"Έως ότου το φώς εκείνο το γλυκύ περιέλαμψε..." - δ. Γρηγόριος Φραγκάκης

"Έως ότου το φώς εκείνο το γλυκύ περιέλαμψε..."

Κυριακή Ε' Νηστειών 2017

Ήταν στα μάτια του κόσμου αμαρτωλή μα η Εκκλησία σοφά την τιμά δυο φορές τον χρόνο. Ήταν ένα πλάσμα τόσο υπέροχο που έζησε μέσα στα χρόνια της όλη την πορεία της δημιουργίας αλλά και της αναγέννησης του ανθρώπου στο πρόσωπο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Είναι η Μαρία από την Αίγυπτο. Η μετανιωμένη. Η Αγία.

Είναι βαθιά συγκινητικό να μελετά κανείς τη ζωή αυτής της γυναίκας. Διότι στον νου κάθε ανθρώπου η γυναίκα είναι η αδύναμη έκφρασι της κοινής φύσης μας. Είναι πιο συναισθηματική. Λειτουργεί με άλλα κριτήρια. Η Μαρία, έβαλε στην άκρη όλα τα θετικά στοιχεία που μπορούσε να έχει και παραδόθηκε στον κατήφορο της Εύας.

Ο κατήφορος είναι ένας: ο εγωισμός! Μια η αμαρτία, πολλές οι μορφές της. Και λάτρεψε περισσότερο την ύλη παρά τον Δημιουργό της. Ξαστόχησε δηλαδή από τον σκοπό της δημιουργίας του ανθρώπου ο οποίος είναι να μεταμορφωθεί σε πρόσωπο που κοινωνεί με το πρόσωπο του Κυρίου διά της αγάπης. Καταφρόνησε αυτήν την προοπτική και βήμα βήμα οδηγήθηκε στην εξαχρείωσι. Αυτή η κατάστασι δηλαδή δεν της επέτρεπε ή καλύτερα την εμπόδισε από το να κοινωνήσει με την Εσταυρωμένη Αγάπη στον Ναό της Αναστάσεως. Δεν ήταν ο Θεός που δεν της επέτρεψε αλλά ο Θεός απλώς παραχώρησε στον εγωισμό να φανερώσει στη Μαρία τα ολέθρια αποτελέσματά του.

Και η Μαρία στην έρημο, με μια φλόγα πιο ισχυρή από της σάρκας, αγωνίζεται να κάνει το πιο δύσκολο: να μεταθέσει τον πόθο της ύλης σε πόθο Χριστού. Αυτό είναι το ποθούμενο. Αυτή είναι η σωτηρία μας. Μη γελιόμαστε! Τη Μαρία την εμπόδιζε ο εγωισμός με τη μορφή της σαρκικής ηδονής, εμάς με τη φιλαργυρία, την υποκρισία, το ψεύδος, τη διπλοπροσωπία, τη φαυλότητα, την ασπλαχνία, την αυτοδικαίωσι, την υπονόμευσι, την αποστασία, και με τόσα άλλα μας εμποδίζει να λατρεύσουμε τον Θεό καταργώντας τον εγωιστικό εαυτό μας. Αυτή η μετάθεσι του πόθου από το κτίσμα στον Κτίστη δεν είναι καθόλου απλή υπόθεσι. Είναι ένας αγώνας σαν να ξερριζώνεις από εσένα ένα μεγάλο κομμάτι σου. Θέλει πόνο. Πολύ πόνο. Όπως κάθε χειρουργείο. Όπως κάθε ιατρική μέριμνα.

Η βαθιά μετάνοια! Τί σπουδαία υπόθεσι. Τϊ ιερή εργασία! Εμείς πάμε, αν πάμε, σε έναν εξομολόγο, του λέμε ότι ούτε κλέψαμε ούτε σκοτώσαμε, ούτε αδικήσαμε, ούτε τίποτε κακό δεν κάναμε αλλά το περιβάλλον, οι συνάνθρωποί μας, είναι πνευματικά "ανθυγιεινό"! Εκείνοι αμαρτάνουν διαρκώς και μας σκανδαλίζουν! Εμείς είμαστε οι "ενάρετοι"! Πόσο όμορφη είναι η μετάνοια των Αγίων! Πόσο γνήσια! Πόσο μοιάζει στον Χριστό μας ο βαθιά μετανιωμένος. Μοιάζει με τον Αδάμ όπως έβγαινε ελεύθερος από τον Άδη. Ξέρετε κάτι; Δε ζηλεύω τόσο τη μετάνοια των μεγάλων αμαρτωλών! Μη με παρερμηνεύστε, σας παρακαλώ. Διότι κρύβει μέσα της ίσως και κάποια ψυχική ανάγκη. Μπορεί να είναι αναμεμειγμένη με το "μη περαιτέρω"! Ζηλεύω τη μετάνοια των Αγίων. Είναι μια μετάνοια έτσι όπως τη δίδαξε ο Κύριος. Όσο Τον πλησιάζουν τόσο συγκρίνουν τον εαυτό του με Εκείνον και στο φως Του ολοένα και περισσότερα σημάδια ανακαλύπτουν. Στίγματα. Και διαρκώς Του φωνάζουν "ελέησόν με". Και το έλεος γίνεται στην αρχή καθαρισμός, ύστερα αυτογνωσία, μετά ταπείνωσι και αγάπη! Γίνεται κοινωνία. Η Μαρία έμεινε στο άγριο σύννεφο των πειρασμών μέχρι που "έλαμψε εκείνο το γλυκό φως" του Χριστού. Εμείς αμετανόητοι ως πότε; 

δ. Γρηγόριος Φραγκάκης

Πηγή:  Απογευματινή Κωνσταντινουπόλεως