π. ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΦΑΦΟΥΤΗΣ «Ο ΓΕΝΝΑΙΟΣ ΤΗΣ ΡΟΥΜΕΛΗΣ» - ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ  ΦΑΦΟΥΤΗΣ

Πρωτοπρεσβύτερος

1874-1960

«Ο     Γ Ε Ν Ν Α Ι Ο Σ     ΤΗΣ     Ρ Ο Υ Μ Ε Λ Η Σ»

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ  ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

       Ο λαμπρός, λαμπρότατος εορτασμός της μνήμης του Μεγαλομάρτυρα Αγίου Χριστοφόρου, πολιούχου του Αγρινίου, με κίνησε να ξαναδώ το πρωτόλειο, «ΣΥΝΑΞΑΡΙ ΤΟΥ ΕΙΚΟΣΤΟΥ ΑΙΩΝΑ»-Εκδόσεις, «Τήνος»,1972. Την απαρχή σειράς τελικά τριάντα εννιά

Βιογραφικών Δοκιμών «Μορφών Αγωνιστικής Αγιότητας της Εκκλησίας των χρόνων μας», που η πατρότητά της ανήκει στην αφανή μέλισσα συλλογής στοιχείων, το λίαν σεβαστό, νυν υπέρ πολιό-9^η δεκαετία-λογιότατο πολυγραφότατο … π. Ηλία Μαστρογιαννόπουλο. «Ο Γενναίος της Ρούμελης», ένας από τους ένδεκα κληρικούς της συλλογής, δεν είναι άσχετος  με το επίκεντρο αυτού του εορτασμού, τον περικαλλή ναό του Αγίου Χριστοφόρου, και καταχωρίζεται με τον ανωτέρω τίτλο από το ακόλουθο  κατοχικό γεγονός.

    «Χτύπα εδώ, όχι πια στο δέντρο», είπε ο παπα-Αποστόλης, κι έδειξε το στήθος του στον Ιταλό, που ξυλευόταν το δάσος του Αγίου Χριστοφόρου στο Αγρίνιο. Σαράντα και πέντε χρόνων ιδρώτας και αγώνας, ένα-ένα είχαν φυτευτεί τα δέντρα εκείνα, που με την ομορφιά και τη δροσιά τους αποτελούσαν στοιχείο δοξαστικής αρμονίας. Για τούτο ο βανδαλισμός του Ιταλού ήταν αβάσταχτος πόνος, και άξιζε κάθε θυσία η σωτηρία του δάσους.

     Κι αμέσως διάβηκε, γοργός σαν άνεμος πέρασε σκαλοπάτια και διαδρόμους φωνάζοντας με σπαραγμό και οργή: «Το στρατηγό, θέλω να ιδώ το στρατηγό». Και ως να καταλάβουν οι σαστισμένοι φρουροί τι συμβαίνει, ο λεβεντόκορμος γέροντας, ψηλός σαν κυπαρίσσι, ήταν μπροστά στον Ιταλό στρατηγό … «Επιτάξατε τα σπίτια μας, τα σχολεία μας, τα μαγαζιά μας … Τώρα διατάζετε να ξυλευτούν τα δέντρα του Αγίου … Αυτό δεν μπορούμε να το σηκώσουμε, είναι βαρύ. Αυτό το δάσος είναι η ζωή μας, η αναπνοή μας, η αναπνοή σας …Από σας, έθνος μεγάλο, περιμέναμε δείγματα πολιτισμού…». Δεν έφυγε ο εγγύς εβδομήντα λευίτης, παρά μόνο όταν ο στρατηγός τον διαβεβαίωσε ότι θα σταματήσει το κακό. Έτσι σώθηκε το δάσος του Αγίου Χριστοφόρου …

    … Ο Απόστολος Φαφούτης έγγαμος Πρεσβύτερος από το 1903, είναι εφημέριος  στον παλιό μικρό ναό του Αγίου Χριστοφόρου … Από την πρώτη ώρα ο οραματισμός του πέταξε  μακριά, σε κάποια άλλη εκκλησία, πιο λαμπρή, πιο μεγαλόπρεπη, αυτήν που θα ήταν το κόσμημα του Αγρινίου …

