Στων γερατειών τη νιότη - Ευτυχία Γ. Μάστορα

Στων γερατειών τη νιότη

Γιατί φοβάμαι μη χαθούν οι θύμησες κι οι μνήμες,

σ’ έκραξα να μιλήσουμε κι αντάμα να τα πούμε ,

τώρα που ακόμα μας κρατεί των γερατειών η νιότη.

Καλόμεροι όσοι ζήσαμε στ’ αγύριστα τα χρόνια,

που το Νησί μας έμοιαζε τόπος του Παραδείσου,

τότε που δεν αλλάζαμε με τα όβολα τη γη μας

κι όσα είχαμε μας φτάνανε κι ας ήτανε και λίγα.

Καλόμεροι! Τα σπίτια μας στα λιόδεντρα κρυμμένα,

καλλίμορφα κι απέριττα με αφοδιές και μόντζους,

λογίζονταν αρχοντικά κι ας ήταν μετρημένα

κι ο ήλιος που τα φώτιζε, ζέσταινε τις καρδιές μας.

Καλόμεροι στις σπιάντζες μας, διάπλατες και καθάριες,

με τα κατάλευκα γουλιά και τ’ άγρια τα βράχια,

να κολυμπάμε λεύτερα στα ξάστερα νερά τους

και στ’ ανοιχτά οι τράτες μας τα δίχτυα να γεμίζουν.

Καλόμεροι! κι οι λιόριζες, θεόρατες σαν κάστρα

με τις σοδειές, με τα ντρουβειά, τα λάδια, τα σαπούνια,

να ειν’ οι καπάσες ξέχειλες κι οι πίλες μας γεμάτες

κι οι νερολιές κι οι θρουμπολιές το πιο καλό προσφάϊ

με το ψωμί το ζυμωτό και το λιτό μας δείπνο.

Καλόμεροι ,που η πίστη μας, ασάλευτη για χρόνια

έχτισε εξήντα εκκλησιές και τέσσερις ακόμα,

να’ χουμε να δεόμαστε και Κυριακές και σχόλες

και ν’ απαντάμε το Θεό στο κάθε μας το βήμα.

Τώρα γυρνώντας στους Παξούς, συντρίβεται η ψυχή μου

κι αναλογίζομαιμ πικρά τη βάσκανη τη μοίρα,

που απόνετα τα πλήγωσε των λιόδεντρων τα δάση

που αλύπητα τις μόλυνε τις σπιάντζες τις καθάριες

και ρήμαξε τις ριζολιές που φύλαξαν οι αιώνες

και άδειασε τις εκκλησιές , ξεγράφοντας την πίστη.

Τώρα που ακόμα μας κρατεί των γερατειών η νιότη,

κάνουμε ευχή και προσευχή η βάσκανη η μοίρα

να προσπεράσει… να μη δει το πατρικό μας σπίτι,

να το’ χουμε γι’ απαντοχή, να μας προσμένει πάντα.

Ευτυχία Γ. Μάστορα

* καλόμεροι = καλότυχοι

   όβολα = χρήματα

   αφοδιά = αυλή

   μόντζος = εξώστης

   σπιάντζα = παραλία

   ντρουβειό = ελαιοτριβείο

   γουλιά = πέτρες

   καπάσα = κιούπι

   πίλα = δοχείο από λαμαρίνα για αποθήκευση λαδιού

Από την ποιητική συλλογή "Παξινοί Δεκαπεντασύλλαβοι"