ΑΝΤΙ – ΣΧΟΛΙΟ ΛΟΓΟΣ ΤΕΛΙΚΟΣ ΠΡΟΣ ΨΕΥΔΩΝΥΜΟ «ΔΙΟΓΕΝΗΣ» - ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

ΑΝΤΙ – ΣΧΟΛΙΟ   

 ΛΟΓΟΣ   ΤΕΛΙΚΟΣ  ΠΡΟΣ  ΨΕΥΔΩΝΥΜΟ  «ΔΙΟΓΕΝΗΣ»

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ  ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

     

Α.   

1. Στα 17 δικά σας σχόλια  από το όλο των 70 στην πρώτη ανάρτηση για Ιερώνυμο, και τα 8 από τα 19 στη δεύτερη, αρκεί η απλή σημείωση. «Ουκ εν τω πολλώ το ευ» !

2. Στο περιεχόμενό τους διαβάζει κανείς το στίχο του Ρασούλη. «Όλο ίδια και τα ίδια του μυαλού σου ροκανίδια».

 3. Αν ο Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιος τα διάβαζε, μην αμφιβάλλετε ότι, θα γύριζε και κατά τη μεριά σας τα «περί πρωτοφανούς και αδικαιολόγητης κακεντρέχειας κατά Ιερωνύμου», ξέρετε ποιου, και προς … τιμήν σας θα πρόσθετε: «και πάθους μανικού εναντίον του»!

Β.     

Ασφαλώς, ασφαλέστατα. «Φίλος μεν Πλάτων, φιλτάτη δε η αλήθεια»! Όχι, όμως η μονόφθαλμη, ούτε  η αλλήθωρη!

1. Γράφω επώνυμα, γράφετε ψευδώνυμα. Αναζητείστε ευθύτητα και λεβεντιά! 

2. Γράφω ως ων τη δεκαετία του 60 «μέσα στο παιχνίδι». Γράφετε από γραπτά νηπίων ή αγέννητων τότε. Υιοθετείτε όσα γράφουν.  Δικαίωμά σας και χάρισμά σας.

Αλλά! Και τα ανάγετε σε «θέσφατα»! Και όχι μόνο! Με βάση αυτά,  οιονεί ως «ο εις, ο επαΐων και η μόνη αλήθεια», πετιόσαστε σαν κόκορας και καταχερίζετε καθένα που σχολιάζει διαφορετικά ή παραπέμπετε σε ψυχίατρο, τόσο ευγενικά(sic) και τόσο ταπεινά! Και στεκόσαστε «νικητής» και «τροπαιούχος» στον καθρέφτη μπροστά-«καθρέφτη, καθρεφτάκι μου, τι λες;». Και σαν φουσκωμένος γάλλος αυτό-ευχαριστείστε και αυτό-θαυμάζεστε, που επαναλάβατε εδώ κι εκεί και όπου προφτάσετε τα ίδια και τα αυτά κοινότυπα και μονολιθικά!   

3. Ως ων «μέσα στο παιχνίδι», ονόμασα το «ηφαίστειο της λάβας», των κεραυνών, και των αστραπών κατά της ένοχης «πρεσβυτέρας Ιεραρχίας», για τον εκ της Βαβανάτσιας εκλογής-ντροπής πανελλήνιο διασυρμό της Εκκλησίας και τα άλλα όχι λιγότερο φοβερά. Κάνετε πως δεν ακούσατε και δεν ξέρετε τίποτα. «Συ μόνος παροικείς εν Ιερουσαλήμ και ουκ έγνως τα γενόμενα εν αυτή…», Λουκ.24,18. Δεν μπορώ να καταλάβω, τρέλα πουλάτε ή για ηλίθιους μας περνάτε!

Δ.    

1. Η «Αριστίνδην Σύνοδος» της Δικτατορίας του 1967, έστω γιατί δεν «πρόκαμε» -Παττακός-  ανέδειξε Ιερώνυμο! Σαράντα και πέντε χρόνια νωρίτερα, η «Αριστίνδην Σύνοδος» της Δικτατορίας του 1922 ανέδειξε Χρυσόστομο Παπαδόπουλο! Και στις δυο επιλογές αναδεικνύεται η προτεραιότητα και η αξία του προσώπου. Η κατά την εύστοχη επισήμανση του Γέρου του Μοριά «κατάφορτη με καρύδια καρυδιά»!

