναι η πραγματικότητα που μας υπενθυμίζει τα έργα του Μητροπολίτη μας. Με ελάχιστα σκιαγραφεί την 12ετη παρουσία του πολυτάλαντου επισκόπου μας που καθημερινά προσφέρει τον εαυτό του για τα λογικά πρόβατα της ποίμνης του.

Ανώνυμος είπε...

Να είναι τα χρόνια του πολλά για να συνεχίζει να αναγεννά την μητροπολιτική του περιφέρεια και να εμπνέει και να καθοδηγεί με τα ΕΡΓΑ του και άλλους Ιεράρχες της Εκκλησίας μας.

Ανώνυμος είπε...

Συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις λέμε: τοιούτος έπρεπεν ημίν αρχιερεύς
Για μας τους πατρινούς είναι παρασάγγες καλύτερος από ότι μας αναλογούσε ο κ. Χρυσόστομος.
Η δόξα ανήκει στον Θεό που μας τον χάρισε.

Ανώνυμος είπε...

Τα χρόνια περνούν σύντομα τελικά. Όντως σε αυτή την δωδεκαετία έκανε πολλά. Εμένα μου αρέσει το ότι είναι άνθρωπος που σου χαμογελά και μεταφέρει έτσι στις δύσκολες εποχές μας την αισιοδοξία.

Ανώνυμος είπε...

Είναι ευλογία για την για την Πάτρα η ενεργή καθημερινή παρουσία του και αστραφτερό διαμάντι της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Ανώνυμος είπε...

Αλήθειες τα όσα έγραψες φίλε Κολλιόπουλε. Αυτός είναι ο Δεσπότης μας. Αυτός και πολλά άλλα τα οποία εμείς δεν γνωρίζουμε.

Ανώνυμος είπε...

Στην εποχή που σπανίζουν οι ηγέτες σε γενικό επίπεδο. Η περιοχή της Πάτρας έχει ηγέτη τον Μητροπολίτη Χρυσόστομο που φροντίζει για όλους και για όλα. Το ότι μεριμνά για το καθημερινό φαγητό όλων αυτών των εμπειροτάτων αδελφών μας είναι το απαύγασμα της κοινωνικής του προσφοράς.

Ανώνυμος είπε...

Στοργικός πατέρας για κληρικούς και λαϊκούς. Δεν είναι δεσπότης αλλά πάντων διάκονος.

Ανώνυμος είπε...

Εις τους καιρούς τούτους η αγαθή Πρόνοια του Θεού ανέδειξεν εις τον περίοπτον Αποστολικόν Θρόνον των Πατρών δεξιόν οιακοστρόφον και πλοηγόν, τον Μητροπολίτην Χρυσόστομον, άνδρα πιστόν και πεπαιδευμένον, ικανόν και άξιον να διαδραματίσει πρωτεύοντα ρόλον εις την αναπλήρωσιν των κενών, ηθικών και πνευματικών, τα οποία καθημερινώς αισθάνεται και βιώνει η σημερινή ανθρωπότης. Αι εγνωσμέναι αρεταί δι ων κοσμείται η σεβασμιώτης του, η τιμία δραστηριότης του εις πλείστους όσους τομείς ιδιαιτέρου ενδιαφέροντος, και οι τίμιοι αγώνες του υπέρ των αδυνάτων, των αδικουμένων, ως και αι συντονιστικαί προσπάθειαί του εν τη Ιεραρχία διά την υπέρβασιν των επί μέρους προβλημάτων, άτινα ταλανίζουν σήμερον την υπ΄ ουρανόν αγίαν Ορθόδοξον Εκκλησίαν, τον έχουν καθιερώσει ως επάξιον συνεχιστήν του έργου των μεγάλων και επιφανών της Εκκλησίας μορφών αίτινες εκλέισαν όχι μόνον την Εκκλησία των Πατρών αλλά αυτής ταύτης της Ελλάδος.
Άξιος

Ανώνυμος είπε...

Είμαι κληρικός της Ι. Μ. Π. και έχω γευθεί την αγάπη, την πατρική και αδελφική στοργή, το ενδιαφέρον του Μητροπολίτου μου. Θα επιθυμούσα να συνυπόγραφα τα όσα ο αγαπητός σε όλους κ. Κολλιόπουλος έγραψε, δεν το κάνω διότι ως άμεσος προϊστάμενός μου ο Μητροπολίτης θα μπορούσαν να το εκλάβουν οι κακοπροαίρετοι ως εκδούλευση.
Δοξάζω τον Τριαδικό Θεό που μας τοποθέτησε ως Ποιμενάρχη μας τον κ.κ. Χρυσόστομο ο οποίος είναι αυτός που μας δίνει δύναμη στο δύσκολο έργο μας ως εφημερίων.
Εις πολλά έτη δέσποτα!

