Τό πρῶτο λάθος - π. Γρηγόριος Μουσουρούλης

Κυριακή τῶν Μυροφόρων

Λόγος εἰς τόν Ἀπόστολον

Τό πρῶτο λάθος

 «Ἐγένετο γογγυσμνός τῶν Ἑλληνιστῶν πρός τούς Ἑβραίους»

 (Πράξ. Πράξ.στ΄1)

Ἦταν τά πρῶτα χρόνια τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας. Τότε πού οἱ χριστιανοί, ὄχι ἕνας καί δυό καί ἑκατό καί χίλιοι, ἀλλά ἀρκετές χιλιάδες ,ζοῦσαν σάν μιά οἰκογένεια. Τότε «ἦν αὐτοῖς ἅπαντα κοινά». Κοινή ἦταν ἡ περιουσία, κοινή ἡ διατροφή, κοινή ἡ ζωή. Μιά κοινωνία ἀγάπης ἀληθινῆς, πού ἦταν καρπός τῆς παρουσίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Αὐτή ἡ περίοδος ἦταν καί ἡ πιό ὄμορφη περίοδος τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας.

Δυστυχῶς ὅμως αὐτή ἡ ὄμορφη, ἡ γλυκειά πραγματικότητα κράτησε γιά λίγο. Διότι ἔκαναν τήν ἐμφάνισή τους οἱ πρῶτες ἀφορμές τριβῆς καί στενοχώριας. Οἱ ντόποιοι Ἑβραῖοι κατά τή διανομή τῶν τροφίμων δέν φρόντιζαν ὅσο ἔπρεπε τίς χῆρες Ἑβραῖες πού προέρχονταν ἀπό ἄλλες γεωγραφικές περιοχές καί εἶχαν ὡς μητρική τους γλώσσα τήν ἑλληνική. Αὐτό εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα τή δημιουργία παραπόνων. Ἄρχισαν οἱ Ἑβραῖοι πού μιλοῦσαν τήν ἑλληνική γλώσσα νά παραπο­νοῦνται καί νά γογγίζουν ἐ­ναντίον τῶν ἐντοπίων Ἑβραίων. Εὐκαιρία λοιπόν νά δοῦμε μέ μεγαλύτερη προσοχή τί εἶναι ὁ γογγυσμός ποιές συνέπειες ἔχει καί πῶς μποροῦμε νά τόν ἀποφύγουμε;

****

«Ἐγένετο γογγυσμός τῶν Ἑλληνιστῶν πρός τούς Ἑβραίους»

Ἡ λέξη γογγυσμός προέρχεται ἀπό τό ρῆμα γογγύζω πού σημαίνει βγάζω βαθύ αἴσθημα πόνου ἤ δυσφορίας. Γογγυσμός λοιπόν εἶναι ἡ ἔκφραση ἔντονης δυσφορίας ἤ καί ἀντίθεσης. Εἶναι τό βαθύ παράπονο γιά μιά δυσβάστακτη κατάσταση. Εἶναι τά ἀρνητικά σχόλια, τό κουτσομπολιό γιά μιά κατάσταση πού διαπιστώνουμε. Γογγυσμός σέ τελευταία ἀνάλυση εἶναι αὐτό πού λέμε γκρίνια, «μουρμούρα».

Ὅπως καί νά τό κάνουμε δέν εἴμαστε ἄγγελοι, ἄνθρωποι εἴμαστε καί μάλιστα μεταπτωτικοί ἄνθρωποι, ἀπόγονοι τοῦ Ἀδάμ. Ἔχουμε ὁ καθένας τό χαρακτήρα του, τίς προτιμήσεις του, τίς ἀδυναμίες του, ἀκόμη τά ἐλαττώματά του.

Καθώς λοιπόν στήν καθημερινή ἐπικοινωνία μέ τούς ἄλλους ἀνθρώπους στήν οἰκογένεια, στήν ἐργασία, στό κοινωνικό περιβάλλον ἐκδηλώ­νονται οἱ χαρακτῆρες, ἀρχίζουν τά παράπονα. Παράπονα τῆς συζύγου γιά τό σύζυγο ἤ τοῦ συζύγου γιά τή σύζυγο. Παράπονα τοῦ συνεταίρου γιά τόν συνέταιρό του. Παράπονα τοῦ προϊσταμένου γιά τόν  ὑφιστάμενο, τοῦ γείτονα γιά τόν γείτονα κ.ο.κ.

