Ἡ ἐνθουσιώδης ὑποδοχή - π. Γρηγόριος Μουσουρούλης

Κυριακή τῶν Βαῒων

Λόγος εἰς τό Εὐαγγέλιον

Ἡ ἐνθουσιώδης ὑποδοχή

« Ὠσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου» (Ἰωάν. ιβ΄13)

*******

          Τίποτε δέν ἠμποροῦσε νά συγκρατήσει τόν ἐνθουσιασμό τοῦ λαοῦ τῶν Ἱεροσολύμων. Οὔτε ἡ ἀπειλή τῶν Ρωμαίων, πού φοβοῦνταν τίς ἐπα¬ναστάσεις, οὔτε τά βλοσυρά βλέμματα τῶν Φαρι¬σαίων, πού ἔβλεπαν τά πάντα μέ καχυποψία. Ὁ λαός τοῦ Ἰσραήλ ὕψωσε θαραλλέα τή φωνή του γιά νά ὑποδεχθεῖ μέ ἐνθουσιασμό τόν ἀναμενό¬μενο βασιλιά του, τόν Μεσσία. Ἡ μυριόστομη ἐκείνη φωνή τῶν Ἑβραίων ἀντηχεῖ μέχρις ἐμᾶς καί μᾶς παρακινεῖ νά προσέξουμε καλύτερα τή σημασία της, τή σημασία τῆς ὑποδοχῆς, πού ἐπεφύλαξεν ὁ λαός στόν Χριστόν μας.

****

« Ὠσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου»

          Ὅσοι φώναζαν τότε τά «ὡσαννά», πίστευαν ὅτι τήν ὥρα ἐκείνη ὑποδέχονταν τόν βασιλέα καί λυτρωτή τοῦ Ἰσραήλ. Στό πρόσωπο ἐκείνου πού εἰσερχόταν στήν πόλη «καθήμενος ἐπί πῶλον ὄνου» ἔβλεπαν τόν ἀπεσταλμένο τοῦ Θεοῦ, τόν σωτήρα τους. Ἔβλεπαν τόν «Χριστόν Κυρίου» (Λουκ. β´26) γιά τόν Ὁποῖο εἶχαν προφητεύ¬σει οἱ προφῆτες καί εἶχαν συνθέσει ὕμνους ἐξαίσιους οἱ ὑμνωδοί τοῦ ἔθνους των. Ἔβλεπαν Ἐκεῖνον γιά τόν Ὁποῖο γινόταν πολύ συχνά λόγος στίς Συναγωγές καί στόν Ναό τοῦ Σολομῶντος. Ἐκεῖνον στόν Ὁποῖο εἶχαν στηρίξει τίς ἐλπίδες τους γιά τό μέλλον τοῦ ἔθνους των· «τόν μέλλοντα λυτροῦσθαι τόν Ἰσραήλ» (Λουκ. κδ´21).

          Ἄλλωστε ἡ ἑορτή τοῦ Πάσχα, γιά τήν ὁποία εἶχαν συγκεντρωθεῖ στά Ἱεροσόλυμα τά πλήθη τῶν Ἑβραίων ἀπό τά διάφορα μέρη τοῦ κόσμου, ὅπου ἦσαν ἐγκατεσπαρμένοι, τούς εἶχε προδιαθέσει ψυχικά, οὕτως ὥστε νά ζητοκραυγάζουν ἀνε¬πιφύλακτα τόν Ἰησοῦν ἀπό τή Ναζαρέτ ὡς λυτρωτή καί βασιλιά τους. Εἶχαν ἔλθει στήν ἁγία Πόλη γιά νά δοξολογήσουν τόν Θεόν, πού τούς εἶχε λυτρώσει ἀπό τή σκλαβιά τῶν Αἰγυπτίων μέ ἡγέτη τόν Μωϋσῆ. Εἶχαν ἔλθει γιά νά θυμηθοῦν μέ εὐγνωμοσύνη ὅλα ὅσα ἐνήργησε τό παντο¬δύναμο χέρι τοῦ Θεοῦ γιά χάρη τους. Ἐπειδή ἔβλεπαν ὅτι καί τώρα ἦταν ὑπόδουλοι στούς Ρω¬μαίους κατακτητές, ὁ πόθος τῆς λύτρωσης τοῦ ἔθνους των τούς ὤθησε νά ἐπευφημοῦν καί νά φωνάζουν τά «ὡσαννά» σ᾽Ἐκεῖνον, πού μόλις πρίν ἀπό λίγο εἶχεν ἀναστήσει τόν Λάζαρο ἀπό τούς νεκρούς. Πίστευαν ὅτι ἔφθασε πλέον ὁ καιρός καί τῆς ἀνάστασης τοῦ ἔθνους των.