Ανώνυμος είπε...

Τυχερή η Πάτρα διότι έχει δεσπότη που τρέχει και προσφέρει πολλά και στον κοινωνικό τομέα. Δεν λέει λόγια όπως άλλοι συνάδελφοί του.

Ανώνυμος είπε...


Δουλεύει όλα αυτά τα χρόνια ο Πατρών Χρυσόστομος για Εκκλησία ζωντανή, δυναμική, σύγχρονη, υπεύθυνη, απλή, ουσιαστική και όχι τυπολατρική, προσγειωμένη, με αίσθηση της πραγματικότητος. Μια Εκκλησία που θα αγκαλιάσει όλους τους ανθρώπους. Εκκλησία μάνα που θα πονάει και θα ματώνει μαζί με τα παιδιά της, που θα αφουγκράζεται τον πόνο και το δάκρυ του άνεργου, του άστεγου, του μοναχικού, του εξαρτημένου. Τα έχει καταφέρει και γι΄αυτό του αξίζουν οι έπαινοί οι δίκαιοι και οι άξιοι από μέρους όλων μας.

Ανώνυμος είπε...

12 έτη ευδοκίμου Αρχιερατείας και μιας ολόκληρης ζωής διακονώντας Θεό και συνάνθρωπο.
"Εις πολλά έτη Δέσποτα" και ο Θεός να σας χαρίζει μακροημέρευση και δύναμη να ορθοτομείτε με παρρησία τον Λόγο του Ευαγγελίου.

Ανώνυμος είπε...

Να έχει υγεία και μακροημέρευση, ώστε να συνεχίσει απρόσκοπτα την καρποφόρα διακονία του στην Εκκλησία και στην κοινωνία.

Ανώνυμος είπε...

Είναι μία πολύπλοκη προσωπικότητα, διανοητικά ισχυρή, με απέραντη φιλανθρωπία, μεγάλο πλάτος, διδάσκει και ζει βαθιά τον λόγο του Θεού, καταλαβαίνει το ποίμνιό και τις ανάγκες και ανησυχίες του. Το όνομά του, Χρυσόστομος, είναι συνυφασμένο με τη λέξη ''μοναχός'' αφού ζει σεμνά, λιτά και ταπεινά.

Ανώνυμος είπε...

Ο Χρυσόστομος της Πάτρας θυσιάζεται για τους χριστιανούς, αλλά δεν θυσιάζει κανέναν. Διακονεί τους πιστούς, αλλά δεν υπηρετείται από αυτούς. Σύμφωνα με τον Απόστολο Παύλο «ο Επίσκοπος πρέπει να είναι ανεπίληπτος, νηφάλιος, σώφρων, κόσμιος, φιλόξενος, διδακτικός, επιεικής, ειρηνικός, αφιλάργυρος. Από την άλλη», συνεχίζει ο Απόστολος, «ο Επίσκοπος πρέπει να είναι, ακατηγόρητος, να μην αυθαδιάζει, να μην οργίζεται, να αποφεύγει την αισχροκέρδεια, να είναι φιλάγαθος, όσιος, δίκαιος, εγκρατής, να κρατά σταθερά τον αξιόπιστο λόγο, για να μπορεί να στηρίξει την υγιή διδασκαλία και να ελέγχει όσους αντιλέγουν…». Μπορεί να καυχηθεί ότι τα κάνει και εμείς οι πιστοί τα παιδιά του τα πνευματικά να δοξάσουμε τον Θεό για τον Επίσκοπο που μας χάρισε σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς.

Ανώνυμος είπε...

Από την στιγμή της εις Επίσκοπον χειροτονίας του «ίσταται εις τύπον και τόπον Χριστού».

Ανώνυμος είπε...

Να που υπάρχουν κάποιοι οι οποίοι ομολογούν και παραδέχονται τα χαρίσματα του Αγίου Πατρών. Του Αρχιερέως που αγρυπνά και μεριμνά για τον κλήρο του. Του ποιμένα που αφουγκράζεται την αγωνία του λαού που πονά στις δύσκολες μέρες της ανεργίας και φροντίζει όχι μόνο για το φαγητό αλλά και για άλλες ανάγκες των πιστών που του όρισε ο θεός.

Ανώνυμος είπε...

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πατρών κ. Χρυσόστομος, έχει συντελέσει και συντελεί ένα σπουδαίο έργο επανευαγγελισμού του λαού, πνευματικής καλλιέργειας, αναδιοργάνωσης της τοπικής Εκκλησίας, άσκηση έμπρακτης φιλανθρωπίας και κοινωνικής προσφοράς. Ενώνουμε τις προσευχές μας ο ιερός κλήρος και ο λαός και αναφωνώντας ‘πολλά τα έτη σας Σεβασμιώτατε’.