       … Άρχισε αμέσως, ρίχτηκε με ενθουσιασμό στο μακρόπνοο τούτο έργο … Χτύπησε πόρτες, κι άνοιξαν, κι έδωσαν τη μικρή ή μεγάλη προσφορά τους …Μια χρονιά, παραμονές της γιορτής του Αγίου, ο καιρός χάλασε πολύ. Τα προμηνύματα μεγάλης καταιγίδας ήταν ολοφάνερα. Ο παπα-Αποστόλης, αγαθή κι απλοϊκή ψυχή, γονατιστός μπρος στην εικόνα του «αφέντη», όπως έλεγε τον Άγιο, με φλογερή πίστη παρακαλεί: «Αν βρέξει τώρα δε θα έρθει κανείς στη γιορτή σου, και καταλαβαίνεις τι σημαίνει αυτό» !

        Κάποτε πάλι που οι εργασίες είχαν προχωρήσει, είχε χτιστεί και ο άμβωνας, ήρθε ο Αιτωλοακαρνανίας Ιερόθεος(Παρασκευόπουλος). «Ψηλά πολύ τον έχτισες τον άμβωνα», του παρατηρεί αυστηρά, «όταν ξανάρθω, θα τον έχεις γκρεμίσει, και θα τον έχεις κατεβάσει πιο κάτω». Και ήρθε ύστερα από λίγο καιρό, μα ο παπά-Αποστολης δεν είχε κάνει τίποτα. Και ο μακαριστός εκείνος Δεσπότης θύμωσε, και άρχισε τώρα να κάνει παρατηρήσεις πιο αυστηρές. Ο αγαθός λευίτης δεν είπε τίποτα, μονάχα πήγε πάλι και γονάτισε μπρος στην εικόνα του Αγίου και είπε: «Αφέντη, άγιε μου Χριστόφορε, ξέρεις ότι δεν έχω λεφτά για τέτοιες δουλειές, γιατί δεν του μηνάς και φωνάζει τούτος ο ευλογημένος»; Όταν σε λίγο ήρθε η ώρα να φύγει, ο μακαριστός Ιερόθεος το καλεί και του λέει: «Μην τον χαλάς τον άμβωνα, καλός είναι» !

   Κι άλλα, κι άλλα εμπόδια και δυσκολίες συνάντησε ο παπα-Αποστόλης  στα δεκαεφτά χρόνια που κράτησε ο πολύμοχθος, αλλά ευλογημένος αγώνας της ανοικοδόμησης της λαμπρής Εκκλησίας  του Αγίου Χριστοφόρου από το 1920 που τέθηκε ο θεμέλιος λίθος ως το 1937. Όπου, μια μέρα αυτής της χρονιάς, χαρμόσυνες καμπάνες, λαός πολύς, χρυσοστόλιστος ο Ιερόθεος, πλάι του ο ακούραστος λευίτης, ποτάμι το δάκρυ συγκίνησης, χαράς, ευχαριστίας τελούσαν τα εγκαίνια της λαμπρής του Αγίου Χριστοφόρου εκκλησιάς …

     … Σεπτέμβριος 1944. Αυτός ο λαμπρός λευίτης με την πλατιά καρδιά, τέτοια που ο ίδιος Μητροπολίτης έλεγε χαρακτηριστικά: «Ο παπα-Αποστόλης και το διάβολο καλό το λέει», θα βγει να πείσει τους κομμουνιστές, που είχαν κάμψει την αντίσταση των εθνικοφρόνων, να μην προβούν σε αντεκδικήσεις και σφαγές τώρα που θα έμπαιναν στην πόλη. Και πήρε τη διαβεβαίωση, και δε χύθηκε αίμα αδελφικό. Ήταν η μέρα της μεγάλης γιορτής του Σταυρού !

     … Για το γόνιμο σε πολλά και μεγάλο έργο του -μικρό το δείγμα εδώ- τιμήθηκε από την Ακαδημία των Αθηνών. Ο Δήμος Αγρινίου τον ανακήρυξε, «άξιο θεράποντα της Εκκλησίας και άξιο τέκνο της πόλεως», έστησε προτομή και έδωσε το όνομά του σε μία οδό του σημαντικού αυτού κέντρου της Δυτικής Ελλάδος … Ήταν ο πετυχημένος της δημιουργικής ζωής, της πλατιάς καρδιάς, της αγάπης, της ειρήνης, του γενναίου φρονήματος ορθόδοξος κληρικός.