          Ἕνας ἀκόμη  λόγος γιά τόν ὁποῖο ὁ λαός ξέσπασε μέ  αὐτό τόν ἐνθουσιώδη τρόπο εἶναι τό ὅτι δέν εἶχαν ἀκόμη προλάβει νά ἐπηρεάσουν τά πλήθη τοῦ λαοῦ οἱ γραμματεῖς καί οἱ Φαρισαῖοι. Οἱ κακεντρεχεῖς ἐκεῖνοι ἄνθρωποι δέν εἶχαν κατά¬φέρει μέχρι τότε νά φιμώσουν τόν λαό ἤ νά ἀλλάξουν τή φωνή του. Ὁ λαός ἐκεῖνος εἶχε μείνει ἔστω γιά λίγο ἀνεπηρέαστος ἀπό τούς ἄρχοντές του, οἱ ὁποῖοι ἔτρεφαν θανάσιμο μίσος ἐναντίον τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ. Τά πλήθη ἐκεῖνα τῶν ἁπλοϊκῶν ἀνθρώπων τοῦ Ἰσραήλ δέν εἶχαν προσέξει, δέν εἶχαν ἀντιληφθεῖ τή διαμαρτυρία ὁρισμένων Φαρισαίων, οἱ ὁποῖοι πλησίασαν τή στιγμή ἐκείνη τόν Χριστόν καί τοῦ ζήτησαν νά «ἐπιτιμήσει τούς μαθητές», γιά νά παύσουν οἱ ἀσεβεῖς κατά τή γνώμη τους φωνές τοῦ λαοῦ (Λουκ. ιθ´39). «Ὁ πλεῖστος ὄχλος», πού ἔστρωσε «τά ἱμάτια αὐτῶν ἐν τῇ ὁδῷ» γιά νά περάσει ὁ Ἰησοῦς καί τόν ἐζητοκραύγαζαν ἐξεδήλωνε ἀνεπηρέαστος μέ ἀφελότητα καί ἁπλότητα καρδίας τά αἰσθήματά του ἀπέναντι στόν Μεσσία καί Λυτρωτή του.

******

          Ὁ ἐνθουσιώδης αὐτός τρόπος μέ τόν ὁποῖο ὑποδέχθηκαν τά πλήθη τότε τόν Χριστόν, ἀνεξάρτητα ἀπό τό πῶς ἐξελίχθηκαν τά πράγματα στή συνέχεια γίνεται ἀφορμή νά ἐλέγξουμε, ἀδελφοί μου, τά δικά μας αἰσθήματα ἔναντι τοῦ Κυρίου μας.

 Ἡ ἐκδήλωση τῶν αἰσθημάτων τοῦ λαοῦ τότε γίνεται ἀφορμή νά ἐρευνήσουμε τά βάθη τῆς καρδιᾶς μας καί νά δοῦμε ποιά ἀκριβῶς ἰδέα ἔχουμε μέσα μας γιά τόν Χριστόν μας καί ποιά θέση κατέχει τό Θεῖο Του Πρόσωπο στήν ὅλη μας ὕπαρξη καί ζωή. Νά ἐξετάσουμε καί νά διαπι¬στώσουμε πῶς διατιθέμεθα ἀπέναντί Του καί ποιά μαρτυρία καί ὁμολογία δίνουμε στό περι¬βάλλον μας γιά Ἐκεῖνον. Ἡ συμπεριφορά τῶν Ἑβραίων τότε μᾶς δίνει τήν εὐκαιρία νά βαθμο¬λογήσουμε τόν ἐνθουσιασμό καί τήν πίστη μας πρός τόν Χριστόν, καί συγχρόνως νά πάρουμε τήν ἀπόφαση νά τόν ἀγαπήσουμε ἀκόμη περισ¬σότερο καί νά ἀφοσιωθοῦμε σ᾽ Ἐκεῖνον μέ μεγα¬λύτερη θερμότητα ψυχῆς καί μέ βάθος πνευματικό.