2. Επί πλέον και σημαντικότατο αυτό, που προσπερνάτε αφελώς(;) ο Ιερώνυμος έχει υπέρ αυτού και τη μετά την παραίτηση του 1969 πανηγυρική επανεκλογή του από τη σύνολη Ιεραρχία, «Πρεσβυτέρα» και «Ιερωνυμική». Και να μην αναφερθώ πάλι στη με… «θεολογική» και … «άγιο-πνευματική» έξαρση, απροκάλυπτα ξένη στα χείλη του, της ανακοίνωσης του γεγονότος από τον εκπρόσωπο αυτής Ιωαννίνων Σεραφείμ, και για φαντάσου,  τέσσερα χρόνια μετά Βρούτο του! Εκλεγέντα Αρχιεπίσκοπο στη σκληρή και βαρυνόμενη με την προδοσία τες Κύπρου Ιωαννίδεια φάση της Δικτατορίας μόνο από την περιβόητη -άλλος θα έγραφε, διαβόητη- «πρεσβυτέρα Ιεραρχία», για να βυθίσει την Ελλαδική Εκκλησία που καταλάβαινε «ως μαγαζί στη γωνία», σε μακρόχρονη νεκροταφείου ησυχία και συνακόλουθη αφωνία! 

Ε.  

Τέλος  και τελεία πια, στα παρακάτω μπορεί να καταλάβει ο καθείς τη χαώδη ανάμεσα στις δυο αντίπερα όχθες διαφορά.

α. Εν συνόδω ακούγονται διάτορα και αποστομωτικά: «Οιαδήποτε σύγκρισις μεταξύ εκείνου -Ιερώνυμος- και υμών Μακαριώτατε -Σεραφείμ- θα ήτο αυτόχρημα βλασφημία δυσχερής. Όση διαφορά υπάρχει μεταξύ λευκού και μέλανος, ουρανού και γης, ζωής και θανάτου, παραδείσου και άδου, τόση μεταξύ Ιερωνύμου και υμών. Εκείνος κολοσσός γνώσεως και επιστήμης, ενώ σεις ο πλέον αδαής περί τα τοιαύτα. Εκείνος ασκητής και ενάρετος, ενώ εσείς καλοπερασάκιας … και χωρίς ίχνος ιεράς ανησυχίας. Εκείνος υπόδειγμα εργατικότητος και αποδοτικότητος, ενώ εσείς κλασικόν παράδειγμα ραθυμίας και στειρότητος». Και πρόσθεσε απροκάλυπτα και αποκαλυπτικά. «Με πρωτοφανή και αδικαιολόγητον κακεντρέχειαν επιτίθεσθε από οκταμήνου εναντίον του δια να τον ταπεινώσετε και εξευτελίσετε. Ω της αφροσύνης σας! Μα δεν αντελήφθητε ότι δια των αχαρακτηρίστων εκείνων επιθέσεών σας επετύχατε το εντελώς αντίθετον αποτέλεσμα;». Μητροπολίτης Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιος..

β.. «Σπανίως θα εμφανισθεί τοιούτος Αρχιεπίσκοπος του οποίου το έργον δεν εφάνη εις όλην του την έκτασιν, διότι διώκησε εις πολλήν δύσκολον και ταραγμένην υπό των πολιτικών παθών εποχήν».  Μητροπολίτης Φλωρίνης Αυγουστίνος Καντιώτης.

γ. «Όταν η δικτατορία των συνταγματαρχών το 1967 συγκροτεί «αριστίνδην» σύνοδο, η οποία εκλέγει αρχιεπίσκοπο Αθηνών το κορυφαίο στέλεχος των ευσεβιστικών οργανώσεων Ιερώνυμο Κοτσώνη, και, ο Ιερώνυμος επιχειρεί σαρωτική «ηθική κάθαρση» του Επισκοπικού σώματος, ό,τι και αν λέμε για λόγους «αντιστασιακούς» εκ των υστέρων, το γενικό αίσθημα της λαϊκής ανακούφισης ήταν περισσότερο και από έκδηλο». Χρήστος Γιανναράς, δε χρειάζεται σύσταση για το τι εμβέλειας θεολόγος είναι, ο Καθηγητής της Εισαγωγής στη Φιλοσοφία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, της αυτής με τον Ιερώνυμο μήτρας, αλλά τότε απέναντι σ’ αυτήν και σ’ αυτόν.   

δ. «Και δεν υπάρχει καμιά αντίρρηση ότι στα χρόνια του έγιναν πολλά, και πολύ μεγάλα, όσα όπως του γράφει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Διακεκριμένος Πανεπιστημιακός Καθηγητής και Ακαδημαϊκός και Πρόεδρος της Ακαδημίας Κ. Τσάτσος, «δεν είχαν γίνει στα προηγούμενα 150 χρόνια της ιστορίας της, ενώ άλλα που εγίνοντο έπαυσαν να γίνονται» !

       «Το γαρ πολύ της θλίψεως γεννά παραφροσύνην» ! Ουδέν έτερον.

    Αλλά !. «Αδελφοί, χαίρετε, καταρτίζεσθε, παρακαλείσθε, το αυτό φρονείτε,  ειρηνεύετε, και ο Θεός της αγάπης και της ειρήνης έσται μεθ᾿ υμών» -2 Κορ.13,11. Μόνο τότε !