Τά παράπονα αὐτά συνήθως στήν ἀρχή οἱ ἄνθρωποι δέν τά ἐκδηλώνουμε. Τά  «καταπίνουμε» ὅπως λέμε. Δέν τά τακτοποιοῦμε στό ἐσω­τερικό μας, ἁπλῶς τά ἀφήνουμε μέσα μας. Οἱ ἀφορμές ὅμως συνεχίζονται. Τά παράπονα ἐξογ­κώνονται καί ἔρχεται κάποτε ἡ ὥρα πού ξεσπᾶνε, ὅπως ξέσπασαν καί στήν περίπτωση τοῦ σημε­ρινοῦ ἀποστολικοῦ ἀναγνώσματος.

Καί ὅταν ξεχειλίσει τό ποτήρι τῶν παραπόνων καί ὁ βαθύς ψυχικός πόνος βγεῖ πρός τά ἔξω τά πράγματα γίνονται τραγικά καί οἱ καταστάσεις πού δημιουργοῦνται εἶναι δραματικές.

*****

Κλάματα, φωνές, λυγμοί ἀσυγκράτητοι, ἰδιαίτερα ὅσον ἀφορᾶ ἀδυναμίες τῶν συζύγων. Δέν εἶναι μάλιστα σπάνιες καί οἱ ἀπειλές γιά διακοπή τῆς συνεργασίας. Πικρία θησαυρισμένη στή ν ψυχή αὐτοῦ πού παραπονεῖται ἡ ὁποία ξεσπᾶ σάν χείμαρρος, σάν θύελλα, σάν βροντή.

Κίνδυνος λοιπόν μεγάλος κρύβεται πίσω ἀπό τά παράπονα καί τούς γογγυσμούς. Τά παράπονα, οἱ γκρίνιες καί οἱ μουρμοῦρες τραυματίζουν τήν ἀγάπη. Τῆς προκαλοῦν ρῆγμα βαθύ πού μπορεῖ νά γίνει χάσμα ἀγεφύρωτο. Οἱ καρδιές παγώνουν καί οἱ πιστοί ἀκόμη καί μέσα στήν οἰκογένεια παύουν νά βλέπουν ὁ ἕνας τόν ἄλλο ὡς ἀδελφό.

Αὐτός εἶναι, ἀδελφοί μου ὁ κίνδυνος ἀπό τά παράπονα καί τούς γογγυσμούς. Ὁ γογγυσμός ἀκόμη καί ὅταν εἶναι δίκαιος, ὅπως στήν περίπτωση τῶν χριστιανῶν τῶν Ἱεροσολύμων, ὅπου εἴτε συνειδητά, εἴτε ἀπό ἀπροσεξία γεγονός εἶναι ὅτι γινόταν μιά ἀδικία πού ἀσφαλῶς ἔπρεπε νά σταματήσει καί νά διορθωθεῖ, ἀκόμη λοιπόν καί στήν περίπτωση πού ὁ γογγυσμός ἔχει βάση καί εἶναι δίκαιος εἶναι δυνατόν νά ἐπιφέρει μεγαλύτερη ζημιά ἀπό τήν αἰτία πού τόν προκαλεῖ, διότι οἱ γογγυσμοί καταστρέφουν τήν ἑνότητα τῶν ψυχῶν.

Στήν πραγματικότητα τά παράπονα καί οἱ γογγυσμοί εἶναι ἐκδήλωση ἀχαριστίας. Λάθη πάντοτε γίνονται ἀπό τούς ἀνθρώπους καί οἱ μικροαφορμές δέν πρόκειται νά λείψουν ποτέ. Ὅμως δέν πρέπει νά ἐξαντλεῖται σ’ αὐτά ἡ ζωή μας. Ὑπάρχουν τόσα ἄλλα δῶρα τοῦ Θεοῦ, τόσα ἄλλα καλά στούς συνανθρώπους μας μέ τούς ὁποίους συνεργαζόμαστε καί συζοῦμε πού πρέπει νά δημιουργοῦν αἰσθήματα χαρᾶς καί εὐγνωμοσύνης στίς ψυχές μας. Ὅταν μένουμε στίς μικροαφορμές καί δέν βλέπουμε τά τόσα ἄλλα δῶρα, δείχνουμε ἀχαριστία, ὅπως οἱ Ἑβραῖοι στήν ἔρημο, πού γόγγυζαν κατά τοῦ Θεοῦ, παρ’ ὅλον ὅτι ἦταν πλημμυρισμένοι στίς ἀναρίθμητες εὐεργεσίες Του.