          Ἐάν τά πλήθη τῶν Ἑβραίων τόν ὑποδέ-χονταν «μετά βαΐων καί κλάδων» ὡς βασιλέα τοῦ ἔθνους των, ἐμεῖς μποροῦμε καί πρέπει νά στρα¬φοῦμε μέ τήν ψυχή καί τό σῶμα μας πρός Ἐκεῖνον ὡς βασιλέα τῆς ψυχῆς μας. Νά τόν βλέπουμε ὡς τόν Κύριο καί Δεσπότη μας. Νά τόν ἔχουμε Κυβερνήτη τῆς ζωῆς μας, τόσο τῆς ἀτομικῆς ὅσο καί τῆς οἰκογενειακῆς. Νά κάνουμε τά λόγια Του πυξίδα στήν πορεία μας καί νά ρυθμίζουμε τήν ὅλη διαγωγή μας πρός τό θέλημά του τό «ἀγαθόν καί εὐάρεστον καί τέλειον» (Ρωμ. ιβ´2). Ἐάν ἐπίσης ὁ λαός τοῦ Ἰσραήλ ἐζητοκραύγαζεν στό πρόσωπο τόν Ἰησοῦ τόν μελλοντικό Ἐλευθερωτή καί Λυτρωτή τοῦ ἔθνους του καί ὕψωνε μέ ἐνθουσιασμό «τά τῆς νίκης σύμβολα», ἐμεῖς ὡς πιστοί χριστιανοί, μέλη τοῦ ζῶντος Σώματός Του, πού ζοῦμε εἴκοσι ἕνα αἰῶνες μετά τό γεγονός αὐτό καί εἴδαμε τή νίκη Του πάνω στίς δυνάμεις τοῦ σκότους, ἄς τοῦ ψάλλουμε μέ τόν ἴδιο τουλάχιστον ἐνθουσιασμό: «Δόξα σοι τῷ ἐλθόντι νικητῇ· δόξα σοι τό Σωτῆρι Χριστῷ· δόξα σοι τῷ εὐλογημένῳ μόνῳ Θεῷ ἡμῶν». Ὁ ἐνθουσιασμός μας ἄς ζυμωθεῖ μέ τήν ὁλόψυχη εὐγνωμοσύνη μας γιά τή σωτηρία «ἐκ τῆς ἀρχαίας ἀρᾶς», πού χάρισε σέ ὅλους ἐμᾶς, τούς ἀπογόνους τοῦ Ἀδάμ. Ἄς γίνει «αἴνεσις» καί «ἀνύμνησις» πρός Ἐκεῖνον πού σταυρώθηκε «ὑπέρ πάντων νηπίων καί πρεσβυτῶν» καί ἔγινε καί εἶναι ὁ «ἱλασμός περί τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν» (Α´Ἰω. β´2). Ἄς γίνει δοξολογία καί ἐξύμνηση Ἐκείνου πού σταυρώθηκε γιά ὅλους, γιά τά νήπια καί τούς πρεσβύτες. Γιά μικρούς καί μεγάλους. Γιά Ἐκεῖνον πού εἶναι τό θύμα πού θυσιάστηκε, ὥστε μέ τό αἷμα Του νά ἐξιλεωθοῦμε ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ γιά τίς ἁμαρτίες μας· καί ὄχι μόνο γιά τίς δικές μας ἁμαρτίες ἀλλά καί γιά τίς ἁμαρτίες ὅλου τοῦ κόσμου. Ἀρκεῖ ὁ κόσμος νά πιστέψει καί θά συγχωρηθεῖ.

          Συγχρόνως ὅμως νά φροντίζουμε νά μένουμε ἀνεπηρέαστοι ἀπό ὁτιδήποτε εἶναι δυ-νατό νά μαράνει τήν ἀγάπη μας πρός τόν Χριστόν, νά ψυχράνει τόν ἐνθουσιασμό μας καί νά στρέψει ἀλλοῦ τήν καρδιά μας. Ἀνεπηρέαστοι ἀπό ἀνθρώπους τῆς ἁμαρτίας καί ἀπό εἰσηγήσεις τοῦ Πονηροῦ, πού ἔχουν τή δύναμη νά μᾶς  μεταθέσουν στό ἀντίθετο στρατόπεδο, τοῦ κό¬σμου τοῦ συμβιβασμοῦ καί τῆς ἀποστασίας. Ἀνεπηρέαστοι καί ἀμετακίνητοι, γιά νά μή μοιάσουμε μέ πολλούς ἀπό τούς Ἰουδαίους ἐκείνους, πού δέν δίστασαν μετά ἀπό λίγες ἡμέρες νά φωνάξουν μέ τά ἴδια τους τά χείλη τό «ἆρον, ἆρον, σταύρωσον αὐτόν» (Ἰω. ιθ´15).

*****

« Ὠσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου»

          Σεισμό προκάλεσεν ἀγαπητοί μου ἀδελφοί ἡ πρωτοφανής ἐκείνη ὑποδοχή τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ στά Ἱεροσόλυμα. Σεισμό πού συγκλόνησε τούς πάντες, φίλους καί ἐχθρούς. Ἡ συγκλονιστική ἐκείνη εἴσοδος τοῦ Χριστοῦ στήν προφητοκτόνο πόλη τῶν Ἱεροσολύμων, ἄς ἐπηρεάσει καί ὅλους ὅσοι θέλουμε νά εἴμαστε δικοί Του καί ἑτοιμα¬ζόμαστε νά ἑορτάσουμε κι ἐφέτος μέ τή Χάρη τοῦ Θεοῦ, τά Ἅγια Πάθη καί τήν Ἀνάστασή Του. Νά μᾶς ἐπηρεάσει ἔτσι ὥστε, νά τόν ἀγαπήσουμε ἀκόμη περισσότερο καί νά παραδώσουμε σ᾽ Ἐκεῖνον, ὡς σέ βασιλέα, τήν καρδιά μας καί τήν ὅλη ὕπαρξή μας. Τότε, ὅταν θά ἔλθει καί πάλιν θριαμβευτής γιά νά κρίνει «ζῶντας καί νεκρούς», νά εἴμαστε καί ἐμεῖς μεταξύ ἐκείνων, πού θά τοῦ ψάλλουν «ἐν χαρᾷ καί ἀγαλλιάσει»: «εὐλογη¬μένος εἶ ὁ ἐλθών καί πάλιν ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου».

Αρχιμανδρίτης Γρηγόριος Μουσουρούλης

Ἐκφωνήθηκε στόν Ἱερό Καθεδρικό  Ἁγίου Ἰωάννου Λευκωσίας,  Κυριακή  09.04.2017