*****

          Εἶναι λοιπόν δυνατόν νά ἀποφύγουμε τόν γογγυσμό καί μέ ποιό τρόπο;

          Ἡ λύση ἀγαπητοί μου ἀδελφοί εἶναι ἁπλή. Ἄν σκεφθοῦμε πώς  ὅλα τά δεινά, ὅλα μας τά βάσανα προέρχονται καί πηγάζουν ἀπό τόν ἐγωϊσμό καί τό πιστέψουμε, τότε μπήκαμε στόν δρόμο τῆς λύσης τοῦ προβλήματος. Δυστυχῶς ὅλοι μας ἔχουμε τόν ἐγωϊσμό νά τά θέλουμε ὅλα δικά μας, ἔστω καί ἄν δέν μᾶς ἀνήκουν, ἔστω καί ἄν δέν τά χρειαζόμαστε. Ὅλα γιά τό ἐγώ μας. Καί ὅλοι τό εἴδωλό μας νά προσκυνοῦν. Ὅλοι ζητοῦμε δικαιοσύνη καί ὅλοι ἐκδηλώνουμε ἰδιοτέλεια. Ὅλοι ἀπαιτοῦμε τό γενικό καλό καί ὅλοι ἐπιδιώκουμε τό ἀτομικό συμφέρον. Τότε τί περιμένουμε; Ἄν θέλουμε νά εἴμαστε πραγματικοί χριστιανοί, ἄς ποδοπατήσουμε τούς ἐγωϊσμούς μας, ἄς ξερριζώσουμε τήν ἰδιοτέλεια. Ἄς παύσουμε νά βλέπουμε καί νά θέλουμε τούς ἄλλους ἐξαρτήματα τοῦ ἐγωϊμοῦ μας.

          Καί κάτι ἀκόμη. Μή ξεχνᾶμε ποτέ πώς ὅσες ἀδικίες καί ἄν μᾶς γίνουν στόν κόσμο αὐτό, εἶναι ἕνα ἀπειροελάχιστο πρᾶγμα  μπροστά στίς ὑπερ­άπειρες δωρεές πού μᾶς ἑτοιμάζει ὁ Θεός στήν αἰωνιότητα. Ὁ Κύριός μας μᾶς ἑτοιμάζει μιά δόξα ἀσύλληπτη στή Βασιλεία Του. Ἀκόμη καί ἕνα ἀπειροελάχιστο μέρος αὐτῆς τῆς δόξας ξεπερνᾶ ὅλη τή δόξα τοῦ κόσμου καί ἀξίζει νά ὑποστοῦμε ἀναρίθμητες ἀδικίες καί καταφρονήσεις καί κατατρεγμούς στή ζωή μας.

          Αὐτό τό εἶχαν καταλάβει πολύ καλά οἹ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας, καί γι’ αὐτό δέχονταν μέ χαρά τίς ἀδικίες, τίς συκοφαντίες καί τίς περιφρονήσεις στή ζωή τουςς. Οὔτε ἀφελεῖς, οὔτε ἀνόητοι ἦταν, ὅπως ἴσως τούς νόμιζαν πολλοί στήν ἐποχή τους. Ἦταν κατ’ ἐξοχήν ἔξυπνοι καί δημιουργικοί ἄνθρωποι. Δέν ἀντάλλασαν τά λίγα φτηνά τῆς γῆς πράγματα μέ τήν ἄπειρη δόξα τοιῦ οὐρανοῦ.

          Λοιπόν, ἀπογείωση μᾶς χρειάζεται. Μή στεκόμαστε στά πράγματα τοῦ κόσμου αὐτοῦ. Μή τρωγώμαστε μέ τά ροῦχα μας, ὅπως λέμε. Μή περιορίζουμε τούς ὁρίζοντες  τῆς ψυχῆς μας μένοντας σέ μικροαφορμές καί ἐξετάζοντας τά ἀδύνατα σημεῖα τῶν ἀδελφῶν μας μέ τό μεγενθυντικό φακό.

*****

«Ἐγένετο γογγυσμός τῶν Ἑλληνιστῶν πρός τούς Ἑβραίους»

Λοιπόν ἀδελφοί! νά τό ἐπαναλάβουμε Μακριά τά παράπονα καί οἱ γογγυσμοί. Ὅ,τι κι ἄν συμβαίνει, ἀνοίγετε τίς καρδιές σας καί βγάζετε ἀπό μέσα ὅ,τι σᾶς ἐνοχλεῖ καί σᾶς ταλαιπωρεῖ ἐξ  αἰτίας τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν ὀποῖο ἐπικοινωνεῖτε. Δίνετε ἐξηγήσεις. Γίνεστε πρόθυμοι νά ἀναγνωρίζετε καί νά διορθώνετε τά λάθη σας. Πρό παντός καλλιεργεῖτε μέσα σας τήν ταπείνωση. Στρέφετε τά βλέμματα καί τίς καρδιές στόν οὐρανό. Ἀπογείωση λοιπόν καί τό πρόβλημα λύνεται.

Αρχιμανδρίτης Γρηγόριος Μουσουρούλης